Morgunblaðið - 18.04.1950, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 1B. apríl 1950.
Framhaidssagan 12
•IIIIIIUIIIIIilllllIIIIIMIHHMIIIIMItllNIMIIMIII
Gestir hjá „Antoine“
Eftir Frances Parkinson Keyes
luHliiiimiMinii.ii ii iiiii Mi MmiiiiiiiiitiiiiiiiiiMiiliiiiniiniimaimiimiiiiimiif ii
fiv&na út úr sjer, hugsaði Ft>x-
wqrth með sjálfum sjer. — En
-Ruth lagði að því er virtist,
enga ranga merkingu í orð
teaéis; svo að hann hjelt áfram.
„Lalande var vel efnaður þeg-
ar«hann dó, svo að það var vel
sjóð fyrir konu hans. — Hún
átti miklar fasteignir og hún
■l)jq í stóru húsi. Það var allt
of stórt fyrir hana og dæturnar
ty$gr, svo að það var ekki nema
eðlilegt að Léonce og Odile
sóttust þar að, þegar þau gift-
us| þar sem Léonce var ekki
sjerlega efnaður sjálfur".
,,Mjög eðlilegt. En jeg held
samt að það sje alltaf heppi-
legra að ung hjón búi ein eða
hyað finnst þjer?“.
„í flestum tilfellum býst jeg
við því, jú. En ekki í þessu til-
felli. Það hefur alltaf verið
tnjög náið samband á milli Am-
éiie og Odile“.
,,Já, Odile sagði mjer það
fijálf“.
„Jeg held að hún gæti ekki
veiið hamingjusöm nema móð-
ir;hennar væri hjá henni. Hún
dáir Amélie. Auðvitað er það
gagnkvæm aðdáun. Þær eru
frekar systur en mæðgur. Ó-
kifiinugir halda það líka í
fyrstu“.
„Odile sagði mjer það líka.
Og jeg sá svip með þeim. En
sarnt fannst mjer Caresse líkari
móður sinni en hún“.
í,Og þar með segir þú kurteis
íefla að þjer hafi fallið miklu
bétur við Odile heldur en við
móður hennar eða systur“.
,,Ef satt skal segja, já. En
mjer fannst þær alltaf mjög
fallegar. Og líklega dæmi jeg
frá mjög kvenlegu sjónarmiði,
þar sem dómeréindin er blönd-
uð öfund vesna þess að frú La-
lande og Caresse eru báðar
miklu fallegri en jeg get nokk-
urn tímann orðið. Jeg er viss
um, að ef jeg væri karlmað-
ur,.. .“.
En Foxworth greip fram í
fyfir henni. „Mier bvkir leitt
aðifvrstu áhHfin af New Orle-
anfi hafa ekki fallið bjer í geð
amöllu levti“, sagði hann. „Jeg
h»fði ef til vill átt að bíóða
fléira fólki. t.il bess að bú hefðir
úf, meiru að velja. Til dæmis
héfði jeg get.að boðið öðrum
unt-um manni. Samin Duoless-
isiiHann hefði átt vel við með
■þefisu fóltfi. H»nn er mikill vin-
ur Lalande-fjölskyldurmar, og
utn tíma var almennt álitið að
Odile mundi eiftast honum en
etf-'i Lénnce. Ff satt skal segia.
hiélt fólk að hann væri að
satkiast eftir kunningsskaD Am
éik-, fyrst eftir að hann fór að
koma • til þeirra. Ekki svo að
skalia að hún mundi nokkurn
tíi|iann hafa gifst honum. Og þó
erjhann ekki svo mikið vngri
crí hún. að bað hefði verið frá-
leftt. Að flestu levti var Odile
ákiósanlegri fyrir hann. Hann
ei1 hugsjóna- og hæfileikamað-
ur .... málar myndir og sDÍlar
á píanó og þess háttar. Ibúðin
hans ber bess líka merki. Hann
h^fur safnað að sjer allskonar
fágieðum listmunum hvaðan-
Sðva úr heiminum .... allskon-
ar hlióðfærum. frumieeum mál-
vierkiífe,- skrítnum skotvopnum
og jeg veit ekki af hverju.
Hann hefur kínverskt þjónustu-
fólk og veislurnar hjá honum
eiga ekki sinn líka. Sjálfur
vann hann sjer góðan orðstír í
stríðinu. Hann var í flughern-
um, en fjekk svo nóg af
þvi, að hann segist aldrei ætla
aftur að koma upp í flugvjel
Jaeja, við náum í hann ein
hyern tímann seinna .... hann
hefði verið ágætur fjelagi fyrir
þig. Eins og jeg sagði áðan, þá
hefði jeg ef til vill átt að bjóða
honum í gærkvöldi, en einhvern
veginn get jeg ekki látið mjer
detta í hug nein einhleyp kona
með honum, til þess að við yrð-
um tíu“.
Og auk þess, hugsaði Ruth,
ef þú hefðir haft tíu gesti, þá
hefði Amélie Lalande þurft að
sitja í húsmóðursætinu, en af
einhverjum ástæðum gast þú
ekki hugsað þjer það. Jeg held
að þú getir jafnvel aldrei hugs-
að þjer það. En skyldi....
„Og svo hefði jeg auðvitað
getað tekið Joe Racina, hjelt
Foxworth áfram. „Þjer hefði
ábvggilega fallið vel við hann.
Það fellur öllum vel við hann.
Hann bvrjaði, sem ómerkilegur
frjettasnápur fyrir „Item“, en
hann er orðinn frægur núna.
Hann er fæddur hjer í New Or-
leans, við Erato Street. Faðir
hans var bakari og hann átti
fimm börn .... jæja, það kem-
ur nú málinu ekki við. Harin
fór til Washington og komst
þar að sem frjettaritari fyrir
„Bulletin“ og var sendur víða
út um heim. Og loks fór hapn
að skrifa bækur, eins og allir
þessir náunear gera, og er orð-
inn vel efnaður. Hann fluttist
aftur til New Orleans því að
hjer vill hann vera og hvergi
annars staðar. Hann giftist fyrir
fimm árum eða svo. Konan
hans heitir Judith, og það er
sagt að hann sje nákvæmlega
eins ástfanginn af henni núna
og hann var fyrir fimm árum.
Mjer fellur vel við bau bæði, og
Amélie er miög hrifin af hon-
um, en af einhverium ástæð-
um aetur hún ekki fellt sig við
Judith".
„Nei“, sagði Ruth annars hug
ar. „Jeg er ekkert hissa á bví
að Amélie Lalande geti ekki
fpllt síp við Judith Racina, hugs
aðj hún með síálfri síer. Og
nema mier skjátlist miög, get-
ur Judith Racina heldur ekki
tvm cjtj víð Amélie T.alande. Og
ástæðan fyrir bví að hann bauð
ekki Racina-hiónunum er ná-
kvæmleea sú sama oe fvrir bví
að hann bauð ekki Sabin Dup-
lessis og einhverri. konu með
honum .... hann vildi ekki að
Amélie sæti í húsmóðursætinu.
En samt virðist hann. . . .
„Frú Lalande er í símanum.
Hún segir að það sje mjög áríð-
andi að hún ná tali af yður“,
sagði þjónninn í dyrunum og
hneigði sig.
IV- KAFLI.
Hvernig Odile St. Amant og
Sabin Dunlessis evddu síðari
hluta dagsins 3. janúar 1948.
„Orson, jeg veit að þjer er
illa við að jeg hringi þig upp.
En jeg verð að gera þáð núna“.
„Hvað er að?“.
„O, vertu ekki svona 'kald-
ranalegur. Jeg get bókstaflega
ekki formað eina einustu sam-
hagandi hugsun, þegar jeg
mæti svona kulda, og jeg ætla
að biðja þig að segja, að
skaðinn sje varla mikill“.
„Jeg ætlaði ekki að gera það,
en jeg geri það kannske, ef þú
kemst ekki bráðum að efninu“.
„Jæja, jeg ætlaði að segja
þjer að Vance læknir kom
miklu fyrr en hann hafði talað
um. Fundurinn, sem hann fór
á fyrir hádegi var miklu styttri,
en hann hafði búist við og.... **.
„Hringdirðu til mín til þess
að segja mjer það?“.
„Nei, auðvitað ekki. Hvernig
dettur þjer það í hug. Jeg
sagði bara að hann hefði komið
fyrr en við bjuggumst við. —
Hann kom núna fyrir hádegið,
en ekki eftir, eins og hann hafði
talað um. Hann var einmitt að
fara núna og jeg heyrði að
hann. ...“.
„Amélie;“.
„Fyrirgefðu, Orson. En jeg er
í svo miklum hugaræsing, að
jeg veit varla hvað jeg er að
segja, því að Vance sagði Odile,
í viðurvist minni, að hún væri
ólæknandi. Að vísu ekki svona
beinum orðum, eins og þú
mundir sjálfsagt hafa gert ef þú
vrærir læknir. Hann fór vel að
henni, en hann var ákveðinn.
Hann sagði að það væri betra
að horfast í augu við staðreynd
irnar en vekja falskar vonir hjá
henni. Hann sagði að máttleysið
mundi stöðugt fara í vöxt og
við því væri bókstaflega ekk-
ert að gera. Engin meðul til.
En hún mátti ekki láta hug-
fallast. Hún varð að gera sjer
lífið eins ánægjulegt og hún
gæti meðan tími væri til þess,
og til þess væru margar leiðir“.
„Hm-m-m. Já, þetta eru
slæmar frjettir. En auðvitað
getur Perrault lækni skjátlast".
„Ekki í þessu tilfelli. Hann
saeði mjer á eftir að hann hefði
ráðfært sig við alla bestu og
færustu læknana í borginni og
beir voru honum allir sam-
mála“.
„Gaf hann þjer nokkra hug-
mynd um það, hvað lengi ....
jeg á við hvort veikin muni
smám saman ná yfirhöndinni
eða hvort. . . .“.
„Ekki beinlínis. En m.ier
skildist að þetta væri í sjálfu
sjer.... ó, jeg veit ekki hvernig
jeg á að orða það .... að menn
dæju ekki af þessu, heldur
yrðu aðeins algerlega hjálpar-
vana og að hún gæti lifað það
að verða háöldruð, rjett eins og
hver önnur heilbrigð mann-
eskja, nema. ...“.
„Nú, nema hvað?“.
„Já, nema hún fengi einhvern
hættulegan sjúkdóm, svo sem
lungnabólgu, sem annað fólk
deyr oft af, eða hún yrði fyrir
slysi, alveg eins og aðrir. Það
er svo hræðilegt til þess að
hugsa að svona indæl stúlka
eigi það framundan að verða
alveg hjálparvana, geta enga
björg sjer veitt og. . . . “.
Orðin köfnuðu í gráti. Fox-
worth gaf því engan gaum.
„Hvað eru margar línur á
símanum í húsinu hjá þjer?“.
SiLfur í SyndabæLi
FRÁSÖGN AF ÆVINTÝRUM ROI StOGERS
12.
Carol hafði slegið Roy rokna högg í höfuðið með þungri
vatnsfötu. Þegar hann var að rakna úr rotinu, sá hann, að
hún stóð yfir honum, benti á hann og sagði:
—• Þetta er fanturinn. Það var hann sem ók vagninum,
þegar jeg var að koma til bæjarins.
Regan virti Roy fyrir sjer nokkra stund og var hugsa.
— Hvað varstu annars að gera með vagninn, kunningi?
spurði Regan.
— Jeg stöðvaði vagninn. Jeg sá hestana koma hlaupandi
með stjórnlausan vagninn, svaraði Roy.
— Og þú veist náttúrlega ekkert, hvað varð af ökumann-
inum?
— Nei, jeg sá hann ekki. Hvers vegna allar þessar spurn-
ingar?
Regan varð nú ofurlítið mildari á svip. — Heyrðu kunn-
ingi. Jeg hef ekki sjeð þig fyrr. Ertu í vinnu nokkurs staðar
hjer í nágrenninu?
— Nei, svaraði Roy. Hann var fljótur að hugsa og datt
fljótt í hug, hvernig í þessu máli lægi. — Nei, jeg er hvergi
í vinnu hjer í nágrenninu. Jeg var aðeins á ferð hjer. Þá
heyrði jeg, að menn voru að slást hjer inni, svo að jeg gekk
inn til að vita, hverju það sætti.
— Þú hefur víst ekki verið að leita þjer að atvinnu? spurði
Regan.
— Gæti verið, ef atvinna væri fyrir hendi.
Regan sneri sjer að Davíð. — Dabbi, fylgdu honum út að
námunni og segðu Geira, að taka hann í vinnu.
Þeir gengu út fyrir og Davíð tók Regan á eintal. — Þú
ræður auðvitað, hvað þú gerir, þú ert foringi okkar, en til
hvers ertu að ráða þennan ókunna mann í flokkinn.
— Skilurðu það ekki? svaraði Regan. Hann verður skálka-
skjólið okkar. Hann ók vagninum hans Ed. Nú finnst Ed
hvergi, og þá sökum við þennan náunga um að hafa drepið
hann. Þannig losnum við undan allri sökinni, en þessi náungi
lendir í klípunni. Segðu Geira bara að láta hann hafa nóg
að gera og umfram allt að hann geti ekki farið inn í kofann.
fafítff
rnjO^qumkcJ^li
JSiVLL ,
„Drottinn rninn dýri,“ sagði mað-
ur, sem kom að. „Duttuð þjer niður
í sorpræsið?"
( „Nei, alls ekki,“ var svarið. „Þar
sem þjer virðist hafa áhuga á þvi,
skal jeg segja yður, að jeg var bara
staddur hjema niðri, og svo steyptu
þeir götuna í kringum mig.“
I *
Alli: „Það lítur út fyrir að þjer
skiljist alls ekki á hvaða hlið smjörið
er é brauðsneiðinni þinni?“
Lalli: „Hvaða máli skiptir það?
Jeg borða báðar hliðarnar.11
— AfkastamikiII niálari.
★
Bölsýnismaður: „Er nokkur mjólk
í könnunni?“
Bjartsýnismaður: „Gjörið svo vel
að rjetta mjer rjómann."
★
Maður nokkur ákvað að gera til-
raun með mismun, sem stafaði af
þjóðerni, og spurði nokkra menn frá
ýmsum löndum sömu spurningarinn •
ar.
Spurningin var: „Hvað mynduð
þjer vilja fá fyrir að standa heila
nótt úti i hellirigningu?"
Englendingurinn svaraði: , Jeg
myndi ekki gera það fyrir minna en
3 pund.“
Skotinn svaraði: „Hvað viljið þjer
borga?“
Frakkinn hneigði sig kurteislega
og svaraði: „Það myndi vera mjer
niður í djúpt sorpræsi og kallaði á
Amerikumaðurinn svaraði: „Jeg
en því miðiir er jeg upptekinn.11
vil fá 100 dollara.“
Og írinn svaraði: „Svei mjer þó
jeg held, að jeg mvndi fó kvef.“
í *
I Fótgangandi maður í bænum datt
sönn ánægja að gera þctta fyrir yður,
hjálp. *
Gó8 gleraugu eru fyrir öllu. I
Af greiðum flest gleraugnarecept
og gerum við gleraugu.
Augun þjer hviliS með gler-
augu frá
T Ý L I H. F.
Austurstræti 20.
Sendibílastöðin h.f.
Ingólfsstræti 11. — Sími 5113.