Morgunblaðið - 22.01.1948, Blaðsíða 10

MORGUNBLAÐIÐ
Fimtiulaginn 22. janúar 1948
1Ö
mAnadalur
Sí d tds a^a ej^tir ^acL czConcloyi

110. dagur
• „Heldurðu að Mánadalurinn
sje utan í fjallshlíð?“ sagði
han.n gletnislega.
„Nei, jeg á ekki við það, jeg
á við það að þetta sje leiðin inn
í Mánadal, dalinn okkar. Allar
leiðir þangað hljóta að vera
yndislegar. Og hjer er svo fag-
urt að jeg hefi aldrei fegurra
augum litið“.
,,Já, víst er hjer fagurt“,
svaraði hann. ,,Jeg vildi heldur
eiga eina ferhyrningsmílu af
þessu landi, heldur en allan
Sacramento dalinn og árhólm-
ana og eyjarnar í þokkabót. Og
ef ekki eru dýr í þessu fjalli þá
skjöplast mjer hrapallega. Og
hjer er auðvitað veiði í þessum
lækjum og ám“.
Vegurinn lá nú fram hjá fall
egum bóndabæ. Þar voru reisu
legar hlöður og fjós. Svo tók
við skógur, og er þau voru kom
in út úr honum blasti við stór
akur, se mnáði alveg upp undir
fjallið og takmarkaðist þar af
háum skógi. Kvöldsólin sló
bjarma á akurinn og var hann
eins og iðandi gullhaf. í miðj-
um akrinum stóð eitt einstakt
rauðaviðartrje með visnuðum
greinum og hafði örn átt sjer
þar hreiður um vorið. Skógur-
inn fram undan virtist ná alla
leið upp að fjallsbrún, en er
þau komu dálítið lengra
sáu þau að þetta var ekki aðal-
fjallið, þyí að þá blasti við tind
ur Sonoma lengra í burtu og
bar hátt yfir það.
Nú komu þau fram á háls-
brún. Til hægri handar voru
hálsar með djúpum giljum og
þar fyrir neðan sáu þau í fyrsta
skifti Sonoma dalinn. Þar
blöstu vínekrur og aldingarð-
ar, en að baki risu há fjöll. Til
vinstri handar blasti við rækt-
að land með smáhálsum og
dölutn. Lengra til norðurs sáu
þau niður í dalinn á öðrum stað
og þar voru líka fjöll á bak við
og laugaði hæsti tindurinn sig
í geislaflóði kvöldsólarinnar.
Þaðan og til norðausturs teygðu
fjöllin sig og skein sólin á þau,
en forsæla var komin þar sem
þau Billy voru. Billy varð litið
á Saxon og sá að hún var í
leiðslu af aðdáun. Hann stöðv-
aði hestana og virti útsýnið
fyrir sjer. Yfir fjöllin lagði
kvöldroðinn mjúka róslitaða
slæðu. En niðri í dalnum höfðu
bláir skuggar safnast saman í
giljum og lautum og teygðu sig
lengra og lengra upp eftir hlíð
unum. Þegjandi benti Saxon
honum á það ,að þessi dökki lif
andi blámi var skugginn af
Sonoma fjallinu. Billy skildi
það og kinkaði kolli. Svo hott-
aði hann á hestana og hjelt á
stað niður í blámóðuna.
I hvert skfiti sem vegurinn
lá yfir háls, var þar svalur and-
vari utan af Kyrrahafinu, sem
þó var í fjörutíu mílna fjar-
lægð En þegar þau komu nið-
ur í lautir og giljadrög þá var
þar eins og hlýr andblær upp
úr sjálfri jörðinni, kryddaður
af angan bliknandi blóma og
jurta.
Nú komu þau að djúpu gill,
sem virtist ná langt upp í fjall
ið. Þar stöðvaði Billy hestana
aftur og leit á Saxon. Hann
sagði ekkert. Gilið var bæði
hrikalegt og fagurt. Þar voru
stór rauðaviðartrje hvar vetna.
Handan við það blöstu við þrír
háir hólar með þjettum greni-
; og eikarskógum. Milli þeirra
var annað gil, einnig vaxið
rauðaviðarskógi, en framan við
: hólana var grassljetta.
Billy benti á þetta og mælti:
j „Slíkan haga vildi jeg hafa
handa' hestunum mínum“.
Svo óku þau niðurí gilið. Þar
! rann lítil á og vegurinn lá með-
fram henni. Þarna óx ahorn og
almur, Madrono og Manzanita
og lagði af þessu sterka angan.
Af kvöldroðanum bar rauðleita
slikju á alt gilið. Lárviður óx
þar og angaði og viltur vínvið-
ur teygði sig milli trjánna og
náði sums staðar yfir ána. Eik-
urnar voru vaxnar grænum
mosa. Burknar stóðu í háum
brúskum meðfram ánni. Inni í
skóginum heyrðist í turtildúf-
um. Hátt yfir höfðum þeirra
Billy og Saxon hoppuðu íkorn-
j ar grein af grein og milli
, trjánna.
1 „Mig er farið að gruna
margt“, hvíslaði Billy.
„Lofaðu mjer að kveða upp
úr með það“, sagði Saxon.
Með fagnaðarsvip horfði hún
í kringum sig og sagði svo:
„Við höfum fundið dalinn
okkar. Var það ekki það sem
þú .ætlaðir að segja?“
Hann kinkaði kolli og ætlaði
að segja eitthvað en hætti við
það bví að þarna kom þá dreng
ur og rak á undan sjer kú. í
annari hendi hjelt hann á gríð-
arle.ga stórum riffli, en í hinni
hendjnn á gríðarlega stórum
hjera.
„Hvað er langt hjeðan til
Glen Ellen?“ spurði Billy.
„Hálf önnur míla“, svaraði
pilturinn.
„Hvað heitir þessi á?“ spurði
Saxon.
„Wild Water. Hún rennur í
Sonoma hjer nokkru neðar“.
„Er nokkur veiði í henni?“
spurði Billy.'
„Já, ef þjer kunnið að veiða“
sagði piltur og hló.
,,Eru nokkur dýr hjerna
fjallinu?"
„Það er ekki veiðitími núna“,
svaraði piltur.
„Þú hefir víst aldrei skotið
dýr?“ sagði Billy ísmeygilega.
„Ójú, og jeg get sýnt þjer
hornin“.
„Dýrin fella horn“, sagði
Billy. „Þú hefir fundið þau“.
„Skinnið er ekki enn orðið
hart á mínu horni“, sagði pilt-
urinn.
En svo kom á hann hræðslu-
svipur. Hann sá að Billy hafði
veitt upp úr sjer meira en hann
vildi segja.
„Vertu óhræddur, drengur
minn“, sagði Billy og hló. „Jeg
er ekki eftirlitsmaður friðun-
arlaganna. Jeg er hrossakaup-
maður“.
Svo hjeldu þau áfram.
Þau sáu marga fleiri íkorna
og gilið varð æ fegurra eftir
því sem þau komu lengra. Alt
í einu komu þau að hliði. Þar
var ljelegur póstkassi og á hann
letrað: „Edmund Hale“. Hliðið
var myndað af lifandi trjám og
þarna stóðu maður og kona hlið
við hlið. Konan var fríð og blíð
leg á svip, fagureyg með snjó-
hvítt hár. Hún var mjög dökk
á hörund, eins og hvítar kon-
ur verða stundum, þegar þær
dveljast í miklum hita. Hún
var í grænum kjól og minti Sax
on helst á skógardís. Maðurinn
var hár og þrekinn og þau
hjeldust í hendur.
Þeim Billy og Saxon fanst
það ævintýri líkast að hitta
þau. Og hinum mun einnig hafa
fundist það sem ævintýr að cjá
þau Billy og Saxon koma þarna
akandi. Þau brostu vingjarn-
lega eins og þau hefði endur-
heimt lengi þráða vini. Og í
gleði sinni fanst Saxon að hún
hefði þekt þau fyrir löngu, al-
veg eins og henni hafði áður
fundist hún þekkja dalinn.
„Gott kvöld“, sagði Billy.
„Guð blessi ykkur, börnin
góð“, sagði maðurinn.
Fleiri orð fóru þeim ekki á
milli. Vagninn hjelt áfram og
það brakaði í dyngjum af föln
uðu laufi undir hjólunum. Svo
komu þau þangað er gilin mætt
ust.
„Hjer væri gamap að eiga
heima“, sagði Saxon. „Sjáðu
sljettuna þarna fyrir neðan“.
„Já, þar hlýtur að vera frjóv
samur jarðvegur“, sagði Billy.
„Líttu á stóru trjen, sem vaxa
þar“.
„Við skulum aka þangað“
sagði hún .
Þau beygðu út af þjóðvegin-
um og fóru yfir Wild Water, á
mjórri brú. Handan við hana
voru aðeins troðningar og lágu
meðfram girðingu úr rauða-
viði. Þau komu að hliði, sem
var opið, því að grindin var rif
in úr því.
„Hjerna er það — jeg veit
það“, hrópaði Saxon. „Haltu
áfram, Billy“.
Nú sáu þau lítið hús inn á
milli trjánna. Það var hvítkalk
að, en rúður voru brotnar í
gluggum. Billy benti henni á
Madrono trje, sem stóð fyrir
framan húsið. Stofninn var að
minsta kosti sex fet í þvermál
niður við jörð.
Þau stukku úr vagninum, en
gáfu sjer ekki tíma til að leysa
hestana frá, heldur bundu þá
við girðingu. Og svo fóru þau
að skoða sig um. Stór trje voru
þar alt um kring. Á bak við
húsið var dálítil hlaða og hand
an við hana var skógi vaxin
hlíð. Þar var fult af fuglum.
Þau fóru í gegnum skóginn
upp á brekkuna. Þar var mold
in hörð og sundursprungin eft-
ir hiiana. Billy tók ofurlítinn
moldarköggul og muldi hann.
„Þetta er frjóvsöm mold“,
sagði hann hugsandi og ljet
moldina renna í gegnum greip-
ar sjer. „Hjer er kjarninn úr
þeim jarðvegi, sem um þúsund
ir ára hefir skolað niður úr
fjöllunum. En--------“.
Hann gekk lengra svo að
hann sæi betur yfir og þegar
hann kom aftur sagði hann:
„Þetta land, er gagnslaust
eins og það er. En það mun
ekki gefa öðrum eftir, ef farið
er skynsamlega með það. Hjer
þarf vatnsveitu. Það er hægt að
safna vatni saman í laut hjerna
fyrir ofan, því að lækur er þar
uppi í brekkunni. Komdu og
sjáðu“.
( Bílamiðlunin (
: Bankastræti 7. Sími 7324. f
! er miðstöð bífreiðakaupa. 1

OSKABRUNNURINN
Eftir Ida Moore.
3.
ætli þetta sje nú?, hugsaði hann með sjer. Aídrei hafði hann
heyrt getið um dýr, sem hefði fjögur augu. En á næsta
andartaki stukku tvær litlar geitur út á veginn og rjeðust
á hann. Um leið og hann datt í götuna fannst honum hann
heyra skrækan hlátur og hann sá stóran, gulan frosk hoppa
yfir veginn.
Þarna hafði hann látið leika á sig! — Stebbi gat ekki látið
vera að brosa. Hann hafði óskað eftir leikfjelaga, en af því
að hann hafði gleymt að taka fram að leikfjelaginn ætti að
vera mennskur maður, þá hafði gamli froskurinn sent hon-
um þessar tvær geitur til þess að leika sjer að.
Jæja — hann hafði þó að minnsta kosti fengið ósk sína
uppfyllta. Og geiturnar voru þær lang fallegustu, sero hann
hafði nokkurn tíma sjeð. Þegar hann komst á fætur aftur
sá hann að þær voru svo litlar að hann gat auðveldlega
ráðið við þær. Og hann hjelt áfram að leika sjer við þær
þangað til hann var orðinn svo þreyttur, að hann gat varla
staðið á fótunum.
2. kafli.
„Hvar er bleika skelin með gulu röndinni?" Bergmál klór-
aði sjer á bak við eyrað. „Jeg verð aldrei búinn með þetta
te-stell fyrir samkvæmi drottningarinnar í kvöld“. Hann
andvarpaði og Ijet augun hvarfla um dimman hellinn. „Sjá
allar þessar skeljar! Bleikar, grænar, bláar, gylltar, silfur-
litar! Hvernig á jeg að fara að því að finna eina litla skel
innan um allan þennan fjölda? Hvað á jeg að gera? Hvað
skyldi hafa orðið um bansetta skelina?“ Svo þagnaði hann
og lagði við hlustirnar. Kynlegur hávaði barst að eyrum
hans utan úr einu horni hellisins, og svo kom hann auga á
tvær litlar geitur. Jæja — svo að Topsy og Flopsy voru aftur
farnar að stela skeljum! Nú vissi hann, hvað orðið hafði um
skelina hans. Gulfótur hafði einu sinni fengið geiturnar til
þess að borða fulla körfu af skeljum — svona bara í gríni.
En það var nú ekki orðið neitt grín lengur, því að geitunum
var farið að þykja gott að borða skeljarnar og sættu lagi
að stela þeim frá honum hvenær sem færi gafst.
„Hypjið þið ykkur hjeðan út, óþokkarnir ykkar“, þrum-

xmx
— Eruð þjer vissir um að
þetta sje aðalgatan í bænum,
sem við erum komnir inn á?
★
Velklæddur Ameríkani kom
inn í járnbrautarlest í Englandi
og settist andspænis gamalli
konu. Ameríkaninn virtist hinn
glaðværasti og konan var mjög
hrifin, er hún varð þess vör að
hann var farinn áð tala til henn
ar. Hún horfði á hann og nikk-
aði stöku sinnum, en hann tal-
aði án afláts.
En sá var galli á gjöf Njarð-
ar að konan var heyrnarlaus
og heyrði þess vegna ekkert af
því, sem þessi vingjarnlegi út-
lendingur var að tala. En þegar
hann hjelt ræðu sinni stöðugt
áfram, gat gamla konan ekki
lengúr orða bundist.
„Því miður, ungi maður“,
sagði hún, „þá er jeg heyrnar-
laus og get mjer til sárra von-
brigða ekki heyrt neitt- af þvi,
sem þjer segið“.
Við þessi orð konunnar brosti
Ameríkaninn sínu breiðasta
brosi og sagði: — „Jeg hefi
ekki verið að tala við yður.
Jeg er með tyggigúmmí“.
Svo hjelt hann áfram að
jórtra.
★
— Hvernig er að vera giftur?
— Jæja, á meðan við vorum
trúlofuð þá talaði jeg, en hún
hlustaði. Á hveitibrauðsdögun-
um talaði hún og jeg hlustaði.'
Nú tölum við bæði og nágrann-
arnir hlusta.
★
— O, hvað litli anginn er
sætur. Hvað er hann gamall?
— Hann er þriggja mánaða.
— Er það yngsta barnið
yðar?
★
Hún: — Jeg álít að karlmenn
eigi altaf að vera í fötum, sem
eru eins á litinn og hár þeirrá.
— Hvernig ættu mín föt þá
að vgra á litinn? spurði hann
um leið og hann strauk beran
og gljáandi skallann.
★
Vinnukonan: •— Maðurinn
yðar hjelt í gær, þegar hann
kom heim að jeg væri þjer.
Konan: — Hvað segið þjer,
manneskja, hvernig þá?
Vinnukonan: — Hann var
ekkj fyrr kominn inn, en hann,
fór að hundskamma mig. . J