Morgunblaðið - 30.06.1948, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 30. júní 1948
/

X.SNJA 'ONA
Qu. &.
A

'eft, v <yiiuamd
I*.,

fí&
§k<k *-<•% '« .S
'i<KI v? ' « •’ ö @ . f ¥ '■<■> '•*
ip- J fé~', * m -S 8 r* ’ k k . k . **
í|g$/ ..?■£*’ M‘* .4^ í, _"V •>** M i ^

áSv^^vtfftk-Ml»!■. .
r?:,é 1 & - >* ,?íg ,f »‘| -
^ í *p* '*- • ^v*.- ■
Gesturinn hvíti
115. dagur
Hún varð allt í einu reið —
,,Þið, þessir karlmenn, bið tyll-
ið ykkur svo hátt og þ.vkist
kenna í brjósti um allar þær
konur, sem reyna hvað mest að
gera ykkur til hæfis“. Hún stóð
upp og sveiflaði til handleggn-
um, eins og hún vildi kasta ein-
hverju frá sjer sem átti að vera
gleymt. „Jeg vil ekki að neinn
kenni í brjósti um mig. Nei,
enginn skal kenna í brjósti um
mig“.
VI.
Næsta dag fór John með Dan
inn á skrifstofu sína. Það var
hann vanur að gera, þegar þeir
þurftu að taka miklar ákvarð-
anir. „Jeg hef talað við ungfrú
Merrill“, sagði hann. Bræðurn-
ir höfðu allir verið í skóla hjá
ungfrú Merrill. „Hún segir að
þú sjert góður nemandi. Hún
segir, að þú eigir að halda nám-
inu áfram. Jeg var í Harvard-
háskólanum. Mundir bú vilja
fara þangað líka?“
Dan hafði aldrei hugsað út í
þetta. Honum hafði allt af ver-
ið ljett um nám og hann vissi
að ungfrú Merrill hafði mikið
álit á honum. En við þessu var
hann ekki búinn. „Jeg veit það
ekki“, sagði hann loksins. .,Jeg
hef allt af hugsað mjer að vera j
við timburverslun. Jeg kunni
líka svo vel við mig með f’okk-
unarmönnunum í sumar“.
Faðir hans brosti ánægjulega.
„Það þarf ekki að skaða þótt þú
farir í háskóla. Þú veist, að jeg
var líka við Harward-háskól-
ann“. Hann brosti. „Jeg er feg-
inn því, að þú unir þjer vel í
sumar. En jeg skal segja þjer,
að timburverslunin er miklum
breytingum undirorpin, og ein-
mitt núna eru miklar breyting-
ar í nánd. Það verður ekki langt
þangað til stóru furutrien hafa
öll veríð höggvin. Það er meira
segja strax farið að bera á því,
að þau eru lægri vexti, sem eru
höggvin núna“.
Fyrir tíu árum var meðalhæð
trjánna, sem höggvin voru
þarna uppfrá, þar sem þú varst
í sumar, um þrjú hundruð og
fimmtíu fet. Núna í ár er með-
alhæðin komin niður í tvö
hundruð fet. Síðustu fimm ár-
in hefir furuskógarhöggvið far-
ið sívaxandi og eftir tíu ár
verða furutrjen fleiri en gren-
ið, sem þú sjerð fljóta eftir
ánni“. Hann leit á son sinn.
„Þekkir þú herra Hersey?“
„Jeg veit hver hann er“.
„Hann sagði mjer, að hann
væri að hugsa um, að kaupa
skóglendi vestur í Michigan og
Minnesotafylki. Hann er viss
viss um, að skóglendið hjerna
missi gildi með hverju ári, sem
líður. Hann hefir enga trú á
furuskógunum".
,,Það eru enn til þeir rr.enn,
sem trúa á mikla framtíð hjer“,
hjelt hann áfram. Sögunarmyll
ur græða jafnrnikið, hvort sem
söguð eru þar greni- eða furu-
trje. Hann hefir mikið versl-
unarvit, skal jeg segja þjer,
Dan“. Hann glotti við. ,Þú
veist, að hann er að reyna að
fá keypt land fyrir borgarstæði.
Borgin á að bera nafn hans og
hann ætlar helst að eiga hana
alla. Hann ætlar að stjórna þar
eftir sínu eigin höfði, ákveða
skatta og innheimta þá sjálfur.
Þú manst, að hann var alveg
einráður í skógarhöggsstöðinni.
Hann hjelt fundi, þar sem hann
var eini fundarmaðurinn. Hann
kaus sjálfan sig formann, gjald
kera og ritara. Svo seldi hann
Pingröe skógarhöggsstöðina
fyrir fimm árum. En hann
mátti vel við því. Hann var í
ýmsu öðru og fjekk ábyggilega
80% ágóða alt frá byrjun“.
„Rufe Dwinel er annar, sem
ekki vill fara hjeðan". John
brosti aftur. ..Rufe vill heldur
berjast við örðugleikana held-
ur en haga seglum eftir vindi.
Hann er líka einn af þeim dug-
legustu, sem hjer eru við ána“.
„Og Black segir, að skóg-
lendin í Maine .eigi eftir að
gefa enn meira af sjer, en þau
hafa pokkurn tíma gert hing-
að til. Hann er góður fyrir sinn
hatt, og græðir á tá og fingri.
Hann fæst ekki aðeíns við skóg
arhögg ög rekstur sögunar-
myllna. Hann flytur timbrið
líka á ströndinni hjerna megin.
Núna selur hann mest til Bost-
on. Og hann er byrjaður að
selja til Brett og Vose í New
York“.
„Selur hann sitt eigið timb-
ur?“
„Já. Hann hefir sömu skil-
mála við Bingham eins og jeg.
Við höfum föst laun og forrjett
indi til að kaupa hlutabrjef.
Mestur hlutinn af Bingham
skóglendunum er kominn í ann
ara hendur núna. Georg, sonur
hans, er auðvitað slyn^jpr kaup
sýslumaður líka“. Hann brosti
í kampinn. „Black sendi Georg
einu sinni til að líta á sögunar-
myllu, sem var til sölu. Um há-
degið spurði hann Georg, hvern
ig honum hefði litist á myll-
una. en þá var Georg búinn að
kaupa hana handa sjálfum
sjer“.
„Jeg held að okkur Georg
muni ekki geta komið vel sam-
an. Black er orðinn gamall
maður. Konan hans dó í fyrra
og ieg held að hann eigi ekki
langt eftir. Þegar hann deyr,
vil jeg losna undan skilmálun-
um við Bingham. Jeg hefi ver-
ið að selja hlutabrjefin mín
smátt og smátt, og keypt land
fyrir ágóðann. Þegar tími til
kemur, hegg jeg sjálfur mín
eigin grenitrje.“ Hann leit á
Dan. Dan vissi, hvað hann ætl-
aði að segja. Honum fanst fað-
ir sinn vera duglegasti og vitr-
asti maður í heimi. „Ef til vill
tek jeg ykkur drengina með
inn á skóglendin einhvern vet-
urinn, ef móðir ykkar getur
sjeð af ykkur. Hvernig fyndist
þjer það?“
Dan átti erfitt með að mæla.
Það var kominn kökkur í háls-
inn á honum af einhverjum á-
stæðum. „Það mundi sannar-
lega vera gaman“, sagði hann
loksins.
„Jeg þarf að kynnast ykkur
öllum betur. Jeg hefi bara ver-
ið svo önnum kafinn í við-
skiftunum undanfarið, að jeg
hpfi ekki gefið mjer tíma til að
sinna ykkur eins og skyldi. Það
er kominn tími til að jeg fari
að snúa mjer að mínu eigin
fólki. Vilt þú fara í háskólann,
Dan?“.
„Ef þú vilt að jeg fari“.
„Jeg vil ekki neyða þig til
þess. Þú verður að vilja það
sjálfur“.
„Jæja, þá fer jeg“.
Faðir hans kinkaði kolli.
„Það er ágætt. Það verður
fyrsta skifti, sem þú ferð að
heiman, Dan“, sagði hann ®g_
brosti vingjarnlega. „Þú munt
rekast á ýmislegt, sem þú hef-
ir enga reynslu í“. Dan renndi
grun í, hvað faðir hans átti við
áður, en hann hjelt áfram.
„Langar þig til að spyrja mig
nokkurs? Er það ekkert, sem
þig langar til að vita?“
Dan sá, að faðir hans var í
vandræðum með að koma orð-
um að því, sem hann vildi
segja „Þú átt við .... kven-
fólk?“
„Já, einmitt. Það er það,
sem jeg á við“.
„Jeg veit alt um það“, sagði
Dan. „Jeg hefi heyrt stráka
tala um það. Pat yngri sagði
mjer einu sinni frá þjer og
mömmu. Það fannst mjer Ijótt,
svo jeg trúði honum ekki. Jeg
sagðj, að hann væri lygari og
sló h„ann. Og þá kom Pat eldri
að og flengdi hann líka. En
hann sagði mjer öðruvísi frá
þessu seinna. Og þá fanst mjer
þetta alt ósköp eðlilegt. Auðvit
að heyrði jeg líka mennina við
flokkunarstöðina tala um kven-
fólk í sumar, svo jeg veit þetta
alt“.
„Mjer þykir leiðinlegt, að jeg
talaði ekki um þetta við þig
fyr. Jeg hefði viljað útskýra
þetta alt fyrir þjer. En ef til
vill get jeg bætt einhverju við,
sem þú veist ekki. Eru bræður
þínir .... eruð þið allir ....
jeg á við .... talaði Pat við
ykkur alla?“
„Nei, aðeins við mig“.
„Hvernig væri þá, að við
fengjum bræður þína með okk
ur í gönguferð í dag. Þú getur
þá hjálpað mjer að útskýra
þetta fyrir þeim“.
Dan var til í það. Hann
gleymdi aldrei þessum degi.
Hann mintist hans alla sína
ævi með hamingjukennd. Eftir
þennan dag fanst honum hlut-
ir, sem honum áður hafði þótt
leyndardómsfullir og niður-
lægjandi, hreinir og fagrir. Og
föður sinn virti hann æ meira.
3.
Þegar Dan kom aftur heim
eftir fyrsta veturinn í háskól-
anum, varð hann bseði hissa og
leiður yfir breytingunum, sem
honum fanst hafa orðið á móð-
ur sinni. Hún hafði altaf verið
hörundsfríð. En nú var hún
orðin hrukkótt í kringum aug-
un og munninn. Fallegi gljáinn,
sem altaf hafði einkennt hár
hennar, var horfinn. Hún var
ekki gráhærð. Hár hennar var
orðið alveg litlaust, og varirn-
ar þunnar og samanbitnar. Hún
og Meg voru á líkum aldri, en
Meg virtist nú miklu yngri.
Andlit hennar var hrukkulaust
og altaf jafn glaðlegt.
niiiiiiitiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiioiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiifs:
^túlba.
| vön afgreiðslu óskast nú
1 þegar.
Smjörbrauðsbarinn
1 Lgekjargötu 6B. Sími 5555.
l■lllll:lllllllllllllllllllllmlmlllllllllllllllmlmllHll!lllt■
Gömul saga frá Afríku.
2.
Flestir sem höfðu sjeð þá voru þó sammála um, að þetta
væru ekki menn, heldur einhverskonar sjódjöflar. Þeir höfðu
komið frá hafi-nu og haft með sjer undarlegar kylfur, sem
innihjeldu þrumur og eldingar. Og ef þeir beindu kylfunum
að fuglum, sem flugu um loftið, þá heyrðist brak og brestir
og fuglarnir fjellu steindauðir til jarðar, eins og ósýnilegar
örvar hefðu hitt þá.
Surtur kóngur var vitur og framsýnn maður, hann undr-
aðist stórum er hann heyrði frásögn ferðamannanna. Sumu
tiúði hann, en meirihlutann áleit hann uppspuna og ýhjur.
1 þetta skipti hristi hann höfuðið og sagði þó ekkert.
En fleiri sagnir bárust og svo fór, að Surtur fór að trúa,
að slíkar skepnur væru ef til viil til. Og fullvissu fjekk
hann, þegar áreiðanlegur maður af hans eigin þjóðflokki,
liafði átt erindi út á ströndina og þegar hann kom aftur sagði
hann frá því, að hann hefði sjeð hvítu sjóskrýmslin,
Hann sagði konungi sínum, að hann áliti fyrir víst, að
þetta væru mannlegar verur, þótt þær stæðu á lægra menn
ingarstígi.
En, sagði hann, jeg hef fullvissað mig um, að þeir eiga
sitt eigið tungumál, og sumir negrar sem búa við ströndina
hafa lært svo mikið í þessu máli, að þeir geta skilið þá Og
þar sem aldrei hafði þekkst, að menn gætu skilið nje gert
sig skiljanlega við dýrin, þá hlutu þetta sem ságt, að vera
mannlegar verur. En hvort andinn mikli hefði gætt þá eins
miklum skilningi og viti og svörtu mennina, vildi hann láta
ósagt, en efaðist samt stórlega um það. Stundum virtust
þeir annars vera gáfaðir, en oft voru þeir verri en skyn-
Iausar skepnur. Mesta ánægja þeirra var að drekka betta
logandi vatn, og þegar þeir höfðu drukkið það urðu þeir
viti sínu fjær, þeir hlóu, öskruðu, gátu ekki haldið sjer upp-
rjettum, en reikuðu og ultu til jarðar. Þá slógust þei’- og
særðu hvern annan æddu sem brjálaðir menn út í dýki,
veltu sjer í forinni og sofnuðu að lokum. Þegar þeir vöknuðu
svo, virtust þeir hafa fengið vitið aftur.
Og hann hjelt áfram: Þeir virðast hafa ánægju af dansi.
Jeg sá, að þegar einn þeirra strauk staf sínum yfir trje-
klump einn, mynduðust við það tónar, sem fjelagar hans
dönsuðu eftir á einkennilegan hátt.
— Þau skyldu þó aldrei vera
komin í sumarfrí.
★
Hann: — Jeg vona að þú
dansir við mig einhverntíma í
kvöld.
Hún: — Já, auðvitað dansa
jeg við þig, heldurðu að jeg
hafi bara komið hingað í kvöld
til þess að skemta mjer.
★
Hann dró hana að sjer og
kyssti hana með ástríðuþrungn
um ákafa. Enginn hefði getað
ímyndað sjer að þau væru gift.
Þau voru það heldur ekki.
~k
Hann (í síma): — Heyrðu,
Maja, má jeg koma í heimsókn
til þín í kvöld?
Hún: — Já, elskuj’jesi minn,
komdu.
Hann: — Hva, jeg heiti ekki
Pjesi.
Hún: — Jeg heiti heldur ekki
Maja.
— Hjerna er skeyti frá Sigga.
— Stóðst hann nú prófið?
— Nei, en hann er langefstur
þeirra, sem fjellu.
★
Atvinnurekandinn: — Svo
þú vilt verða sendisveinn hjer.
Kantu að skrökva?
Drengurinn: — Nei, en jeg
get kanske lært það.
★
Dómarinn: —Þessir menn
börðust með stólum. Gerðuð
þjer nokkuð til að stilla til
friðar.
Vitnið: — Nei, það voru að-
eins tveir stólar í herberginu.
k
Dómarinn: — Mjer finnst jeg
kannast við yður.
Ákærour: — Já, jeg kendi
dóttur yðar söng.
Dómarinn: — Þrjátíu ár við
vatn og brauð.
Miiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmrina)
= a
1 Tapað (
i Síðastliðinn sunnudag tap- i
1 aðist munstruð barna- |
i peysa í Hellisgerði, Hafn- 1
| arfirði. Finnandi vinsam- 3
| lega geri aðvart í Verslun |
i Jóns Matthiesen. Sími !
I 9102. |
i 3
E 3
I i
. iiiRiimn»mmrii»!<í<En!iiiirm8nniiinmiinnimrrfrrrrRinn«