Morgunblaðið - 06.04.1946, Blaðsíða 10

10
•r***!. 4
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 6. apríl 1946
THE0D05IR
eftiir
ýínya $eton
10. dagur
Til allrar hamingju var
borðhaldinu nú lokið. Theo
reis á fætur, og gekk inn í dag-
stofuna, ásamt hinum konun-
um. Karlmennirnir urðu eftir
inni í borðsalnum. Þeir færðu
sig nær húsbóndanum, og
buggu sig undir skálaræðurnar
eftir matinn.
Alexis bauð Havana-vindla og
neftóbak. Jósep Alston greip
einn heljarstóran vindil, þefaði
af honum, gretti sig-----dró
annan vindil upp úr vasa sín-
um og kveikti í.
Aaron horfði á hann, og gat
varla varist hlátri. Hann var
nú á því hreina með, hvernig
þessi ungi maður var. Þessir
auðugu plantekrueigendur frá
Karolina voru aldir upp eins
og prinsar — höfðu ótakmarfc-
að vald yfir hundruðum svartra
þræla og margra hvítra manna.
Þeir voru í raun rjettri yfir-
drottnarar og leiddi því af
sjálfu sjer, að þeir yrðu yfir-
lætislegir og skipandi í fasi.
Það var einnig eðlilegt, að þeir
væru þröngsýnir og hefðu lít-
inn áhuga á því, sem var að
gerast utan þess litla ríkis, sem
þeir voru einráðir yfir. En
Aaron hafði veitt því athygli,
að það var eins og nokkur
óvissa leyndist bak við hroka-
fult og leiðinlegt fas Alstons.
Harin undi sjer illa þar sem
hann var ókunnugur — og
reyndi að breiða yfir það með
fjandsamlegri framkomu. En
með lægni myndi nú hægt að
kippa því í lag. Auk þess hafði
Theo þegar haft miklu meiri
áhrif á hann, en hana grunaði,
— þó að Alston hefði ekki enn
gert sjer það ljóst sjálfur.
Aaron var ánægður.
Hann reis á fætur, með glas-
ið í höndinni, og brosti.
Og eins og endranær hafði
hið hrífandi bros hans áhrif á
alla viðstadda — að einum
manni undanskildum.
„Herrar mínir — nú legg jég
til, að við drekkum skál okkar
ágæta forseta, Mr. John
Adams“.
Menn skáluðu. Hamilton
horfði á Burr, og háðsglott ljek
um varir hans.
Aaron hjelt áfram: „Svo
skálum við fyrir næsta forseta
okkar------“. Hann þagnaði, og
illkvitnisglampa brá fyrir í
augum hans. Allra augu hvíldu
á honum. Það hlaut að vera
Jefferson, sem hann átti við.
Aaron tók aftur til máls:
„Skál fyrir nokkar næsta for-
seta — hinum mikla og glæsi-
lega óþekta manni“. Hann
horfði beint framan í Hamilton
— og sá, að hann kipraði sam-
an varirnar. Alltaf er hann
sami hræsnarinn, hugsaði
Hamilton með sjer. Hinir gest-
irrúr myndu auðvitað ætla, að
Burr hefði verið að votta full-
trúa federalista-flokksins virð-
ingu sína, með því að nota orð-
ið „óþektur“-----en Hamilton
vissi fullvel, hvað hann hafði
átt við: „hinum mikla og glæsi-
lega Aaron Burr!“
Aaron hafði gaman af
gremju andstæðings síns. Hann
hafði ekki hugmynd, hve djúp-
rættur sá fjandskapur var, er
Hamilton bar til hans. Hamil-
ton sjálfur vissi ekki hvernig á
því stóð, að hann hafði fengið
megna andúð á Burr fyrst er
hann kynntist honum — þegar
þeir voru báðir ungir liðsfor-
ingjar í herliði Washingtons
hershöfðingja. Báðir voru fram
gjarnir og ætluðu sjer að kom-
ast langt áleiðis í lífinu. Að-
stæður þeirra voru ólíkar —
Hamilton var alinn upp við
kröpp kjör, en Burr við auð og
allsnægtir, svo að ekki var ó-
eðlilegt, þó að Hamilton öf-
undaði hann dálítið. En hann
vissi, að andúð hans átti sjer
aðrar og dýpri rætur.
Aaron, sem enn stóð með
glasið í höndinni, sagði: „Og
nú, herrar mínir, ætla jeg a'J
leyfa mjer að kynna yður ung-
an mann, auðugan og vel ætt-
aðan — duglegan og vél ment-
aðan, sem áreiðanlega á eftir
að koma við sögu þjóðar vorr-
ar einhvern tíma í framtíðinni
— herra Jósep Alston!“
Einmitt það já, hugsaði Ham-
ilton, um leið og hann reis á
fætur ásamt hinum — það er
þá þannig, sem' vindurinn blæs.
En til hvers var Burr að skjalla
þennan sveitamann, sem var
bersýnilega bæði heimskur og
illa siðaður? Hamilton braut
heilann um þetta stundarkorn
— en komst ekki að neinni nið-
urstöðu.
A milli þess, sem menn skál-
uðu, ræddi Aaron við Jósep
Alston. Von bráðar hafði hon-
um tekist að telja unga mann-
inum trú um, að hann væri
■ gæddur ýmsum góðum eigin-
leikum, sem hann hafði sjálf-
ur ekki haft grun um, að hann
byggi yfir, til þessa.
Alston fór að una sjer betur.
Það leit út fyrir að Burr of-
ursti væri á því, að hann væri
'mikill og glæsilegur ættjarðar-
vinur, er bæri gott skynbragð
á ýms þjóðfjelagsmál. Jósep
hætti á, að koma með nokkrar
athugasemdir, sem Burr ofursti
sagði, að væru mjög skarpleg-
ar og djúphugs.aðar. Jósep var
stórhrifinn af því, að sjá sjálf-
an sig skyndilega í þessu nýja
ljósi — og honum varð allt í
einu Ijóst, að Burr ofursti var
fyrsti maðurinn, sem kom auga
á það, hvað hann var eiginlega
mikill hæfileikamaður. Ólund-
in í svip hans varð að víkja
fyrir ánægjubrosi og hann
þambaði vínið með góðri lyst.
— Loks reis Aaron á fætur
og sagði: „Jæja, herrar mínir
— hvað segið þið um það, að
koma nú inn til kvennanna?
Jeg geri ráð fyrir, að þær sje
orðnar langeygðar eftir okk-
ur“.
★
Innni í dagstofunni sátu kon-
urnar. Þær, sem voru giftar og
komnar til ára sinna, sátu við
arninn, umhverfis frú Hamil-
ton, og ræddu barneignir af
vísindalegri nákvæmni. Frú
Hamilton var að segja frá konu,
sem hefði gengið sjerlega erfið-
lega að fæða barn sitt. Frú Jay
kinkaði sínum virðulega kolli,
og sagði, að þegar þannig stæði
á, væri ef til vill leyfilegt, að
gefa konum ópíum. „En ann-
ars er jeg alveg á móti slíku
dekri. Skapari vor mælti svo
fyrir, að konan skyldi ala barn
sitt með kvöl — og hann gaf
okkur þrek, til þess að þola þær
þjáningar“.
Sophie du Pont rak upp hálf-
kæft hljóð. „Er það — er það
svona hræðilegt?“ hvíslaði hún.
Konurnar horfðu á óttasleg-
ið andlit hennar, og svipur frú
Hamilton vildaðist þegar í stað.
„Blessað barn — jeg tók ekk-
ert eftir því! Það var heimsku-
legt af mjer að tala svona gá-
leysislega! Jeg sje það núna, •—
en það er ekki gott að átta sig
á þessu, eins og tískan er nú á
dögum! Nei, nei, góða mín, auð-
vitað er það ekki hræðilegt“.
Sophie reyndi að brosa. „En
þetta er fyrsta barnið — og jeg
er orðin svo gömul. Tuttugu og
fimm ára!“
Þetta þótti gömlu konunum
býsn að heyra. Þær höfðu allar
átt álitlegan barnahóp á þeim
aldri. Frú Hamilton, sem var
talin best heima í þessum mál-
um vegna þess, hve hún hafði
átt mörg börn, hóf samt sem
áður langan fyrirlestur um það,
hvernig best væri að haga sjer
undir þessum kringumstæðum.
Sophie hlustaði kursteislega á
hana.
Ungu stúlkurMer hjeldu sig í
hinum enda stofunnar. . Theo
var nýlega búin að fá heilmik-
ið af nótum, sem þær ákváðu
að reyna á nýju, glæsilegu slag-
liörpuna hennar. Angelica
Hamilton og Theo ljeku fjór-
hent. En Angelica var gædd
meira en meðalgóðum hljóm-
listarhæfileikum — hún átti
neista snillingsins — svo að
Theo gafst von bráðar upp.
Angelica hjelt áfram að leika
og Theo sneri sjer að stallsystr-
um sínum.
„Það er þokkalegt, sem mað-
ur hefir orðið að horfa upp á
hjer í kvöld!“ sagði Katie.
„Natalía hefir ekki haft augun
af greifanum og Theo hefir
daðrað við þetta viðundur frá
Karolina eins og henni væri
borgað fyrir! Jeg blygðast mín
fyrir þig, góða mín — ekki get
jeg neitað því!“
„Jeg daðraði ekki við hann“,
hrópaði Theo reiðilega. „Jeg var
aðeins að reyna að vera kurt-
eis“.
Katie hristi gullna lokkana
gremjusvipur á andliti hennar.
„Þú ert helst til orðhvöt,'
Katie“, sagði hún. „Jeg reyndi
aðeins að tala við de Joliette
greifa, svo að honum leiddist
ekki — og Theo sýndi hr. Al-
ston ekki annað en venjulega
kurteisi“.
Katie hristi gullna lokana.
„Æ — jeg var bara að stríða
ykkur! En það var óneitanlega
dálítið spaugilegt, að hlusta á
Theo og þennan mann“. Hún
hló dátt. „Jeg verð að segja það,
ungfrú Burr, að þjer standið
ekki að baki fegurstu konunum
heima að útliti!“ Eru það nú
gullhamrar! Jeg held jeg hefði
gefið honum utan undir, í þín-
um sporum!“
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
Lóa Langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
23.
—Já, og svo fær maður jólafrí og páskafrí og sumarfrí,
sagði Anna.
Lóa beit hugsandi í stóru tána á sjer, en sagði ekki
neitt. Allt í einu varð hún ákveðin á svip, hellti úr
balanum á eldhúsgólfið, svo að allar buxurnar hans
herra Nilson sem sat skamt frá, urðu rennandi blautar.
— Þetta er órjettlæti, sagði Lóa gremjulega, án þess
að skeyta um kveinstafi herra Nilson vegna buxnanna.
Þetta er hreinasta órjettlæti. Og jeg ætla ekki að þola
það.
— Þola hvað? spurði Tumi hissa.
— Það eru fjórir mánuðir til jóla og þá fáið þið jóla-
frí. En hvað fæ jeg? Ekkert jólafrí, ekki hið minsta
jólafrí, sagði hún í hryggum róm. Þessu verður að breyta
Jeg byrja í skólanum á morgun.
Tumi og Anna klöppuðu saman höndunum af kæti.
— Húrra, sögðu þau. Þá bíðum við eftir þjer hjerna
við hliðið klukkan átta í fyrramálið.
— Nehej, sagði Lóa, svo snemma get jeg ekki farið í
skólann. Og þar að auki fer jeg þangað ríðandi.
Og það gerði hún. Á slaginu 10 morguninn eftir lyfti
hún hestinum sínum niður af svölunum. og svo fór allt
fólkið'á staðnum að hlaupa út að gluggunum, af því það
heyrði hófdyn, og vildi sjá hvaða hestur hefði fælst. En
það hafði enginn hestur fælst. Það var bara Lóa, sem
var að flýta sjer í skólann. Hún reið allt hvað af tók
eftir götunum og inn í skólagarðinn, stökk af hestinum
og batt hann við trje og hratt upp dyrunum inn í kenslu-
stofuna með svo miklu braki að Tumi og Anna og öll
skólasystkini þeirra hoppuðu hátt upp í ioftið úr sætum
sínum.
— Sæl, hrópaði Lóa og veifaði stórum hatti, sem hún
var með. Kem jeg nógu snemma í margföldunina?
Tumi og Anna höfðu sagt kennslukonunni frá því, að
það mpndi koma ný telpa, sem hjeti Lóa íangsokkur. Og
kennslukonan hafði líka heyrt talað um Lóu í bænum.
Og þar sem þetta var ákaflega góð og alúðleg kenslu-
kona, þá hafði hún ákveðið að gera allt sem hún gat
fyrir Lóu, þegar hún kæmi.
Lóa hlammaði sjer niður í autt sæti án þess að nokkur
Það var tunglsljós og við hlið
hans sat Pálína Palla, falleg-
asta heimasætan í sveitinni —
og sú ríkasta, að því að sagt
var. Þetta var hin ákjósanleg-
asta stund til að biðja hennar.
„Ertu ekki hrædd um að ein-
hver muni giftast þjer pening-
anna vegna?“ spurði hann og
færði sig nær henni.
„Nei, nei. Það hefir aldrei
hvarflað að mjer“.
„Já, en, Pálína, þú gerir þjer
ef til vill ekki ljóst, hvað karl-
menn geta verið harðbrjósta
og lúmskir“.
„Máske þú hafir rjett fyrir
þjer“, svaraði stúlkan rólega.
„Jeg gæti ekki hugsað til
þess, að eitthvað slíkt ætti eftir
að henda þig“, sagði hann og
tók í hendur hennar. „Þú er of
góð — of fögur. Sá, sem gengur
að eiga þig, ætti að elska þig
aðeins vegna þín og einskis
annars“.
„Hann kemst ekki hjá því“,
svaraði stúlkan. „Það er hún
Stína frænka, sem á alla pen-
ingana. Það virðast hafa orðið
einhver mistök hjá þjer. Jeg á
ekki einn einasta eyrir“.
„Þetta er nú meira fína veðr-
ið“, stamaði sá rómantíski,
„sem við höfum haft undanfar-
ið“. —
★
Móðirin: Hættið þessu börn!
Getið þið aldrei verið sammála
um einn einasta hlut?
Nonni litli: En við erum
sammála, mamma. Jón vill fá
stærra eplið og það vil jeg líka.
★
Kalli: — Hvers vegna er
þetta band bundið um þumal-
fingurinn á þjer?
Svenni: — Konan mín setti
það þarna, svo að jeg gleymdi
ekki að láta brjefið hennar í
póstinn.
— Og gerðir þú það?
— Nei, hún gleymdi að fá
mjer það.
★
Úr ritgerð efnilegs barna-
skólanemanda:
„Viljirðu reyna að skilja
skepnurnar, ættirðu að hugsa
um Eskimóana. Þeim þykir
mjög vænt um hreindýrin sín,
stundum þykir þeim jafnvel
vænna um þau en konuna sína.
En hreindýr eru líka voða
gagnleg.“