Morgunblaðið - 06.11.1946, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 6. nóv. 1946
EitimiiiiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiimiMiminiiiiimmniiiiiiiiiwiiiiimiiiiiifiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiwuiiMiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiitiii immiimmimmmimiiiiiis
f I
BLÓÐSUGAN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiuiiira
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
31. dagur
Frú Garth Jyfti hendi, eins
og í aðvörunarskyni.
— Hægan, hægan, sagði hún.
Þjer verðið að muna, að ef þjer
ekki hafið nægar sannanir í
höndunum, gæti slík ákæra
gert út af við yður. Og vafa-
laust er hann einmitt að búast
við einhverjum slíkum klaufa-
legum leik af okkar hálfu. Þið
eruð óvinir og það vita allir.
Craven er bardagamaður og
auðvitað myndi hann svara
með málssókn. Lögreglan
myndi ekki snerta við honum,
nema með sannanir í höndun-
um, og ef þjer hafið þær engar,
fyrirgerið þjer bæði frelsi yðar
og stjórnmálaferli. Því altaf
getur verið, að þjer hafið á
röngu að standa.
Frú Garth stóð upp. — Jæja
nú þarf jeg að hvíla mig svo-
lítið, en það getur bara ekki
orðið lengi, því nóg er að gera
Þjer skuluð ekki bera kvíðboga
fyrir mjer. Áreynslan hefir
verið mikil, en jeg er sterk, og
brenn auk þess af hatri, sem
ekkert getur slökkt.
— Farið .þjer nú til lögregl-
unnar, bætti hún við. — Segið
henni alt sem þjer vitið um
viðburðina í nótt.... alveg út
í æsar. En látið mig um Mel-
moth Craven.
XIII. KAPITULI.
Sir Melmoth Craven kveikti
í vindlinum, sem hann hafði
milli sterkra tannanna, horfði
á reykjarstrókinn með rólegri
ánægju og fleygði frá sjer eld-
spýtunni. — Heppni. . . . vel-
gengni eftir að hafa sigrast á
erfiðleikunum, smakkar vel.
Þið efagjörnu vinir mínir, eruð
þið ekki á sama máli? Okkur
hefir hingað til gefist dirfskan
best og nú er Steinbergfjelagið
aftur sigurvegari.
Steinberg og Culevra svör-
uðu ekki tafarlaust. Þeir sátu
í stofu Cravens, síðdelgis dag-
inn eftir, að Margaret var bjarg
að. Culebra leit á Craven og
kinkaði ofurlítið kolli, en svit-
inn bogaði af enni Steinbergs
og alt fas hans var órólegt.
— Þú kallar þetta velgengi,
Craven, sagði hann, — og það
er það náttúrlega að vissu leyti
En mjer finst nú samt sem áð-
ur, að við situm á barmi eld-
gígs.
• — Oðru nær, svaraði Craven,
við erum eins öruggir nú eins
og nokkurntíma endranær í
okkar skjöldóttu tilveru. Og
við höfum peningana, sem hafa
bjargað okkur frá hruni.
— Satt er það, svaraði Stein-
berg, — að við höfum pening-
ana, og það eitt var stórvirki,
sem er að þakka framtakssemi
og ráðsnild þinni, sem annars
yfirgengur minn skilning. —
En ....
£
»— Eitt hundrað þúsund
pund, svaraði Craven, — er
enginn lúsarskildingur að spila
um. Innan tíu klukkutíma frá
því mjer bárust verðbrjefin, var
búið að selja þau á rjettum
stað, þannig að ómögulegt er
að komast að því, hvaðan þau
komu. Og með þessum pening-
um höfum við í dag ekki ein-
ungis forðað okkur frá hruni,
heldur höfum við sæmilegan
afgang. Vitanlega ekki stór-
gróðann, sem við höfðum fyrst
ætlað okkur. En við höfum
bjargað lífi okkar sem fjár-
málamanna og höfum því
sloppið vel. I stuttu máli finst
mjer við geta hrósað sigri
Með Ducros í Steininum?
sagði Steinberg skjálfandi, —
og líf okkar hangandi á þag-
mælsku hans. Vitanlega verður
hann dæmdur í þrælkunar-
vinnu. Er þjer alvara, að við
getum treyst honum?
— Það þori jeg að veðja Jífi
mínu uppá .... og ykkar líka,
sagði Craven. — Jeg þekki Du-
cros. Hvað gæti hann grætt á
því að ljósta upp um okkur?
Frelsið, kannske? Nei, hann
framdi sjálfur glæpinn. Kanske
í hæsta lagi eins árs náðun. En
hverju myndi hann tapa? —
Tuttugu þúsund pundum. Því
auðvitað verður hann að fá
sinn hluta heiðarlega, af okkar
hendi. Og peningarnir eru
meira að segia begar komnir
í hendur Nathalie svstur hans
.... einu mannpskjunnar í
heiminum, sem lrann treystir,
og getur reitt sig á. Ducros er
öruggur, hvað snertir viðskift-
in við okkur. Jeg tók alltaf
þann möguleika með í reikn-
inginn, að hann yrði tekinn
.... sem og varð. Svo það er
jeg ekkert hræddur við.
— Hvað heldurðu að hann
fái? spurði Culebra hugsandi.
Mjer var að detta í hug, að
ef um lífstíðarfangelsi væri að
ræða ....
— Óhugsandi, svaraði Cra-
ven. — Það eru mörg göt fyr-
ir hann að smjúga út um. Mjer
þætti tíu ár sennilegast, en það
þýðir, að hann situr átta ár,
eða því sem næst. Hann tók á
sig þessa áhættu og hefir feng-
ið sína borgun fyrir verkið.
— Þetta er rjett, svaraði
Culebra. — Jeg felst alveg á
þitt mál.
— Jeg er nú mest hissa á því,
sagði Steinberg, — að hann
skyldi yfirleitt fá þjer einn
einasta eyri í staðinn fyrir að
koma því öllu undan handa
sjálf-um sjer, úr því hann hafði
það í höndunum.
— „Margur heldur mann af
sjer“ sagði Craven og brosti
þurlega. — En ef til vill hefir
hann ekki einusinni getað það.
Þú verður að athuga hvað hann
átti á hættu. Jeg kasta ekki
slíkum aðalatriðum upp á guð
og lukkuna. Peningarnir komu
beint til mín, eins og jeg hafði
fyrir mælt. Því jeg tók beinan
þátt í þessu en hjelt mig ekki
utan gátta, eins og þið hetj-
urnar.
— Og ertu þá ekki hræddur
um, hjelt Steinberg áfram, —
að einhver geti fundið samband
Ducros við okkur og komið
okkur í bölvun?
— Jeg mana bæði Scotland
Yard. c 'Jla Parísarlögregluna
til þes araði Craven. — Jeg
þekki Ducrps svo vel, að jeg
veit, að utan þessarar stofu eru
aðeins þrjár persónur, sem hafa
nokkra hugmynd um að hann
hafi yfirleitt nokkurntíma tal-
að við mig. Maður er ekki að
halda slíku á lofti. Þessar per-
sónur eru hann sjálfur, Nathalie
og Sugden, þjónninn minn. Öll
örugg. Og ef ykkur væri sama,
vildi jeg biðja ykkur að telja
mig ekki asna og heimskingja.
Jeg hefi hulið spor mín, svo
það verður ekki gert betur. —
Nathalie er þegar farin úr
landi, og þeir vita ekki einu
sinni, að hún sje tih
— Þið getið þá sjeð, hvernig
taflið stendur. bætti hann við
og barði smáhögg í borðið með
hnúunum. Við vinnum leiki.nn
og höfum dálaglegan afgang,
meira að segja eftir að hafa
borgað skuldina við Gordons
Ldt. — þessa blóðsugu sem
hefði getað flegið okkur Jifandi.
Við meira að segja spörum á
viðskiftunum við hana, með því
að borga fyrir tiltekinn tíma
og spara alla dráttarvexti. Jeg
get ekki annað sagt en við höí-
um unnið spilið.
— Það er hiessandi að hlusta
á þig, Craven, sagði Steinberg
og var auðsjeð, að honum
ljetti. — Jeg skal játa, að mjer
hefir undanfarið fundist jeg
heyra fótatak lögregluspæjará
í stiganum, og smelli í hand-
járnum. En þú getur svarað
öllum spurningum og sýnt
hvern hlut í nýju ljósi. Þú
hefir dregið okkur upp úr svað-
inu, Craven. Og við skulum
vera þakklátir og auðvitað
skulum við láta lítið á okkur
bera, meðan þess þarf.
— Það er andsk .... enginn
að biðja þig um að láta lítið á
þjer bera, svaraði Craven, um
leið og hann stóð upp og sneri
sjer að þeim. — Það hefir aldrei
verið mín aðferð. Við stöndum
nú loks á okkar eigin fótum.
Og hvað, sem skeður, vil jeg
leggja út í eitthvað stórt. Við
höfum nokkrar vænlegar fyr-
irætlanir, sem bíða, og áfram
með þær, segi jeg. Hvað mig
snertir, vil jeg vera fremstur
eða hvergi.
— Sjáið þið þarna, sagði
hann og fleygði dagblaði yfir
borðið til þeirra.
— Þið hafið náttúrlega fylgst
með því, sem gerist og ekki ver-
ið önnum kafnir að skjálfa í
buxnaskálmunum? Stjórnin er
fallin, og almennar kosningar
fara í hönd. Og þar á jeg leik
á borði. Jeg ætla að bjóða mig
fram í Westington.
— Hvað segirðu? æpti Cu-
lebra.
— Jeg ætla að bjóða mig
fram í Westington móti þessum
hvolpi, Orme, sagði Craven og
lamdi hnefanum í borðið, — og
jeg ætla að sit:ra hann. Það ædi
að taka af allan efa ykkar um
það, hvort jeg sje hræddur eða
ekki. Jeg hefi haft það í huga
um nokkurt skeið undanfarið
og í dag sendi jeg framboðið
og á mjer þegar víst, að það
verður tekið gilt. Jeg á tals-
verðar eignir p-rna í kjördæm-
inu og ættaróðulið mitt er þar.
Og jeg er ekki að grobba: jeg
ætla m ier kjördæminu af
hundinum þenn arna, áður en
jeg geri alveg út af við hann.
Culebra stökk á fætur.
— Bravó Þú ert maður,
Craven, og þú átt minn stuðn-
ing vísan. Dirfskan er fyrirj
bestu í hverjum bardaga.
11.
— Það gæti nú verio að við hefðum komið upp á ein-
hverri hitabeltiseyjunni í Vestur-Indíum, sagði jeg.
Aftur hristi Perry höfuðið.
— Við skulum bíða og sjá til, svaraði hann svo, og á
meðan skulum við rannsaka ströndina hjer í kring. Við
gætun kannske hitt einhvern, sem eitthvað gæti frætt
okkur..
Þegar við gengum eftir ströndinni, horfði Perry lengi
og alvarlega út yfir sjóinn. Það var auðsjeð að hann var
að hugsa um eitthvað vandamálið.
— Davíð, sagði hann svo allt í einu. Tekurðu eftir nokk-
uru einkennilegu við sjóndeildarhringinn?
Þegar jeg fór að horfa, skildi jeg betur, hversvegna
mjer hafði fundist landslagið svo einkennilegt í fyrstu,
svo óeðlilegt og sjerstætt. — I»að var nefnilega enginn
sjóndeildarhringur. Hafið hjelt áfram eins langt og augað
eygði, og á því hinar litlu eyjar, sem urðu aðeins að svo
litlum deplum í fjarskanum, þangað til maður sá greini-
lega, að maður var farinn að horfa upp á fjarlægasta
punktinn, sem augað gat greint, en svo hvarf sjálf fjar-
lægðin í djúp fjarlægðarinnar. Það var nú það. Það var
engin lina sem sýndi hvar bunga jarðar skygði á frekari
útsýn.
— Nú fer jeg að skilja, hjelt Perry áfram og tók upp
úrið sitt. Og jeg held jeg sje búinn að ráða gátuna að sumu
ieyti. Nú er klukkan tvö. Þegar við komum úr jarðskip-
inu var sólin beint fyrir ofan okkur. Hvar er hún nú?
Jeg leit upp og sólin var enn hreyfingarlaus í hádegis-
stað. Og þvílík sól! Jeg hafði ekki tekið eftir henni ná-
kvæmlega áður. Hún var að minnsta kosti þrisvar sinn-
um stærri en sólin sem við vorum vanir að horfa á frá
jörðinni, og virtist svo nærri, að manni fannst maður geta
snert hana, ef maður teygði sig nógu mikið.
— Guð minn góður! Hvar erum við, Perry? hrópaði
jeg. Þetta er farið að fara í taugarnar mínar.
— Jeg held við getum slegið því föstu með nokkurri
— Jeg er búinn að ákveða
hvað við köllum hana, sagði
unga móðirin. — Við látum
skíra hana Euphrosyne.
Manni hennar var ekkert um
nafnið, en hann var gáfaðri en
það, að mótmæla.
— Þetta er prýðilegt, sagði
hann glaðlega. Fyrsta stúlkan,
sem jeg varð skotinn í, hjet
Euphrosyne, og nafnið getur
minnt mig á þær mörgu á-
nægjustundir, sem við áttum
saman.
Það var augnabliksþögn áður
en konan hans tók til máls.
— Við skulum láta skíra
hana Elísabet eftir móður
minni, sagði hún loks.
★
— Jeg þarf að kaupa flibba
handa manninum mínum, sagði
frúin, en jeg man ekki, hvaða
stærð.
— Þrettán og hálft, frú?
spurði afgreiðslumaðurinn
— Það er rjett. Hvernig vit-
ið þjer þetta?
— Menn, sem láta konur sín-
ar kaupa flibbana fyrir sig,
eru oftast með þá stærð, svar-
aði maðurinn.
★
— Þjer segist hafa mætt á-
kærðum í strætisvagni, og að
hann hafi verið drukkinm og
nýhættur að spila fjárhættu-
spil, sagði lögfræðingur ákærða
við vitnið.
— Já.
— Sáuð þjer hann drekka?
— Nei.
— Sáuð þjer hann spila?
— Nei.
— Hvernig vitið þjer þá,
sagði verjandinn, að hann hafi
verið drukkinn og að spila fjár-
hættuspil?
— Jú, sjáið þjer til, svaraði
vitnið, þegar hann kom inn í
strætisvagninn, fjekk hann bíl-
stjóranum spilapening og sagði
honum að hann mætti eiga af-
ganginn.
★
— Fær gíraffinn hálsbólgu
ef hann blotnar í fæturna?
— Já, en ekki fyr en viku
seinna.
★
Dularfullur draugur hefir
flæmt alla íbúa þorps nokkurs
í Noregi úr húsum sínum. Jafn-
vel fólk, sem kemur til þorps-
ins fyrir forvitnissakir, segist
vera þess fullvíst, að hjer sje
um yfirnáttúrlega hluti að
ræða.
s • » » *••» •• miiiiiii.titiiiiiiiiiiimmmi^
Bankastræti 7. Sími 6063 |
er miðstöð bifreiðakaupa. i
ilikMiiMMimiHdMMiiHMiiMiiuiiiiiiimmmmiiuuai