Morgunblaðið - 22.02.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIö
Föstudagur 22. febr. 1946
L
ÁST í MEINUM
JJa (j (or (Ja (dwe ((
iuuiiiiiirmii
niiiiiiiimiiiniiiiiMM
■MMIIIIHIIIIIII
24. dagur
Hún þaut á fætur, dauð-
6kelkuð. Ofviðrið var að skella
á. A næsta andartaki varð nær
albjart í herberginu. Eldingu
hafði slegið niður í trje, sem
stóð rjett fyrir utan gluggann.
Hún heyrði hvininn í stormin-
um og litlu síðar buldi regnið
á glugganum. Gamla húsið
skalf og nötraði.
Amalía var skelfingu lost-
in. Hún var alein í húsinu. Ef
eitthvað kæmi fyrir . . . Hún
ijet fallast niður á stól. — Það
varð andartakshlje á þrumun-
um, og hún heyrði ekki betur,
en dyr væru opnaðar einhvers-
staðar og lokað strax aftur. —
Hún þaut á fætur og kallaði, en
fjekk ekkert svar. Það hafði
verið misheyrn.
Ofviðrið hjelt áfram að geisa.
Hún gat ekki verið lengur ein
í þessu stóra herbergi. — Hún
varð að reyna að komast upp í
herbergi sitt. Hún gæti dregið
fyrir gluggann, farið upp í rúm
ið, og breitt upp fyrir höfuð.
Hún hljóp í áttina til dyr-
anna. Svo nam hún allt í einu
staðar á miðri leið. í dyragætt
inni stóð Jerome og horfði á
hana.
Hún rjetti ósjálfrátt fram
hendurnar, en ljetr þær svo
falla niður. Hann gekk hægt í
áttina til hennar. Hún horfði
á hann, án þess að hreifa sig.
Hún beið, þangað til hann var
kominn að henni og tók hana í
faðm sjer.
Þá var eins og hún misti alla
stjórn á sjer. Hún greip dauða
haldi í votar frakkaermar hans
og skalf frá hvirfli til ilja. Hún
stilltist þó brátt, og hvíldi lje-
magna í faðmi hans. Svo lyfti
hún andlitinu og varir þeirra
mættust. Hún var gagntekin
svimandi sælukennd — sem
virtist eiga eitthvað skylt við
þrumurnar og eldingarnar, sem
geisuðu úti.
III.
Um áttaleytið hafði óveðrinu
slotað. Stóri fjölskylduvagninn
ók hægt upp brekkuna. í hon-
um sat Dórótea. Hún var dálít-
ið óróleg vegna Amalíu. Þó að
hún væri hugrökk og ljeti sjer
eícki allt fyrir brjósti brenna,
gat hæglega eitthvað hafa kom
ið fyrir hana, í þessu voðaveðri.
Vagninn var nú kominn upp
að húsinu. Dórótea sá, að ekk-
ert ljós var í herbergi Amalíu.
En þegar vagninn ók framhjá
glugganum á herbergi Jerome,
sá hún, að þar var ljós. Hún
beygði sig áfram og horfði upp
í gluggann. Svo tók hún allt
í einu viðbragð.
Hún sá greinilega, að Jer-
ome var ekki einn í herberg-
inu. Amalía var hjá honum. Og
ekki nóg með það. Hún hafði
hendurnar utan um hálsinn á
horium og þau voru að kyss-
ast
Dórótea var sem stéini lostin.
Sundurlausar hugsanir þyrluð-
usí gegnum vitund hennar. —
Slíkt og þvílíkt hafði aldrei
komið fyrir hana áður.
Vagninn nam staðar fyrir
framan aðaldyrnar. Hún steig
út úr honum. Hún þráði það eitt
að komast upp í herbergi sitt.,
Útidyrnar voru ólæstar. Hún!
læddist upp stigann í myrkr-
inu. Þegar hún var komin upp
í herbergi sitt, fleygði hún sjer
upp í rúmið. Þar lá hún lengi j
hræringarlaus, og starði fram
fyrír sig galopnum augum.
Svo var barið laust á dyrnar
og þjónustustúlka kom inn með
kerti í höndinni.
,,Ungfrú Dórótea!“ hrópaði
hún. ,,Jeg vissi ekki, að þjer
væruð komnar. Hr. Jerome1
sagði, að þjer mynduð sennilega
gista i þorpinu, en mjer datt í
hug, að búa um rúmið, ef
þjer. .. .“.
,,Jeg var að koma rjett í
þessu, Nancy“, sagði Dórótea ró
lega. „Jeg er mjög þreytt. Viltu
gjöra svo vel að færa mjer íe- !
bolla hingað upp?“
„Já — undir eins“. Stúlkan
hraðaði sjer aftur út.
Dórótea reis á fætur með erf
iðismunum. „Jeg verð að vera
rólég“, sagði hún uppl átt. „Jeg
má ekki missa stjórn á mjer“.
Hún þvoði andlit sitt og hend
ur, og settist því næst við eld-
stóna. Það fór hrollur um hana
Hvað átti hún til bragðs að
taka? Átti hún að fara á fund
Jerome og segja: „Jeg veit allt.
Jeg sá til ykkar?“ Átti hún að
tala við Ámalíu? Eða átti hún
að gera Alfreð aðvart?
Hún var sannfærð um, að hún
þekkti Jerome — vissi, hvern
mann hann hafði að geyma. —
Hann var samviskulaus þorþ-
ari. Hann væri vís til þess að
hlægja Upp í opið geðið á henni.
Það gat jafnvel verið, að hann
afrjeði að hlaupast á brott með
Amalíu, þegar hann kæmist að
því, að systir hans vissi allt af
ljetta. Hvað myndi þá verða
um heiður fjölskyldunnar? —
Myndi faðir hennar lifa slíkt
reginhneyksli af? Nei, hún gat
ekki sagt Jerome, að hún vissi
um glæp hans.
Það myndi heldur ekki stoða
neitt, þó að hún talaði yfir
hausamótunum á Amalíu. Hún
myndi segja Jerome það undir
eins.
Andartak blossaði hatrið upp
í brjósti hennar, og varð skyn-
seminni yfirsterkara. Þau voru
blygðunarlausar skepnur —
bæði tvö! Hvernig dirfðust þau
að koma þannig fram við Al-
freð? Dórótea var sannfærð
um, að þetta hefði allt verið
afráðið áður. — Jerome hafði
farið einn til þorpsins, svo að
hann gæti snúið aftur heim, þeg
ar honum þóknaðist. Amalía
hafði neitað að koma með henni
til þess að hún gæti beðið elsk-
huga síns.
Dórótea stökk á fætur. Hún
kreppti hnefana og augun skutu
neistum. Hún var þotin fram á
ganginn, áður en hún áttaði
sig. Hún greip utan um hand-
riðið, til þess að verjast falli.
Svo staulaðist hún aftur inn í
herbergið sitt og ^okaði dyrun-
um á eftir sjer.
Guð minn góður — hún hafði
verið komin á fremsta hlunn
með að eyðileggja líf Alfreðs.—
og föður síns!
Hún starði fram fyrir sig
þurrum augum. Átti þá aldrei
að refsa þeim seku? Það urðu
æðri máttarvöld að sjá um. Hún
átti ekki annars úrkosta en
þegja.
„Jeg verð að vaka yfir
hverri hreyfingu þeirra, og sjá
um, að þetta komi ekki fyrir oft
ar“, sagði hún hátt.
Hún gekk að speglinum og
athugaði andlit sitt. Já — hún
var áreiðanlega veik. Hún ætl-
aði að hátta þegar í stað. Hún
ætlaði að biðja Amalíu að sofa
hjá sjer. Hún gæti borið því
við, að hún þyrði ekki að sofa
ein.
Hún fylltist að y,ísu viðbjóði
þegar henni varð hugsað til
þess að þessi blygðunarlausa
kvenvera ætti að verða rekkju
nautur hennar. En Dóróteu var
ekki fisjað saman. Hún hringdi
og bað þjónustustúlkuna að
senda Amalíu upp til sín.
Dórótea þurfti á öllu sínu
þreki að halda næsta hálfa mán
uðinn. Hún mátti aldrei sleppa
Amalíu úr augsýn • En hún
mátti heldur ekki láta á því
bera, að hún hefði auga með
henni. Hún kendi sjer einskis
meins, en hún varð að láta líta
svo út, sem hún væri sárþjáð,
svo að það þætti ekki grunsam-
legt, þó að hún krefðist þeSs,
að Amalía væri sífellt hjá
henni og hjúkraði henni. — Það
skifti hana engu, þó að hún sæi,
að Amalía yrði fölari og veiklu
legri með hverjum deginum
sem leið.
Læknirinn hafði sagt Ama-
líu, að Dórótea væri slæm á
taugum — eins og algengt væri
,um konur á hennar aldri. Dóró
tea notfærði sjer þessi ummæli
hans út í ystu æsar. — Ymist
mælti hún ekki orð við Ama-
líu eða þá að hún var með sí-
feldar umkvartanir og dylgjur
í hennar garð. Amalía tók því
öllu með ró og spekt. Það var
yfirleitt eins og hún væri ekki
með sjálfri sjer þessa dagana.
Hún vann störf sín vjelrænt —
eins og í leiðslu. Ef til vill var
hennar eigin þjáning svo mikil,
að hún gat ekki skynjað neitt
annað.
Jerome hitti hana aldrei eina.
Þau hittust að vísu við kvöld-
verðarborðið, en Dórótea var
altaf viðstödd. Amalía leit
aldrei á hann, en það fór ekki
framhjá honum, að henni
myndi líða alt annað en vel um
þessar mundir.
Loks stóðst hann ekki leng-
ur mátið. Dag'einn hripaði hann
nokkrar línur á blað, setti það
í umslag og fjekk Jim.
„Sjáðu.um, að þetta komist i
hendur frú Amalíu. Það er
mjög mikilvægt. Og þú verður
að gæta þess, að Dórótea systir
verði ekki vör við það“.
Jim tók við brjefinu og kink
aði kolli.
Skömmu fyrir hádegið kom
Amalía niður í stofuna< til þess
að sjá um, að allt væri til reiðu.
Þar fann Jim hana. Hann leit
flóttalega í kringum sig, gekk
síðan hratt til hennar og hvísl
aði: „Jeg átti að fá yður þetta“.
I sömu andrá var hann horf-
inn, því að hann heyrði í Dóró-
teu frammi í anddyrinu.
M^ú, VU,
orlaciud s,
| hæstarjettarlögmaOur i
1 Aðalstræti 9 Sími 1875 3
nniniiinii»tiiniiuiiiiiiimnmiiiiiíii!!iit miiimiimu
Stríðsherrann á Mars
2) ren cj f a ó a ^ a
Eftir Edgar Rice Burroughx.
143.
komu. Þarna hafði Thurid sjálfsagt dvalist, og fært sig í
hlýja yfirhöfn, ásamt Dejah Thoris, áður en hann lagði af
stað með hana út í heimskauta kuldann.
í asanum, sem á'honum var, hafði hann misst nokkra
loðfeldi á gólfið og einn hafði orðið á milli hurðarinnar og
þröskuldsins, og vísað mjer þannig leið einmitt á þann
stað, sem hann hefði síst viljað að jeg fyndi.
Það tók mig aðeins nokkur augnablik að færa mig í
hlý klæði úr Orlukskinnum og hin þykku, stígvjel, fóðruð
með loðskinni, sem voru svo bráðnauðsynleg þeim, sem
ætluðu að fara undir bert loft þarna norðurfrá.
Aftur gekk jeg út úr ganginum, og fann förin eftir
Dejah Thoris og Thurid í nýföllnum snjónum. Að lokum
var nú verkefni mitt orðið auðvelt, því þótt -vegurinn
væri ákaflega vondur, skeytti jeg lítt um það, þar sem
jeg vissi upp á hár í hvaða átt skyldi halda, og þurfti
ekki lengur að óttast neinar faldar hættur.
Vegurinn lá um snævi þakið dalverpi lítið, upp á hæð
eina. Hinumegin við hana tók við önnur lægð og síðan
klettótt hæðadrag.
Jeg sá af sporum þeirra, sem jeg var að elta, að þegar
Dejah Thoris hafði gengið, hafði hún stöðugt spyrnt á
móti, og að svarti maðurinn hafði orðið að draga hana
áfram. Stundum sáust líka aðeins spor hans, sjerstak-
lega þar sem fönnin var dýpri, og gat jeg af því sjeð,
að hann hafði þar neyðst til þess að bera hana, og jeg
vissi að hún hafði brotist um alla leiðina.
Þegar jeg kom fram fyrir kletta nokkra á hæðinni,
sá jeg sýn, sem gladdi mig eigi lítið, því í lítilli lág milli
þessarar hæðar og þeirrar næstu, stóðu tveir karlar og
tvær konur fyrir framan hellismuna einn, en á snjónum
hjá þeim var lítið loftskip, sem auðsjáanlega hafði verið
geymt í hellinum og nýdregið fram.
Þetta voru þau Dejah Thoris, Phaidor, Thurid og
Mathai Shang. Karlmennirnir tveir rifust hástöfum, fað-
ir þernanna var. að ógna hinum, en hinn hló að honum
og gretti sig og hjelt áfram við það sem hann var að
gera.
Darryl Selznick, kvikmynda- J
framleioandinn, hafði ekki fund 1
ið sögu, sem hann taldi sig als- J
kostar ánægðan með, í sex ár.
Svo var komið, að hann hlust-
aði á hvaða sögu sem var, enda
var honum hætt að standa á
sama.
Dag nokkurn var litlum,
vandræðalegum manni vísað
inn á skrifstofu hans.
„Mjer er sagt að þjer hafið
samið leikrit", sagði Selznick.
„Lesið það fyrir mig.“
Þetta var meir en höfundur-
inn, sem stamaði ákaflega mik
ið, hafði búist við. En tækifær-
ið var einstakt og hann hóf lest
urinn.
Er hann var búinn, stökk
Selznick á fætur. „Gerið strax
samning við þenna náunga“,
hrópaði hann. „Þetta er stór-
kostleg nýung hjá honum og bíó
gestir koma til með að veltast
um af hlátri. Hver einasta per-
sóna í leiknum stamar“.
★
Lord Halifax skemmti eitt
sinn gestum sínum með eftir-
farandi sögu:
Farþegaskip nokkurt strand
aði á eyði-eyju. Ekki leið á
löngu þar til farþegarnir höfðu
tekið til óspelltra málanna. —-
i Þjóðverjarnir voru farnir að
þjálfa þá innfæddu í hernaðar
list. Bandaríkjamennirnir höfðu
komið upp verslun og bílaverk
stæði. Ástralíumennirnir hófu
starfrækslu veðhlaupabrautar,
Frakkamir höfðu sett upp veit
ingahús. Tveir Skotar höfðu lán
að peningana til allra þessara
framkvæmda, og Englending-
arnir þrír biðu enn eftir því, að
vera kynntir fyrir hinum far-
þegunum.
★
Síðan Japanir hófu árás á
Pearl Harbor, hafa 150.000
verkamenn dáið af slysförum í
Bandaríkjunum, 60.000 manns
hafa Iátist í bílslysum og 112
þús. af alskonar slysum á heim
ilum sínum.
★
Enska er notuð í dag við 50%
allra dagblaða, 60% allra út-
varpsstöðva, 70% allra tíma-
rita, og 80% allra brjefaskrifta.
★
Voðaskot hafa orðið að með
altali 50 manns að bana viku-
lega í Bandaríkjunum mörg
undanfarin ár. Tíu af hverjum
50 eru börn 15 ára eða yngri.