Morgunblaðið - 09.01.1948, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 9. janúar 1948
mAnadalur
Sí d (L aya efltir ^acL cMondovi
«c>
99. dagur
Þannig ávörpuðu þau hjónin
hvort annað.
„Máske komist þið að raun
um að dalurinn okkar sje ein-
mitt dalurinn sem þið eruð að
leita að“, sagði frú Hastings.
Þá gaf Hastings henni aftur
merki um það að hún mætti
ekki segja meira. Hún sneri
sjer þá að hundinum og sagði
honum að biðja um kjötbita.
„Hann heitir Peggy“, sagði
hún. „Við áttum tvo hunda af
sama kyni þegar við vorum á
Suðhafsey-jum. Það voru systk
in og hjetu Peggy og Possum,
en þau drápust bæði. Þessi
heitir í höfuðið á Peggy“.
Mejian þau sátu enn að borð-
um gaf Hastings Japönunum
merki og þeir fóru þegar upp á
þiljur. Billy heyrði að þeir los-
uðu um seglin og drógu akker-
ið upp með ofurlítilli vindu,
sem til þess var ætluð. Eftir
stundarkorn kallaði annar
þeirra niður í káetuna að nú
væri alt tilbúið. Þau gengu þá
öll upp á þiljur. Það var ekki
augnabliksverk að vinda upp
seglin. Hastings greip stýrið,
seglin þöndust og „Veiðihauk-
urinn“ skreið ljettilega á stað
út úr leirvognum. Þá fóru Jap
anarnir niður til þess að borða.
„Það er bráðum komið há-
flóð“, sagði Hastings og benti
á randmálað dufl, sem hoppaði
á öldugárunum skamt frá þeim.
Nú sigldu þau fram hjá eyju,
sem skygði á húsin í Collins-
ville, en Montezuma fjöllin
hylti þar á bak við. Skömmu
seinna beygði „Veiðihaukur-
inn“ fyrir eyjuna og inn í ósa
Sacramento og þar blasti þá
Collinsville rjett við þeim.
Sa^on klappaði lófum af hrifn-
ingu.
„Nei, sjáið þið, þessi hús eru
eins og barnaleikföng búin til
úr pappa“, sagði hún. „Og hæð
irnar þarna á bak við eru alveg
eins og málað leiktjald“.
Þau sigldu nú fram hjá mörg
um fiskibátum. í þessum bát-
um bjuggu fiskimennirnir
• ásamt fjölskyldu sinni. Konurn
ar og börnin voru dökk á brún
og brá eins og fiskimennirnir.
Þegap longra kom upp í ána
voru þar margir dýpkunarbát-
ar, sem jusu sandi og leir upp
úr árbotninum og upp á bakk-
ana. Þarna á bökkunum voru
óteljandi hrísbaggar, bundnir
saman með stálvír og festir við
stóra steinsteypupalla. Ofan á
þetta var leirnum mokað. Hrís-
ið skýtur fljótt frjóvöngum.
sagði Hastings og þegar þetta
er alt fúnað, þá eru komnar
sterkar rætur, sem halda leirn
uríí saman.
„Þetta hlýtur að kosta of
fjár“. sagði Billy.
„Já, en það er tilvinnandi“,
sagði Hastings. „Hvergi í heimi
er frjóvsamari jarðvegur en á
þessum eyjum. Þessi hluti Kali
forníu. líkist mest Hollandi.
Þið trúið því máske ekki, en
v,atnið hjerna, sem við siglum
á, er hærra heldur en yfirborð
.eyjanna. Eyjarnar eru cins og
bátar sem farnir eru að leka
og sífelt þarf ríð þjetta og gera
við. En það borgar sig“.
Þarna var ekkert að s.já nema
flóðgarðana, dýpkunarskipin
og fjallið Diablo í suðri. Stöku
sinnum mættu þau þó gufu-jgefið meira af sjer. Svo yfir-
voru þar ájgefa þeir hana og leggja undir
sig aðra jörð og fara með hana
skip.i, og
sveimi.
hegrar
„Hjer hlýtur að vera daúf-
legt“, sagði Saxon.
Hastings hló og sagði, að hún
mundi skifta um skoðun bráð-
lega. Hann sagði þeim margt
um landið þarna umhverfis og
upp með ánum. Þá mintist
Saxon eitthvað á Engilsaxa
sem landnemendur.
„Landræningjar erum vjer
kallaðir hjer um slóðir“, mælti
hann beiskjulega. „Við erum
jarðvöðlar. Jeg minnist þess
sem gamall bóndi sagði við
einn af kennurum landbúnað-
arháskólans: Það er þýðingar-
laust að ætla að kenna mjer
jarðyrkju, því að jeg hefi eyði-
lagt þrjár jarðir. Það voru hans
líkar, sem eyðilögðu Nýja Eng-
land. Þar eru nú stór land-
flæmi að verða að eyðimörk.
Þar eru þúsundir og aftur þús-
undir af eyðijörðum. Jeg hefi
athugað um eyðijarðirnar víðs-
vegar — í Texas, Missouri,
Kans.as. Kaliforniu. Hvað seg-
ið þið um leiguábúðir? Jeg
þekki búgarð þar sem jörðin er
að minsta kosti hundrað og
fimtíu dollara virði hver ekra.
Meðan gamli bóndinn bjó þar
gaf hún af sjer svo mikið að
svara mundi vöxtum af þeirri
upphæð. En þegar hann dó
fluttist sonur hans til borgar-
innar og leigði Portugala jörð-
ina. A fimm árum hafði Portu-
galinn svo að segja urið jörð-
ina ypp með rányrkju. Þá var
'hún leigð öðrum Portugala í
þrjú ár og þá gat hún ekki gef-
ið af sjer fjórða hlutann af því,
sem hinn hafði fengið upp úr
henni. Og nú vildi enginn sjá
jörðina lengur. Hún var eyði-
lögð. En þegar gamli maðurinn
dó bá var hún fimtíu þúsund
dollara virði. Að lokum seldi
sonurinn hana fyrir ellefu þús-
und dollara. Þetta hefi jeg
horft upp á“.
„Sama máli er að gegna
heima í dalnum hjá okkur“,
sagði frú Hastings. „Gömlu
jarðirnar eru að fara í eyði. Þar
er nú til dæmis Ebell búgarð-
urinn. Þegar jeg sá hann fýrst
var hann sannkölluð paradís.
Þar voru vötn og vellir, engjar
og vínekrur, dásamlegir furu-
og greniskógar og aldingarðar.
Og byggingarnar voru eftir
þessu. Þegar eigandinn, frú
Bell andaðist, sundraðist fjöl-
skyldan og þá var jörðin leigð.
Nú er þar alt í kalda koli. Skóg
arnir eru hqrfnir, þeir voru
á sama hátt. Hjer er komin
sjerstök stjett flökkulýðs, sem
ekki gerir annað en rányrkja
jörðina og fara úr einum stað í
annan. - Útlendingarnir fara
ekki eins að, svo sem Kínverj-
ar, Japanar og fleiri. Portugal-
ar og ítalir koma hingað blá-
snauðir og setjast að hjá lönd-
um sínum og vinna hjá þeim á
meðan þeir eru að læra málið
‘og landsiðu. Svo ná þeir sjer í
eignarland.- Þeir élska jörðina
og það er þeirra mesta yndi að
hugsa um hana, rækta hana og
hlú að henni. En hvernig fara
þeir þá að því að eignast land?
Það er alt of seinlegt að spara,
því að verkalaunin eru ekki há.
Þeir taka því jörð á leigu. A
þremur árum tekst þeim
að pína svo mikið út úr annars
manps jörð að framtíð þeirra
sje borgið. Þetta er ljótt, það
er níðingsverk gagnvart jörð-
inni. En þannig er nú farið að
hjer í Bandaríkjunum“.
Svo sneri hann sjer að Billy.
„Þið hjónin eruð að leita ykk
ur að jörð. Farið nú að ráðum
mínum, þótt þau sje ekki fall-
eg. Fáið ykkur leigða jörð, þar
sem gömlu hjónin eru dáin en
synirnir og dæturnar of fín til
þess að stunda jarðrækt. Svo
skuluð þið reka þar hreinustu
rányrkju og hafa sem allra
mest upp úr jörðinni. Eftir þrjú
ár gítið þið svo keypt land. Þá
skuluð þið byrja á því að rækta
jörðina og hlú að henni á all-
an hátt. Þá borgar hún ykkur
margfalt hvern dollar. sem þið
leggið í hana. Og safnið ekki
neinu rusli að ykkur. Hvort
heldur þið fáið ykkur kindur,
svín, kýr eða hesta, þá skuluð
þið gæta þess að þa sje af besta
kyni og eins alt útsæði“.
„Þetta væri glæpur“, sagði
Saxon. „Þetta er ekki heil-
ræði“.
„Þetta eru illir tímar, sem
við lifum á“, sagði Hastings.
„En mjer mundi ekki hafa kom
ið til hugar að gefa manni yðar
þetta ráð, ef jeg væri ekki viss-
um að taki hann ekki ein-
hverja jörð og útpíni hana
þannig, þá verður einhver ann
ar til þegs, Portúgali eða ítali.
Maður á að grípa gæsina á
meðan hún gefst og nauðsyn
brýtur lög. Og nú á dögum
reyna allir að hrifsa til sín það
sem þeir geta náð í. Jeg ráð-
legg ykkur aðeins að gera hið
sama, því að annars taka aðrir
höggnir og timbrið selt. Nú er \ bitann frá ykkur“.
þar ítali. Hann hefir svolitlai „Jeg er hædd um að þið fáið
víngarðsholu, rjett handa sjer,j ekki rjett álit á manninum mín
annars lifir fjölskyldan á þvíjum eftir þetta skraf hans“,
að selja mjólk. Jeg fór þarna! sagði frú Hastings. „En nú skal
um í fyrra og jeg grjet þegarljeg segja ykkur hvernig hann
jeg sá hvernig komið var. Það.er. Hann notar hverja stund
var hræðilegt að horfa á aldin-j sem hann getur til þess afS hlý
garðinn. Og húsin eru komin’að jörðinni okkar. Við eigum
að hruni. Vegna þess að ekki! þúsund ekrur af skógi og skóg
var hugsað um það að gera við inn þarf að grisja. En hann
þakrennurnar rann vatnið af j harðbannar að nokkurt trje sje
þökunum niður veggina og! felt nema með hans samþykki.
feygði þá. Stóra hlaðan er falLHann hefir sjálfur gróðufsett
in. Brugghúsið er að hálfu leyti
fallið en í hinum helmingnum
er nú fjós“.
„Þetta er orðið alsiða“. sagði
Hastings, „að flytja úr einum
stað í annan. Menn leigja sjer
jörð og þrautpína hana á fáum
árum þangað til hún getur ekki nýju“.
hundrað þúsund trje. Hann læt
ur ræsa fram og sljetta og
plægja. Og hvað eftir annað
hefir hann keypt jarðir, söm
komnar voru í niðurníðslu og
bætt þeim við okkar land, og
síðan tekið til að rækta þær að
SILFURDEPILLINN
Eftir ANNETTE BARLEE
13
,,Aha! Þarna kemur það“, sagði herra Ugla, ,,þú áttir að
gæta þess að láta að eins hreint vatn komast í frárennslið,
svo þetta er sjálfum þjer að kenna, er jeg hræddur um“.
,,Jæja“, sagði öndin og barði saman hnefunum, „gerðu þá
við þetta fyrir mig — og hvað svo um Gústa litla?“
„Og hver er þessi Gústi?“ spurði Uglan.
„Yngsti sonur okkar“, svaraði öndin og fór að gráta.
„Hann fór burtu með flóðinu og við vitum ekki, hvernig við
eigum að finna hann aftur“.
„Kæri, góði vinur“, hrópaði nú frú Önd til uglunnar,
„finndu Gústa litla og við munum fyrirgefa þjer þetta með
frárennslið".
„Sem var alls ekki mjer að kenna", sagði herra Ugla við
sjálfan sig, um leið og hann flaug niður með fljótinu og kom
brátt að bústöðum viltra anda, þar sem f jöldi örsmárra and-
arunga var að leik sínum.
Hann heyrði eina móðurina segja: „Farðu nú heim í kaffið,
litli minn. Mamma þín fer að hafa áhyggjur af þjer;“ og
þarna sá hann lítinn andarunga, sem stóð afsíðis, og nú vissi
herra Ugla, að hann hefði fundið Gústa litla.
Hann tók ungan á bakið og flaug með hann heim til for-
eldranna, og það má geta nærri, að þarna urðu miklir fagn-
aðarfundir.
„^Etli við sleppum ekki þessum kvörtunum mínum“, sagði
herra önd, og uglan lofaði að senda honum nokkrar fjalir,
þar sem næstum allur efniviður hafði sópast burtu með flóð-
inu. Svo hjelt uglan burtu og og fann nokkrar sterkar trjá-
greinar og færði öndunum, og hjálpaði þeim svo að hækka
gólfið í húsinu þeirra, þannig, að vatnið næði ekki til þess.
„Við skiljumst sem vinir, vona jeg“, sagði andapabbi, beg-
ar þessu var lokið.
„Heyrðu mig annars“, sagði frú önd, þegar uglan var að
búast til heimferðar, „nábúarnir okkar valda okkur tals-
verðum óþægindum. Börnin eru ekki fyr sofnuð, en þeir
stinga sjer með skvampi og busli út í fljótið, og þessum lát-
um halda þeir áfram alla nóttina. Þetta eru otrar, og
það er engu tauti við þá komandi. Jeg hefi minnst á þetta
Vinurinn: — Jeg óska þjer
til hamingju, fjelagi. Jeg las
það í Mogganum, að þú hefðir
verið að gifta þig.
Pjetur (andvarpar): — Já,
því miður.
— Hvað, því segirðu því mið
ur. Hverri ertu giftur?
Pjetur: —- Jeg er giftur henni
Siggu Sigurðar, móðir hennar
og stjúpa, tveimur systrum,
þremur hálfþræðrum, ömmu,
þremur ógiftum frænkum og
fjórum bestu vinkonUm henn-
ar.
Norðmaður stendur.fyrir ut-
an stórhýsi eitt í Osló, sem
hann er að sýna vini sínum,
Ameríkumanni.
— Hvað finnst þjer um
þetta? spyr Norðmaðurinn' hróð
ugur og bendir á húsið.
—. Ekkert, það eru þúsundir
af slíkum húsum í New York.
— Því trúi jeg vel, sagði þá
Norðmaðurinn, þetta er geð-
veikrahæli.
★
— Nú verður pabbi að Sjá
fyrir tveim konum.
— Er hann fjölkvænismað- |
ur?
— Nei, en jcg er giftur.
★
— Hvenær datt þjer í hug
að verða listamaður?
— Það var þegar jeg hafði
ekki lengur efni á því að láta
klippa mig.
— Frú Ólína trúir ekki
neirju" Ijótu um manninn sinn.
Hún heldur meira að segja því
fram að páfagaukurinn hans
hafi kennt honum að bölva.
Auglýsingar úr blöðunum:
Hvítur köttur tapaðist frá
frú A. .. ., sem hefir tvo svarta
bletti á nefinu og einn á róf-
unni.
Armbarídi týndi stúlka með
gulllás að framan en perlu að
aftan.
.★
— Heyrið þjer, þjónn, lítið
nú bara á, það er hjer rautt
hár í súpunni.
Þjónninn: — Það, er kokk-
urinn .... en ekki getur hann
gert að því strákgreyið þótt
hann sje rauðhærður.
★
Hann: — Hafið þjer nokk-
urntíma óskað að þjer væruð
karlmaður?
Iiún: — Nei, en þjer.
Til sölu
Volvo vörubifreið, stærri
gerðin. Uppl. á Vífilsg. 18,
næstu daga.
antifiHiiiiiinmiiHiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiuui