Morgunblaðið - 22.02.1947, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laúgardagur 22. febr. 1947
GRÍPTU ÚLFINN
41. dagur
Hún hlustaði og braut heil-
ann. Hvað gat Orace gert ef
hann skyldi finna hana? Má-
ske gat hann opnað fyrir
henni, og máske gat hann kom
ið til hennar marghleypu, svo
að hún gæti sýnt Bittle í tvo
heimana, þegar hann kom aft-
ur. Nú átti hún alt undir því að
þeim Orage og Algy gengi vel.
Hún spann í huga sjer langar
sögur um það hvernig þeim
mundi takast að leika á bófana
og vinna sigur í þessari ójöfnu
viðureign. En samt var hún nú
ekki ánægð með það því að
með sjálfri sjer fann hún að
kraftaverk varð að gerast til
þess að þeim hepnaðist þetta
glæfrafyrirtæki. Nei, það voru
ekki miklar líkur til þess að
hún mundi geta unnið sigur á
úlfinum. En hvernig, sem alt
veltist varð hún að vera hug-
rökk. Og þetta endurtók hún
með sjálfri sjer hvað eftir ann-
að — vera hugrökk — vera
hugrökk — —
Tíminn leið. Hún vissi ekki
hve lengi hún hafði setið þarna
ein og biðið — biðið eftir Or-
ace. Énn hann kom ekki. Höfðu
þeir klófest hann? Varla gat
það verið. því úð hún hafði
ekki heyrt neinn hávaða, og
það var engin hætta á því að
Orace ljeti sig hávaðalaust.
Nokkur huggun var í þessu. Og
svo var Algy. Hann ætti nú að
hafa náð sjer, og máske voru
þeir Orace báðir að verki.
Alt í einu heyrðist henni eitt
hvað gnauð. Fyrst í stað vissi
hún ekki hvað þetta gat verið,
en svo sá hún að þetta mundi
stafa af því að vjel skipsins
væri komin"í gang.
Farmurinn var þá allur kom
inn um borð og úlfurinn var
að leggja á stað. Hún leit út
um gluggann og sá að tveir
menn stóðu við vinduna fram
á. Svo heyrði hún kallaða fyr-
irskipan og vindan tók að snú-
ast. Hún heyrði glögglega
glamrið í akkerisfestinni. Svo
heyrði hún fótatak í stiganum
og að menn voru á gangi uppi
í stýrishúsi. Hún heyrði að þeir
voru tveir og að Bittle var ann
ar, því að hún heyrði hann
kalla:
— Er alt í lagi?
Og mennirnir fram á svör-
uðu: Alt í lagi.
— Áfram þá, sagði Bittle og
hún heyrði vjelsímann hringja.
Ljettur skjálfti fór um skipið
og það tók að hreyfast, eða öllu
heldur sýndist henni ströndin
fara að hreyfast. Svo heyrði
hún öldugutl og sá hvítan boða
leggja frá skipinu og glóði á
hann í tunglsljósinu....
Skipið var komið á stað —
úlfurinn hafði sigrað.
Hún hneig niður á stólinn og
fól andlitið í höndum sjer. Nú
fann hún fyrst beiskleika ósig-
ursins. '
Bittle kom niður stigann og
gekk að dyrunum á klefa
Maggs. Hann barði hvað eftir
annað á hurðina og kallaði, en
fjekk ekkert svar. Þá sneri
hann sjer að hinum dyrunum
og stakk lyklinum í skrána.
Hún reyndi að herða upp
hugann á meðan hann var að
opna. Og þegar hann kom inn
sá hann ekki að henni væri
brugðið.
— Eruð þjer jafn frökk enn?
spurði hann.
— Já, mjer líður ágætlega,
sagði hún.
Hann horfði grunsamlega á
hana.
— Þjer eruð hugrökk, en það
þýðir nú lítið. Vitið þjer að
Templar er dauður?
— Mr. Templar er dáinn —
jeg veit það — en leiknum er
ekki lokið, sagði hún og hvesti
á hann augun. Það getur vel
verið að jeg verði að deyja
líka. En það eru fleiri til og
þjer skuluð aldrei fá um frjálst
höfuð að strjúka svo lengi sem
lög eru til og menn, sem vilja
halda þeim í heiðri. Nú þykist
þjer hrósa sigri, en það er
skammgóður vermir. Þótt þjer
ráðið niðurlögum okkar Mr.
Templars, þá eru margir aðrir
til að taka við af okkur —
menn, sem ekki munu hætta
fyr en þjer dinglið í gálganum.
Hugsið um það Bittle. Það líða
máske ár og þjer eruð kominn
í fjarra heimsálfu — þjer haf-
ið máske breytt um nafn og
hafið unnið yður álit fyrir ríki
dæmi. En þjer verðið þó altaf
sem á nálum og óttinn eltir yð-
ur hvert ðem þjer farið. Éf þjer
kallið það sigur, þá skal jeg
viðurkenna að þjer hafið sigr-
að. En ekki vildi jeg vera í yð-
ar sporum.
Hann ljet þetta ekki á sig fá.
— Haldið þjer að þjer getið
hrætt mig? spurði hann. Ef
þjer viljið þá megið þjer nú
koma upp á þiljur og sjá Eng-
land hverfa, því að þjer sjáið
það aldrei framar. Engan grun
ar neitt í BayCombe. Þar var
aðeins einn hættulegur maður
— þjónn Templars, en hann
hefir nú verið skotinn. Hvaðan
eigið þjer von á hjálp?
— Hvenær var Orace skot-
inn? spurði hún. Það var ekk-
ert að honum þegar jeg skildi
við hann.
Henni kom til hugar að þeir
mundu hafa gripið Orace, en
vildi ekki láta neitt á því bera,
og svar Bittle varð henni til
mikillar hugarhægðar.
— Það verður gerð árás á
Hjallinn klukkan tvö í nótt og
Orace verður drepinn — það
er ákveðið.
— Jæja, gefið mjer þá einn
vindling.
Hann opnaði vindlingahylki
sitt og bauð henni, og hann tók
eftir því að hún var ekkert
skjálfhent.
— Og eldspýtu.
Hann kveikti í fyrir hana og
svo hallaðist hún aftur á bak í
stólnum og bljes út úr sjer
stórum reykjarstókum.
— Hafið þjer einnig gert
ráðstafanir til að drepa Corn?
spurði hún.
— Corn — asnann þann.
Hvers vegna?
— Asninn sá er foringi í
Scotland Yard. Hann fór til
Ilfracombe í kvöld til þess að
safna mönnum. Hann þekkir
úlfinn. Hann hefir tafist eitt-
hvað —; annars væri hann kom
inn. En það breytir engu, því
að herskip verður sent til að
elta yður. Finst yður það ekki
frjettir?
Hún sagði þetta ósköp rólega
og það var eins og Bittle hefði
verið rekinn löðrungur.
Hann gekk beint að henni og
hvesti á hana augun, en hún
leit ekki undan. Hann sá jafn-
vel bregða fyrir gletni í svip
hennar. Það þótti honum verst.
— Er það alvara yðar að
halda því fram að Corn sje
leynilögregluþjónn? — mælti
hann og var rámur af geðs-
hræringu.
— Já, jeg fullyrði það, sagði
hún með áberslu. En er það al-
vara yðar að halda því fram,
að úlfurinn — asninn sá —
hafi ekki haft neinn grun um
það og vera þó nágranni Corns?
Svei mjer ef þið eruð ekki
heimskari en jeg hjelt.
Hann varð sótsvartur í_fram
an og hún hjelt að bann mundi
berja sig. Eldur brann ú aug-
um hans og það var hreint og
beint manndráparasvipur á
honum. Hann stilti sig þó, gekk
fram að hurðinni, en var mjög
órótt.
— Þakka yður fyrir viðvör-
unina — jeg skal færa mjer
það í nyt, sagði hann. En þjer
hafið enga ástæðu til að vera
kampakát yfir þessu. Meðan
þjer eruð hjer um borð, þora
þeir'ekki að gera okkur neitt.
Þjer bjargið okkur.
— Ekki mundi jeg hreyfa'
einn fingur til að bjarga yður
þótt þjer væruð að stikna í
eldi og brennisteini, sagði Pat-
ricia.
* Hann nísti tönnum.
— Þjer skiftið skapi þegar
jeg fer að siða yður.
Svo opnaði hann hurðina og
kallaði:
— Bloem.
Ekkert svar. Hann beið
nokkra stund og kallaði svo
aftur:
— Bloem . . Bloem . . þitt
hollenska úrþvætti .... Hlaup
ið þjer og finnið Bloem og seg-
ið honum að jeg vilji finna
hann undir eins. Fljótir nú.
Hann skelti hurðinni í lás og
hvesti augun á Patriciu.
— Stúlka mín, þjer skuluð
iðrast þess að þjer játuðust
mjer ekki þegar jeg bað yðar.
— Og það verður ein af kær-
ustu endurminningum mínum
að illa fer fyrir yður, svaraði
hún.
— Þess verður langt að bíða,
sagði hann.
Hann hallaðist upp að hurð-
inni, krosslagði hendur á brjóst
inu og horfði á hana heiftar-
augum. Hún ljet sem ekkert
væri og hjelt áfram að reykja.
Þannig leið löng stund og
hann gerðist æ óþolinmóðari.
Að lokum kom maður og barði
að dyrum. Bittle opnaði og
hvæsti, .framan í manninn:
— Hvern andskotann á þetta
að býða ....
— Jeg get ekki fundið Blo-
em, Sir, því miður.
— Getið þjer ekki fundið
hann, helvískur letinginn yð-
ar. Það eru ekki margir felu-
staðir á þessu skipi. Hvað eig-
ið þjer við — — getið ekki
fundið hann. Ekki nema það
þó.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
91.
hann væri, hefir honum skyndilega orðið það ljóst, að
hlutur sá, sem beint var gegn honum, væri vanvænn, því
hann nam allt í einu staðar, um leið og hann bjó sig undir
að kasta öxi sinni. Þetta er ein af bardagaaðferðum þeirra,
og hæfni þeirra, jafnvel þegar verst stendur á, gengur
kraftaverki næst.
Ör mín var dregin oð oddi og stefndi beint á vinstra
brjóst andstæðings míns,' og er hjer var komið, fleygði
hann öxi sinni, um leið og örin þaut af bogastreng mínum.
Á sama andartaki og þetta skeði, stökk jeg til hliðar, en
Sagothinn hljóp fram á við, til að koma við spjóti sínu.
Jeg fann hvernig öxin straukst við höfuð mjer, og á sama
augnabliki rakst ör mín á kaf í hjarta Sagothans, en hann
rak upp snögt hljóð og fjell steindauður niður fyrir fram-
an mig.
Rjett á eftir honum — í um 50 metra fjarlægð — voru
tveir aðrir Sagothar, en fjarlægðin gaf mjer tíma til að
grípa skjöld hins fallna andstæðings, því það, hversu litlu
hafði munað, að hann gerði út af við mig með öxi sinni,
hafði fært mjer heim sanninn um þörfina fyrir slíku varn-
artæki. Skildi þá, sem jeg hafði komist yfir í Phutru,
höfðum við ekki getað haft meðferðis, sökum þess, að
stærð þeirra gerði okkur ókleift, að hylja þá inni í Mahara-
skinnum þeim, sem höfðu gert okkur mögulegt að komast
úr borginni.
Eftir að hafa komið skildinum fyrir á vinstri. hand-
legg mínum, skaut jeg annari ör, sem felldi enn einn
Sagotha, en öxi fjelaga hans varðist jeg með skildinum
og lagði nýja ör, sem jeg ætlaði honum, á streng. En
hann beið. ekki eftir því að jeg skyti. í stað þess sneri
hann við og dró sig í hlje í áttina til fjelaga sinna. Hann
hafði sýnilega sjeð nægju sína í bili að minnsta kosti.
Enn á ný hjelt jeg flótta mínum áfram, en Sagotharnir
virtust nú ekki hafa eins mikinn hug á að veita mjer eftir-
för og áður. Jeg komst hindrunarlaust efst upp í gilið, en
þar komst jeg að raun um það,,að fyrir framan mig var
klettótt gjá tvö til þrjú hundruð feta djúp. Á vinstri hönd
voru hins vegar mjóir troðningar, sem lágu utan í kletta-
vegnum. Jeg hjelt ferð minni áfram eftir götu þessari, og
er hún beygði skyndilega, breikkaði hún og vinstra megin
við mig kom jeg auga á stóran heillismuna.
28 ára gamall lyftuþjónn í
New York fór einn út laugar-
dagskvöld nokkurt að skemta
sjer. Það síðasta, sem hann
man, var að hann hafði fengið
sjer eina flösku í viðbót, en
hann var annars orðinn dauða
drukkinn. Þegar hann vaknaði,
lá hann í þægilegu rúmi um
borð í „Queen Elizabeth“ úti á
rúmsjó. Og þar lá hann enn,
þegar skipið nokkrum dögum
seinna kom til Southampton.
★
Nýtísku auglýsingar.
Gert er ráð fyrir að í ár
verði hægt að selja eina miljón
rúmmetra af helium-loftegund
á mánuði hverjum í Banda-
ríkjunum, eða þrisvar sinn-
um meira en í fyrra. Ástæðan
er sú, að mörg fyrirtæki munu
ætla að nota loftbelgi í auglýs-
ingaskyni.
★
Hann vill ekki peningana.
Sporvagnastarfsmaður í Den
ver, Arthur Dunn, fær mánað-
arlega senda 50 dollara frá rík
inu án þess að vita fyrir hvað.
Hann hefir mótmælt þessum
sendingum síðan þær byrjuðu
í júní síðastliðið ár. Fyrsta upp
hæðin var 450 dollarar. Mót-
bárur hans hafa enn ekki ver-
íð tekiiar til greina, en upp-
hæðina setur hann jafnharðan
í banka.
★
Stalín rithandasafnari.
Á Potsdam-ráðstefnunni í
ágúst 1945 gekk Stalín til Mar-
shalls hershöfðingja, núver-
andi utanríkisráðherra Banda-
ríkjanna, á meðan á einni veisl
unni stóð og bað hann um að
rita nafn sitt á spjald, sem
hann hafði.
★
Var „dauður“ í 3!4 ár.
• Maður einn frá Arendal í
Noregi, kafteinn Hákon Peder
sen, er nýlega kominn fram eft
ir að hafa verið í fangabúðum
Japana í þrjú og hálft ár. Þeg-
ar hann kom heim til Arendal
aftur komst hann að því að
bærinn hafði tekið hús hans til
eigin þarfa, þar sem hann væri
dáinn. -A. * ;
,,Jeremías“, hrópaði frú Jere
mías til manns síns í gær, ,,þú
hefir svikið loforð þitt.“
„Alt í lagi“, svaraði Jeremí-
ás, „jeg skal bara gefa þjer
• annað loforð“.