Morgunblaðið - 08.01.1949, Side 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 8. janúar 1949
áfram. Þau fóru stuttar dag-
leiðir, og hvíldu sig nokkra
daga í Nombre de Dios, áður
en þau hjeldu áfram íil
Cartagena. Biöncu hafði aldrei
dottið í hug, að hún mundi
hlakka til að sjá kuldalegu
múrveggina, sem lukust alt í
kringum Cartagena-borg. En
þegar skipið sigldi í gegnum
skurðinn hjá Boca Chica og
þræddi upp mjóan fjörðinn,
fann hún hvernig friður og ró
færðust yfir hana alla. — Kit
var horfinn henni, ef til vill
fyrir fult og alt. En sú hugs-
un gerðí hana einnig rólegri
og öruggari. Hún hafði yfir-
unnið allar efasemdir. — Hún
leit á eiginmann sinn og blíðan
skein úr augum hennar. Jeg
hefi brugðist honum, .... á
allan hátt, hugsaði hún.
,,Við erum að koma heim,
Luis“, sagði hún og rjetti hon
um höndina. ,.Það er gott að
vera komin heim aftur“.
Don Luis tók um magra hönd
hennar og horfði aðdáunaraug
um á konu sína. Hún er eins og
engill, sem stiginn er upp úr
gröfinni; hugsaði hann og
þrýsti hönd hennar. Hann velti
því fyrir sjér, hvers vegna
hún hefði aldrei spurt um,
hvað orðið hefði af barninu,
syninum langþráða, sem hafði
fæðst í þennan heim annan
dag febrúar-mánaðar 1695 og
yfirgefið hann um leið, án þess
nokkurn tímann að draga and-
ann....
,,Já, Bianca mín. . . Það er
gott að vera kominn heim. —
Komdu. vagninn bíður okk-
ar“.
17.
Snemma morguns sama dag-
inn og Bianca og Don Luis del
Toro komu til Cartagena, stóð
Bernardo Diaz á þilfarinu á
Seaflower. Það var enn ekki
farið að birta af degi og hann
var að mæla afstöðu skipsins.
eftir stjörnunum með krossstaf.
Enda þótt þessar mælingar
væru mjög ónákvæmar og
gætu stundum ' skakkað um
fimtán gráður’, fór Bernardo
þó nokkuð nálægt um það, hvar
þeir mundu vera staddir. Þeg-
ar hann þóttist viss í sinni sök,
gekk hann niður í káetu Kits.
„Veistu, hvar við erum?“
sagði hann. Kit kinkaði kolli
og brosti í kampinn. „Þegar
jeg sagði þéf í gær, að skip-
verjarnir væru farnir að fá
skyrbjúg, sagðist þú ætla að
fara í land og 'táKa nýjar mat-
arbirgðir, en hvers vegna í ó-
sköpunum þarft þú að velja
Cartagena?“
„Jeg hielt áð þú vissir það“,
sagði Kit. „Þégar við lögðum
af stað í þessa ferð, vissir þú
að hún var farín til fjáröflunar,
syo að jeg gætfsetst að í ró og
næði á landinlþ sem Ducasse
veitti mjf»r. Jeg-hefi þegar afl-
að mjer fjárins, en áður en jeg
fer aftur til Saint-Domingue,
ætla jeg að koma við í Cart-
agena“.
„O.g þar ætlar þú að ræna
Don Lui-í del ,,'i'oro eiginkon-
unni, eða hvað?“
Kit lei* á Bernardo og reiði-
glampa brá fyrir í augum hans.
„Við skulum heldur orða það
50. dagur
öðruvísi. Jeg ætla að ræna
hann bæði sorgum og gleði hjer
á þessari jörð“, sagði hann. •—
„Bianca er aukaatriði“.
„Þú skilur hana varla eina
eftir?“ sagði Bernardo.
„Nei, að vísu ekki“, sagði
Kit. „En fyrst sný jeg mjer að
Don Luis. Þegar því er lokið,
þá er röðin komin að konu
hans“.
„Jeg held að hún komi með
glöðu geði“, sagði Bernardo og
glotti.
„Þar er jeg ekki sammála
þjer“, sagði Kit. „Hún verður
sjálfsagt búin að fá nóg af
blóðsúthellingunum svo að hún
neitar að snerta svo mikið sem
litla fingurinn á mjer“.
„Hversvegna þarftu þá að
drepa hann?“ sagði Bernardo.
„Heldur þú að hefndin verði
ekki enn sterkari, ef hann lifir
og veit af henni í fangi þínu?
Hann er svo stórlátur, að það
mundi vera honum enn þung-
bærara en dauðinn. Rændu
henni heldur, og láttu hann
lifa eftir í eymd og volæði“.
En Kit hristi höfuðið. „Þó
að jeg mundi vilja hafa það
þannig, þá mundi hún ekki
vilja koma með mjer. Jeg man,
hvernig hún baðst fyrir kvölds
og morgna, þegar við vorum í
Cul de Sac. Hún er ákaflega
guðhrædd. Hún mundi aldrei
slíta þau bönd, sem binda hana
við eiginmanninn". Kit hnykl-
aði brúnir. „Samt sem áður
verð jeg að koma fram hefnd-
um, eins og jeg sór áður en jeg
fór frá Cadix“.
„Og hvað ætlarðu að gera
núna?“
„Núna siglum við Seaflower
upp að Santo Domingo fram
hjá Tenaza og liggjum fyrir
akkerum þar, þangað til dimt
er orðið. Þá flytur ’þú mig á
bátnum til lands. Ef jeg kem
ekki aftur undir morgun, verð
ur varla þörf á því að bíða
mín. Þú tekur þá við stjórn
og skilar skipverjunum aftur
til Saint-Domingue og biður
faðir Dumaine að syngja sálu-
messur fyrir mig“.
,,§mithers skilar þá Sea-
flower aftur til Saint-Domin-
gue“, sagði Bernardo“, og fað-
ir Dumaine getur þá líka sungið
sálumessur fyrir minni sál“.
Kit varð snortinn af trygð
Bernardos. Hann lagði hönd
sína. á öxl vinar síns. „Trygðin
verður þjer einhvern tímann
að meini“, sagði hann. „En
það er satt, jeg þarfnast hjálp
ar þinnar“.
Bernardo horfði hugsandi út
á sjóinn. „Það er aðeins eitt,
sem jeg hefi áhyggjur af. Þú
veist, hvað það eru mörg skip,
sem sigla til og frá Cartagena
á hverjum degi. Hvernig fer,
ef það sjest til okkar?“
„Þegar við erum komnir í
land, verður Smithers að siglá
Seaflower dálítinn spöl út aft-
ur, svo að það sjáist ekki frá
borgarmúruiiUm“.
„Það væri bara verra, ef
englabörnin okkar freistuðust
til að gefa einhverju gullflutn-
ingaskipinu gusu, meðan við
erum ekki viðstaddir tii að
halda þeim í skefjum“.
„Við verðum að hætta á það“,
sagði Kit. „Kallaðu á Smithers
til mín“.
Seaflower hjelt áfram stefn-
unni til lands. Sólin skein á
bakborða og varpaði geislum
sínum yfir sjávarflötinn.
Himinninn var heiðskír fyr-
ir ofan masturstoppana og gol-
an þandi seglin. Þeir sáu
Popa-hæðina löngu áður en
þeir. sáu landið í kring. Hæðin
virtist dimmblá að lit og þoka
lá yfir topp hennar. Sjóinn
braut á litlu skeri fyrir framan
hæðina, sem hafði stöðvað bæði
Morgan og Drake og orðið til
þess að allir sjóræningjar
Karabíska hafsins höfðu hugs-
að sig um tvisvar áður en þeir
lögðu í dýrasta fenginn. Litla
virkið, Tenaza, sneri að þeim
eins og skammbyssuhlaup. Fyr-
ir neðan virkið sáu þeir kirkj-
una, Templo de Santo Domingo
rísa upp yfir veggina. — Þegar
kirkjuturnarnir voru komnir í
augsýn, skipaði Kit svo fyrir,
að þeir skyldu snúa upp i vind-
inn.
Það var orðið áliðið dags, en
þó ekki farið að rökkva. Þeir
þurftu því að bíða enn nokkra
stund. Smithers Ijet Seaflower
reka meðfram ströndinni, þang
að til þeir voru komnir næstum
því að Boca-skurðinum. Þeg-
ar þeir fóru fram hjá Boca-
Grande, sáu þeir seglin á skip-
unum, sem sigldu um Carta-
gena flóann, en skipsskrokk-
arnir voru í hvarfi við landið.
Þá sneri stýrimaðurinn aftur
sveifinni og þeir sigldu aftur í
áttina, sem þeir komu úr. —
Þegar Seaflower var komin
aftur í námunda við Santo
Domingo, var farið að dimma.
Kit leit á Bernardo. Hann
var með leðurólar í kross yfir
brjóstið og í þær voru festar
tólf byssur. Kit sjálfur bar
tvær stórar skammbyssur í
belti sínu. Auk byssanna voru
þeir báðir vopnaðir hnífum.
Nóttin skall á og pálmatrjen
sem gægðust yfir múrana, urðu
silfurgrá að lit. Jafnvel múrarn
ir sjálfir urðu fagrir í tungls-
ljósinu. Kit leit í kring um sig
og stundi. Það hefði verið
heppilegra fyrir hann, ef loftið
hefði verið skýjað. Einu sinni
hafði slík nótt næstum því
kostað hann lífið. En nú var
enginn tími til slíkra hugsana.
Bátnum var skotið út. Ræðar
arnir sátu eins og svartir skugg
ar á þóftunum. Þeir höfðu vaf-
ið árablöðin með druslum, svo
að skvampið yrði minna. — Þó
var þetta ákaflega hættuleg
ferð. Það þurfti ekki meira til,
en að einn varðmannanna kæmi;
auga á þá og tafarlaust mundi
skothriðin dynja yfir þá, svo að
jafnvel stórt skip mundi ekki
komast undan. hvað þá þessi
litli báttur. Kit leit til himins,
þar sem stjörnurnar skinu hver:
í kapp við aðra. Guð einn vissi,
hvenær hann mundi sjá stjörn-
urnar aftur. Hann leit aftur.
niður á hafflötinn, þar sem
tunglið varpaði birtu sinni í
langa rák. Þeir þurftu að fara
yfir rákina, og þar lá aðalhætt-
an. Hjer í skugganum var bát-
urinn næstum ósýnilegur, en
í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAl
55
sjálfur verið með byssu, — þá hefði jeg tafarlaust skotið
yður, þar sem þjer láguð.
— Jæja, jæja, sagði Leifur. — En nú vil jeg bara fá áð
vita, hvernig þjer hafið meitt yður og hvar fjelagi yð-
ar er.
— Já, það skal jeg segja yður, svaraði Brown. Það var
stórt bjarg, sem valt yfir mig, fyrir nokkrum dögum. Svo
að "við gátum ekki haldið lengur áfram og tjölduðum hjer.
Fyrst gat jeg ekki hreyft mig, en vonaði að mjer mundi
Ujótlega batna. En jeg vissi, að þjer væruð rjett á eftir
rnjer, svo að jeg sagði við Tomma: — Þú skalt fara á und-
an mjer, Tommi og finna gullið, svo kem jeg á eftir, strax
og jeg er orðinn góður. Það líða varla meira en svona þrír
clagar. Nú svo fór Tommi, en mjer hefur versnað frekar
en hitt, eins og þjer sjáið.
— Jeg er mikið veikur, hjelt Brown áfram. — Er jeg
það ekki?
— Jú, svaraði Leifur, alvarlega. — Það lítur ekki vel
út fyrir yður.
Brown hló napurlega. — Jæja, þá það. Jeg veit hvernig
það fer fyrir mjer, hvernig myrkrið og þögnin umlykja
mig og villidýrin úr skóginum læðast að tjaldinu, alveg
eins og síðustu nótt. Þau verða bráðum búin að gera út
af við mig og þjer þurfið þá ekki að hafa fyrir að grafa
mig — — Já, jeg ljet Tomma halda áfram ferðinni og
það sem ætlar að gera út af við mig er einveran. Hafið
þjer meðaumkvun með mjer, hrópaði hann allt í einu og
skjótið kúlu gegnum höfuðið á mjer, en látið mig ekki
liggja hjer aleinan og deyja hægt í þessari skelfingu, sja
glóandi augun í myrkrinu, sem stöðugt færast nær.
— Þegið þjer, sagði Leifur og lagði höndina á heitt enin
veika mannsins.
— Er það of mikill greiði við óvin yðar, sagði Brown og
horfði stöðugt á Leif.
Leifur horfði á móti og sagði: — Er það,satt, að þessí
skelfing sje verri en dauðinn.
QyiAcT nrrLöhjCyu/rJcG.Iliynu
mjög þægilegt til þess að þurka
upp bleytu af gólfinu
★
Kenslukonan var að skýra
fyrir börnunum, hvað orðið
„endurnæring" þýddi.
„Jæja, Tommi“, sagði hún,
„þegar pabbi þinn er búinn að
vinna allan daginn, er hann
þreyttur, þegar hann kemur
heim á kvöldin' eða er það
ekki?“
„Jú“.
„Og svo þegar nóttin kemur,
hvað gerir hann þá?“
„Ja, það er nú það, sem
mamma er altaf að spyrja um
líka“.
★
Eiginkonan: — Er það satt,
að peningarnir geti talað?
Maðurirm: — Það er sagt svo,
elskan mín.
Konan: — Þú ættir þá að
skilja eitthvað af þeim eftir
heirpa á daginn, svo að jeg geti
talað við þá og verði ekki eins
einmana.
★
•— Trúirðu því, að tunglsskin
geti gert menn ruglaða? spurði
eiginkonan.
— Ja, sagði eigirlmaðurinn
og leit ekki upp úr blaðinu,
sem hann var að lesa í, þú
manst kanske eftir því, að það
var í tuglsskini, sem jeg bað
þig um að verða konan mín.
★
Tveir giftir menn ræðast við:
— Kemur það virkilega fyrir
að konan þín hlíði þjer? spurði
annar þeirra.
— Já, stundum. Þegar jeg
segi: „Blessuð góða gerðu það
eins og þjer líkar og skiptu
þjer ekkert af mjer“, gerir hún
það altaf.
★
Hún: •— Fyrir tveimur mán-
uðum var jeg alveg vitlaus i
Georg. en nú get jeg als ekkí
þolað hann. Það er einkenni-
legt, hvað karlmenn geta
breyttst. mikið á skömmum.
tíma.
Ólafur Pjetursson
endurskoðandi
| Freyjugötu 3. Sími 3218. |
lllimilllStfNIMI