Morgunblaðið - 22.10.1946, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIB
Þriðjudagur 22. okt. 1946
eniMiiiiiiiiii!iiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiii(iiii!iiiiiimiii!iiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiig
I BLÓÐSUGAN I
Cftir Jok n (joodujiyi
Íiiiimmmmiiimmimmmminiimmmmiimiiiimmii!mi
iiimmmmmmiiimmiimimmmimmimmimiimmimiiR
Barnið og björninn
EFTIR CHARLES G. D. ROBERTS,
18. dagur
Nú varð þögn, og örvænting-
in skein úr augum þeirra þre-
menninganna. Þeir litu hver á
annan eins og til að leita að ein
hverjum vonarneista, en hann
var hvergi að finna. Craven
hafði lýst ástandinu eins og
það var.
— Herrar minir, sagði Ducr-
os, lágt. — Jeg er ekki á sama
máli og þið. Þremenningarnir
litu, allir samtímis á Ducros
spyrjandi augnaráði, á Ducros
með ránfuglanefið og athugulu
augun. Manninn, sem sagði svo
fátt en var oftast glöggskygn-
ari en hinir.
— Jeg ætla auðvitað ekki út
í rökræður við aðra eins fjár-
málameistara, sagði Ducros, —
en jeg er samt eindregið á þeirri
skoðun, að við getum enn haft
undirtökin. Má jeg tala?
— Já, svaraði Culebra og
bölvaði.
— Hlustið þá á, sagði Du-
cros. — Við höfum spilað djarf-
lega og tapað. Við erum hjer
um bil hundrað þúsund pund-
um„ fyrir neðan strikið“. Læt-
ur það ekki nokkuð nærri. Gott
Og vel. En ef við nú næðum í
hundrað þúsund pund, gætum
við ekki einungis staðist tap-
ið, heldur líka haft laglegan
ágóða. Það er að segja þið. Er
þetta ekki rjett hjá mjer?
— Já, ef . . . ., urraði Suður-
Ameríkumaðurinn.
— Gott og vel. Þá skulum
við athuga: Hvern þekkjum
við, sem á þessa upphæð? Frú
Enid Garth í samnefndum
banka. Og hvað á frú Garth,
sem er henni hundrað þúsund
punda virði? Hann þagnaði
snöggvast og laut fram. — Hún
á dóttur.
— Craven ætaði að æpa upp
en tók sig á. Litlu augun ljóm-
uðu, er hann hlustaði á þetta.
— Þið vitið vel, mínir herr-
ar, hjelt Ducros áfram, —
hversu móðurkærleikurinn er
sterkur. Hvílíkar fórnir hann
getur fært. Og hjer er einka-
dóttir, jómfrú, sem á einhverja
stærstu arfsvon í öllu landinu.
Og hvert ætlar Margaret Garth
annað kvöld, í fylgd með ein-
um manni? í Öskustóna í Wool-
wich. Jeg sje ekki betur, herr-
ar mínir, en hamingjan sje að
leggja spilin upp í hendurnar á
okkur. Og ættum við þá ekki
að hafa vit og hugrekki til að
nota okkur það?
— Jú. Haltu áfram, maður,
sagði Craven með ákafa. Hinir
hlustuðu á með eftirtekt.
— Þetta er, sagði Ducros, •—
að vísu dálítið annarskonar
fyrirtæki en þið hafið hingað
til haft með höndum, en hins-
vegar er það :neir í minni grem.
Jeg vil altaf helst ganga beint
að verki. í allri London er ekki
til heppilegri staður til að láta
fólk hverfa, en einmitt Ösku-
stóin. Jeg þekki hana eins
vel og jeg þekti áður La
Villette-hverfin í París. Jeg á
þar ýmsa vini og get fengið
þar ýmsu framgengt. Sir Mel-
moth þekkir líka staðinn dá-
lítið.
— Mín tillaga er þá í stuttu
máli sú, að ofurselja ungfrú
Garth ónefndum mönnum
þarna í Öskustónni, og ekkert
er hægara .... og það svo, að
jeg vildi mana alla Lundúna-
lögregluna til að finna hana.
Gefa svo frú Garth kost á að
greiða nefnda upphæð innan
fárra klukkustunda fyrir að
fá dóttur sína aftur. Því ung-
frú Margaret getur annars orð-
ið fyrir það miklum óþægind-
um, að afsvar frá hendi gömlu
konunnar kemur ekki til
greina. Frú Garth er eina kon-
an, sem undir þessum kring-
umstæðum myndi borga tafar-
laust og þannig að okkur væri
engin hætta búin.
Þremenningarnir horfðu
hver á annan þegjandi. Craven
iðaði allur af æsingi og óþolin-
mæði.
— Dios! Hvílikt tiltæki' taut-
aði Culebra. — En hver á að
framkvæma verkið?
— Jeg skal sjá um það, —
svaraði Cucros rólega. — Ykk-
ur er óhætt að láta mig einan
um það. En þetta er eini veg-
urinn til að bjarga ykkur, eins
og nú er komið.
— Þetta er óðs manns æði
.... alt of hættulegt, stamaði
Steinberg og var hræddur. —
— Jeg vil ekki eiga neinn þátt
í slíku fyrirtæki. Ef það kemst
upp, þýðir það tugthús eða það
sem verra er.
— Hlustið þið á, sagði Ducros
snöggt. — Jeg skal taka á Jnig
áhættuna og þið getið verið
lausir við hana. Jeg er fús til
þess. Minnist þess, herrar mín-
ir, að jeg gekk í þennan fje-
lagsskap, sem unglingur og við-
vaningur og hafði minna að
tapa. Jeg hef framkvæmt skip-
anir ykkar óaðfinnanlega, og
þjónað, ykkur vel .... er ekki
svo Jeg fann upp ráðið til að
fá í minn hlut það, sem jeg tel
talsverða upphæð.
— Fyrirtæki okkar er nú
farið í hundana. Að fleygja frá
sjer þessu tækiíæri, væri
heimska. Jeg get auðvitað ekki
gert það án ykkar samþykkis
og nokkurrar hjálpar. En jeg
skal útvega ykkur þessi hundr-
að þúsund pund. Ef alt fer vel,
heimta jeg tuttugu þúsund í
minn hlut. Hvorki meira nje
minna. En aftur á móti er jeg
reiðubúinn að eiga á hættu
margra ára brælkunarvinnu, ef
mjer skyldi mistakast.
— Jeg er ungur og ef alt
færi vel, gæti jeg hætt við
þennan vafasama atvinnuveg
og lifað í allsnægtum, það sem
eftir er ævinnar. Jeg geri ykk-
ur hreint tilboð, herrar mínir.
Gefið mjer þrjú hundruð pund
fyrir herkostnaðinum og ann-
að kvöld skal jeg svo ganga
frá Orme — eða ef til vill
Margaret Garth.
— Jeg er ekki frá því, að
þetta mætti takast, sagði Cu-
lebra og hleypti brúnum, en
hinsvegar ......
— Nei, þetta er alt of hættu-
legt svaraði Steinberg. —
Hvaða tryggingu höfum við . . ?
— Hættið þessu í bili, sagði
Craven. — Við verðum að at-
huga málið. Ducros, jeg treysti
þjer fullkomlega og mjer finst
þessi hugmynd þín snildarleg.
Mjer líst vel á hana. Viltu yf-
irgefa okkur í nokkrar mínút*
ur, meðan við ákvörðum okk-
ur?
Ducros kinkaði kolli og fór
út. Sir Melmoth sneri sjer að
fjelögum sínum.
— Steinberg! sagði hann. •—
Við skulum sleppa öllum úr-
tölum. Þetta verður að takast.
Cucros er fullkomlega áreið-
anlegur. Og honum tekst það.
Jeg er með því. Eitthvað verð-
um við að gera til að bjarga
okkur.
— En ef hann verður hand-
tekinn, kemur hann upp um
okkur, stamaði Steinberg.
— Það gerir hann aldrei að
eilífu. Jeg þekki Ducros betur
en nokkurn annan lifandi
mann, og jeg skal segja ykkur
sögu hans í fám orðum. Faðir
hans var franskur og móðir
hans ensk, og hann hefir haft
einhvern einstakasta feril í
París, sem hægt er að hugsa
sjer. Færari maður er ekki til.
— Hann var áður foringi
apachanna í La Villette, en síð-
ustu fimm ár hefir hann átt
hjer heima, en breiddi svo
laglega yfir förin sín þegar
hann fór úr Frakklandi, að
hvorki franska nje breska lög-
reglan hefir neina hugmynd
um hvar hann er. Hann er, engu
að síður vitringurinn meðal
þeirra, sem til samans eru kali-
aðir undirheimurinn, — — í
munni heimskingja.
— Ekki vissi jeg þetta, sagði
Culebra, en aðeins grunaði mig,
að hann væri bróðir stúlkunn-
ar, sem áðan, Nathalie Latour,
.... ef hún þá heitir því
nafni.
— Þetta er alveg rjett hjá
þjer, og jeg verð að segja, að
þau eru nytsöm hjú .... á
rjettum stað. Og Ducros hefir
einn mikilsverðan eiginleika,
sem sje þann, að hann svíkur
aldrei fjelaga sinn í trygðum,
ef sá fjelagi er heiðarlegur
gagnvart honum, sama hvað
við liggur. Hann kann ekki að
hræðast og tekur örlögunum
með jafnmikilli ró og Indíáni.
Við verðum að vera hrein-
skilnir við Ducros, þá reyn-
um við heldur ekki annað af
honum. Hann hefir tjáð sig
reiðubúinn til að takast þetta
verk á hendur og þá fram-
kvæmir hann það líka.
— Jeg er samþykkur því, að
hann geri þetta, hjelt Craven
áfram, — og það skal verða
gert. Eruð þið samþykkir? Vi.j-
ið þið horfast í augu við heim-
inn, öreiga og ærulausir, eða
fela okkur Ducros þetta verk?
— Jeg er með þjer, sagði
Culebra. — Komdu því í
framkvæmd.
Steinberg byrgði andlitið í
höndum sjer og stundi.
— Jeg þori ekki að hugsa til
þess, tautaði hann. — En þetta
er nauðsynlegt og þá vil jeg
ekki malda í móinn.
Sigurgeir Sigurjónsson
hœvtorétloriögmaður
Skrifstqfutíml 10 — 12 og 1—6.
Ada.lstraE.ti 3 Sími 1043
8.
Hin móðirin hafði meiri ástæðu til þess að vera angist-
arfull. Þegar hún, birnan kom að trjábolnum á bakkan-
um, þar sem hún hafði skilið ungann sinn eftir, sá hún
að bakkinn hafði fallið niður í fljótið, og að trjeð var
algerlega horfið. Hún kunni vel að synda, þó móðir telp-
unnar kynni það ekki, en hún vissi að hún gat hlaupið
hraðar en hún synti. Hún tók sprettinn niður eftir bakk-
anum, klifraði yfir hrúgur af sprekum og rekaldi og synti
yfir djúpar víkur, þar sem fljótið hafði fyllt gildrög og
skorninga.
Loksins kom hún lafmóð upp á klettabrún og sá ekki
alllangt frá sjer, flekann með tveim litlum farþegum stein-
sofandi. Hún sá ungann sinn í hnipri með höfuðið í örm-
um barnsins og gula lokka þess á svörtum feldi húnsins
síns. Fyrst hjelt hún að unginn væri dáinn, að barnið
hefði banað honum og væri að fara með hann burtu. Með
ógurlegu reiðiöskri þaut hún niður klettana og steypti sjer
í fljótið.
Hún hafði ekki fyr en þá, tekið eftir því, að bátur
var að nálgast flekann, bátur með tveim manneskjum.
Báturinn var miklu nær flekanum en hún, birnan og fór
miklu hraðar en hún komst. Örvæntingin ætlaði að lama
hana, því hún þóttist vita, að hinar tvær mannverur
myndu annaðhvort gera útaf við ungann hennar eða taka
hann frá henni. Hún synti eins hratt og hún mögulega
gat, en í kapphlaupinu við bátinn hafði hún enga von.
Báturinn kom að flekanum, rakst harkalega á hann, og
móðir telpunnar stökk úr honum, en maðurinn hjelt bátn-
um kyrrum með krókstjaka. Konan hratt litla bangsanum
harkalega til hliðar og greip telpuna í fang sjer, grjet yfir
henni, en tautaði jafnframt einkennilega hótanir um það,
hvað hún skyldi gera við hana, þegar þær kæmu heim,
hvernig hún skyldi refsa henni fyrir að hafa bakað sjer
allan þenna ótta, kvíða og fyrirhöfn. Telpan virtist ekki
láta þetta hið minnsta á sig fá, og maðurinn í bátnum
hlustaði glottandi á, en þegar móðirin ætlaði með telpuna
yfir í bátinn, rjett’i hún litlu hendurnar organdi eítir
bangsanum.
Franz Liszt var óhræddur að
láta í ljós vanþóknun sína, þó
þektir menn ættu í hlut.
Sagt er, að er hann dvaldist
eitt sinn í Rússlandi, hafi hon-
um hlotnast sá heiður, að leika
fyrir Nikolai 1. Rússakeisara.
Meðan á leik hans stóð, tók
hann eftir því, að keisarinn var
að ræða við sessunaut sinn.
Án þess að hika eitt augna-
blik, hætti listamaðurinn að
spila.
Keisarinn leit undrandi upp,
og sendi einn af þjónum sínum
til hans.
■— Hans hátign biður mig að
spyrja yður, hvort yður hafi
orðið ilt.
— Nei, svaraði Liszt,, mjer
líður prýðilega, en jeg veit, að
þegar keisarinn talar, verða
allir aðrir að þegja.
Leikur hans var ekki trufl-
aður eftir það.
★
— Ætli hafi ekki verið erfitt
að lifa, þegar hvorki sími nje
útvarp var til?
— Jú, sjálfsagt, en fólkið
hefir vanist þessu.
★
Fjelag þýskra vísindamanna
hefir ritað Einstein brjef og
boðið honum að gerast meðlim-
-9»
ur á ný. Einstein hefir af-
þakkað.
★
Yfirvöldin í smábænum
Dearne í Bretlandi, hafa á-
kveðið að skipa nefnd sjö ára
barna, til að ákveða, hvaða
bækur eigi að vera í barna-
bókasafni því, sem bærinn,
ætlar að koma sjer upp. Nefnd
in á að vinna algerlega sjálf-
stætt, án eftirlits foreldra eða
barnfóstra.
★
— Já, stúlkan er bæði rík
og falleg — þú kemur til með
að leggja mikið á þig, til að'
ná í hana.
— Vafalaust. En jeg kem til
að leggja ennþá meira á mig,
klófesti jeg hana ekki.
★
Franskur kennari sagðist
hafa fundið upp ráð, sem geri
það að verkum, að maður
þurfi ekki að sofa nema sex
tíma á sólarhring. Hann fer
snemma að hátta og iætur
klukkuna vekja þremur tím-
um seinna. Svo vinnur hann í
tiokkrar klukkustundir og
fær sjer aftur þriggja stunda
svefn. j