Morgunblaðið - 03.06.1947, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIfl
Þriðjudagur 3. júní 1947
s>-«
A FARTINNI
oCejniiö^re^íaóa^a eptir p.t„ a
eyneLj-
23. dagui
Nú hefír stytt upp og það
glyttir í tunglið. Vegurinn ligg
ur í ótal hlykkjum eins og vant
er hjer í landi. Jeg er ekki ó-
ánæeður, en dálítið undrandi.
Þetta var svei mjer skemti-
leg viðkynning. En hvernig
sem þið lítið á það, þá er
hvorki upphaf nje endir.
Jeg er að hugsa um hana
Tamara. Hún veit áreiðanlega
hvað, hún syngur — og mikið
ineir_n. Hún er'enginn glópur.
Máske er enginn í þessum leik
glópur nema jeg.
Mjer þætti gaman að- vita
hvernig Nikolls gengur með
hina stúlkuna. Mjer þætti gam-
an r,ð vita hver hún er. Jeg
botna enn ekkert í því hvaða
hlutverk hún hefir valið sjer í
þessu máli. Og mjer þætti gam
an að vita hvaða stúlku skyldi
nú skjóta upp næst. Því að alt
er þá þrent er. Það á líka við
um stúlkur. Jeg hefi aldrei
fengist við neitt mál þar sem
tvær slíkar^ stúlkur eins og
þessi gerfi-Tamara og þessi
rjetta Tamara komu fyrir, að
þeirrj þriðju skyti ekki upp.
Máske sú þriðia verði eitthvert
blessað lamb. Það væri þægileg
tilbreyting.
Jeg skil bílinn eftir á ró-
legum stað hjá gólfvellinum og
labba á stað heim til Schribn-
ers. Jeg hefi afráðið það að fá
þennan þorpara til að tala,
enda þótt jeg verði að halda
logandi vindling upp að nefinu
á honum til þess að fá allt upp
úr honum. Honum skal ekki
haldast það lengur uppi að dylj
ast. Hann skal fá að leysa frá
skjóðunni.
Jeg fer inn um ’bakdyrnar
og staulast niður í kjallara.
Jeg opna dyrnar og fer þar inn.
Ilann hefir kveikt þar rafmagns
ljós. Hann liggur úti í horni
og þnllast mpp að veggnum og
er að reykja vindling. Hann
er bólginn á kinninni þar sem
jeg sló hann.
Hann glápir á mig. Hann
glápir á mig eins og jeg væri
fjandinn sjálfur. Hann hefir
sjálfsagt komist að þeirri nið-
urstöðu að sjer sje ekkert vel
við mig.
Gamall stóll er þar úti í
öðru horni. Jeg dreg hann að
Schribner og sest. Svo horfi jeg
beint framan í hann.
„Farið yður hægt“, segi jeg.
„Nú er kominn tími til þess að
við tveir tolumst við. Og að
við tölum saman í alvöru. Það
er best fyrir yður að segja mjer
alt eins og er, því að öðrum
kostj skal jeg pína yður til
sagna á einn eða annan hátt“.
„Þjer eruð gamansamur",
segir hann. „Jeg held að þjer
hljótið að vera í miklu afhaldi
hjá vinum yðar“.
„Farið yðru hægt“, segi jeg.
„Það er þýðingarlaust fyrir yð
ur að stökkva upp á nef yðar“.
Jeg kveiki í vindling.
„Nú skal jeg segja yður eins
og er“, segi jeg. „Þegar jeg
skildi við yður áðan skrapp jeg
út í bílskúrinn yðár og fann
ofurlítinn miða í bílnum. Það
var merkilegur miði. Þar stóð
að undir eins og þjer kæmuð
!heím ættuð þjer að fara rak-
leiðis til Waterfall í Capel. Það
’ er hús skamt frá Holmwood.
j Jeg býst við að þessi miði hafi
verið frá Rudy Zimman“.
„Hvern djöfulinn eigið þjer
við?“ segir hann. „Rudy Zimm
an var hjerna og hann .. “
Jeg benti honum að þegja.
,,Þíer botnið ekkert í þessu“,
segi jeg. „Þessi máður, sem
kom hingað og' hafði stúlkuna
á brott með sjer, var ekki frem
ur Rudy Zimman en jeg er
Rudv Zimman. Það er piltur í
minni þjónustu. Við ljekum á
yður“.
„Hver djesk ....“, segir
úann. „Eru þetta þá allt sam-
an tómir svikahrappar?“
„Alveg rjett“, segi jeg. „Þjer
eigið ekki betra skilið. Hver
maður gerir sjer að skyldu að
leika á yður. Það eru nú komn-
ir svo margir Rudy í þetta mál,
að þjer gætuð myndað herfylki
með þeim. En þessi, sem skrif-
aði miðann og skildi hann eftir
í bílnum, var sá rjetti Rudy“.
Hann se’gir: „Ef þessi svika-
Rudv er í yðar þjónustu, þá
i hefir hann ekki drepið stúlk-
una“.
„Aftur eigið þjer kollgát-
una“, segi jeg.. „Hann gerði
henni, ekkert mein“.
„Mjer þætti gaman að vita
hvaða djöfuls stelpa þetta hef-
ir verið“, segir hann.
„Jæja, var svo?“ segi jeg.
„En reynið þjer nú að taka
sönsum, Schribner. Hvers
vegna viljið þjer ekki koma yð
ur út úr þessu? Hvers vegna
viljið þjer ekki segja alt eins
og er? Þjer sjáið það sjálfur
að það er deginum ljósara, að
einhver hefir komið þessari
stúlku í spilið til þess að kom-
ast að því hvað þið kumpánar
hyggist fyrir með Júlíu Wayles.
Þetta hefur einhver gert, sem
veit allt um ykkur. Segið mjer
nú: Hvr getur þessi maður ver-
ið?“
„Jeg hefi ekki hugmynd um
það“. segir hann. „Jeg veit ekk
ert. Getur verið að einhver sje
m?ð hrekki. Getur verið að
einhver hafi komist að ein-
hverju“.
„Þetta getur verið rjett hjá
yður“, segi jeg. „Það kemur
oft fyrir þegar um mannrán
er að ræða, að einhver óvið-
komandi reynir að fleyta rjóm
ann af' því fyrirtæki. Það má
vel vera að einhver hafi hugs-
að sjer að græða á því að ná
Júlíu úr höndum ykkar. Getur
skeð að honum hafi dottið í
hug að þið eða forsprakki ykk-
ar mundi vilja greiða sjer lag-
legan skilding fyrir það að
framselja hana aftur. Jeg geng
út frá því sem gefnu að þessi
Júlía sje æði mikils- virði“.
Hann yptir öxlum. Hann seg
ir ekkert.
Jeg kveikti í nýjum vindling.
„Jeg ætla bara að segja yð-
ur það“, segi jeg, „yður til að-
vörunar, að þjer eruð kominn
í sjálfheldu. Jeg h^fi náð í
þessa stúlku sem Ijek á yður
og þóttist vera Tamara Phelps.
Jeg. hefi náð í hana. Og jeg
ætla að láta haná segja mjer
upp alla sögu. Jeg ætla að láta
hana segja mjer frá því hver
hefir gert hana út. Og svo ætla
’ jeg að láta Rudv Zimman, hmn
rjetta Rudy Zimman segja mjer
| frá öllu því sem hann getur
sagt“.
„Nú trúi jeg yður ekki“,
sagði hann. „Hvernig ætlið þjer
að fá Rudy Zimman til að
segja yður alt. Hvorugur okk-
ar veit hvar hann er.
Jeg hlæ uppt í opið ginið á
honum.
! ■ _
! „Jeg fór til Capel í nótt“,
segi jeg. „Jeg fór til Waterfall.
Og jeg fjekk ekki betur sjeð
en að flestir þar væri fjelagar
j Rudv Zimman. Mjer þykir
sennilegt að hann hafi flutt
bófaflokk hihgað. Þjer vitið
í víst ekkert um það?“
' „Jgg sagði yður það áðan að
jeg veit ekki neitt“, segir hann.
„Ekki nokkurn skapaðan hlut
„Allt í lagi“, segi je'g. „Við
komum að því seinna. Jæja,
þegar jeg kom nú þarna til Wat
erfall, þá var jeg spurður að
því hvern jeg vildi finna. Jeg
lagði á tæpasta vaðið og sagðist
ætla að finna Tamara Phelps.
Svo var mjer fylgt til hennar.
Jeg byrjaði á því að skrökva
að henni. Jeg sagðist heita
Willy Careras, fyrverandi bófi
úr flokki Margoni í Chicago.
Jeg sagði henni að jeg hefði
farið hingað mjer til heilsubót-
ar, og þá hefði jeg rekist á yð-
ur, og væri nú nokkurs konar
vikadrengur hjá yður. Þetta
gekk í hana eins og brennivín.
Henni fannst þetta ósköp trú-
legt, og jeg skildi það svo að
hún vissi að þjer eruð sá lúsa-
blesi að þjer þurfið að hafa ein
hvern til þess að gera skítverk-
in fyrir yður. Þau Rudy og
Tamara vita víst góð deili á
yður.. þótt þjer þekkið þau
ekki, eða hvað finst yður? Þau
þurftu líka að vita hvernig þjer
eruð. Hefði þau ekki vitað að
þjer eruð óþokki frá hvirfli til
ilja, þá mundu þau ekki hafa
gert yður að samstarfsmanni
sínum.“
„Jeg segi yður það alveg
sattjj, segir hann, „að fram til
þessa hefi jeg ekki gert nokk-
urn skapaðan hlut, sem lögin
geta fett fingur út í. Ekki nokk
urn skapaðan hlut“.
„Hvað varðar mig um það?“
segi jeg og hlæ aftur upp í op-
ið ginið á honum. „Jeg býst við
því að jeg sje einfær um að
ráða fram úr því. Jeg býst við
því að fá að taka í hnakka-
drembið á ykkur öllum, Rudy,
Tamara og yður“.
„Hvað ætlið þjer að gera?“
spyr hann alt í einu.
Gæfa fylgir
trúlofunar
hringunum
frá
SIGVRÞÓR
Hafnarstr. 4
Reykjavík.
Margar gerðir.
Sendir gegn póstkröfu hvert
á land sem er.
— Scndið nákvœmt mál —
vHfrtS!wnl>l.ví>3>n*í
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
i 3.
Fjárhættuspilarinn við gluggann hrökk í kút. Á hreyf-
ingu hans mátti sjá, að hann hafði ekki búist við neinum
þarna úti á þessum tíma dágs.
Maðurinn á leikvellinum flautaði á ný, en sá við glugg-
ann ljet ekki á sjér sjá, að hann hefði heyrt flautið. En
andartaki seinna veifaði hann hendinni, gekk að einum
spilaranna, hvíslaði einhverju að honum og hvarf svo.
Skömmu síðar sá jeg útihurð hússins opnast og þann,
þrekvaxna læðast út. Jeg var um það bil að fara frá
glugganum og hætta þessum njósnum mínum, þegar atvik
kom fyrir, sem kom mjer til að hætta við það.
Sá sterklegi hlýtur að hafa gleymt að loka hurðinni á
eftir sjer, því ekki hafði hann gengið nema örfá skref,
þegar varðhundur hússins kom þjótandi út og urraði reiði-
ieigi. En áður en hann næði til að ráðast á manninn,
hafði hann snúið sjer við og gripið um háls honum. Orustu
þá, -sem nú átti sjer stað, gat jeg ekki, vegna myrkursins,-
almennilega sjeð, en hljóð hennar heyrði jeg greinilega
— hinn þunga andardrátt mannsins og korrið x barka
rakkans. Hann barðist um eins og ólmur væri, til þess að
sleppa úr greipum óvinar síns.
Jeg var næstum búinna að hrópa upp yfir mig, þegar
bardaganum lauk skyndilega. Maðurinn laut fram yfir
sig, og jeg sá hann lyfta öxlunum og sveigja þær, um
leið og hann af öllum mætti herti á tökunum á hálsi
hundsins. Svo varð andartaks þögn, en að því loknu
heyrðist hryglukennt hljóð og hundurinn hneig til jarðar.
Sá þrekvaxni horfði lengi á skepnuna, eins og hann
vildi fullvissa sig um, að hún væri dauð, greip hana svo,
dró þvert yfir leikvöllinn og að háum steinvegg. Þar
sveiflaði hann hundinum í höndum sjer og fleygði honum
af öllu afli yfir vegginn.
Meðan á bardaga mannsins og hundsins stóð, hafði háv-
aðinn í herberginu fyrir ofan mig ekkert minnkað, en
gráhærði maðu-rinn hafði staðið rólegur álengaar og beð-
ið. En er hjer var komið, gekk hann til þess, sem banað
hafði varðhundinum, og hneigði sig kurteislega fyrir
honum.
m
ÓÁNÆGÐUR MEÐ
LEIKDÓM
— Eruð það þjer, sem skrif-
ið kvikmyndagagnrýnina í
þetta sorpblað hjerna?
★
— Hugsaðu þjer mamma, nú
eru fimm ár liðin síðan við
eignuðumst mig, sagði Pjesi
litli á fimm ára afmælisdag-
inn sinn.
'ir
Rakarinn: — Hjerna er hár-
meðal, sem er ágætt .fyrir hár-
litla menn. En áður en jeg fæ
yður það, langar mig til þess
að spyrja, hvort þjer leikið
billiard.
— Já, en hvað kemur það
þessu við? • •
— Þá verð jeg að biðja yð-
ur um að minnast þess, þegar
þjer hafið notað meðalið, að
þvo yður rækilega um hend-
urnar, áður en þjer snertið
billiard-kúlu, því að annars
getur hún orðið kafloðin.
★.
Móðirin hefir reynt son sinn
að ósannsögli. Hún ávítar hann
og spyr loks: — Hvernig fer
fyrir derngjum, sem segja ó-
satt?
Sonurinn: — Þeir komast x
Tívoli fyrir hálft verð.
★
— Þið eigið sex dætur upp-
komnar. Það er verst að þið
skylduð enan soninn eignast.
— O, það gerir í raun og
veru ekki svo mikið til, bara
ef við eignuðumst einhvern
tengdasoninn.
★
— Hversvegna fer læknirinn
alltaf heim kl. 11 á kvöldin?
— Þá er viðtalstími hjá hon-
um.
— Viðtalstími kl. 11?
— Já, viðlalstími við frúna.
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna. Sími 1710.