Morgunblaðið - 28.04.1946, Qupperneq 14

14
■"’STn
• * J
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 28. apríl 1946
Lóa langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
24. dagur
Áttundi kafli.
Theodosia og Jósep voru gef-
in saman í heilagt hjónaband 2.
febrúar 1801, í litlu húsi í Al-
ban-y.
Seinna gat Theo aldrei mun-
að nákvæmlega eftir því, sem
gerst hafði. Hún mundi það
eitt, að hún hafði verið undr-
andi yfir því, að giftingarat-
höfn — en hún hafði altaf
ætlað það heilaga athöfn —
skyldi geta verið svo hvers-
dagsleg og litlaus. Hún hafði
búist við hjartslætti og eftir-
væntingu — og jafnvel einnig
þessari dularfullu gleði, sem
maður las um í skáldsögunum.
En hún fann ekkert. Ekki nokk
urn skapaðan hlut.
Uti var snjókoma. Inni í stof-
unni, þar sem hjónavígslan fór
fram, var bjart og hlýtt. í öðr-
um enda stofunnar stóðu gest-
irnir í hnapp, og ræddust við
í hálfum -hljóðum. Yfir þeim
var enginn sjerstakur hátíða-
blær.
Aaron var eins og hann átti
að sjer. Jósep var þögull og
vandræðalegur. Hann var líka
eins og hann átti að sjer. Hann
hafði komið kvöldið áður, og
Theo hafði varla sjeð hann.
Brúðurinn sjálf var í fallegum,
hvítum kjól, sem hún hafði
keypt í New York áður en þau
fóru þaðan. En eigi var það
heldur neitt óvenjulegt. Hún
hafði átt marga hvíta kjóla,
og þessi var t. d. ekki nándar
nærri eins glæsilegur og sá,
sem hún hafði verið í á af-
mælisdaginn sinn.
Natalía var sú eina, er virt-
ist í tilhlýðilegu hátíðaskapi.
Hún stóð úti í horni, og bar
vasaklútinn upp að augunum
annað veifið og tuldraði þess
á milli: „Vesalings Theo litla
— aumingja 'telpan“. Þáð vakti
skelfingu hennar, hve Theo var
deyfðarleg í bragði. Það vott-
aði ekki fyrir eftirvæntingu nje
gleði í svip hennar. Hún var
ekki brúði lík. Natalía lokaði
augunum og bað hina heilögu
og alvitru guðsmóður að halda
verndarhendi sinni yfir Théo-
dosiu.
— Sjera Johnson hóf upp
raust sína. Eftir stundarkorn
þagnaði hann og lokaði bibl-
íunni. Athöfninni var lokið.
Theo fann, að faðir hennar
lagði handlegginn utan um
hana og dró hana að sjer. Hún
leit upp og sá, að honum hafði
vöknað um augu. Hann kysti
hana á dnnið. „Guð blessi þig,
barnið mitt“, hvíslaði hann.
„Pábbi — —“. Hún greip
dauðahaldi í föður sinn, og
gráturinn braust fram.
Hann hristi höfuðið örlítið,
og ýtti henni frá sjer. Hann
leit á hana, og augnaráð hans
var í senn blíðlegt og skipandi.
„Farðu til eiginmanns þíns,
Theodosia. Hann bíður eftir
því, að fá að faðma þig“.
Eiginmaður! Hún skynjaði
aðeins þetta eina orð.
Þessi ókunni, þrekvaxni
maður, með svarta hrokna hár-
ið og ólundarsvipinn á andlit-
inu — var hann eiginmaður
hennar? Það var í senn skelfi-
legt og spaugilegt. Hún hefði
nærri því getað hlegið hátt,
þegar hann gekk til hennar, og
kysti hana klaufalega á munn-
inn.
Þegar brúðguminn « kysti
brúðina brostu gestirnir þessu
sjerlega brosi, sem aðeins er
notað í brúðkaupum.
Jeg er alein, hugsaði Theo
með sjer, og fór hrollur um
hana. Alein. Enginn skilur
þetta — ekki einu sinni faðir
minn.
„Nú skulum við borða cg
drekka“, sagði Aaron glaðlega,
og leiddi brúðina við hönd sjer
inn í borðstofuna.
-— Klukkan níu fylgdi Nat-
alía Theo upp á lpft, til þess
að hjálpa henni við að skifta
fötum. Þegar Theo var komin
í ferðafötin leit Natalía á hana.
Henni brá í brún, þegar hún
sá, hve föl hún var.
Hún kysti hana: „Vertu ekki
hrædd, elskan“, hvíslaði hún.
„Það getur ekki verið svo —
jeg er viss um, að það er ekki
neitt ægilegt. Allar giftar kon-
ur, hafa — — hafa . Hún
þagnaði, eldrauð í framan.
Theo brosti lítið eitt. „Jeg
er ekkert hrædd, Natalía mír.“.
Það var satt. Hún var hvorki
sjcelfd nje glöð. Hún var aðeins
óendanlega þreytt. Það var eins
og sjerhver lífstjáning lægi í
dvala. Eins og helmingur vit-
undar hennar stæði álengdar
og horfði á þennan sjónleik —
þennan leiðinlega sjónleik, er
kom henni raunar ekkert við.
Aaron hafði búist við 'að
kveðjustundin yrði erfið. Hann
hafði búið sig undir, að hugga
hana — og minna hana á, að
þau myndu hittast innan hálfs
mánaðar. En hann þurfti engra
huggunarorða við. Hún virtist
ekki veita honum meiri athygli
en öðrum, sem þarna voru. Hin
stutta, og nær kæruleysislega
kveðja hennar gerði honum ó-
rótt í skapi. Hann æskti þess
vitanlega, að hún reyndi að
laga sig eftir hinu nýja um-
hverfi sínu. En hvernig stóð á
því, að hún virtist skyndilega
orðin honum svo órafjarlæg?
Hann fann allt í einu til kvíða
— en bældi hann samstundis
niður. Vitanlega yrði hún ham-
ingjusöm. Það gat ekki hjá því
farið.
Hann fylgdi þeim út í vagn-
inn, og stóð og horfði á eftir
honum, þar til hann var horf-
inn sjónum. Hann hafði sjeð
þeim fyrir fari með New York-
póstskipiúu, og þau óku niður
að höfninni.
„Theodosiu þykir mjög vænt
um Richmond Hill“, hafði hann
sagt við Jósep, þegar hann kom,
kvöldið áður. „Og jeg hefi sjeð
um, að þið komist þangað þeg-
ar éftitt hjónavígsluna. Það
verðifr betra fyrir hana, að
fara með skipi, jafnvel þó áð
þið kunnið að tefjast eitthvað.
Það er nær ógjörningur að
fara landveg á þessum tíma
ársins“.
Jósep hafði sætt sig við það,
að tengdafaðir hans sæi um
allt, er við kom brúðkaups-
ferðinni. Hann sá, að það myndi
skynsamlegast. En hann varð
undrandi, þegar hann lcom inn
í klefann, sem þeim var ætlað-
ur á skipinu. Hann var ekkert
svipaður venjulegum skips-
klefa. A gólfinu var þykk á-
breiða. Húsgögnin voru falleg
— bersýnilega spánný — og á
borðinu stóð geysistór blóma-
vasi, fullur af blómum.
Theodosia rauf þögnina og
sagði: „En hvað hjer er vist-
legt. Mig grunaði ekki, að skips
klefar gætu verið svona skemti
legir. Er þetta þjer að þakka?“
Hann hristi höfuðið. ,,Nei“.
Eftir stutta þögn bætti hann
við: „Jeg geri ráð fyrir, að þú
getir þakkað föður þínum það“.
Hún gekk að ofninum. Auð-
vitað var það faðir hennar. —
Enginn annar en hann myndi
leggja á sig slíkt erfiði til þess
að gleðja hana.
Jósep fór úr frakkanuin og
fleygði honum á stól. Hann gaut
augunum til Theo, sem sneri
bakinu að honum. Honum
gramdist hálft í hvoru þessi
mikla umhyggja Aarons. Það
var ekki laust við að það væri
kjánalegt, að hefja hjúskapar-
líf sitt undir svo strangri hand
leiðslu tengdaföður síns. Og
djúpt í vitund hans leyndist
órói, jafnvel ótti — er hann
hafði ekki enn gert sjer ljóst,
hver ástæðan var fyrir.
Meðan hann dvaldi að Rich-
mond Hill hafði honum oft
gramist það, hve Theo sýndi
föður sínum mikla ástúð. Hann
hafði ekki látið á því bera, því
að varla gat talist vítavert, þó
að innilegt og náið samband
væri milli föður og dóttur. —
Hann hafði og verið sannfærð-
ur um, að það myndi allt sam-
an breytast þá er þau væru
gift, hann og Theo. Þá myndi
hún dást að honum í stað Aar-
ons. Þannig hegðuðu stúlkur
sjer altaf.
Hann hafði oft .reynt að gera
sjer í hugarlund, hvernig brúð-
kaupsnótt hans myndi verða.
Hann hafði í anda sjeð Theo,
rjóða og feimna — og ef til vill
myndi hún gráta dálítið, þegar
hún kveddi föður sinn. En hann
ætlaði að þerra tár hennar
blíSlega og hugga hana — og
svo myndi hin langþráða stund
renna upp, er þau yrðu tvö ein,
laus við áhrif Aarons.
%
En Theo hafði hvorki roðn-
að nje grátið. Hún hafði ekki
mælt orð af munni, síðan þau
skildu við Aaron, þar til nú,
er hún Ijet í ljós ánægju sína
yfir því, hvað klefinn þeirra
væri vistlegur. Hann var aftur
á móti á því, að þetta væri
kjánalegt tildur, og honum leið
illa.
Theo stóð hræringarlaus
við ofninn, og ornaði sjer. —
Jósep sýndist hún eitthvað svo
kuldaleg og fjarlæg, að hann
kom sjer varla að því, að á-
varpa hana.
Hann fann, að skipið hreyfð-
ist. Hann ræskti sig. „Við —-
við erum víst komin af stað“.
„Já“, ansaði hún, án þess að
hreyfa sig.
Hann gekk til hennar. „Viltu
ekki fara úr kápunni? Það er
heitt hjer inni“.
36,
hrifnir, að þau föðmuðust og dönsuðu inni í trjenu. Þá
heyrðu þau í bjöllunni, sem hringt var með í miðdegis-
verð heima hjá Önnu og Tuma.
— Aldrei er friður, sagði Tumi. Nú verðum við að fara
heim. En við komum hingað á morgun, þegar við komum
heim úr skólanum.
— Gerið þið það, sagði Lóa.
Og svo klifruðust þau upp stigann, fyrst Lóa, svo Anna
og Tumi síðast. Og svo klifruðu þau niður úr trjenu, fyrst
Lóa, síðan Anna og loks Tumi.
VI. kafli.
— I dag fórum við ekki í skólann, sagði Tumi við Lóu.
Við höfum frí af því það er verið að gera hreint þar.
— Ha, æpti Lóa, alltaf er sama órjettlætið. Aldrei fæ
jeg frí þó sje verið að gera hreint, eins og jeg þyrfti þess
nú með. Og ekki þyrfti síður að gera hreint hjerna. Lítið
bara á hvernig eldhúsgólfið er útleikið. En, bætti hún við,
þegar jeg hefi athugað málið, þá gat jeg skúrað, þó jeg hafi
ekkert frí. Og það ætla je'g að gera núna, hvort sem jeg
fæ frí eða ekki. Mjer þætti gaman að sjá þann sem gæti
hlndrað mig. Setjist þið upp á eldhúsborðið, svo þið verð-
ið ekki fyrir.
Anna og Tumi klifruðust hlýðin upp á borðið, og þang-
að upp stökk líka herra Nilson, sem lagðist til svefns í
kjöltu Önnu litlu.
Lóa hitaði nú vatn í stórum katli, sem hún helti svo á
gólfið. Svo fór hún úr stóru skónum sínum og kom þeim
kyrfilega fyrir á brauðbakkanum, batt svo sína skrúbb-
una neðan á hvorn fótinn og renndi sjer svo fótskriðu um
allt gólfið, svo gusurnar gengu, þegar hún brunaði fram
og aftur. *
— Jeg hefði átt að verða skautadrottning, sagði hún og
lyfti vinstra fætinum upp í háa loft, svo skrúbban á fæt-
inum rakst í lampann í loftinu og braut stykki úr ljósa-
hlífinni.
Anna: „Jeg er búin að skrifa
Jóni, og segja honum að jeg
hafi ekki meint það, sem jeg
sagði í síðasta brjefi“.
Nanna: „Hvað skrifaðirðu í
síðasta brjefinu þínu?“
Anna: „Að jeg meinti ekki
það, sem jeg sagði í brjefinu á
undan því“.
, ★
ísak og Israel borðuðu í
fyrsta skifti á nýju veitinga-
húsi og urðu sárgramir, er þeir
sáu hvað reikningurinn var
hár. ísak byrjaði strax að
skammast við þjóninn, en Is-
rael þaggaði niður i honum.
„Þegiðu, maður“, hvíslaði
hann, „jeg er með skeiðarnar
í vasanum“.
★
— Hvað ertu að gera, Dísa
mín?
— Jeg er að skrifa Onnu litlu
brjef.
— Já, en, elskan mín, þú
kannt ekki að skrifa.
— Það gerir ekkert til,
mamma. Hún kaínn ekki að
lesa.
★
Norðlendingur nokkur fór á
fyllirí sama kvöld og læknir-
inn hafði sagt honum að kon-
an hans mundi fæða fjórtánda
barnið þeirra. Hann kom ekki
heim til sín, fyr en klukkan
3 um morguninn.
Hann var ekki fyr kominn
inn úr dyrunum, en yfirsetu-
konan kom hlaupandi og sýndi
hinum ruglaða Norðlendingi
þríbura, sem hún hjelt á í fang-
inu. Um leið og hún gerði þetta
sló klukkan í ganginum eitt,
tvö, þrjú högg.
„Eitt, tvö, þrjú. — Jeg hefði
svo sem getað talið þau sjálf-
ur“, sagði Norðlendingurinn
reiðilega við klukkuna. „Og
það sem meira er. Jeg mun
verða guði þakklátur alla mína
ævi, að jeg skuli ekki hafa
komið heim klukkan tólf“.
★
Palli hljóp niður á götu, þar
sem Halli, vinur hans lá í blóði
sínu, eftir að hafa fallið út um
glugga á fimtu hæð.
, „Ertu dauður, Halli minn?“
„Það er jeg“.
„En þú ert svo mikill bölv-
aður lygari að jeg veit ekki
hvort jeg get einu sinni trúað
þjer um þetta efni“.
Halli reyndi að lyfta höfðinu.-
„Þetta sannar það, að jeg sje
dauður, asnaskrattinn þinn; ef
jeg væri það ekki, mundir þú
ekki þora að kalla mig lygara“.
Minniilgarspjöld
barnaspítalasjóðs Hringsins
fást - í 'verslun frú Ágústu
Svendsen, Áðalstræti 12.