Morgunblaðið - 17.08.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUHBLAÐIÐ
Miðvikudagur 17. ágúst 1949.
gHiimiiiiiiMtiimitr
Framhaldssagan 65
•IIIIHIIM""l"IMIIMM«MllllllllirilllHIIIMMIMIMIIIIIIHIIIIMIMIIIIMIMIIIIIIII«IIIIIIIMIMMIMMMIIlH«
Eítir Ayn Rand
<53f
Refsing og rjettmæt laun
ÍTÖLSK ÞJÓÐSAGA
•fi'iiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiii
lll,iiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiMiiMiiiiMiiiii"iiiiiiiiiiiiiiiii
lllllllllll•lll•lllllllllll•llll••llllll••ll""•"llll"ll""»,",IH,l
llll•llllllllll•llllllll•l•"lr>
„Alt ágætt: Veðrið er yndis-'
legt. Sumarið er byrjað. Hef-
urðu mikið að gera?“
„Já. Jeg á að halda fyrirlest
ur í klúbbnum á morgun um
materialisma frá sögulegu
sjónarmiði“.
Kira kveikti í tveim vindl-
ingum og stakk öðrum milli
vara Marishu.
„Þakka þjer fyrir“, sagði
Marisha og hrærði með sleif-
inni í þykkri súpunni. „Materi-
alismi frá sögulegu sjónarmiði
og hveitisúpa. Jeg á nefnilega
von á gesti“. Hún deplaði Öðru
auganu kankvíslega. „Jeg
hugsa að þú þekkir hann. Hann
heitir Victor Dunajev“.
„Jeg óska þjer til hamingju
.... og honum sömuleiðis“.
„Þakka þjer fyrir. Hvað seg-
ir þú í frjettum,? Hefir þú frjett
nokkuð frá víni þínum ný-
lega?“
„Já“, sagði Kira treglega.
„Jeg hefi bæði ‘fengið brjef frá
honum og skeyti“.
„Hvernig líður honum? Hve-
nær kemur hann heim?“
Það var eins og andlit Kiru
stirnaði og yfir það færðist al-
vara og andaktug ró. Marisha
þekkti aftur hina alvörugefnu
og ábyrgðarfullu Kiru, eins og
hún hafði verið fyrir átta mán-
uðum.
„í kvöld“, sVaraði hún.
II.
A borðinu fýrir framan Kiru
lá símskeyti, í því stóðu fjög-
ur orð:
Kem fimmta júní. Leo.
Hún var búin að lesa það oft,
en það voru enn tvær klukku-
stundir, þangað til lestin frá
Krím kæmi, - svo hún gat lesið
það oft ennþá. Hún fletti því
sundur á slitinni silki-rúmá-
breiðunni, kraup á knie við
rúmið, og sljettaði úr þvi. — í
því stóðu fjög.ur orð .... eitt
orð á hverja tvo mánuði, sem
voru liðnir. Hún fór að hugsa
um, hve margir dagar væru
á hvert brjef. Hún reyndi að
hugsa ekki um, hve margir tím
ar það mundu vérða eða hvern-
ig þessir tímar hefðu liðið.
En hún mundi eftir, hve oft
hún hafði hrópað yfir sjálfri
sjer: „Það gerir ekkert til. Jeg
fæ hann aftúr .... og þá er
hann frelsaður úr greipum dauð
ans“. Smátt og smátt hafði
þetta orðið svo eðlilegt og auð
velt. Ef menp gátu einblínt á
eina ósk, einblínt svo, að allt
annað gleymdist, þá varð tilver
an mátulega fjarlæg og þolan-
leg. Aðrir vissu ef til vill enn,
að til var fjöldi fólks, og hver
maður hafði aínar eigin tilfinn
ingar. En hún vissi það ekki.
Hún vissi aðeins, að hann
mundi koma frelsaður heim. —
Þessi hugsun hafði verið eins
og deyfilyf, hreinsað hug henn
ar af öllu óþægilegu svo að hún
varð köld og róleg.
En henni gekk verst að venj
ast tómleikanum í herberginu.
Hún gat ekki skilið, hvernig
slikur regin-tómleiki gat rúm-
ast innan fjögurra veggja. Þeg
ar hún vaknaði á morgnana,
fanst henni næstum ofraun að
fara á fætur. Dagurinn fram-
undan var grár og hversdags-
legur eins og kaldranalegur
vetrarhiminninn, sem hún sá
í út um gluggann. Á daginn
fanst henni allir hlutir í her-
berginu vera sjer óvinveittir,
prímusinn, skápurinn, og drag-
kistan, því að allt minnti þetta
hana á liðnar stundir og á það
sem hún hafði misst.
En Leo var suður á Krim,
þar sem hver mínúta var sólar
geisli og hver sólargeisli færði
honum lífsþrótt.
Stundum hafði hún flúið út
úr herberginu og út á götuna,
þar sem var fólk og mannamál.
En eftir litla stund flýtti hún
sjer inn aftur, því að meðal
fólksins á götunni var hún enn
meira einmana. Stundum gekk
hún um fáfarnar götur með
hendur í vösum og horfði bæn-
araugum á sleðameiðana, titl-
ingana og snjóinn, enda þótt
hún vissi ekki vel sjálf, hver
tilgangurinn var. Þegar hún
kom heim, kveikti hún í „bour-
geoisanum“, borðaði hálf volg-
an matinn við tómlegt borðið
í tómlegri. rokkinni stofunni.
Snarkið í eldinum, tifið í
klukkunnL á hillunni og hófa-
tökin úti á götunni minntu hana
á lífið í kring um hana og þving
uðu hana til að halda áfram.
En Leo drakk mjólk og borð
aði safaríka ávexti, sem voru
að springa af hollustu.
Á næturnar stakk hún stund
um höfðinu undir ábreiðuna,
þrýsti höfðinu niður í kodd-
ann, og reyndi að gleyma öllu
í kringum sig. Hún reyndi að
flýja burt úr sínum eigin lík-
ama, líkama, sem enn logaði
eftir snertingu ókunnugra
handa.
,En Leo lá á ströndinni við haf
ið og sólin litaði limi hans
brúna og setti roða í kinnar
hans.
Stundum kom yfir hana
augnablikskenndir og þá var
leins og rynni upp fyrir henni,
jhvernig hún fór með sinn eig-
jin líkama. rjett eins og hún
|hefði ekki skilið það áður. Hún
kreisti aftur augun og píndi
sig til að hætta að hugsa. Hún
mátti ekki hugsa hugsunina til
jenda, því að á bak við þá hugs-
un lá önnur enn hryllilegri: —
Það var hugsunin um meðferð
hennar sjálfrar á annarri
mannssál. ,
j En Leo hafði bætt við sig
jfimm pundum og læknarnir
^voru ánægðir.
Stundum sá hún fyrir sjer
varir, sem brostu, svo að munn-
vikin beygðust niður á við; eða
langa, granna hönd, sem hreyfð
ist svo kunnuglega. Hún sá
þetta svo greinilega. að hver
taug í líkama hennar spennt-
list o_g henni fannst allir aðrir
i hljóta að hafa sjeð þetta líka.
jHún hugsaði um það, undrandi
og örvingluð, hvað það gat ver-
ið hræðilegt, að eiga aðeins
eina hugsun.
En Leo skrifaði henni.
Hann skrifaði í hverri viku,
eins og hann hafði lofað. Þeg-
ar hún las brjefin hans, reyndi
hún að muna hreiminn í rödd
hans, og hvernig hann mundi
jhafa úttalað hvert orð. Hún rað
aði brjefunum í kringum sig.
jog þegar hún sat kyrr innan um
brjefhrúguna fanst henni hún
finna návist hans.
En nú var hann að koma aft-
ur, heilbrigður, sterkur og
frelsaður. í átta mánuði hafði
hún lifað í eftirvæntingunni og
nú var skeytið komið. — Hún
hafði aldrei hugsað sjer neina
framtíð eftir það.
Lestinni frá Krím seinkaði.
Kira stóð hreyfingarlaus á
stöðvarpallinum og starði á
járnbrautarteinana. Hún þorði
ekki að líta á klukkuna, því hún
var hrædd um að fá fullvissu
um það, að lestinni hefði seink
að um óákveðinn tíma. Stöðvar
pallurinn gekk í bylgjum undir
fótum hennar, þegar þungum
farangursvögnum var ekið eft-
ir honum. í göngunum einhvers
staðar á milli stálrimlanna
hrópaði maður með þunglyndis
legri röddu altaf sömu orðin
upp aftur og aftur með jöfnu
millibili: „Láttu hann renna,
Grishka“. Á pallinum hinum
megin við teinana sat kona á
pinkli og studdi hönd undir
kinn. Sólin var að setjast og
kastaði rauðgulum bjarma á
gluggarúðurnar. „Láttu hann
renna, Grishka“, sagð i. mjó-
róma röddin.
Kira fór inn á skrifstofu járn
brautareftirlitsmannsins. Hann
sagði henni að lestinni hefði
seinkað mikið. Hún hafði orð-
ið fyrir óhjákvæmanlegum töf-
um. Það hafði verið ruglingur
í sambandi við lest, sem var að
koma af hliðarbraut. Lestin
frá Krím mundi ekki koma fyr
en á morgun.
Hún stóð enn dálitla stund
úti á pallinum. Hún átti bágt
mð að slíta sig frá þeim stað,
þar sem henni hafði fundist að
hann væri þegar kominn. Svo
sneri hún sjer við og gekk hægt
niður tröppurnar. Handleggir
hennar hjengu máttlausir nið-
ur með hliðunum. Hvert skref
var eins og ein heild og við
hverja tröppu var hún ekki
viss um, að hún mundi þurfa
að ganga lengra.
Við enda götunnar sá í rautt
j belti úti við sjóndeildarhring-
inn og loftið var þrungið rökk-
urkenndri ró. Hún gekk hægt
áfram eftir hliðargötu.
Þegar hún hafði gengið dá-
litla stund, kom hún á gatna-
mót, sem hún kannaðist við, og
hjelt þaðan áfram til Dunajevs
fólksins. Hún varð að láta
kvöldið líða við eitthvað.
Irína opnaði fyrir henni. Hún
var úfin, en hún var í nýjum.
röndóttum kjól, og enda þótt
hún væri þreytuleg, hafði hún
dyft andlit sitt vandlega.
„Nei, Kira! Ert þetta þú —
Það er sannarlega gaman að
sjá þig. Þú ert alveg hætt að
koma. Farðu úr kápunni og
komdu inn. Jeg þarf að sýna
þjer .... dálítið. Hvernig líst
þjer á nýja kjólinn minn?“
Kira fór að hlæja. Hún fór
úr kápunni. Hún var í röndótt
um kjól úr alveg eins efni og
kjóll Irínu.
„Nei......hver fjárinn11.
„Nei, Irína, heldur þú að
þetta sje nokkuð skemmtilegra
fyrir mig en þig“.
„Hvenær fjekstu hann?“
„Fyrir viku“.
„Jeg hugsaði með mjer, að
jeg mundi vera örugg ef jeg
1.
EINU SINNI var konungur. Hann átti aðeins eina dóttur ‘
barna, sem hann elskaði meir en nokkuð annað í veröld-
inni. Hún hjet Myra og var yndisleg lítil stúlka. Einu sinni,
þegar pabbi hennar, konungurinn var að leika sjer með
henni úti á svölum hallarinnar, kom gamall boginn spá-
maður gangandi hjá höllinni. En þegar hann sá litlu fallegu
kóngsdótturina, fór hann ekki að brosa eins og allir aðrir.
Nei! Hann hristi bara höfuðið dapurlega.
Konungurinn, pabbi Myru sá.þetta. Hann varð mjög undr-
andi yfir þessu háttalagi spámannsins, að hann skyldi fara
að hrista höfuðið og skipaði varðliðsforingjanum að fara
þegar í stað til spámannsins og skipa honum að ganga á
stundinni fyrir konung. Svo var spámaðurinn leiddur fram
fyrir hásæti konungs.
„Nú, hvað átti það eiginlega að þýða að hrista höfuðið,
þegar þú horfðir á hana litlu dóttur mína?“ spurði kon-
nngurinn og var afskaplega reiður á svipinn.
„Gerði jeg það, yðar hátign? Það hlýt jeg að hafa gert
þegar jeg var utan við mig, og jeg er svo oft utan við mig,
vegna þess, að jeg hugsa svo mikið,“ sagði spámaðurinn.
„Nú, karlinn, þú ætlar að reyna að dylja eitthvað fyrir
mjer,“ sagði konungurinn í höstum málrómi. „En nú skipa
jeg þjer að segja mjer allan sannleikann og ekkert nema
sannleikann.“
Spámaðurinn sá, að nú var konungurinn orðinn reglulega
reiður, svo að hann þorði ekki að dylja hann þess lengur,
hvers vegna hann hafði hrist höfuðið.
„Þjer verðið þá að lofa mjer því, yðar hátign, að refsa
mjer ekki þó jeg segi yður allan sannleikann og segi, hvað
jeg var að hugsa um.“
„Jeg lofa þjer því. Þú skalt fá að fara hjeðan frjáls maður,
hvað svo sem það var, sem þú varst að hugsa um.“
„Jæja, þá skal jeg segja það, sem jeg veit, og hvers vegna
jeg er svo sorgbitinn og utan við mig, þegar jeg sje litlu
fallegu kóngsdótturina. Þegar hún verður 11 ára munu ill
örlög grípa hana.“

— Mjer (latt í hug aS jeg hefSi
kannske frjett handa ySur, herra
ritst jóri.
¥
Gondólar og vjelbátar.
1 Feneyjum á Italíu er nú hörð
barátta á milli hinna heimsfrægu
gondóla og vjelbátanna, sem famir
eru að sýna ýg allmikið á síkjtun
borgarinnar. — Gondóla-eigendurnir
halda því fram að vjelbátamir eigi
engan tilverurjett þar, en þeir eru
miklu hraðskreiðari og fargjaldið með
þeim ódýrara svo að við ramman
reip er að draga.
Nýlega söfnuðust allir gondóla-eig-
endur borgarinnar saman á ferjum
sínum fyrir framan eitt stærsta gisti-
hús borgarinnar og rjem þaðan um
sikin í einskonar kröfu- og mót-
mæla-siglingu.
Fyrir stríðið höfðu gondóla-eigend-
umir miklar tekjur, en þær em orðn
ar heldur rýrar nuna. Stjómin hefir
nn sjeð sig knúna til þess að veita
þeim fjárhagslega aðstoð, þar sem að
gondólarnir hafa mikið ferðamanna-
aðdráttarafl.
Talsmaður gondóla-eigenda segir
þó, að málinu verði aldrei bjargað
við nema gistihús borgarinnar taki
þátt í að útiloka vjelbátana.
★
Reiknast dáinn, en er ]>ó
kannske á lífi.
Það hafa risið upp í Þýskalandi
ýmsir erfiðleikar ' sambandi við það,
að eiginkonur hermanna, sem ekki
hafa komið fram, hafa ekki hugmynd
um, hvort þeir eru dánir eða fangar
Rússa. Þetta hefir orðið til þess, að
sett hafa verið lög, þar sem svo er
mælt fyrir, að hafi einhver maður
verið týndur í fjögur ár, skuli hann
reiknast sem látinn.
k
Sorgarlejkur í dýraríkinu.
Það skeði nýlega í Noregi, að illa
vaninn hundur rjeðist á kind, sem
lagði á flótta. Hundurinn ljet ekki
þar við sitja, heldur elti kindina og
flæmdi hana út á háa klettabrún. Þar
náði hann að bíta í ull hennar, en
þegar kindin í ofsahraÆslu stökk fram
fram af brúninni, fylgdi hundurinn
með. Hann hafði ekki getað losað sig
nógu fljótt. Fallið var hátt, og þeg-
ar að var komið, höfðu þau bæði beð-
ið bana.
★
Rödd Hillers.
Fimm menn hafa gefið sig fram
til þess að leika Hitler í kvikmynd,
sem hugsað er að gera af siðustu
dögum Hitlers. Þa'i hefir verið allt í
lagi með útlit þessarra manna, en *
menn hafa ekki verið ánægðir með
röddina. Það hefir nefnilega komið í
ljós, að Hitler hafði sjerkennilegri
rödd en almennt var álitið. Svo hefir
mönnunum einnig gengið illa að ná
vel andlitsdráttunum, þegar hann tal-
aði. —
-jttllllllMMHMIMMHIHHHIMMMMIMMMMMMHIHMIMMMHM
PELSAR
I Kristinn Kristjánsson í
E Leifsgötu 30, sími 5644. L
——nmmrn-t.......i.....*...*...“**~*iTi