Morgunblaðið - 22.02.1950, Page 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. febr. 1950.
gniiiiiimiHitiimiif Frsmhaídssagan 43 iiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiniiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriii'T;
! BASTIONS-FÖLKIÐ i
C Z
Eftir Margaret Ferguson |
e
: ||t|l|||||||||l|||||||||||llllllllll■ll■lllllllllllllllllllllll•lllllll■llmlllllllll■llll"lmlll"■lllllll»Hl■mll"|lllllll(|l,■lllla"l■l"ll|ll,llllltltl•"lf|rrll"llllllml»lllllllll"ll"llll■lllll|||l
„Nei, nei, það er ekkert að“,
sagði Simon nærri hvasslega.
„Hún fer að geta stigið í fót-
inn eftir nokkra daga. Jeg held
að jeg komi ekki á morgun, en
jeg kem við hjerna í kvöld
með nýjar svefnpillur handa
þjer. Jeg skal ýta þjer inn“.
„Þakka þjer fyrir, Simon,
' en jeg kemst auðveldlega sjálf.
Það er gott Eyrir mig að reyna
á mig, jeg get þá kannske orð-
ið dálítið þreytt og sofnað. —
.Viltu ekki d:-ekka te með Jane?
Jeg býst ekki við að koma út
aftur“.
Það varð rugnabliks þögn um
Ieið og hú:i renndi stólnum
sínum inn um dyrnar. Skömmu
seinna heyrðu þau að dyrnar
að herbergi henrlar lokuðust.
„Jeg hef haft áhyggjur af
Leah, Simon“, sagði Jane.
,,Hún er ekl i hraustleg og það
hlýtur að /era hræðilegt að
geta ekki s-afið. Jeg er fegin
að Christine flutti niður. Hún
getur þá verið hjá henni, þeg-
ar henni líður illa. Geturðu
ekki gefið hmni sterkari svefn
piílur?“.
v „Ekkert sterkara en hún hef-
ur núna, en ef hún heldur að
þær sjeu sterkari, þá sefur hún
Sjálfsagt allan sólarhringinn_
Það er svc mikil sjálfsefjun
með þessun svefnmeðulum“.
Hann kveikti sjer í sígarettu
og bætti við: „Þjer er óhætt að
treysta bví að það er ástæðu-
laust að hafa áhyggjur af Le-
ah, Jane. í 'auninni er hún á-
kaflega hrai st, og hún á sjálf-
•sagt eftir ið verða hundrað
ara“.
„Simon!“ Jane leit undrandi
á hann. „E1 köstin, sem hún
fær alltaf innað slagið? Það
er undarlegí að heyra þig segja
þetta .... því að það er ein-
mitt ekki lengra síðan en í gær,
að Leah va - að tala um ....
hvað hún m indi lifa lengi. Nei,
ékki tilger 5arlega eða með
mæðuhroim. heldur mjög skyn
samlega Hún segist ekki óttast
neitt, eins og það að eiga eftir
að verð^ tennlaus og sköllótt
beinahrúga, sem fólk þarf að
ýta á milli lærbergja, öllum til
ama og arm seðu. Það er ómögu
legt að hug: a sjer Leah þann-
ig“- —
„En hún verður það nú
samt“, sagð Simon hugsandi.
„Hún verðu • það, Jane og hún
er nógu hrt inskilin og greind
til að sjá Dað. Veistu hvaða
mannleg tilfinning er sú hættu
legasta og örlagaríkasta, sem
tíl er í hein inum?“
„Ást.in9“, ;agði Jane svo lágt
að varla l.eyrðist, en hann
hristi höfuðið.
„Nei. Það er meðaumkun.
Meðaumkumn getur eyðilagt
fleiri líf en ástin nokkurn tím-
ann getur. Lattu ekki með-
aumkunina leika þig þannig,
Jane. Hún c; eins og blóðsuga.
Hún læúxr lann gefa og gefa,
en géfur aldrei neitt til baka,
þangað tíl hún er búin að sjúga
úr manni m ;rg og bein. Jeg er
aldrei h-ærdur við að elska,
en jeg fylliit skelfingu þegar
jeg finn ‘il raeðaumkunar gagn
vart einhverjum. Jeg held að
jeg hafi ekl i tíma til að bíða
eftir te-inu. Vertu sæl“.
Hann fór svo skyndilega að
Jane sat eftir með hálfopinn
munninn og ótöluð orð á vör-
unum Það var skrítið að
heyra hann tala þannig, hugs-
aði hún með sjer um leið og
hún horfði á eftir honum nið-
ur tröppurnar. Hann gekk hratt
eins og hann væri að flýta sjer,
eða flýja eitthvað. Það var eins
og allir væru á flótta undan
einhverju og það fór hrollur
um hana þrátt fyrir hitamoll-
una, sem enn var úti.
„Er Crowdy læknir farinn?“.
Hún hrökk við. Það var Christ
ine, sem hafði komið hljóðlega
út um dyrnar að baki hennar.
Christine hafið tamið sjer þann'
sið upp á síðkastið að læðast
eins og köttur um húsið og
gera ekki vart við sig, fyrr en
einhver tók eftir henni, svo að
maður vissi aldrei nema hún
stæði að baki manns, athugul
óg hlustandi. — „Rannsakaði
hann Leah nákvæmlega?“.
„Hann .... nei, ekki bein-
línis“, sagði Jane. „Hún sagði
honum að hún hefði ekki getað
sofið undanfarnar nætur þrátt
fyrir það að hún hafði tekið
svefnpillurnar, og hann ætlar
að gefa henni aðrar .... sterk-
ari“.
„Hann virðist hafa tekið
þessu mjög ljett“ Christine
starði ásakandi á Jane. „Hann
hlýtur að hafa tekið eftir því,
hvað hún er veikluleg, en hann
gerir varla annað en fárast út
af öklanum á þjer“.
„Christine, Simon er fyrsta
flokks læknir, og ef honum
hefði sýnst Leah veik, hefði
hann tafarlaust rannsakað
hana nánar. Jeg held að það
sje varla á þínu færi að segja
honum til í hans fagi“.
„Hann sefur ekki nálægt
henni og heyrir ekki hvernig
hún stynur og byltir sjer alla
nóttina, og stundum grætur
hún“, sagði Christine alvarlega
og með spenntar greipar. „Eng
inn ykkar heyrir það nema jeg
og jeg á auðvitað ekki að segja
það. Þið getið hvort eð er ekk-
ert við því gert“.
„En hvað er að?“, spurði
Jane. „Hvers vegna grætur
hún? Hvers vegna er hún ó-
hamingjusöm? Jeg skil það
ekki“.
„Nei?“. Bros Christine var
dauft og fyrirlitlegt, svo að
Jane fannst hún sjálf vera ó-
þroskuð og barnaleg, saman-
borið við visku Christine —
Christine hafði ekki einu sinni
orðið sjer til athlægis sem
barn, svo að Jane myndi eftir
því, en það hafði hún sjálf ver-
ið oftar en einu sinni. En það
var eins og það hefði aldrei
þurft að segja Christine til.
„Hvar er Sherida?“, spurði
Christine allt í einu. „Jeg hef
ekki sjeð hana í allan dag.
„Hún fór með pabba á fund-
inn hjá A.R.P. Hún ætlar að
taka þátt í Ioftvarnaræfingun-
um“.
„Hún virðist vera farin að
gefa sjer tíma til ýmislegs fyrir
utan það sem hún á að gera
fyrir Leah“, sagði Christine
með vandlætingarsvip.
„Leah gerir ekki mikið núna“
sagði Jane. „Jeg veit ekki
hvernig stendur á því, að það
er eins og hún sje búin að missa
allan áhuga á ritstörfunum —
Jeg held að hún ætli að hætta
þeim alveg þegar samningur-
inn er útrunninn“.
„Já, jeg býst við því að það
geti alltaf verið þægilegt fyrir
Sheridu að vera búin að æfa
sig með loftvarnarliðinu, hvar
sem hún verður þegar þar að
kemur“, sagði Christine og
gaut augunum til Jane, en hún
ljet eins og hún sæi það ekki.
„Við vérðum öll að leggja
fram okkar skerf til einhvers
slíks“, sagði hún. „Jeg ætla að
fara inn núna. Það er að verða
kalt hjerna úti. Jeg get hoppað
á öðrum fætinum, ef þú vilt
styðja mig“.
Ofveðrið, sem lengi hafði
verið í aðsigi, skall á snemma
um kvöldið. Þegar Sherida fór
upp að hátta, var hávaðinn svo
mikill af hamförunum í veðr-
inu, að hún heyrði varla sjálfa
sig hugsa.
Sterkir bitar hússins titruðu
undan átökunum og vindurinn
og regnið lamdi utan gluggana.
En húsið var orðið vant þessu
veðurfari og veitti öryggi fólk-
inu, sem í því bjó.
Það var allt of hvasst til þess
að opna gluggann, en Sherida
slökkti ljósið og dró glugga-
tjöldin til hliðar og horfði út
Regndroparnir runnu í stríð-
um straumum niður gluggarúð
una, og himininn var kolsvart-
ur, á milli þess, sem allt varð
upplýst af eldingu, sem skaut
til jarðar.
Þetta ætti að verða ljettir,
hugsaði Sherida, bæði skræl-
þurri jörðinni og ofreyndum
taugum manna. St. Aubyn-fólk
ið var fætt og uppalið á Corn-
wall og veðurfarið hafði áhrif
á það eins og fuglana og blóm-
in. Það gat vel verið að eyrðar
leysi Mallorys þessar síðustu
vikur, hefði eins stafað af veð-
urfarinu, eins og af einhverj-
um persónulegum ástæðum. —
Samt sem áður varð Sherida að
viðurkenna það, að það olli
manni kvíða, að sjá hinu ann-
ars óhagganlega rólyndi Mall-
orys misboðið. Þessa mánuði,
sem hún hafði verið í Basti-
ons, hafði hún vanist því að
líta á hann, eins og hitt fólkið
gerði, sem ímynd öryggis og
rólyndis.
Elding skar himininn í
tvennt og blindaði hana, svo
að hún hrökklaðist burt frá
glugganum, en áður en þrum-
urnar komu aftur, heyrði hún
undarlegt hljóð fyrir utan dyrn
ar á svefnherbergi sínu. Um
leið og þrumurnar skullu, á,
svo að undir tók í húsinu, opn-
aði hún dyrnar hægt og stóð
augliti til auglits við Christ-
ine. Hún var klædd morgun-
slopp og hjelt á vasaljósi, sem
hún hafði auðsjáanlega beint
að skráargatinu hjá henni. — |
Rauðgult hárið sveipaðist nið-
ur um vanga hennar og varð
næstum ósýnilegt í myrkrinu.
„Christine. Hvað í ósköpun-
um ertu að gera hjer?“, spurði
Sherida. „Jeg hjelt að þú hefð-
„Kvöldskin“ .-í
Hjálmars á Hofi
íslendingar hafa löngum unnað al-
þýðuskáldum sínum og er ástæðan
sú tð þau hafa oft fremur öðrum
túlkað hug þeirra, raunir þeirra og
sár vonbrigði, gleði þeirra og ákafan
fögnuð í vísum sínum og ljóðum. Al-
þýðuskáldin eru flest úr sveitum
landsins, menn og konur, sem hafa
setst niður í miðjum flekk eða lagt
frá sjer orf eða reku til þess að
festa á blað í rímuðum urðum þakkir sínar til gjafarans
allra góðra niuta fyrir eina ógleymantega sólskinsstund
á rosasumri eða hressandi skúr eftir langvarandi þurrk,
eða kvitta fyiir einn heitan ástarkoss frá sumrinu sem
leið. Stundum er tilefnið kannske kuldalegt tilsvar.
Hjálmar á Hofi er eitt kunnasta alþýðuskáld núlif-
andi, fjörmikill, heitur og harðskeyttur. Hann minnir
helst á íslenskan goshver, duttlungafullur og hörkuleg-
ur við fyrstu sýn, en borgar margfalt það. sem honum
er veitt.
Lengi og oti hafa íslenskir bókaútgefendur lagt hart
að Hjálmari að fá að gefa út ljóðin hans, en Hjálmar
kemur, þegar honum hentar og ekki fyrr. Nú er hann
tilbúinn með bók, sem hann hefur sjálfur valið kvæðin
í, og henni mun áreiðanlega verða fagnað um byggðir
íslands.
í ljóðabók Hjálmars, sem hann nefnir ,,Kvöldskin“,
eru öll ljóð hans, eldri og yngri, þau sem hann er sjálfur
ánægður með.
Bókin verðui" seld í mjög fallegu bandi og kostar kr.
45.00 til áskrifenda, en vegna pappírsvandræða verður
upplag að takmarkast við pantanir.
Hjálmar geiur ljóðin út á eigin kostnað, eins og fyrri
bók sína, sem hann gaí út 1928, en hann hefur falið
okkur að annast afhendingu til áskrifenda og sölu til
bókaverslana.
Undirr....... gerist hjer með áskrifandi að bók
Hjálmars á Hofi, KVÖLDSKIN, og lofar að greiða bók-
ina við móttöl-u, innbur.dna á kr. 45.00.
Nafn ..................................
i
Heimili...............-................
Póststöð
1. tbl. 3. árg.
Tónlistarblaðsins Musica
er nú komið út.
— Efni blaðsins að þessu sinni er m. a.:
Efniságrip Bláu kápunnar, eftir Lárus Sigurgjörnsson,
rithöfund, Franska tónskáldið Erik Satie, eftir Henri T.
Meyer, 3. frjt.ttabrjefið frá Ítalíu, eftir Ólaf Jakobsson,
Saga Tónlistai innar 9. grein, eftir Vagn Kappel, Lag á
. nótum, Nú skal jeg fagna lag Karls Sigurðssonar, texti
' Bryndýs Jónsdóttir, Víðsjá, smáfrjettir, Molar o. m. fl.
; ATHUGIÐ að Musica kostar nú aðeins kr. 5 00 í lausa- j
: sölu og kr. 32.00 til áskrifenda (fyrir 10 tbl.).
■ .................................................... D
■ ’i'- »
Gerist því ásluifendur. S
: TÓNLISTABLAÐIÐ MUSICA
■ . •
■ afgreiðsla Laugaveg 58, símai 3311 og 3896. E
■
...................................................
AUGLÝSING ER GULLS ÍGILDI