Morgunblaðið - 03.11.1948, Qupperneq 14

1«
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 3. nóv. 1948,
IrcDnorcnasiJiaiaiai Jm uimminaai
PILSVARGUR
Sl á fdóacýCi e^tir Jfameó í<fonald
*!'É ooniJ'imimaanaaasiJiiauiUiiiii
vlAfsakaða — jeg átti ekki
vi'ð það. Auðvitað höldum við
rækilega upp á afmælið henn-
ar".
„Við skulum láta það koma
Hatt upp á hana“, sagði Mattie.
MI>að er altaf mest. gaman að
•hví -sem kemur flatt upp á
menn“.
„Það er ágæí hugmynd",
sagði Peter. ,,Ef vð höfuð það
f>annig-þá þurfum við ekki að
bjóða þessari Winter“.
„Víst verðum við að bjóða
►ienm", sagði Janet. „Fem
mundi sárna það ákaflega ef
►renní væri ekki boðið“.- ‘- - ■
Peter gekk út.
Nú var af kappi búið undir
aímælisveisluna í kyrþei. Pet-
er keypti safírhring handa konu
sinni, dýrari en hann hafði efni
ó'. Daginn eftir skilaði hann
honum þó aftur og keypti ann-
an enn dýrari og sagði að það
►nundi- þó ekki duga, því að Les
tey mundi gefa henni enn dýr-
ari hring. Janet datt ekki í hug
að hlaupa í kapp við neinn. Hún
keypti í New York fallega
kvöidkápu með svo víðum erm-
um að þær gátu dulið handar-
visnun Fern. McWirther syst-
urnar keptust við að hekla Ijós-
bláa treyju úr ullargarni handa
sjúklingnum. Og Janet frjetti
bað að frú Olifant hefði sent
til gullsmiðs með dýrindis gim-
steinanælu, sem hún átti og beð
»ð að breyta henni.
Á hverjum degi teiknaði
Mattie mynd af afmæliskök-
unni, sem hún ætlaði að baka,
og altaf stækkaði kakan og varð
viðhafnarmeiri. En Henry var
önnum kafinn við að útbúa alls
konar skrautljós' og veggja-"
skreytingar, eins og hann hafði
gert þegar Fern var lítiL
Eftir miklar bollaleggingar
ókváðu þau Peter og Janet að
bjóða fernum hjónum, sem voru
góðkunningjar Ferns. — Þá
komust þau að raun um að
þrettán mundu sitja að borð-
um, og það dugði ekki, svo að
þau bættu einhleyping við,
gömlum kunningja Janets.
Það var ákveðið að meðan
Fern væri að búa sig skyldi þeir
Hénry og Peter skreyta húsið
>neð ljósum og skrautreflum.
En Janet átti að skreyta borðið.
Gestirnir höfðu verið beðnir
um það að skilja bíla sína eftir
úti á veginum og koma hljóð- •
laust inn. Svo átti að koma með
alt í einu, gjafirnar, hina stóru'
afmælisköku og kampavínið í
silfurfötum---------
Eftir hádegisverð á afmælis-1
daginn sagðist Fern vera þreytt
og ljet flytja sig til herbergis
síns. Klukkan fjögur færði Jan-
et henni te og sat á rúmstokn-
um hjá henni á meðan hún
drakk það. Svo klæddi hún
Fern í fallegasta kvöldsloppinn
sinn, greiddi henni og snyrti
andlit hennar og neelur, svo að
hún var viðbúin að taka á móti
gestum.
..Hvernig líður þier?“
..Mier líður ávætleva'1.
.Kate sagði að þú værir með
höfuðverk“.
,.Það var aðeins fvrirsláttur“.
saCTði Fern. ,,Jeg vildi vera ein.
Jeg bvst við því að bið hafið
glevmt því að afmæli mitt er í
dag“.
33. dagur
„Nei, og jeg er með afmælis-
gjöf handa þjer, en þú færð
hana ekki fyr en í kvöld“.
„Manstu eftir ráðagerðupum
í okkur þegar við vorum
börn?“
,.Já, jeg man að við vorum
stundum með stórar ráðagerðir
á kvöldin þegar slökt hafði
Vérið“.
„Ekkert hefur farið eftir því
sem við giskuðum á. Ekkert.
Þú ætlaðir að giftast um tví-
tugt og eignast fjögur börn“.
„Þegar við vorum f jórtán ára
þá fanst okkur tvítugar stúlkur
vera gaðlar“, sagði Janet og
brosti.
„Og þrítugsaldur var hámark
ið“, sagði Fern og sgtti frá sjer
bollann. „En nú get jeg sjeð
mig í anda fertuga, já fimtuga
— — Jeg verð líklega orðin
leikin í því að hjóla í stólnum
þá“.
„Þú vérður farin að hugsa
meira um annað löngu áður“.
„Svo sem hvað?“
„Það er svo margt — vini til
dæmis“. •
„Jeg á enga vini nema Les-
ley og þig“.
,.Þú breytist. Taktu móður
bína tíl fvrirmyndar. Aldrei er
hún óánægð með sitt hlut-
skifti.
„Það á ekki við mig að spila
og sauma“, sagði Fern og
gretti sig.
„Það er til margt annað“.
„Hvað?“
„Hefur þjer aldrei komið til
hugar að taka fósturbarn?“
„Það væri laglegt uppeldi,
sem jeg gæti veitt því, bundin
við hjólastólinn“.
„Móðir þín gat alið þig upp
þótt hún væri í hjólastól".
„Og gat gleymt sjer mín
vegna. En jeg segi þjer satt að
jeg get ekki gleymt mjer. Það
er aðeins til ein einasta vera í
mannheimi, sem jeg tek nokk-
urt tillit til og það er jeg sjálf“.
„Úy því að þú þekkir sjálfa
þig svona vel, þá er jeg von-
góð“.
„Þú heldur að jeg muni
þroskast?“ sagði Fern og hristi
höfuðið. „Þar skjöplast þjer.
Jeg hefi nógan tíma til að
hugsa, en jeg kann ekki að
hugsa. Allar mínar hugsanir
snúast í bendu um aðeins eitt:
sjálfa mig og hvað um mig
muni verða“.
„Þú getur sjálf ráðið því
hvernig framtíð þín verður“,
sagði Janet og stóð á fætur. —-
„Nú þarf jeg að skreppa í búð-
ir. Get jeg gert nokkuð fyrir
þig?“
„Nei, ekkert, nema þú getir
kevpt handa mjer kraftaverk",
sagði Fern og brosti.
Klukkan var orðin rúmlega
sex bevar Janet kom heim aft-
ur. Þeear hún kom heim sá hún
að bíll stóð fyrir utan húsið.
Henni hnvkti ofurlítið við, því
hún bekti að þetta var bíll
Pbi]ir,<? laeknis. Hvað vildi hann
nú7 H'm skildi alt dótið eftir
í bíinum og flvtti sjer inn.
Wonm vsr bvripðnr á skreyt
invnnni. Pappirsliósker og
pVr-5ni+V,lf firnr svifii fram og
aftur undan gustinum þegar
bún nnnaði dvrnar. Fn þó var
auðsieð að Henry hafði hætt í
miðiu kafi. Og enginn ,maður
var þarna. Hún fleygði af sjer
kápunni og þaut upp stigann.
Þar mætti hún lækninum,
Hann staðnæmdist og fitlaði
við pappírsskraut, sem Henry
hafði vafið um stigahandriðið.
„Jeg varaði ykkur við — jeg
sagði ykkur að hún væri slæm
fyrir hjartanu", sagði hann.
„Hefur eitthvað komið fyrir
Fern?“ sagði Janet og stóð á
öndinni.
„Hún er dáin“.
Þegar Peter kom heim um
kvöldið sá hann að tjöld voru
dregin fyrir alla glugga, og þá
var eins og því væri hvíslað að
honum hvernig komið var. —
Aumingja Fern, veslings litla
Fern, hugsaði hann. En hann
var þó ekki sorgbitinn. Hann
hafði liðið svo fnikla önn fyrir
hana áður. Og hvers var að
sakna?
Hann hafði þegar ofreynt sig
á því að látast vera glaður og
vingjarnlegur, þegar hann var
svo reiður að hann hefði getað
brotið og bramlað alt. Hann
hafði neytt sjálfan sig til þess
að vinna hjá fyrirtæki, sem
hann hafði andstygð á. — Það
hafði pínt hann að vera sam-
vistum við konuna, sem hann
elskaði og konuna sína, sem
hann elskaði ekki, en hafði lof-
að að elska fram í dauðann. Alt
þetta rann upp fyrir honum
þegar hann sá tjöld fyrir öllum
gluggum. Öllu lokið. •— Þessu
kvalalífi, sem hann hafði lifað,
var alt í einu lokið.
Henry tók á móti honum í
anddyrinu og sagði að læknir-
inn og frú Olifant, Janet og Les
ley væri inni í dagstofunni. —
Peter fór þangað, gekk rakleitt
til frú Olifant og rjetti henni
höndina. Hann hafði þó haldið
áður að hann mundi aldrei sætt
ast við þessa konu, en nú var
það gleymt.
„Það er nokkuð síðan að jeg
vissi það að engin von var til
þess að hún mundi nokkurn
tíma sætta sig við lífið“, sagði
frú Olifant. „Jeg hlýt að sakna
hennar, en það er gott að þján-
ingum hennar er lokið“.
Philips læknir sat við borðið
og var að skrifa dánarvottorð.
Peter gekk þangað sem Janet
sat, honum fanst hann þurfa
að standa hjá henni. Lesley sat
úti í horni og hann ljet sem
hann sæi hana ekki. Lesley var
ekki lengur til — hún var horf-
in með fortíðinni.
Svo hljótt var í herberginu
að hátt ljet í penna læknisins
um leið og hann skrifaði. Hann
lauk við að skrifa vottorðið en
skrifaði þó ekki undir það.
Hann hnyklaði brýrnar.
,.Er nokkuð að?“ spurði frú
Olifant áhyggjusamlega.
„Satt að segja er mjer ekki
um að rita undir þetta“, sagði
læknirinn. „Fljótt á litið virðist
dánarorsökin vera hjartaslag,
en-------“
..Hvað eigið þjer við?“ spurði
Peter hvatlega.
. Hún reyndi einu sinni að
úiirirfara s.jer“, sagði læknir-
inn.
AHir þögðu. Eftir nokkra
shjnd stamaði Janet:
..Þíer sögðuð áðan — ■—“
...Tá, jeg sagði að hún hefði
-iierið hjartveik. En hjer getur
líka verið um eitrun að ræða“.
I leit að gulli
eftir M. PICKTHAAL r^
Í7. .. ^ 1
anlegur og jeg var búin að standa í tíu mínútur við úti-
dyrnar og hringja bjöllunni, en vissi, að þjer voruð inni.
Jeg verð að biðja yður að fyrirgefa, að jeg tók dyraDjöll-
una úr sambandi, en jeg er yður þakklátur fyrir allt, sem
þjer hafði gert. Þjer eruð góð kona.
Það er ekkert sem jeg hef gert, sagði hún og nú verð jeg
að fara. Verið þjer sælir.
Hann fylgdi henni til dyra, en sneri síðan aftur inn í her-
bergi sitt, en ekki til þess að hvíla sig íengur Heldur stóð
hann við gluggann og horfði upp á snjókrýndan topp Klaka-
borgar og hugsaði um manninn einmana, sem nú svaf svefn-
inn hinsta í skugga hennar. Þessi Lyan hafði komið inn í
líf Leifs læknis eins og svo margir aðrir menn, en hann hafði
skilið eftir í huga hans, einkennilegan efa og óróa. Ungx
iæknirinn stóð við gluggann sinn, horfði upp til fjallanna og
hugsaði um, að nú væri hann aleinn um leyndardóm dals-
ins, sem var fullur af gulli, sem hafði svo mikið gull, að þar
voru heilir klettar úr þessum dýra málmi Stjörnudalurinn.
Eina nóttina, þegar Hansen
kom seint heim tókst honum
að komast í rúmið án þess að
kona hans yrði þess vör. Hann
skýrði kunningjum sínum frá
þessu þrekvirki á þessa leið:
— Jeg fór úr skónum, og
læddist upp stigann eins hljóð-
lega og mjer var frekast unt,
opnaði dyrnar á svefnherberg-
inu^ fór inn og lokaði dyrunum
á eftir mjer. En rjett, þegar jeg
ætlaði að fara að skríða upp í
rúmið muldraði kona mín hálf-
sofandi:
— Ert það þú, Seppi?
Fyrst saup jeg kveljur af ótta
við að nú kæmist alt upp, en
til að bjarga því við, að konan
mín kæmist að því, að það
var jeg en ekki hundurinn, fór
jeg að sleikja hönd hennar í
ákafa.
★
Nýlega var útvarpstæki stol-
ið frá Roy W. Lowe í Fort
Worth í Bandaríkjunum. Hann
ákvað strax að fá sjer nýtt tæki
í.staðinn og fór til verksmiðju
þeirrar, sem framleiddi tæki,
sömu tegundar og hann hafði
áður átt. Þar fjekk hann nýtt
tæki, en þegar hann var kom-
inn með það heim, komst hann
að því, að þetta var sama tæk-
ið, sem stolið var frá honum.
Við nánari rannsókn kom í ljós,
að þjófurinn hafði farið með
tækið beinustu leið í verk-
smiðjuna og selt henni það.
★
Elsta og eitt minsta lýðveldi
heimsins, San Marino, í Norður
Ítalíu er mjög óánægt með, að
Bretland og Bandaríkin hafa
ekki enn greitt skaðabætur fyr-
ir þær eyðileggingar, sem þar
urðu í loftárásum 1944.
San Morino vonast samt enn
eftir að fá þær 739 millj. lírur,
sem ríkið hefur krafist, eftir
því sem Ciaconni, utanríkisráð-
herra, skýrir frá, „en við mun-
um samt ekki leggja málið fyr-
ir Sameinuðu þjóðirnar, þar
sem við viljum um fram alt vin-
samlega sambúð við þessi ríki“.
I loftárásunum voru 60 borg-
arar drepnir. Listasafnið var
eyðilagt og fleiri skemdir urðu,
Amerikumenn segja, að þeir
hafi aldrei kastað sprengju á
San Maririo, en Bretar halda
því fram, að mestar skemdirn-
ar hafi orðið fyrir tilverknað
Þjóðverja.
★
Craven lávarður hafði mikla
löngun á að hitta skáldið Ben
Jonson, sem hann var mjög
hrifinn af. Jonson var sagt frá
þessu og dag einn lagði hann
leið sína í heimsókn til lávarð-
arins. Þegar hann kom þangað
var dyravörðurinn hinn hortug
asti og erfiðasti viðfangs og
vildi alls ekki hleypa honum
inn. Skáldið stóð fast við sinn
keip, og vildi hvergi fara. Út
af þessu urðu háreysti allmikil,
og Craven lávarður kom niður
til þess að áthuga hvað á gengi.
„Mjer skilst að þjer óskuðuð
eftir því að hafa samband við
mig“, sagði skáldið.
j „Vinur minn, hver ert þú?“
Jhrópaði lávarðurinn.
„Ben Jonson'*.
„Nei, nei, þú ert ekki Ben
Jonson, sem skrifaðir „Þögulu
konuna“. Þú lítur ekki einu
sinni út fyrir að geta sagt „svei
attan“ við dauðan andarstegg“.
„Sveiattan þá“, sagði Ben.
Lávarðurinn skellti upp úr,
og sagði: „Þú ert þrátt fyrir
alt Ben Jonson“.
★
Þegar Voltaire dvaldi eitt
sinn í Geneva, kom hinn ítalski
Casanova í heimsókn til hans.
Voltaire fór að hrósa verkum
Haller, sem hann sagði að margt
gott væri í.
„Þessir gullhamrar yðar eru
illa launaðir“, sagði Casanova,
„því að sjálfur hefi jeg heyrt
Haller halda því fram að megn-
í ið af verkum yðar væri hrein
I vitleysa".
| „Jæja, þá“, sagði heimspek-
ingurinn og brosti í kampinn,
„það getur veríð að okkur skjátl
ist báðum í dómum okkar“.