Morgunblaðið - 07.11.1949, Blaðsíða 14

'14
MORGUNBLAÐIÐ
Mánudagur 7. nóv. 1949.
Ný bráðskemmtileg framhaldssaga:
Framhðldssagan 3
111111111111111111111111 *£
Eftir Charlotte Armstrong
minn. Hvað svo sem það var,
sem hún var að segja honum,
þá gerði það hann ábyggilega
æstan. Þjónninn fór og fjekk
sjer vatnsglas, og gaf þeim
auga yfir glasröndina.
„Jeg vildi að jeg hefði ekki
farið að segja þjer þetta“, sagði
Jane. „Nú ert þú orðinn reið-
ur, og til hvers er það svo
sem?“.
Francis leit upp. Hann hafði
verið að hugsa um það að i
stríðinu var maður drepinn
fyrir annan mann. En þessu
var öðruvísi varið. Hann vissi
að hann varð að sigra reiðina
og hugsa rólega um hvaða sann
anir og líkur væru fyrir hendi.
Um að gera að fara sjer hægt
og vera öruggur, og ihuga vand
lega öll smáatriði.
„Við verðum að komast á
botn í þessu“, sagði hann loks.
„En jeg veit bara ekki, hvern
ig við eigum að fara að því“,
sagði Jane. „Jeg veit bara að
þ^ð er eitthvað sem er eins og
það á ekki að vera. Jeg er alveg
handviss um það. Því lengur
sem jeg er í þessu húsi. þeim
mun vissari verð jeg í minni
sök. En jeg veit bara ekki hvern
ig jeg á að snúa mjer í þessu“.
Francis gaf þjóninum merki
og hann kom til þeirra.
„Taktu þetta burt og gefðu
okkur brauðsneiðar og kaffi.
„Það fyrsta sem manni dett-
ur í hug“, sagði Jane, „er að
snúa sjer til lögreglunnar. „En
hvað er hægt að segja þeim
þar? Jeg er búinn að hugsa svo
mikið um þetta, að jeg veit
ekki....“.
„. . . . ganga þar inn“, taut-
aði Francis“, og segja: Jeg er
unnusti ungfrú Wright og jeg
held að hún hafi ekki framið
sjálfsmorð. Jeg held, að hún
hafi verið myrt.“
Jane kinkaði kolli.
„Og þá mundu þeir segja:
Hversvegna?"
„Auðvitað og þá mundi jeg
segja: „Ja, hún samdi ekki sjálf
miðann sem hún ljet eftir sig“.
„Og þá mundu þeir spyrja:
Hver gerði það þá?“ sagði Jane.
„Og þú mundir segja: Ja, það
var Luther Grandison, þjóð-
frægur maður, sá sem setti
leikritið „Dauðir menn tala“,
á svið með Lillian Jellico árið
1920“. Hún leit á armbandsúr-
ið. „Nú erum við að missa af
honum. Biddu þjóninn að opna
útyarpið aftur. Mig langar svo
til að þú heyrir í Grandison“.
„Veistu um hvað hann ætlar
að tala?“
„Já, auðvitað veit jeg það.
En mig langar til að þú heyrir
það“.
Francis kallaði í þjóninn og
Jane bað hann að opna útvarp-
ið. „Jæja, hvar vorum við“,
sagði Francis „Lögreglan var
að hlæja að okkur“.
„Já, ábyggilega“, sagði Jane.
„Þá segjum við: Við höldum,
að hann muni hafa stolið pen-
ingum frá skjólstæðingi sínum
og að skrifstofustúlkan hans
hafi komist að því og hótað að
koma upp um hann. Þá mundu
þéfr' vera að rifna af hlátrí.' —
Fylgist með
Þeir mundu segja: En Grandi-
son græddi mikið fje á starfi
sínu fyrir leikhúsið áður en
hann Ijet af störfum. Og sömu-
leiðis á kvikmyndunum og bók
inni. Þeir mundu segja:
„Komið þið með sannanir“.
„Já“, sagði Francis. „Það er
nefnilega það. Hvernig eigum
við að sanna það?“
„Það kemur lögfræðingur við
og við til hans. Hann sjer um
öll peningamál fyrir hann. Jeg
skrifa undir alla reikningana
f.yrir húsið. Grandy skrifar und
■r þá án þess svo mikið sem að
'íta á upphæðirnar. Hann vill
ekki tala um peninga. — Hann
vill ekki líta á tölur. Hann læt-
úns og honum finnist það eyði
’eaeing á lífsverðmætum og
hann segir að peningatal hafi
',læm áhrif á meltinguna. —
Ha^n segir að lífið eigi að vera
eins og sætur draumur og
ildrei þurfi svo mikið sem að
ninnast á peninga“.
„Talar hann *vona?“
„O, drottifua rránn, þú getur
ekki ímynd«fð þjer, hvað hann
getur láttð sjer um munn
fara“.
„Jeg hefi lesið. . . .“.
Jane rjetti upp hendina. —
„Hlustaðu nú“, sagði hún. —
„Maðurinn við barinn hafði
skift um útvarpsstöð. I staðinn
fyrir hljómleikana heyrðist nú
rödd. Jane kreppti fingurna um
úlnlið hans. Það var hljótt í
salnum svo að þau heyrðu
greinilega, hvað hann sagði. —
Það var eitthvað aðlaðandi við
röddina sem gerði það að verk-
um að fólk hlaut að hlusta á
hana með eftirtekt. Röddin var
hljómfögur og orðin runnu
fram í mjúkum straumum. Það
var líka eitthvað heillandj /ið
hana. '
„Hve mörgum þannig grímu
klæddum mönnum mætum við
ekki á förnum vegi dag hvern“,
sagði röddin. „Hve mörgum
venjulegum andlitum með
tveimur augum, nefi og munni?
Maðurinn í sporvagninum, af-
greiðslumaðurinn í versluninni
hver einstakur á sitt leyndar-
mál. En sumra leyndarmál eru
ekki saklaus, en þeir sem þau
eiga, verða að bera grímuna til
dauðadags. Og aldrei þarf grun
ur á þá að falla“.
Jane herti takið um úlnlið
Francis.
„Jeg þekki sjálfur einn slík-
an mann“. Þetta var Luther
Grandison, sem talaði. Þetta
var rödd hans. „Já, jeg þekki
mann sem hefir framið þann
alvarlegasta glæp, nefnilega
morð, og hann hefir aldrei
verið grunaður. Nei, hann lifir
og hefir lifað í mörg ár, með
grímuna. Hann er á meðal okk
ar, gegnir daglegum störfum,
eins og ekkert hafi í skorist. og
þó gerði hann það“. Röddin
lækkaði. „Jeg segist vita það.
Það væri líklega rjettara, að
bæta því við að yfirvöldin vita
' phé ‘lí!til. Erí því ^rhíðúf;* ááhn-
frá byrjun
anir eru engar fyrir hendi“. —
Röddin var orðin sorgmædd og
þó um leið var ekki laust við
að hún væri dálítið glaðhlakka
leg.
„Af öllu okkar hyggjuviti,
vitum við nefnilega ekki, hvern
ig á að rífa af honum grím-
una. Meira að segia, ef jeg
nefndi nafn hans, þá mundi
hann geta íarið í mál við mig
fyrir meiðyrði. Og þó ....
gerði hann það“.
Þögn dálitla stund. Síðan
hi°lt röddin áfram í sama
blíða tóninum. „Þeir eru á
meðal okkar. Þeir sem aldrei
hefir fallið grunur á. Það hafa
mörg morð verið framin, sem
ekki aðeins eru óleyst, heldur
eru með öllu ókunn. Þið getið
verið viss um að margur mað-
urinn og konan hafa verið jörð
uð með ró og spekt og engin
hefir farið að hnýsast frekar
í það hver var dauðaorsökin".
Röddin þagnaði. Áheyrend-
urnir sátu eftir með öndina í
hálsinum. Luther Grandison
kunni á því lagið. Þetta bragð
hans var orðið alþekkt. Hann
gat gert hina minnstu smámuni
að hryllilegum atburðum aðeins
með smátilfæringum.
Jane opnaði augun.
„Svona er Grandison, skil-
urðu“.
Francis var fölur í framan
af reiði. „Þeir, sem aldrei hef-
ir grunur fallið á, sagði hann.
Er hann svo bíræfinn, að eiga
við sjálfan sig?“
2. Ki4 FLI.
„Hvernig væri að jeg færi og
+!>'aði við þennan lögfræðing?“
Rödd hans var hvöss og reiði-
leg.
„Þú getur ekki gengið þar
inn og sagt: Já, mig langaði til
að kynna mjer alla pappíra við-
víkjandi Frazier-auðævunum“.
„Með lögum er það hægt“.
„En þú fengir það bara
aldrei“, sagði hún. „Það hefir
aldrei fallið nokkur grunur á
hann. Og ef bú mundir fara að
gefa eitthvað slíkt í skyn, þá
veit jeg alveg hvernig mundi
fara. Hann mundi meðhöndla
þig eins og grip, sem ætti að
setja á safn. Hann mundi á-
líta þig vitskertan. Og þegar
málið væri um garð gengið, þá
mundu allir kenna sárlega í
brjósti um vesalinas unnust-
ann, sem sorgin hafði yfirbug-
að svo að hann vissi ekki hvað
hann gerði“.
„Jæja, við skulum þá sleppa
því og hugsa okkur einhverja
aðra leið“, sagði Francis.
„Hann hefir meira að segja
vitni“, sagði Jane. „Althea var
með honum. Jeg á við að hún
sá Rosaleen lifandi og eftir það
var Grandy hjá henni, þangað
til......“.
„Sá Althea hana?“
„Ja, hún heyrði hana að
minnáta' kðáti tala“.
Litla stúlkan með langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
9.
Anna Soffía leit á Önnu Sveins. Hún bretti upp á nefið
og stakk út úr sjer tungunni framan í strákinn og gretti sig
feykilega.
Þegar Aryia Soffía sá þetta, fór hún að.hlæja. Hún stakk
líka tungunni út úr sjer, en aðeins voða lítið, því að henni
kom allt í einu í hug, hvað Elísabet frænka eða Soffía amma
myndu segja, ef þær sæju hana vera að reka út úr sjer
tunguna og gretta sig framan í strákinn.
En þrátt fyrir það ljetti Önnu Soffíu við .þetta og hún
skoppaði inn í skólahúsið og hjelt um hendina á Önnu
Sveins.
Þegar Anna Soffía sat heima hjá sjer um kvöldið, fóru
pabbi og mamma að spyrja hana, hvernig henni hefði lík-
að í skólanum.
— Mjer líkaði ekkert vel, svaraði hún lágt, en hún sagði
ekkert meira, hvað fyrir hafði komið, því að hún skamm-
nðist sín dálítið og kærði sig ekkert um að aðrir fengju
að vita það.
Og næsta skipti sem Magnús frændi kom, hló Anna
Soffía eins og áður yfir langa nafninu sínu. Hún ljet eins
og sjer þætti jafn gaman að öllum látalætunum í honum
eins og fyrr, því að Elísabet frænka hafði kennt henni að
vera góð og kurteis og hún hjelt, að Magnús frændi yrði
særður, ef hún hlæi ekki eins og venjulega. En hún hló
aðeins með andlitinu. Hún hló ekki með hjartanu, því að
það var eins og steinn.
Eftir þetta fannst henni látalætin í Magnúsi frænda ekk-
ert fyndin. Aldrei eftir að börnin höfðu hlegið að langa
nafninu hennar.
Anna Soffía varð auðvitað að fara í skóla hvort sem henni
líkaði það betur eða verr.
Hún hugsaði mikið um þetta allt. Hún óskaði þess með
sjer, að mamma og pabbi hefðu ekki látið skíra hana svona
mörgum nöfnum. Og hún var stundum að óska þess, að
hún gæti gefið eitthvað af nöfnum sínum burt frá sjer, þó

— Finnst jður þetta ekki dásam
legt sóleflag, herra lístmálari?
— Tja, þaS veit jeg nú ekki, vifí
inálum alls ekki svona lengur.
★
Á tali.
Símastúlka fór í kirkju. og svaf á
meðan á messunni stóð. Þegar ræð-
unni var lokið, sagði presturinn: „Við
munum nú syngja sálm nr 341 —
’ una sína, fyrr en hann er giftur
| henni“.
Ólsen (dapurlega): „Hversvegna
tiltekurðu aðeins Kína?“
★
„Einni konu of mikið", hrópaði
ciginkona um leið og hún leit á fyr-
irsagnimar í blaðinu.
i „Þetta hlýtur að vera um einhvem
f jölk vænismann.“
I „Hm“, sagði eiginmaðurinn. án
}x ss að þora að líta upp. „Það þarf
ckki endilega að vera, elskan mín.“
*
Lítil stúlkn fór í kirkju með Helenu
frænku sinni. Þegar þær komu heim,
spurði móð>r telpunnar hana hvaða
sálmur hefði verið sunginn.
„Sól sálar minnar, elskan,“ hvisl-
eði frænkan að þeirri litlu........
„Jæja, hvaða sálmur var það?“
spurði móð.rin.
„Sól sálar Helenu frænku," var
S'. arið.
341.“
Stúlkan vaknaði við og heyrði
þetta og sagði geyspandi: „Ekki þessi
læti, það cr á tah.“
★
Margar konur hafa gaman af
skritnum kjölturökkum, — það er
þessvegna, sem þær gifta sig.
★
Jöfn hlutiöll.
Maður nokkur. sem hafði matsölu-
hús, hafði alltaf haninukjötskássu á
rcatseðlinum.
Viðskiptavinur hans spurði hann
dag einn. liverniv; hann gæti þetta,
þar sem nú væri svo erfitt að ná í
hanínur.
— O, jeg set stundum ofurlítið
hrassakjöt í — sagði hinn.
— í hvaða hlutföllum? spurði vin
urinn. -— Ó, alveg jöfnum, einn hest-
ur á móti einni kaninu, var svarið.
★
Víða pottur hrotinn.
Frú Ólsen (les). 1 sumum hlut-
um Kina þekkir maðurin ekki kon-
j ferðafólk afhuaið I
I Höfura til leigu 16 manna, 22ja í
| manna, 26 manna og 30 manna |
: þifreiðar í lengri og skemmri §
: terðir.
Ingimar Ingintarsson,
Sími 81307.
Kjarlan Ingimarsson 3
Sími 81716.
| Afgreiðsla á Bifreiðastöðinni |
| Bjfröst, sími 1508.
M.s. Hugrún
liteður til Súgandafjarðar, Bolunga-
vikur, ísafjarðar og Súðavíkur í dag.
Snni 5220.
Sigfús Guðfinnssóú.