Morgunblaðið - 18.03.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 18. mars 1949.
Framhaldssagan 32
vimvmiiiiiiiiiiiiiiiiiifi
HESPER
Eftir Anya Seton
^■■niiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiniiintiiffini
■I9IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlllllIIIIIIlllllllfllllllln
Fólkið í Rósalandi
Eftir LAURA FITTIN GHOFF
32.
,,Leah“, hvíslaði Hesper. —
Hún gekk í áttina til hennar.
„Vesalingurinn, hvað ....“.
„Gættu þín“, sagði Amos og
greip í handlegg Hesper.
Það var eins og titringur
færi um konuna í dyrunum.
Hún rjetti úr sjer og slæðan
fjell niður af höfði hennar.
Hún hafði ennþá fallegt andlit.
Hárin á gagnaugunum voru
eins hvít og snjókornin á slæð
unni. Hún var orðin mögur og
kinnfiskasogin, en þó var eitt-
hvað hrífandi við hana.
Þegar Amos talaði, var eins
og hún áttaði sig og hún gat
beint athyglinni að honum.
„Þarna ertu, ástin mín“,
sagði hún og brosti. „Leah hef-
ur ieitað að þjer svo lengi. Hún
sá þig í gegn um gluggann og
hún hló af kheti“.
„Hún er vitskert", sagði Hay
Botts. „Reyndu að komast aft-
an að henni og ....“.
Leah snjeri höfðinu hægt í
áttina til hans. Hún virti hann
lengj fyrir sjer með einhverj-
um uppgjafa-hryggðarsvip. —
Hann hrökklaðist upp að veggn
um. „Leah hefur hníf“, sagði
hún í sama blíða rómnum.
Emmeline rak upp óp og
flutti sig á bak við stóh
Skyldj þetta vera rjett hjá
henni, hugsaði Hesper. en hún
fann ekki til ótta. Hún sá að
Amos herti upp hugann. Hann
rjetti fram hendina. „Fáðu
mjer, hnífinn, Leah“.
Það vár hreint aðdáunarvert,
hve rólega hann talaði. En
hvers vegna var eins og hann
forðaðist að líta í augu henn-
ar?, hugsaðj Hesper.
Leah hristi höfuðið og hall-
aði sjer í áttina til hans. „Nei,
ástin mín. Leah þarf kannske
á honum að halda. Við Nat, þú
veist. Nat er vondur. Hann
læsir Leah innj svo að hún
gæti ekki fundið þig og stund-
um bindur hann hana“.
Amos kingdi og Ijet. höndina
síga. Hann snjeri sjer að Hay-
Botts, sem stóð hinum megin
í stofunni og reyndi að gefa
Amosi bendingar um, hvernig
hann ætti að læðast aftan að
henni.
Hesper tók eftir því og
hristi híifuðið. Leah gat orðið
æst. en hún var ekki æst núna.
Það var jafnvel eitthvað tign-
arlegt við hana, þar sem hún
stóð við dyrnar. Það var sann-
arlega engin ástæða til að
leggja hendur á hana. En
hvers vegna ætli hún hafi allt
af verið að leita að Amosi og
hvers vegna kallar hún hann
ástina sína, hugsaði hún. Hún
er auðvitað vitskert, en ....
Hún gekk fram fyrir Amos,
þó að hann reyndi að hindra
hana^
„Leah. hvað viltu?“, sagði
hún rólega. ,,Þú ert ekki kom-
in hingað til að gera okkur
ineitt mein, er það?“.
Leah leit glampandi augun-
um af Amosi á Hesper, og augu
hennar >'rðu ílöktandi, eins og
þegar hún kom fvrst inn. —-
„Leah -vill fá ástina sína“,
sagði hún. „Hún víll að hann
faðmi k.ma að sjer,- eins og
einu sinni“.
Hesper heyrði að Hay-Botts-
hjónin gripu andann á lofti.
Amos heyrði það líka. Hann
ýtti Hesper til hliðar. „í guð-
anna bænum, Hesper, konan
er brjáluð. Þú veist, að hún
veit ekki hvað hún er að segja.
Það er nóg komið af þessari
vitleysu“. Hann stökk í áttina
til Leah, en hún smcygðj sjer
undan. Slæðan fjell af herð-
um hennar, í hægri hendinni
hjelt hún á löngum hníf. En
hún hóf ekki hnífinn á loft, en
beindi honum að sínu eigin
brjósti. Tárin glitruðu á kinn-
um hennar, hún kastaði 'til
höfðinu og leit biðjandi á
Amos.
„Ertu reiður við Leah?“,
sagði hún. „Langar þig til að
særa hana?“.
Amos hikaði aftur, því að
Leah starði á Hesper, og nú var
eins og rynni upp fyrir henni
Ijós. ,.Hessie?“, sagði hún.
„Varst það þú, sem tókst hann
frá Leah? Elskar hann þig
líka?“. Hönd hennar krepptist
utan um hnífsskaftið, en þó án
þess að hún virtist ætla að ráð-
ast á Hesper. En Amos stökk
fram og greip um handlegg
hennar. Hann snjeri hnífinn
úr hönd hennar, og Leah misti
fótanna og, datt fram yfir sig.
Höfuð hennar lentj á stólbrún.
Hún rak upp lágt vein, en lá
svo grafkyrr.
Amos starði á hana. Hendur
hans voru enn krepptar og
hann var orðinn náfölur í fram
an.
1 Hesper kraup niður við hlið
hennar. Hún var allt af jafn
róleg og hugsanir hennar skýr-
ar. Hún þreyfaði eftir æða-
slættinum í handlegg hennar,
og lyfti upp silfurgráu hárinu
og athugaði skrámuna, sem
hún hafði fengið við fallið. Svo
stóð hún á fætur. „Það hefur
bara liðið yfir hana“, sagði
hún. „Við skulum lofa henni
að hvía sig augnablik“.
„Drottinn minn dýri“, hróp-
aði Hay-Botts og fjekk nú loks
málið aftur. „Ngið í bönd eða
eitthvað til að binda hana á
meðan hægt er. Hún ætlaði að
ráðast á yður með hnífnum,
frú Porterman".
„Það held jeg ekki“, sagði
Hesper þurrlega. „Hún tók upp
hnífinn og skoðaði hann. Þetta
var hnífur, eins og þeir sem
notaðir voru til að skera þorsk.
Leah mundj hafa fundið hann
í gömlu veiðarfærunum, sem
Nat hafði átt. Hún setti hníf-
inn upp á skápinn.
„Amos, taktu vasaklútinn
þinn og bittu utan um öklana
á henni“, sagði Hesper. „Það
er alveg nóg“. Hún leit ekkj á
hann, en hún vissi að honum
mundi vera mein illa við að
snerta hana.
„Jæja, farið að binda hana“,
hrópaði Hay-Botts. „Hvað
gengur eiginlega að ykkur.
Eða kannske er kvenmaðurinn
ekki eins vitskert og þið viljið
vera láta. Kannske var þetta
allt satt, sem hún var að
segja“. Áugu hans voru orðin
eins og mjó strik í andlitinu.
„Hvaða vitleysa“, sagði
Amos og dró upp stóran vasa-
klút úr vasa sínum, og batt
hann utan um fætur Leah.
Forstofudyrnar voru opnað-
ar og kaldur gustur kom inn í
stofuna. Amos lauk við að
binda hnútinn og snjeri sjer
svo að dyrunum, eins og hin.
Nat kom þjótandj inn og nam
staðar á miðju gólfinu. Augu
hans voru stór og útstandandi
og hann horfði flöktandi augn-
arráði á fólkið í stofunni.
„Hvað eruð þið að gera
henni?“, sagði hann. Hann
lyfti upp fætinum og sparkaði
í hendurnar á Amosi.
Amos reisti sig upp eldrjóð-
ur í framan. Hann sárkenndi
til í vinstri hendinni eftir stíg-
vjel Nats. „Nat....“, stundi
hann.
Hesper gekk á milli þeirra.
„Nat, móðir þín kom hingað
og hagaði sjer mjög undar-
lega“, sagði hún rólegri og
ákveðinni röddu. „Hún var
með hníf. Svo datt hún og rak
höfuðið í stólbrúnina, en jeg
ei» viss um að hún hefur ekk^
meitt sig mikið“.
Amos gekk fram í fordyrið
til að loka útihurðinni. Það
liðu nokkrar mínútur áður en
hann kom inn aftur.
Nat leit nístandi augnaráði
á Hesper og nasir hans titruðu
fyrir ofan örið á efri vör hans.
Svo kraup hann við hlið Leah.
Hann snerti vanga hennar, og
hún rumskaði og stundi eins og
barn. En Hesper sá, að það var
eins og eldur brynni úr aug-
um Nats, þegar hann beygði
sig yfir móður sína.
Hesper hafði ekki verið
hrædd hingað til. Allan tím-
ann sem þau höfðu átt við
Leah, hafði hún verið róleg og
hugsað skýrt. En nú allt í einu
var hún gripin ægilegum ótta.
Hann er brjálaður líka, hugs-
aði hún, en reyndi að hugsa
ekki hugsunina til enda.
„Komdu, Nat“, sagði hún.
„Þú færð móður þína með
þjer. Það er víst betra að bera
hana upp á loft og leggja hana
í rúm. Þið komist ekki heim í
þessarj færð“.
Nat leysti vasaklútinn af
fótum móður sinnar og fleygði
honum á gólfið. „Við förum
heim“, sagði hann. „Jeg er með
sleða hjerna fyrir utan. Jeg er
buinn að leita að henni í allan
dag. Hún slapp út í morgun.
Jeg vissi að hún mundi koma
hingað. Hún er í einu kastinu
núna“.
„Sko, hvað hann hugsar rök
rjett, hugsaði Hesper og reyndi
að hughreysta sjálfa sig. Hann
talar rólega og svipur hans
var ekkert fjandsamlegri en
venjulega.
Leah stundj aftur og opnaði
augun. Hún leit sljóum augum
upp í loftið í stofunni.
„Hún verður að fara á hæli,
Nat“, sagði Amos. Hann var
kominn aftur inn í stofuna og
hjelt með hægri hendinni ut-
an um úlnliðinn á þeirri vinstri.
Hann var búinn að ná sjer aft-
ur og var nú vingjarnlegur, en
ákveðinn. „Það e nýtt geð-
veikrahæli í Danver. Þar verð
ur farið vel með hana. Jeg
skal sækja um pláss handa
Jienni fyrir þig“.
verið, að hún væri hjer ein og yfirgefin á valdi drauga og
afturganga.
Það skaut upp í huga hennar ýmsum ægilegum frá-
sögnum, sem hún hafði annaðhvort heyrt eða lesið og af
öllu þessu varð hún svo ringluð, að hún vissi varla, hvar
hún var niður komin, hvort hún var í húsinu í Rósalundi,
eða horfin inn í einhverja skáldsöguna.
Og þessi hönd á rúðunni hafði verið óhugnanleg.
Þyrí var komin út og fór nú að kalla með öllum sínum
raddstyrk: — Matta, Jóhannes, Maja, hvar eruð þið öll?
— Af hverju ertu að aspa svona hátt, sagði Pjetur, sem
kom í ljós bak við húshornið, sakleysislegur á svip.
Mikið var hún fegin að sjá hann, þó það væri nú bara
Pjetur.
— Hvar eru hin öll? spurði hún og tók í hönd Pjeturs.
Er engin mannvera í öllu húsinu?
— Mannvera? Þú spyrð um það? Mannvera? endurtók
hann og leit á Þyrí með augljósum óttasvip.
— Nei. Hefur þú líka sjeð eitthvað, Pjetur? Hvað er það,
segðu mjer það Pjetur, hvað er það?
— Jeg þori ekki að segja neitt fyr en á morgun, stundi
Pjetur, og svipurinn á andliti hans bar vott um djúpan ótta
og leynd.
— Jeg skil, þú hefur sjeð eitthvað, en það má ekki segja
frá því, svo maður verði ekki fyrir einhverri ógurlegri
ógæfu.
Pjetur sneri andliti til himins, eins og til viðurkenningar
og skalf svo hræðilega, að varir og kinnar titruðu óstöðv-
andi. Og enn stundi hann upp:
— Sá sem eitthvað hefur sjeð, ætti ekki að segja nein-
um frá því.
Röddin var svo ógnþrungin og leyndardómsfull, að Þyrí
fann, að hárin risu á höfði hennar.
— Komdu, sagði hún. Við verðum að finna hitt fólkið.
Hvar er það?
— Mamma og systkini mín sitja í svalahúsinu og eru
að hreinsa spinat. Viltu kannski hjálpa mjer?
— Nei, fylgdu mjer fyrst í svalahúsið.
ÍDjxT
Myndin þarf engrar skýringar.
Albert Engström sagði svo frá:
Hjer á dögunum kom það fyrir á
fæðingarstofnun, að stúlka með hrafn
j svart hár eignaðist dreng, sem var
’mjög rauðhærður. Lækni stofnunar-
'innar ljek forvitni á að fá að vita,
i hvernig háralitur föðursins væri og
' spurði bamsmóðurina að því. Það
| get jeg ekki sagt yður, sagði stúlk
an. Hann var með húfu.
★
Þessi saga hefir verið sögð í New
IYork blöðum:
Englendingur kom inn í fuglabúð
og spurði um verð á páfagauk. Fugla
, kaupmaðurinn sagði svarið: „Fimtíu
' sterlingspund". „Fimtíp sterlingspund
fyrir einn páfagauk" sagði Englend
ingurinn. Eriið þjer af göíiunum
genginn“. „Já en hann talar 7 tungu
mál“, segir þá kauproaður. „Mjer cr
fjandans sama, hve mörg tungumál
hann talar“, sagði Englendingurinn.
„En er hann mjúkur undir tönn?“
Tilvonandi húsmæður.
1 dag kunna tilvonandi húsmæður
hraðritun, vjelritun, ensku og dönsku
en að elda hafragraut eða renna upp
á könnuna það er latína fyrir þær.
Lög eru lög.
1 Tjekkóslóvakíu hefir verið sett á
eftirlit með krossgátum.
Því dæmist rjett vera: Ákærður
Vaclav Prochatscky er dæmdur i 16
ára fangelsi fyrir að ráða orðið 12
lóðrjett: stjómmálamaður — sem
„Truman" í staðinn fyrir „Stalin“,
Við ákvörðun he’grningarinnar er tek
ið tillit til þess, að hann leysti þraut
ina rjett að öðru leyti. (Úr Politiken)
41 millj. bíla í USA.
Bílaumferðin í Bandarikjunutn
eykst stöðugt. Álitið er að s.l. ár hafi
þar verið keyrðir 632.000.000.000 km.
í 41 miilj. bíla. Árið 1947 voru til-
svarandi tölur 592.000.000.000 km. og
37.880.000 bílar..
iiiiiiiiiiiiiiiiii>iiiiiiiitiiiiiiii«iiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiii«
|
Hailó sfúlkur! |
Þrír ungir sjómenn vilja |
kynnast stúlkum með I
hjónaband fyrir augum. |
Heimilisföng ásamt mynd f
sendist Mbl., fyrir 21. þ. |
m., merkt „3 sjómenn— |
493“. Myndirnar endur- 1
sendast og fullri þag- I
mælsku heitið.
I =
fllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll