Morgunblaðið - 04.11.1949, Blaðsíða 8

0
MORGUNBLAÐIff
Föstudagm* 4. nóvember 1949
- Rjúpan
Frfc. af Qls. 7
felldu má gera ráð fyrir, að
stofninn nái aftur hámarki á
árunum 1951—1953. — Síðan
1943 heíur rjúpnaveiði verið
leyfð árlega og aldrei verið
gripið til friðunarráðstafana.
Almenningur mun því að
sjálfsögðu líta svo á. að yfir-
standandi eða öllu heldur ný-
afstaðið rjúpnaleysistímabil
hafi orsakast af ofveiðum.
Djörf, vísindaleg tilraun.
En ef f jölgun rjúpunnar verð
ur með eðlilegum hætti á næstu
árum, og ef stofninn nær aftur
hámarki á árunum 1951—1953,
eins og jeg tel víst, án þess að
gripið sje til friðunarráðstaf-
ana, fæst með því áþreifanleg
sönnun fyrir því, að það eru
ekki fyrst og fremst veiðarnar,
sem valda sveiflunum og
rj úpn aleysistímabilunum. Slíkt
myndi um leið hafa mikla þýð-
ingu í þá átt, að sannfæra al-
mcnning um það, að hvorki
veiðarnar nje hinar tilviljana-
kenndu friðanir hafi neina úr-
slitaþýðingu fyrir rjúpnastofn-
inn.
Einmitt af þessum orsökum
tel jeg, að ekki beri að friða
rjúpuna á þessu ári og næstu
árum. Með því framkvæmum
við djarfa, vísindalega tilraun,
sem getur haft úrslitaþýðingu
fyrir stefnu okkar í þessum
málum í framtíðinni.

á
yfir Ermarsundi

LONDON, 3. nóv.: ■— í gær-
kveldi var skýrt frá því, að ótt
ast væri um 2 breskar flugvjel
ar. Var talið líklegt, að 2 her-
flugur hafi rekist á yfir Ermar
sundi og fallið í sjó niður.
BEST AÐ 4UGLÝSA
I MORGUNBLAÐINU
— Meðal annara orða
Frh. af bls. 6
MARKMIÐ ÝMISKONAR
Á EFTIR þessum leiðangri
munu fleiri koma, en hlutverk
hans verður þetta í stórum
dráttum:
1) Finna lendingarstað og
heppilega bækistöð. 2) Kanna
hinn franska hluta suðurheim-
skautslandanna. 3) Rannsaka
sjóinn umhverfis ströndina. 4)
Gera landabrjef af landinu. 5)
Gera jarðfræðilegar athuganir.
6) Gera athuganir á veðurfari
laari.sins, sem mun vera svipað
og í mestum hluta suðurskauts
ins. 7) Kanna andrúmsloftið
og fleira.
Öllum þessum rannsóknum
mun halda áfram á næstu ár
um. —
Gæfa fylgir
trálofunar
hringunum
fré
«WVRÞÓR
Hafnarstrnd 4
RftkjanL
Margar gerSir.
‘oniiir gegn pöatkröfu hrert é Um
•em er,
— SemdiS nákrm tni míl —
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■■■■■■■■■■■«■■■■■■
•■■■■■■■■■■
Vandað sófasett
til sölu með tækifærisverði. Til sýnis í Vonarstræti 8
kl. 2—7.
■
Hárþurrkur
Nýjar, eða lítið notaðar hárþurkur,
óskast keyptar nú þegar. •
■
Rakarastofan í Eimskipafjefagshúsinu j
Starfsstúlka
óskast við framreiðslustörf í Mötuneyti Sjó-
mannaskólans. Uppl. á staðnum milli
kl. 2 og 4 í dag.
I DAG verður til moldar borinn
Gunnlaugur Jónsson Fossberg,
kaupmaður. Hann var fæddur 8.
júlí 1891 að Skálahnjúk í Göngu-
skörðum og 61 þar aldur fyrstu
ár æfinnar hjá móðurforeldrum
sínum. — Foreldrar Gunnláugs
voru Helga Gunnarsdóttir oð Jón
Jónsson, bróðir Hjalta sál. Jóns-
sonar, ræðismanns, og þeirra
bræðra.
Níu ára gamall fluttist Gunn-
laugur til Reykjavíkur til móð-
ur sinnar, en faðir hans ljest
sköinmu fyrir fæðingu hans. •—
Fyrstu árin í Reykjavík munu
hafa verið all-erfið, en dugnað-
ur hans fleytti honum áfram og
þegar hann fór að stálpast tók
Hjalti föðurbróðir hans hann
undir sína handleiðslu og gerði
hann að kyndara á togaranum
Mars, sem þá var nýlega orðinn
íslensk eign. Mun þessi ráðstöfun
hafa orðið til þess að Gunnlaug-
ur fjekk áhuga fyrir vjelstjórn
og rjeðist þvi nokkru síðar til
J. H. Jessen á ísafirði til vjel-
smíðanáms. Ekki lauk hann þó
námi þar, en fór til Kaupmanna-
hafnar árið 1910 og hjelt vjel-
smíðanáminu áfram hjá Báck-
mann & Nielsen, sem gaf rjett-
indi til að sækja nám við „Köb-
enhavns Maskinistskole", en það
an lauk hann prófi 1915. Að af-
loknu námi sigldi hann fyrst á
togaranum Great Admiral með
Þórarni Olgeirssyni, en rjeðist
síðan til Eimskipafjelags íslands
og sigldi á vegum þess fjelags
til ársins 1923, en þá gerðist hann
meðeigandi í versl. V. Poulsen
hjer í bæ og hætti siglingum. —
Arið 1927 setti hann á stofn
„Vjelaverslun G. J. Fossberg11,
sem vel er þekkt.
Arið 1918 kvæntist Fossberg
eftirlifandi konu sinni, Jóhönnu,
f. Thorarensen. Eignuðust þau 3
dætur, Rögnu, gift G. Craven,
listmálara, búsett á Jamaica,
Helgu og Jóhönnu, báðar í heima
húsum.
Fossberg var óvenjulega fje-
lagslyndur og tók virkan þátt í
fjelagsskap vjelstjóra, jafnvel
löngu eftir að hann gerðist kaup
maður. Hann vann sjer auðveld-
lega hylli allra, sem kynntust
honum og fáa hef jeg hitt, sem
voru sáttfúsari en hann, ef eitt-
hvað bar á milli, enda var hann
ljúflyndur og hjálpfús.
Hann hafði mikinn áhuga fyrir
að kynna sjer þær skoðanir, sem
uppi eru um framhaldslíf og
taldi ekki eftir sjer að leggja á
sig erfiði, ef hann hjelt sig geta
orðið öðrum að liði í þeim efn-
um. —
Síðustu ár æfinnar átti hann
við vanheilsu að stríða, sem hann
ekki gat unnið bug á. Við, sem
höfðum því láni að fagna, að
kynnast þessum glaðlynda, góða
manni, stöndum í þakklætis-
skuld við eftirlifandi konu og
börn, sem stunduðu hann með
þrautseygju og skilningi þar til
yfir lauk.
Gunnlaugi vini mínum, óska
jeg fararheilla — jeg treysti
góðri heimkomu. Vinur.
„Hvar þú finnur fátækan á förn-
um vegi
gerð’ honum gott, en grættu
hann eigi.
Guð mun launa á efsta degi“.
ALLT líf Gunnl. Fossbergs mót-
aðist svo mikið af þessari kenn-
ingu.
Jeg kynntist Gunnlaugi fyrst
á Isafirði, þegar hann hóf smíða
nám sitt. Svo lágu vegir okkar
aftur saman að afloknu námi
hans í Kaupmannahöfn.
Jeg fjekk tækifæri að vinna
með honum bæði á sjó og landi
og kjmnast mannkostum hans
og drengskap, sem hann átti í
svo ríkum mæli.
Fossberg gekk í Vjelstjórafje-
lag Islands árið 1915 og var fje-
lagsmaður til dauðadags. Hann
sat í stjórn þess í mörg ár og
gegndi mörgum trúnaðarstörfum
fyrir fjelagið á þeim árum.
Einna mest ljet hann styrkt-
armál fjelagsins til sín taka og
sýndi þar, eins og í öllum öðrum
málum, hversu tillögugóður
hann var og ekki hvað síst,
hversu ljúft honum var, að veita
þeim hjálparhönd, sem sorgin
hafði sótt heim.
Skapgerð hans og gáfur hjálp-
uðu honum til að vinna þessi
verk með slíkri prýði og nær-
gætni að á betra varð ekki kos-
ið. —
Það var svo oft, sem leitað
var til Fossbergs, bæði í blíðu
og stríðu, að engin leið er að
segja þá sögu alla, enda kærði
hann sig ekkert um hól eða
þakkir.
Fossberg var frekar dulur að
eðlisfari, en á því bar þó ekki
þegar hann var í vinahópi, þá
var lund hans Ijett og kom öll-
um í gott skap, sem í kringum
hann voru. .Hann var vinur vina
sinna, alltaf sáttur við allt og
alla. í orðsins fylsta skilningi,
góður drengur.
Við kunningjar hans og vinir
þökkum honum fyrir allar hans
góðu bendingar og hollu ráð,
sem hann veitti öðrum í svo
ríkum mæli, þegar vanda bar
að höndum og við minnumst
hans, sem eins af okkar bestu
fjelögum.
Gamli vinur og fjelagi, nú
kveðjum við þig, einn fyrir alla
og allir fyrir einn og biðjum
þjer guðs blessunar.
Þ. Á.

f dag kemur í bókaverzlanir
ÁRSFJÓRDDNGSRITID
Létfar og spennandi smósögur,
verðlaunamyndagáfa o. fi.
HAUSTHEFTI
Tryggið yður eintak af þessu hefti. Sumarheftið seldist upp á skömmum tíma.
Sölubörn komi eftir hádegi í Bókaverzl. Arnarfell, Laugaveg 15.

'f
Minningarorð:
Jóhanna Sveinsdélíir
I DAG er til moldar borin frú
Jóhanna Sveinsdóttir í Vest-
mannaeyjum. Hún var fædd 23.
maí 1896 að Syðri Úlfsstöðum í
Austur Landeyjum. Ólst hún
upp hjá foreldrum sínum, Mar-
grjetu Guðnadóttur frá Hallgeirs
eyjarhjáleigu og Sveini Jóns-
syni frá Lambalæk í Fljótshlíð.
Dvaldist hún þar og að Skíð-
bakka í sömu sveit þar til árið
1904, er þau fluttu að Miðkoti í
Fljótshlíð. Föður sinn misti hún
árið 1922 og ári síðar tók svo
bróðir hennar við búinu og var
hún honum og mágkonu sinni
sem hin besta og umhyggjusam-
asta systir, enda var henni fórn-
arlund í blóð borin af ríkum
mæli. — Arið 1933 fór hún, eins
og margt af okkar unga fólki úr
Rangárþingi, til Vestmannaeyja
að leita gæfunnar. Gerðist hún
þá ráðskona hjá Hannesi Hreins-
syni að Hæli. Hann hafði mist
konu sína frá þrem ungum dætr-
um sínum og varð það æfihlut-
verk Jóhönnu heitinnar að ann-
ast þetta heimili æ síðan, og fórst
henni það hlutverk vel úr hendi.
Því að hún giftist Hannesi 15.
des. 1936 og eignuðust þau svo
eina dóttur, Hrönn Vilborgu.
Er mikill harmur kveðinn að
heimili þeirra nú við hið skyndi
lega fráfall hennar á besta skeiði
lífsins.
En svo mun hún hafa lifað og
kent þeim, sem með henni voru,
að lengra og ofar er horft við
burtför hennar, en til grafarinn-
ar einnar. — Hún lifði og starf-
aði í þeirri trú, að það væri guð,
sem ávöxtinn gaf í æfistörf-
unum. Og henni varð vissulega
að trú sinni. Ástvinir hennar,
iiær og fjær, horfa með söknuði
og með trega til leiðanna og
starfanna, sem að baki eru. —
Minningarnar eru bjartar og ljúf
ar frá hverri stund.
Henni auðnaðist að feta þær
leiðir fórnar og trúar, sem ávalt
verða sigursælastir, þegar til
enda eru lagðir.
Allir ástvinir hennar, ásamt
fóstursystur, Fanney.iu Gísladótt
ur, þakka farnar leiðir og fögur
störf, — og þau vita og finna,
að „Minning lifir, þótt maður
deyi“. Og það skiptir í raun og
veru okkur öllu máli, hvort
horfið er seint eða snemma hjeð-
an heim. Hitt skiptir öllu, að
lifa og deyja þannig, að fram-
tíðin lýsi ofar. skugganum, sorg
og söknuði. — Svo er um Jó-
hönnu Sveinsdóttur.
Svb. H.
ÞÓKARINN JÓNSSON §
löggiltur shjalaþýðand. i
; ensku.
; Kirkjuhvoli, sími 81655. í