Morgunblaðið - 30.08.1950, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 30. ágúst 1950
*...........Framhaldssagan 22 ...................................
FRO mike
Eftir Hancy og Benedicl Freedman
I »Twr»it»»»,»»»»,»,»»,,»i»»,»i»»1^,llij,1>»!,»»»Mil—————MIMIII,>llllll,IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIil1111111111111'«||““>|i|||||»|1111
Nótt í Nevada
Frdsögn af ævintýrum Roy Rogers
28. * ’
Ræningjarnir höfðu opnað hvern vagninn á fætur öðr-
um og hleypt nautgripunum út. Og nú kom að því. Sá fyrstf
opnaði hurðina að vagninum, sem Roy faldi sig í.
Það var Mörður, sem fyrstur gekk inn. Skammbyssuskot
reið af og Mörður fjell um koll.
Það er einhver inni í þessum vagni, hrópaði Farrell til
hinna ræningjanna. Komið þið allir hingað. Við verðum
að vinna bug á þessum náunga.
Nú var auðsjeð að Roy var ekki lengur til setunnar boð-
ið í þessum vagni, enda ljetu ræningjarnir skothríðina dynja
á vagninum. Það var ekki um annað að gera en að reyna
að bjarga sjer á einhvern hátt.
Allt í einu datt Roy ráð í hug. Eina leiðin var að reyna
að komast vagn úr vagni, eftir endilangri lestinni, yfir í
eimreiðina. Hann þurfti að vísu að fara í gegnum marga
vagna, en í eimreiðinni gæti hann gefið lögreglumönnun-
t-m merki. Þeir hlytu að vera á næstu grösum. Hið eina
sem gat verið hættulegt í þessu var, ef dyrnar að vögn-
unum væru læstar, svo að ekki væri hægt að komast I
gegn.
Dyrnar að næsta vagni voru læstar, en Roy skaut lásinn
í sundur með einu skoti og var á svipstundu kominn þar
inn. —•
— Varið þið ykkur, hrópaði Farrell. Hann hafði tekið eft-
ir Roy. — Hann reynir að komast fram í eimreiðina.
Það tókst hjá Roy. Eftir skamma stund hafði hann farið
eftir endilangri lestinni. Þegar hann kom inn í eimreiðina,
var hann ekki lengi að grípa í eimpípustöngina. Hann
ljet koma fram gamla merkið, sem Kjartan eimreiðarstjóri
hafði svo oft blásið: húhú — húhú — húhú.
Hljóðin í eimpípunni rufu fjallakyrrðina. Þau bergmáluðu
í klettunum og Cookie og fjelagar hans í Skollaskarði skammt
frá hrukku við. — Nú er mjer nóg boðið, sagði Cookie. —
Við förum ekki strax heim, því að Kjartan flautaði aldrei
merkið nema hann vildi tala við okkur.
^ílfhur* rno*LqunrJi&llifmx«
Með því að anda hægt og
reglulega, minnkuðu kvalirnar
og nú sá jeg í áhyggjufull augu
Mike, sem þó alltaf voru jafn
blá.
„Sagði Mildred þjer, hvað jeg
sagði um þau?“
„Hvað, Kathy? — Hvaða
stúlka?“ Hann beygði sig nið-
ur að mjer, því að jeg var veik-
róma. ,
„Jeg sagði Mildred frá aug-
unum þínum. Jeg sagði: „Aug-
un hans eru svo blá að það er
hægt' að synda í þeim““. Jeg
stundi þessum orðum upp, því
að nú fann jeg aftur til kval-
anna. En mjer fannst allt í einu
svo mikilvægt, hvort hún hafði
sagt Mike frá því. Jeg varð að
fá að vita það. „Gerði hún það,
Mike? Sagði hún þjer nokkurn
líma frá því?“
„Já, elskan. Hún sagði mjer
frá því. En vertu ekki að tala
núna. Hvíldu þig. Við komum
þangað rjett bráðum“.
„En hvernig hugsaðir þú til
mín?“
„Jeg elskaði þig, Kathy“.
Jeg andvarpaði og grúfði and
lit mitt í skinnin, sem jeg hafði
ofan á mjer. Jeg fór að hugsa
um liðna tíma........en brátt
færðist höfgi yfir mig og jeg
held að jeg hafi sofnað.
Sleðalestin nam staðar. Jeg
settist upp og leit í kringum
mig. Við vorum stödd í stóru
rjóðri. Fyrir framan okkur var
hús og sviðin hlaða svolítið til
annarar hliðarinnar. Hjer og
)>ar í rjóðrinu voru vel upp-
hlaðnir eldiviðarstaflar. Mike
íók mig upp. Við hvert fótmál
hans hristist jeg og fann til
sársauka.
Þegar inn kom. lagði hann
mig niður. Hitabreytingin var
svo mikil, að það lá við að jeg
næði ekki andanum, Þarna
inni var margt fólk, sem talaði
í hálfum hljóðum. Einhver
kvenmaður hjálpaði Mike við
að klæða mig úr skinnfötunum.
„Veslings barnið“, sagði hún.
Jeg man eftir að jeg var sett
í járnrúm og Mike mataði mig
á súpu og lagðist síðan við hlið-
ina á mjer. Mjer fannst það
einkennilegt að hann var í öll-
um fötunum og furðaði mig á
því hversvegna hann kom ekki
undir sængina.
Þegar jeg opnaði augun var
orðið bjart af degi, og Mike var
farinn. Jeg settist upp með
hægð til að finna, hvernig mjer
liði, og mjer fannst jeg vera
miklu betri. Föt mín höfðu ver-
ið brotin saman og lágu á stól
í herberginu. Jeg fór að klæða
mig í. Þá tók jeg eftir að snerl-
inum var snúið hægt og dyrn-
ar opnaðar hljóðlega. Mike-leit
inn. „Kathy“ kallaði hann og
var kominn til mín í einu
stökki. Hann var svo nálægt
mjer að mjer þótti jeg eiga hlut
í áhyggjum hans og ótta, —
fannst það vera hluti af sjálfri
mjer.
„Mjer líður ágætlega", sagði
jeg áður en honum vanst tími
til að spyi’ja mig., Sjáðu“, sagði
jeg, „það er liðið hjá, jeg er
aftur orðin hress og heilbrigð“.
Mike hló innilega. „Þú held-
ur kannski að það hafi verið
jeg sem var veikur?“
Jeg hló líka. Við hlógum
bæði þarna á rúmstokknum. —
1 ánægjuhlátri yfir því að allt
hafði snúist til betri vegar fyr-
ir okkur.
Þá fór Mike inn í herbergið
við hliðina og kom að vörmu
spori aftur með eitthvað sem
líktist einna mest aktýgjum
þeim, sem lögð eru á sleða-
hunda.
„Hvað er þetta?“
..Þetta er handa þjer“, sagði
Mike. Hann leit á leðurólarn-
ar, sem hann hjelt á og síðan
á mig. „Fjallalögregluþjónn
verður að geta eitthvað í öllu,
Kathy. í þessum hjeruðum, þar
sem eru engir dómarar, engir
skógarverðir og svo framvegis,
verð jeg að koma í þeirra stað.
Jeg verð lika að vera læknir“.
Hann leit á mig og brosti til að
fullvissa mig um það, sem
hann hafði sagt. Síðan sagði
hann: „Þjer hefir ekki liðið vel,
Kathy. Jeg hugsa að hægra
lungað hafi fallið saman. Vertu
ekki svona hrædd á svipinn,
elskan — því jeg hefi fengið
það, sem þú þarft að fá til að
laga þetta aftur“. Og hann
veifaði hundaaktýgjunum.
„Þetta?“ spurði jeg.
„Þetta eru bönd sem eiga að
halda öxlum þínum í eðlilegri
stellingu. Hefurðu ekki veitt
því eftirtekt hvað þú ert alltaf
álút. Afleiðingin af því er sú,
að loftið sem á að fara niður í
lungu þín, kemst þangað
aldrei“. Jeg hlýt að hafa verið
vantrúuð á svip, því hann bætti
við: „Þessi bönd koma í veg
fyrir að þú verðir það þreytt,
að þú farir að halla þjer fram
á við“.
„En Mike, jeg vil ekki bera
þessi axlabönd“.
„Þú reynir þau, er það ekki,
Kathy?“
„Jæja, ef jeg get haft þau
innan undir klæðnaði mínum“.
„Þú getur það. Jeg hefi gert
þau það mjúk, að þau særa þig
ekki“.
Jeg fór úr blússunni sem jeg
var í og smeygði hlýrunum á
undirkjólnum af öxlunum. „Þú
setur þetta á mig, Mike. — Jeg
skil ekki hvernig þetta á að
vera“.
„Haltu handleggjunum út,
svo jeg geti smeygt þessu upp
á þá“. Jeg gerði það. En í stað
þess að smeygja böndunum upp
á handleggi mína, smeygði
hann sjálfum sjer milli þeirra.
Hann kyssti mig á hálsinn og
það leið langur tími áður en
þessum faðmlögum. lauk.
Jeg hvíldi mig í herbergi
mínu allan daginn, en um kvöld
ið kynntist jeg Howard-fjöl-
skyldunni. Mike hafði mikið
talað um Haward „drengina“,
en sá sem var yngstur þeirra,
var fimm árum eldri en jeg.
Jeg fór fram í eldhús og
spurði frú Howard hvort það
væri ekki eitthvað sem jeg gæti
gert fyrir hana. Hún varð steini
lostinn og sagði að allt sem jeg
gæti gert, sem að einhverju
gagni kæmi væri að þvo mjer
áður en jég borðaði. Svo jeg
gekk að vatnsdælunni og bleyttí
hendur mínar og leit síðan í
krineum mig eftir handklæði.
„Þarna upp á veggnum“,
benti frú Howard. „Við höfum
þarna rúlluhandklæði. Henry
kom með það þegar hann fór
suður fyrir átta árum“. —
Mjer fannst ekki ólíklegt að
aldrei á þeim tíma hefði verið
skipt um handklæði. Það var
svart af óhreinindum og rakt,
og sennilega hefir ekki hvarflað
að frú Howard að skipta um.
Jeg tók handklæðið með tveim-
ur fingrum og sneri því á stöng-
inni, og leitaði að hreinum
bletti, eða að minnsta kosti ein-
hverjum ljósleitum kafla í því.
En það virtist allt jafn skítugt.
Jeg sneri því annan hring, ró-
lega til að fullvissa mig um að
mjer hafi ekki yfirsjest í fyrra
skiptið. Og þegar jeg hafði lok-
ið þvi, voru hendur mínar orðn-
ar þurrar.
„Mamma", kallaði einn
drengjanna, „hvar er matur-
inn?“
Frú Howard virtist armæðu-
full. Hún hrærði í fjórum eða
fimm pottum í einu, og hafði
þar að auki auga með tuttugu
sokkapörum sem hjengu yfir
eldavjelinni. Snúran var of
slök, svo að í hvert skipti, sem
hún teygði sig upp í skápinn til
að ná í disk, fjellu sokkarnir
um andlit henni. Aðalrjettur-
inn var baunir og ljet hún mig
bera þær á borðið. Borðið var
mjög langt og Howard piltarn-
ir, húsbóndinn og Mike voru
sestir við það. Allt, sem í her-
berginu var, var heimasmíðað,
— nema orgelið. Það var gljá-
fágað og á öðrum enda þess
stóð kertastjaki, sem gaf því
helgiskrínssvip, en þessi fjöl-
skylda leit á orgelið sem helgi-
skrín.
Milli hverra tveggja manna
var látúns spítubakki. Menn-
irnir sex veguðu sjer á stólum
sínum, tuggðu tóbak og spýttu.
Hugmyndin virtist vera að
spýta ekki í sinn öskubakka
heldur þann sem sessunautur-
inn hafði. Og þeir hljóta að
hafa fengið mikla æfingu í
þessum leik, því ekkert fór á
gólfið. Mike leit upp og deplaði
til mín augunum.
„Hvað fáum við að borða?“
spurði hann.
„Baunir“.
„Karlmennirnir stundu allir
í einu „mamma“ og herra
Howard kallaði fram í eldhús-
ið: „Eru baunir aftur?“
aiiai*MIJIIIIIIIIIIIIIf|||||HlllliaU*MlllllllllUlllll«IIMMMH
- a
| Klukkan
í Auglýsingar,
sem birtast eiga í
| sunnudagsblaði
i í sumar, þurfa að vera
kommar fyrir
(klukkan 6
| á föstudögum.
SigurSur Reynir Pjetursson
málflutningsskrifstofa
Laugaveg 10. — Sííni 80332,
Hún: —■ Það stendur í blaðimi að
hattar geri menn gráhærða og sköll-
ótta.
Hann: — Já, hattar, silkisokkar og
pelsar.
★
— Hvar fjekkstu þennan svarta
hatt?
— Jeg keypti hann fyrir 10 árum.
Fyrir sjö árum ljet jeg hreinsa hann
og pressa. Fyrir þremur órum ljet
jeg lita hann svartan. 1 hitteðfyrra
setti jeg á hann nýtt band. 1 vikunni
sem leið hafði jeg hattaskipti á veit-
ingahúsi. _
★ ,
Tveir Skotar veðjuðu um það,
hvor þeirra gæti verið lengur í kafi.
Veðmálið var fimm shillingar. Þeir
drukknuðu báðir.
★
Hún: — Við .mnurnar berum þján
ingar okkar með þögn.
Hann: —■ Já, jeg hefi tekið eftir
því, að þið þjáist þegar þið verðið
að þegja.
★
— Hansen vinur okkar eyðir
óhemju fje í fatakaup á hverju ári.
— Ekki sjer það á honum.
—• Nei, en það sjer á konunni
hans.
★
— 1 gær munaði litlu að jeg eign-
aðist nýjan Ford-uíl.
— Nú hvemig stóð á því?
— Þegar jeg kom út stóð bíllinn
fyrir framan húsið hjá mjer. Jeg
þekkti eigandann og sagði við hami-
— Viltu gefa mjer bílinn? — Og
þú skilur, ef hann hefði sagt já, í
stað þess að segja nei, þá ætti jeg
bílinn,
★
Ungur læknir segir við vin sinn
rithöfundinn: — Þú þyrftir að fá þjer
samastað, þar sem enginn truflar
þig.
Rithöfundurinn: — Já, alveg rjett,
Geturðu ekki lánað mjer biðstofuna
þina?
★
Stjórnmálamaður var að fara á um ■
ræðufund, er hann var stöðvaður aí
einum stuðningsmanni sínum.
— Hvernig hugsið þjer að leysist
úr stjórnarkreppunni, sem nú er?
spurði stuðningsmaðurinn.
— Ekki ónáða mig núna, svaraðí
stjómmálamaðurinn. Jeg á að fara
að halda ræðu, og það er enginn
tími til þess að hugsa neitt.
★
Blaðamaður kom inn á ritstjómar-i
skrifstofuna. „Jæja“ sagði ritstjórinn.
„Hvað sagði ráðherrann?"
— Ekkert, svaraði blaðamaðurinn,
— Skrifaðu eins og hálfan dálk
um þáð.
★
Sonurinn: — Hvað er hamingjaj
pabbi?
Faðirinn: — Hamingja, drenguí
minn, sagði faðirinn, er það hugar-
ástand, sem nágrannamir komist t.
þegar illa gengur fyrir okkur,
★
Húsbóndinn: — Jeg ætla bara að
láta þig vita það, Soffía, að þrír
fjórðu hlutar af launum minum fara
í föt handa þjer.
Eiginkonan: — Hamingjan góða;
hvað gerir þú pá við það sem eftir
er.
*
★
Lísa litla fjekk að fara á æskú-
lýðstólileikana með eldri systur sinni,
Allt í einu tekur hún klút sinn og
hnýtir hnút á hann.
— Hversvegna gerir þú þetta?,
spurði systir hennar.
—- Til þess að muna þetta fallega
lag, þegar jeg kem heim.