Morgunblaðið - 24.08.1950, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 24. ágúst 1950
v' ... Fiamhaldssagan 17 ......nimmmimnimwi
FRÚ MIKE
inmiiimiiiiimttuuiiritftrmv'
Eftir Nancy og Benedicf Freedman
itMtiiiHllumuiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiii*iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii ir
Nótt í Nevada
Dag einn varð George að
fara og sækja birgðir. Hann
gerði ráð fyrir að koma aftur
innan mánaðar. En hann kom
ekki fyr en sex mánuðum
seinna, því hann höfðu hent alls
konar slys og vandræði. „Bol-
inn“ beið 1 tvo mánuði, en tók
þá stúlkuna. Jeg geri ráð fyrir,
að hann hafi haldið, að George
myndi allrei koma aftur, svo
hann væri hinn rjetti erfingi
stúlkunnar. Auðvitað spurði
hann hana aldrei, hvort henni
líkaði það betur eða ver, og ef
hún hefur gert einhverjar at-
hugasemdir, býst jeg við að
hann hafi barið hana. Hann leit
á hana sem Indjánaambátt. En
Marthe var lagleg og undirgefin
og MacGregor varð hrifinn af
henni; svo þegar George Bailey
kom aftur vildi MacGregor
ekki láta stúlkuna af hendi.
En nú fer sagan að verða ein-
kennileg, Marthe hataði Mac
Gregor, en elskaði George Bail-
ey. En hún var hrædd um, að
ef til slagsmála kæmi myndi
George verða drepinn. Svo hún
sagði honum, að allt væri búið
þeirra í milli, og hún hefði allt-
af unnað MacGregor og George
fór á brott. Og svona stóð það í
fimm ár.
Þá kom MacGregor með hana
hingað. Hún er vorkunnar verð.
Hann lamdi hana og misþyrmdi
eins og þú sást í kvöld. Einn
dag barði „bolinn“ hana meir
en hann var vanur og skyldi
hana svo eftir hjálparlausa. —
Einn af nágrönnum þeirra náði
í lögregluþjón, og hann setti
MacGregor inn þá nótt. — Jeg
sagði stúlkunni, að ef hún vildi,
gæti hún skrifað undir kæru og
„bolinn“ yrði settur í mánaðar-
fangelsi, og hún gæti þá farið
eitthvað í burtu. Jeg reyndi að
sannfæra hana um, að hún og
George gætu komið sjer vel
fyrir á þessum mánuði og Mac
Gregor myndi ekki skipta sjer
af þeim eftir það.
Hún hugsaði sig um, en sagði
síðan, að hún ætlaði að hverfa
aftur til MacGregors, hann
væri maður hennar, gæfi henni
að borða, hefði byggt hús handa
henni og hún væri því konan
hans. Og svo sagði hún annað
dálítið hlægilegt. Hún sagðist
hata George því hann hefði ekki
haft hugrekki til að berjast við
„bolann“ eins og karlmanni
sæmdi. En eins og jeg sagði
áðan, var það hún, sem kom í
veg fyrir að slagsmál yrðu milli
þeirra. En í kvöld var einkenni-
legt að sjá, hvernig hún horfði
til hans, — eins og hún manaði
hann til að koma. — Jeg veit
ekki hvar þetta endar, en ein-
hver mun særast“.
„Það eru nú ekki allar konur
svona“, sagði jeg.
„Nei“. Hann brosti, „en þær
eru óútreiknanlegar verur, all-
ar saman. Til dæmis ert þú
núna ólundarleg á svip, en eftir
augnablik ferðu að skellihlæja“.
Og hann hallaði sjer að mjer
og þrýsti hönd mína. Jeg hló,
því jeg gat ekki annað.
En nú varð þögn. Hann sagði
ekki orð. Hann þrýsti ekki hönd
mína nje gerði nokkra tilraun
til að kyssa mig. Við riðum á-
fram í myrkrinu. Og jeg vil
halda því fram, að allir menn
sjeu óútreiknanlegar verur.
Eldingar leiftruðu á himnum
og það var einna líkast því, sem
skýin hefðu rifnað, svo mikið
rigndi. Jeg leit til himins og
hló, því það, sem manni finnst
skemmtilegt, getur ekki meitt
mann. Það sagði Mike alltaf.
Stígvjel mín voru hálffull af
vatni og reiðbuxurnar gegn-
blautar.
Jeg hugsaði um Indjána-
stúlkuna og óskaði þess með
sjálfri mjer, að George Bailey
myndi þora að slást við Mac
Gregor og hann myndi bera
hærri hlut. Jeg hugsaði líka um
Mike. Hann leit á mig við og
við, áhyggjufullur á svip. Jeg
vissi, að honum var illa við, að
jeg skildi vera úti í þessari
dembu. Oh., já, hann var hrif-
inn af mjer, það var enginn
vafi á því, en hann var líka
hrifinn af hestinum sínum.
Þegar við höfðum farið yfir
niðurbrotna girðingu, sem mark
aði jarðeign Johns frænda, tóku
hestarnir á sprett heim að hús-
inu.
„Farðu alveg upp að tröpp-
unum“, hrópaði Mike. „Jeg vil
að þú komist sem fyrst í skjól
fyrir þessari hellirigningu“
Jeg reið því alveg inn undir
þakskeggið og fór af baki.
„Jeg fer með hestana út í
hesthús“, sagði Mike. „Þú ferð
beint í rúmið“.
„Mjer fannst þetta mjög
skemmtilegt kvöld“, sagði jeg.
„Katherine Mary, farðu inn
og komdu þjer úr rennblaut-
um fötunum“. Jeg fór inn og
skellti dyrunum harkalega á eft
ir mjer, svo hann hjeldi, að jeg
væri reið. Og þarna sat John
frændi og beið.
„Jeg hjelt við myndum ekki
komast hingað í þessari rign-
ingu. Það munaði minnstu að
hestarnir festust í leðju“, sagði
jeg.
„Hvar er Mike? Kom hann
ekki inn með þjer?“, spurði
John frændi.
„Hann fór með hestana“.
„Hann getur ekki farið heim
til sín í þessu veðri. Hann get-
ur sofið í vinnumannaskýlinu".
Nú varð löng þögn. Jeg beið
þarna köld og skjálfandi, því
jeg vildi láta Mike sjá, þegar
hann kæmi inn, að jeg hafði
ekki gert, það sem hann sagði
mjer.
Loksins sagði John: „Skemmt
irðu þjer vel, Kathy?“ Jeg gekk
til hans og kyssti hann á ennið.
Dyrnar voru opnaðar og
skellt aftur og Mike þrammaði
inn eftir gólfinu og skildi eftir
vatnspolla við hvert skref. —
Hann kinnkaði kolli til John
frænda. „Jeg sagði Kathy að
fara í þur föt“.
Jeg leit á hann. „Jeg var að
bjóða frænda mínum góða nótt.
Nokkuð athugavert við það?“
Mike var reiður á svip, og
John frændi greip fram í fyrir
honum. „Hann hefur rjett fyrir
sjer, Kathy. Þú ert gegnvot“.
Þeir voru einna líkastir tveim
ur langömmum. Jeg vildi ekki
meiri ráðleggingar og struns-
aði út úr herberginu.
„Þú getur boðið mjer góða
nótt í fyrramálið", kallaði Mike
á eftir mjer, en jeg leit ekki
einu sinni um öxl.
Jeg þurkaði allan skrokkinn
með grófu handklæði. Það var
notalegt. Síðan fór jeg í nátt-
kjólinn minn. Mjer var enn
hálfkalt, svo jeg fór í slopp og
fór upp í rúmið og breiddi vel
yfir mig. Jeg var ekki syfjuð,
en framkoma mín olli mjer um-
hugsunar. Mike hafði boðið
mjer út og jeg hafði skemmt
mjer vel. John frændi hafði beð
ið eftir okkur fram á rauða nótt
og svo hafði jeg hagað mjer
eins og kjáni.
Jeg fór fram úr og opnaði
dyrnar inn í setustofuna. John
sat enn við arininn. Jeg sá allt
fram í eldhús og var Mike eitt-
hvað að bjástra við eldavjelina.
Jeg gekk að arineldinum. Mike
stakk höfðinu í dyragættina.
„Mjer er kalt“, sagði jeg og
rjetti fram hendurnar að eld-
inum. Jeg ætlaði að fara að
biðja fyrirgefningar á fram-
komu minni, en þá byrjaði Mike
að hrópa og skammast, þvi jeg
var berfætt, og þegar hann
þagnaði, fannst mjer ekki rjett
að vera að biðja fyrirgefningar.
„Hvað ertu eiginlega að gera
þarna frammi?“, spurði jeg
hann. „Jeg hjelt að þú ættin að
vera í vinnumannaskýlinu“.
„Jeg er að hita vatn til að fá
heitt bað“, sagði hann, „en fyrst
þú ert enn ekki farin að sofa,
er það þú, sem ferð í það“.
Jeg hló.
Mike sagði ekkert, en helti
vatninu úr pottinum í stórt
vaskafat. John frændi horfði á
af miklum áhuga en jeg ljest
horfa dreymandi inn í eldinn.
Mike kom fram í dyrnar.
„Það er tilbúið“, sagði hann.
„John frændi, hefur þú
aldrei tekið eftir því, að eld-
tungurnar mynda allskonar
verur“. Jeg lauk setningunni
skrækjandi, því Mike tók mig
upp, bar mig fram í eldhús og
setti mig niður á stól. — Hann
vafði upp sloppnum og nátt-
kjólnum upp fyrir hnje og stakk
fótum mínum ofan í vatnið.
(Illllllllllllllll lll || || 1111111111II ,11,1! |m||||||||||||
BERGUR JÓNSSON
Málflutningsskrifstofa
Laugaveg 65, súni 5833
<llllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllll,,|,,,,,,,,,lliri
M.s. „Gullíoss44
fer frá Reykjuvík laugarrlaginn 26.
ágúst kl. 12 á hádegi til Leith og
Kaupmannahafnar. Tollsitoðun far-
angurs og vegabrjefaeftirlit byrjar í
tollskýlinu vestast á hafnarbakkanum
kl. 10*/2 f.h. og skulu allir farþegar
vera komnir í tollskýlið eigi siðar en
kl. 11 f.h.
E.s. Brúarfoss
fer frá Reykjavík mánudaginn 28.
þ. m. til vestur og norðurlandsins.
Viðkomustaðir: '
Patreksfjörður.
Isafjörður.
Siglufjörður.
Akureyri.
Húsavík,
F.f. Eimskipafjelag fslands.
Frósögn af ævintýrum Roy Rogers
23.
Mörður gerði eins og honum var skipað. Hann tók Línu
og bar hana inn í næsta herbergi. Meðan hann var að binda
hana við stól þar inni, hvíslaði Farrel ráðagerðum sínum í
eyra Jasons lögfræðings frammi á skrifstofunni.
í bækistöðvum lögreglunnar var Roy að tala við fjelaga
sína.
— Heyrið þið kunningjar, sagði hann. Þið verðið að fara
og ná tali af umboðsmanni járnbrautanna. Þið verðið að fá
hann til að fresta brottför járnbrautarlestarinnar, þannig,
að hún fari ekki fram hjá tJlfahlíðum fyrr en snemma í
fyrramálið. í nótt ætlast jeg svo til þess, að þið ríðið þangað
úteftir, bíðið þar átekta, þangað til lestin fer fram hjá. Þá
sjáum við, hvað gerist. En allt er undir því komið, að þið
fylgið nákvæmlega og út í ystu æsar, því sem jeg er að
segja ykkur.
— Jæja, en hvað ætlar þú að gera, hvar ætlar þú að vera,
Roy?
— Jeg ætla að vera með lestinni. Og ef þið heyrið að eitt-
hvað er að gerast í lestinni, þá komið þið undir eins þangað,
sem þið álítið hana vera. En ekki nema þið sjeuð vissir um
það.
Á lögfræðiskrifstofu Jasons Howley gekk Mörður fram
í fremra herbergið og sagði: — Jæja, Farrell, jeg gerði eins
og þú sagðir. Jeg tók eftir merkinu frá þjer um að jeg ætti
ekki að binda hana fast. Hún er svo laust bundin, að hún
getur losað sig hvenær sem er. — En hvað er þetta, hvar
er Jason? Mörður leit allt í kringum sig og kom hvergi auga
á lögfræðinginn. 1
Farrell hvíslaði: — Bíddu augnablik, þá færðu að sjá
hann. Það var barið að dyrum og Farrell hrópaði: — Kom
inn.
Inn kom brosandi út að eyrum Jason Howley lögfræðingur
cg Farrell sagði svo hátt, að það hlaut að heyrast inn í næsta
herbergi: — Slepptu byssunni, Roy Rogers, upp með hend-
urnar. — Jeg skal gefa þjer enn einu sinni tækifæri til að
komast undan Roy. Ef þú ferð út úr herberginu, áður en
jeg tel úpp að þremur:^— Einn.... Tveir.... Þrír.
Um leið og hann sagði þrír heyrðist skammbyssuhvellur
og einhver fjell á gólfið.
*: —---------------------------------.............

★
— Hversvegna stendur storkurinn
á einum íæti?
— Vegna þess, að ef hann Iyfti
honum líka myndi hann detta niður.
★
Kaupstaðarstúlka rjeðst sem kaupa-
kona á sveitabæ. Einn morgunn kom
bóndi að máli við hana og sagði:
— „Komdu með mjer, jeg skal
kenna þjer að mjólka kú.“
— „Ó, jeg ( svo hrædd við kýr“,
hrópaði stúlkan, „er ekki betra meðan
jeg er læra, að jeg mjólki bara
kálfana."
Ekkjan (á andatrúarfundi):
— Ér þetta þú, Helgi?
Aandinn: — Já.
Ertu hamingjusamur?
— Mjög hamingjusamur.
— Hamingjusamari en þegar þú
varst hjá mjer?
— Mikið hamingjusamari.
— Himnariki hlýtur að vera dásam
legur staður.
— Jeg er ekki i himnariki.
★
GeðveikralæVnir við sjúkling sinn:
:— Og hvað hafið þjer fyrir stafni
núna?
Sjúklingurinn: — Jeg kaupi gamla
brunna, safna þeim saman og sel þá
svo sem holur fyrir símastaura.
•ifiiiiiiMiiiimiiiiiiMifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniimMBM
HURÐANAFNSPJÖLD
og BRJEFALOKUR
SkiltagerHin
Skólavörðustíg 8.
—iiimiinfiiiiiiininiiii iii i iiii ii iii iii 11 ii i mwniT
Aigreiðsla
★
Faðirinn: — Jæja Tommi minn,
hvort viltu heldur eignast litla sytur
eð lítinn bróður?
Tommi: — Ef jeg má ráða, þá vil
jeg helst, tindáta.
★
Náimgi nokkur kom að máli við
mann, sem var að veiða lax,
„Hvað hefurðu veitt marga?“
spurði aðkomumaðurinn.
„Þegar jeg hefi fengið einn til,
þá er jeg alls biiinn að fá eitt stykki.“
Laxfoss
tekur daglega ( móti flucningi til
Akrauess,
Borgarness og 1
Vestmannaeyja.
Farmgjöldin eru nú allt að 30%
ódýrari, en aðrir geta boðið á sömu
flutningaleiðum.
H.f. Skallagríinnrt