Morgunblaðið - 29.07.1950, Blaðsíða 10

10
MORGVTSBLAÐIB
Laugardagur 29. júlí 1950
^^•iiiiiiiiiiiiiiiiiii
Framhaldssagan 95
! Gestir hjá „Anteine" |
Effir Frances Parkinson Koyes
Hún lagði frá sjer bókalist-
ana og tók upp aðra úrklippu,
sem lá við hliðina á þeim.
„Hvað er þetta, Joe? Ertu
byrjaður á nýpri bók strax aft-
ur?“.
„Hvað! .... nei-, Jeg ætlaði
alls ekki að sýna þjer þetta. —
Fáðu mjer það aftiír“.
.
„Nei, það geri jeg ekki. —
Taktu ekki svona fast í mig. Ef
þú sleppur þessu ekki, þá fer
jeg fram úr og fer í slag við
þig, og jeg veit ekki hvort það
gott að jeg geri það strax“.
Hann vissi það og hann vissi
líka að hún mundi vel geta það,
og mundi kannske gera það ef
hann ljeti ekki undan. — Hún
hjelt upp annarri hendinni til
varnar og las af úrklippunni:
Nýtt meðal fundíð til hjálpar
lömunarveikissjúklingum.
í Pittsfield hefur tíu sjúkling
um, sem þjáðst hafa af lömun-
arveiki, þeirri tegund er kall-
ast „Parkinsonian paralysis",
verið gefið inn nýtt meðal, bena
dryl‘ og hefur það haft áber-
andi bætandi áhrif. Joseph
Budnitz skrifar um þetta nýja
meðal í læknablaði Nýja Eng-
lands“.
Judith lagði fr.á sjer úrkipp-
una og leit á hann. „Ef Odile
hefði haft hugrekki til að bíða
svolítið lengur....“, sagði hún
hægt.
„Já, það er að segja hugrekk-
ið og viljann. Það er sorglegt að
hugsa til þess. Auðvitað stendur
ekki þarna að þetta nýja meðal
gefi örugga lækningu. En það
virðist gefa góðari árangur eftir
því sem við er að búast og það
virðast einhverjir möguleikar á
því að einhverjir sjúklinganna
fái fullan bata. Það hefur verið
þetta, sem Perrault læknir átti
við, þegar hann sagði að hann
hefði ekki átt að svipta hana
allri von“.
Hann snjeri affur að vögg-
unni. í þetta sinn tók hann
barnið upp án þess að finna
sjer nokkra ástæðu til. Cara
opnaði litla munnifin og geisp-
aði syfjulega.
„Hún er glorhurigruð“, sagði
Joe. „Sjáðu hvernig hún er að
leita að einhverjuytil að borða.
Jæja, jeg get* ekkert hjálpað
þjer, en jeg skal sjá um að þú
fáir það sem þjer ber“. Hann
lagfærði á henni kjólinn og
lagði hana í rúmið við hlið Jud-
ith. ,._Svona, nú getur þú bjarg-
að þjer sjálf, telpa mín“, sagði
hann. „Þú heyrðir hvað móðir
þín sagði áðan. Aldrei að gefast
upp. Fólk af Farman- og Rac-
ina-ættunum gefst aldrei upp.
Þeir komast alltaf af einhvern
veginn“.
VI.
Ágúst, 1948.
„Halló, Caresse“,
„Halló, Peter".
Caresse þurfti ekki nú orðið
að spyrja hann til nafns. Hún
var farin að þékkja rödd hans.
Hún hefði þeklct hana hvar sem
væri í heiminum.
„Þú verður að fyrirgefa, en
jeg hef tafist á skrifstofunni.
Jeg hef ekki tíma til að sækja
Þig“-
„Það gerir ekkert. Getum við
þá heldur ekki farið út og borð-
að kvöldverð saman?“.
„Jú, auðvitað. Einhvern tím-
ann verð jeg að borða og þú
líka og þá getum við eins borð-
að saman“.
„Já, mín vegna“.
„Ágætt. En það verður ekki
fyrr en seint. Það er svo mikið
að gera hjerna. Ef þjer er sama,
þá skulum við borða á einhverj-
um stað, þar sem jeg get komið
í hversdagsfötum. Hvernig væri
að við hittumst á „Giovanni",
þegar klukkuna vantar kortjer
í níu?“.
„Ágætt. Jeg skal hitta þig
þar“.
Caresse var orðin vön þannig
símtölum. í fyrstu hafði henni
komið það einkennilega fyrir
sjónir að Peter McDonald taldi
það ekki nema sjálfsagðan hlut
að hún færi ein til og frá
skemmtistöðum og að hún væri
reiðubúin til að mæta hvort
heldur sem var í samkvæmis-
eða hversdagslegum fötum, án
nokkurs fyrirvara. En hún var
löngu hætt að undrast þetta. —
Hann áleit að hann þyrfti ekki
að gefa henni neinar skýringar
eða afsaka við hana ýmsa ann-
marka á lífi og lifnaðarháttum
blaðamannsins, og henni fannst
það eins og traustsyfirlýsing af
hans hálfu. Og þar sem v,Enter-
prise“ fjekk aðgöngumiða að
öllum helstu skemmtistöðum,
þá var eins gott að einhver not-
færði sjer það.
Það sem hún nú hafði nógan
tíma til stefnu og mundi auk
þess ekki fara í samkvæmis-
kjól, ákvað hún að ganga til
„Giovanni“. Hún setti sam-
kvæmisskóna, sem hún hafði
tekið fram, aftur inn í skápinn
og sömuleiðis síða kjólintt, en
tók í hans það fram svartan
síðdegiskjól og svarta rúskinns-
skó með lágum hælum. Þegar
hún hafði síðast talað við Peter
um f jögurleytið, hafði það verið
ákveðið að þau borðuðu kvöld-
verð á „Waldorf Astoria“, en
nú var því breytt. Henni datt
snöggvast í hug að það hefði
ef til vill verið betra að Peter
hefði breytt fyrr um ákvörðun,
því að þá hefði hún getað tekið
boði Harry Holcomb, for-
stjóra útvarpsdeildarinnar. —
Hann hafði boðið henni í „kok-
teil“ á „Ambassador“ eftir út-
varpssendinguna. Hún hefði vel
haft tíma til þess úr því að þau
mundu ekki borða kvöldverð
fyrr en svona seint. En hún
fann þó ekki til neinnar gremju
gagnvart Peter.
Það var ennþá nokkuð bjart,
þegar hún kom út á götuna.
Hún hafði nógan tíma fyrir sjer
Henni þótti ennþá gaman að
virða fyrir sjer útstillingarnar í
sýningargluggunum og hún gaf
sjer því góðan tíma til þess. —
Hún stóð oft lengi fyrir framan
gluggann, þar sem voru sýnd
barnaföt og hún Ijet aldrei vik-
una líða, án þess að senda ekki
nöfnu sinni eitthvað, en hún
var mjög hreykin af henni.
Þe^ar hún kom á 55. götu,
snjeri hún til austurs og gekk
fram hjá St. Regis og þangað
til hún kom að veitingahúsi
„Giovannis“. Það var eitt af
þekktari veitingahúsum í borg-
inni og þau höfðu oft valið sjer
þann stað til að borða kvöld-
verð. Bæði dyravörðurinn og
afgreiðslustúlkan í fatageymsl-
unni heilsuðu Caresse kunnug-
lega þegar hún gekk í gegn um
anddyrið og inn í veitingasal-
inn.
„Herra McDonald er ekki
kominn ennþá“, sagði John, mað
urinn við afgreiðsluborðið. „En
jeg tók frá fyrir ykkur borðið,
sem þið eruð vön að sitja við
þarna í horninu, þar sem þið
hafið útsýnið yfir garðinn. Og
jeg er búinn að taka fram eina
flösku af „Asti Spumanti“ og
kæla hana fyrir yður. Jeg veit
hvað yður þykir best, ungfrú
Lalande".
„Þakka yður fyrir. Jeg hef
ekki sagt það nema einu sinni
að mjer þyki „Asti Spumanti“
góður drykkur, en þjer hafið
hann alltaf reiðubúinn handa
mjer í hvert sinn og jeg kem
hingað“. jw-í
„Sönn ánæg|a að gera yður
til geðs, ungfrú Lalande. Er það
nokkuð annað, sem jeg get
gert?“.
„Nei, þakka-yður fyrir. Jeg
held að það sje best að bíða með
að panta meira þangað til herra
McDonald kemur“.
Peter sást einmitt koma í
sama mund utan úr anddyrinu.
Hann kinkaði kolli til John og
Caresse.
„Þú hefur fengið skilaboðin
frá mjer, John?“, sagði hann.
„Já, gerið þið svo vel....“.
Hann fylgdi þeim sjálfur að
borðinu við gluggann. Caresse
horfði út í litla garðinn, sem
var skreyttur marglitum blóm-
um og í honum miðjum stóð
skrautlegur gosbrunnur. Henni
fannst það furðulegt, hvernig
hafði verið hægt að útbúa svona
skemmtilegan garð á svona tak-
mörkuðu svæði. Peter leit ekki
út í garðinn. Hann hafði lagt
frá sjer stóra blaðarúllu í brún-
um pappír á borðið og var að
virða fyrir sjer matseðilinn.
Hann sagði þjóninum hvað
þau ætluðu að fá að borða og
maturinn var borinn fram. —
Þegar þau höfðu lokið við for-
rjettinn sagði Peter:
SKIpAÚTti£RÐ
RIKLSINS
Veyna yfirvofandi
verkfalls
matsveina og veitingaþjóna á kaup
skipaflotanum, sem útlit er fyrir að
hefjist kl.. 12,00 á sunnudagskvöld
n.k. og standi um ófyrirsjáanlegan
tíma, eru farþegar, sem ætla hjeðan
með Heklu og Esju næst, góðfúslega
beðnir að vera við því búnir, að skip
in fari hjeðan á sunnudaginn. Nánari
burtfarartimi auglýstur siðar.
Ferðist í
Oorgarfjörð
ineð Laxfossi,
jiað er ódýrast
Afgreiðsla skipsins i Reykjavik tekur
daglega á móti- flutningi til:
Akraness,
llorgarness,
Vestmannaeyja.
Farmgjöldin eru nú allt að 30%
ódýrari, en aðrir geta boðið á sömu
flutningaleiðum.
H.f. Skallagrímur.
Nótt í Nevada
Frásögn af ævintýrum Roy Rogers
4.
— Þú snertir ekki við stúlkunni, sagði Jason lögfræðingur.
Þú myrtir föður hennar og jeg segi fyrir mitt leyti, að jeg
ætla ekki að taka þátt í lífláti stúlkunnar með þjer. Ef þú
snertir við henni, skal það verða þjer dýrt.
— Hver var að tala um það? svaraði Farrell stuttlega. Það
var allt annað sem jeg var að hugsa um. Önnur góð aðferð
til að ná í nóga peninga.
— Það er trúlegt, að þetta sje gott ráð, sem þú hefur fund-
ið. Ætli það sje ekki einhverjar heimskulegar skýjaborgir
ennþá, sem hrynja eins og venjulega, þegar að þeim er
komið.
— Nei, svaraði Farrell kuldalega. Nú er það alvara. Hlust-
aðu á hugmyndina. Jeg veit, að þeir Roy Rogers og fjelagar
hans ætla að fara að selja nautgripina, sem þeir hafa ræktað
undanfarin ár. Það eru kostaskeppur og við þyrftum ekki að
taka margar til þess að fá fyrir það nóg upp í 50 þúsund
dalina, sem Lína á hjá okkur og meira til. Ef þú villt ekki
fallast á þetta, Jason, þá þú um það, ef þú villt heldur láta
kasta þjer í fangelsi.
Jason lögfræðingur vildi auðsjáanlega spyrna við brodd-
unum. En hann sá, að hann var sokkinn of djúpt í skulda-
fenið. Nú varð ekki lengur snúið til baka.
— Jæja, sagði hann. Hvenær selja þeir Roy-menn naut-
gripina.
— Jeg hef heyrt, að það eigi að gerast á morgun, svaraði
Farrell.
. ■. m - *
—O—
Daginn næstan eftir þetta samtal á skrifstofu Jaspns
Howley lögfræðings voru Fjelagarnir, vinir Roy úti við girð-
ingu umhverfis beitarlönd sín. Þegar þeir voru þarna við
vinnu sína, kom maður ríðandi á einstaklega fallegum og
liprum gæðing. Þeir lögðu frá sjer verkfærin andartak, því
þeir þekktu bæði manninn og hestinn. Var þetta Roy Rogers
vinur þeirra og Trigger.
Roy reið alveg upp að þeim.
- — Hvernig gekk salan á nautgripunum, spurði Bergur.

^líiíliuT'1 ÍuáIIuívu,*
— Mjólkin er komin.
★
Golt tilhoð.
Sjúklingur: „Læknir, viljið bjer
rannsaka mig nákvæmlega?“
Læknirmn: „Jeg skal rannsaka yð-
ur fyrir 50 krónur.“ i
Sjúklingurinn: „Ágætt, ef J;jer
finnið hvað að mjer er, skal jeg láta
yður fá helminginn af þvi.“
★
MisheppnaSur ræðuniaður.
Annað veifið komumst við í óþægi
lega aðstöðu. Ástandið var sjerlega
óþægilegt fyrir mann nokkurn, se.n
heimsótti Sing Sing fangelsið, og var
beðinn að segja nokkur orð við fang-
ana. Hann vissi ekki vel, hvað hann
ætti að segja, og þegar búið var oð
safna saman meðlimum stofnunar
jnnar, var hann bókstaflega orðinn
ruglaður af taugaóstyrk,
„Samborgarar", byrjaði hann, en
sá, að þetta hæfði illa. Hann gerðl
aðra tilraun og hrópaði: „Samfang-
ar“, en sá, að það var síður en svo
betra, svo að hann fylltist örvæntingu
„Jæja“, sagði hann, „hvað sem öðru
liður, þá gleður það mig að sjá, hv.ið
Jnð eruð margir samankomnir hjerna
í kvöld“.
Á
Jafn vont fyrir báða.
Flugmaðurinn gerði ýmsar óvenju
legar æfingar í loftinu og farþeginn
varð mjög taugaóstyrkur. Að lokum
þoldi hann ekki við lengur. Hann
hallaði sjer fram í sætinu og kallaði:
„Það lítur út fyrir það, að þjer /itið
ekki, að jeg hefi aldrei flogið óður.“
Flugmaðurinn leit um öxl og sagði:
1 „Nú, hvað með það? Það hefi jeg
ekki heldur.“
★
Rithöfundur nokkur segir: Hjóna-
band á aldrei að misheppnast, þegar
hjónin hafa eitthvað sameiginlegt til
að hlæja að. Og þau eiga alltaf brúð-
kaupsmyndina.
FINNBOGI KJARTANSSON
Skipamiðlun
Austurstræti 12. Simi 5544.
Símnefni: „Polcoal“.
RAGNAR JÓNSSON
hœstarfeltarlcgmdður.
Laugaveg 8, sími 7752
Lögfræðistörf og eignaumsýsla.