Morgunblaðið - 01.12.1950, Side 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 1. des. 1950
imiiiiniimia
Framhaldssagan 9
iMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiaiiiiiiiiiJiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiinJiiiiiiiilIlJlTr*
TACEY CROMWELL
Skáldsaga effir Conrad Richfer.
6. kafli,
Við vorum úti á tröppunum
þegar frjettin kom.
Það var oft næturfrost í Bis-
bee og á vetrardögum var oft
svalt í skugganum. En um miðj
an daginn þegar sólin skein í
heiði og vermdi klettana, þá
var alltaf heitt, eins og að
sumri. Það var jafnvel hægt að
sitja úti á skyrtunni.
Á morgnana þegar sólin
skein, kom Tacey út. Þó að hún
væri með ullarklút um herð-
amar, var henni kalt í fyrstu
Og jeg bjóst við því á hverri
stundu að hún mundi stökkva
upp og hlaupa inn. En þegar
sólin varð heitari fór hún að
horfa í kring um sig. Pallur-
inn fyrir framan húsið hjá okk-
ur var eins og sæti í gríðar-
stóru leikhúsi og Brevery Gulch
var leiksviðið.
En Tacey sat sjaldan lengi
úti. Hún flýtti sjer alltaf fljót-
)ega inn aftur. Jeg held að hún
hafi varla vitað sjálf til hvers
hún var að flýta sjer, nema það
hafi verið af einhverri athafna-
þörf. Einu sinni spurði Gaye
hana, hvers vegna hún væri að
rífa sig á fætur klukkan níu á
morgnana, og hún sagði að hún
mundi missa vitið ef hún ætti
að liggja lengur fram eftir. Jeg
svaf í rúminu í fremra her-
berginu og jeg var alltaf l'eg-
inn þegar jeg heyrði að hún var
komin á fætur á morgnana. Jeg
vissi að þá mundi ekki vera
langt að bíða þess að morgun-
maturinn yrði tilbúinn. Gaye
sagði einhvern tímann að það
væri engu líkara en að jeg væri
fullorðinn maður sem þvrfti að
fara til vinnu snemma á morgn
ana. Jeg þurfti ekki einu sinni
að þurrka diskana. Hún var
búin að þvo þá, þurrka þá og
setja þá á sinn stað, áður en
jeg var búinn að rogast með
vatnsfötuna neðan úr brunn-
j.num við götuna.
Jeg held að henni hafi jafn-
vel fundist að hún væri allt
of fljót að þvo þá og þurrka
og hún hafi reynt að treyna
sjer húsverkin eins og hún gat.
Þegar hún var búin að ganga
frá matarílátunum, þá bjó hún
um rúmin. Og svo sópaði hún
eldhúsið, stofuna og pallinn
fyrir framan, hvort sem það
þurfti eða ekki. En brátt var
öllum húsverkunum lokið og
það mátti s.iá örvæntingu í aug-
unum á henni, þegar hún var
að leita sjer að einhverju meira
að gera, en fann ekki.
Eftir hádegið fór hún niður
í bæinn, stundum til að fara í
verslanir, eða athuga á póst-
húsinu, hvort hún hefði fengið
nýja sendingu af tískublcðum.
Hún vildi oftast að jeg kæmi
með sjer. Stundum gengum við
út fyrir bæinn yfir að Walnut
Springs eða Dixie eða Dubaker
Conyons eða eitthvað sem við
höfðum aldrei farið áður. Hún
naut þess að ganga og hreyfa
sig og þá var hún oft skraf-
hreyfin. En á kvöldin, þegar
Gaye var farinn til vinnu við
„The Sports Club Saloon", var
hún þögul og hugsandi. Hún
var ákaflega lagin í höndunum
og gat búið til næstum hvað sem
var ef hún hafði nál og spotta
og skæri.
Um áttaleytið á kvöldin var
jeg sendur í rúmið. Tacey fór
þá með lampann og sauma sína
inn í eldhúsið. Hún lokaði dyr-
unum á milli, en innan skamms
fann jeg daufan sígarettuilm
inni í myrkrinu. Stundum fann
jeg það líka eftir að hún var
komin í rúmið. Gaye kom ekki
heim fyrr en undir morgun og
þá sagði hann sögur og frjettir
neðan úr bænum. Þá fannst
mjer alltaf gaman, þó að jeg
heyrði þær stundum varla í
gegnum svefninn.
Flestar sögurnar sem Gave
sagði voru meira og minna
tvíræðar. Skemmtilegust fannst
mjer sagan um manninn sem
hljóp fram og aftur og barði
að ónefndum dyrum. Það hitt-
ist svo á að þær voru lokaðar
á meðan lestin stóð við í Bisbee.
En jeg. treysti mjer ekki til að
segja söguna eins skemmtilega
! og Gaye sagði hana.
Eins og jeg sagði áðan sátum
við Tacey á tröppunum. Gaye
var sofandi. Seely hlaut að hafa
sjeð okkur Tacey en við sáum
aldrei neitt til hennar. Síðan
hún skuldaði Tacey fyrir bi otnu
rúðuna, hafði hún forðast okk-
ur eins og heitan eldinn Einu
Sinni þegar jeg kom út, sat hún
með litla barnið á mjóu kletta-
sillunni, sem var á milli hús-
anna. En um leið og hún kom
auga á mig, þaut hún á fætur,
þreif barnið og hvarf inn til
sín.
Um ellefuleytið sáum við
námuverkamenn koma upp
O.K.-götu. Allir vissu að þeir
sem unnu i námunum á dag-
inn, áttu ekki að koma upp
strax og brátt sáum við konur
koma hlaupandi út úr húsun-
um og stökkva niður tröppum-
ar tvö og þrjú þrep í einu. Þeg-
ar hann var kominn í troðn-
inginn, var kominn hóour í
kringum hann. Sumt fólkið fór
með honum inn í hvíta húsið
þar sem Donahue bjó og aðrir
stóðu eftir úti og gutu augun-
um upp eftir í áttina til okkar.
Skömmu síðar komu þrjár kon-
ur út úr húsi Donahue og löffðu
af stað upp tröppurnar að húsi
Dowdens.
Feita konan sem átti brotnu
rúðuna var ein bar á meðal
og hún kallaði til Tacev begar
hún var komin hálfa leið uno:
„Var yður nokkurn tímann
borpað fvrir rúðuna. frú?“
„Mjer verður 'bor^að fvrir
hana. frú OdeIl“, sa^ði Tacev
kuldaleva. Það var auðcieð að
hún vildi ekki ræða það frek-
ar.
„Ef bier eruð ekki bónar að
fá oeninvana núna. bá fáið bier
bá a1drei“. sa°ði sú feita. „Karl-
inn hann faðir hennar fór til
fjandans í da<*“.
Je<» sá að Taeev leit snöcgv-
ast vfir að húsi Dowdens. Dvm
ar stóðu onnar erv bar var ekki
nokkra hreyfingu að sjá.
„Er nokkuð að?“. Konan sem
bió ? aræna hú®inn hinu meein
við Dovrden hú«ið var komin
út á nallinn hiá sjer.
„Það varð slys á Czar-stöð-
inni“, kabaði feita konan.
„Tim Cowden lenti í spreng-
ingu“. j
„Meiddist hann mikið?“
„Það fauk ofan af hausnum
á honum“.
„Hvað er að^hevra betta. Og
það er ekki liðið ár síðan kou-
an hans fór“, kallaði konan í
græna húsinu og hallaði sjer
fram á handriðið.
„Hún losnar þá við að koma
honum í gröfina“, svaraði sú
feita.
Snöggvast sá jeg bregða fyr-
ir náfölu barnsandliti í gætt-
fnni og hurðinni var skellt aft-
ur. Þegar konurnar komu að
dyrunum voru þær læstar.
j „Opnaðu, Seely“, kallaði sú
feita.
„Snautið þið burtu“, heyrðist
Seely hrópa innan úr húsinu.
„Jeg hef ekki beðið ykkur að
koma“.
„Við erum með frjettir til
þín“, sagði sú feita og setti upp
alvörusvip.
„Það er lygi“, hrópaði Seely.
„Það er bölvuð lygi“.
I„Opnaðu“, sagði feita kcnan
og hamaðist á hurðarhúninum.
„Jeg er !með exina“, æpti
Seely. „Snautið þið niður, kerl-
ingar tuðrurnar ykkar“.
Tacey stóð á fætur. Fyrst
hjelt jeg að hún ætlaði að fara
inn af því að hún vildi ekki
hlusta á þetta orðbragð. En þeg
ar jeg leit við aftur, sá jeg að
hún var að feta sig áfram eftir
mjóu sillunni, sem var á milli
húsanna. Hún fór að bakdvrun-
um og jeg hljóp á eftir henni.
Þegar Seely heyrði að bak-
dyrnar opnuðust, kom hún
hlaupandi með ryðgaða exi á
lofti. En þegar hún sá hver var
komin, hvarf reiðiglampinn úr
augum hennar og hún fór að
háskæla, og faldi andlitið í p<ls-
unum á Tacey.
! Tacey lofaði henni að gráta
dálitla stund. Á meðan ham-
aðist konan við dvrnar og hót-
aði öllu illu. Það var auðsjeð
að hún vildi ekki láta í minni
pokann fvrir augunum á binum
konunum og hóunum sem stóð
fyrir neðan tröonurnar. En þeg
ar Tacev opnaði dvrnar rann
henni allur vígamóður.
Hákon Hákonarson
27. 1
Jeg gafst fljótt upp á því, að finna stað þar sem jeg kæm-
ist yfir og fór til baka að stóra trjenu, og kveikti þar bál.
Jeg steikti nokkur skjaldbökuegg, en nú var jeg að verða
! leiður á ostrum og skjaldbökueggjum, svo að jeg varð feg-
inn þegar jeg fann plöntu, sem líktist káli. Hún var því
miður alveg afleit til matar, að minnsta kosti svona hrá.
Jeg hafði ekki haft með mjer neitt vatn, en jeg hugsaði mjer
að taka svolítið með heim af henni og prófa hvernig hún
væri, þegar búið væri að sjóða hana.
j Fyrst um sinn varð jeg að hætta við að hugsa um að kom-
ast yfir skarðið, og þess vegna var jeg heima við hellinra
daginn eftir. Jeg var að velta því fyrir mjer, hvort ekki
myndi mögulegt á einn eða annan hátt að veiða fisk. Je*g
hlaut að geta búið til sæmilegt færi úr kaðlinum, en hvar
átti jeg að fá öngul? Að lokum komst jeg að þeirri niður-
stöðu að það yrði best hjá mjer að búa til net. En þegar jeg
loksins var búinn að því, datt mjer í hug, að jeg hefði engan
bát. Jeg lagði af stað til þess að leita að vík, sem væri nægi-
lega mjó til þess að jeg gæti lagt netið, en á meðan jeg var
að leita að henni, fann jeg annað, sem var ennþá betra, fisk,
sem lá hjer um bil uppi á þurru landi.
| Þegar fjara var, lágu þeir eftir í smáhrúgum í flæðar*
1 máhnu. Það var enginn vandi að bana þeim með spýtu.
Þetta voru stórir, fallegir fisklr, og sumir þeirra voru
mjög bragðgóðir. En jeg var ekki sá eini, sem hafði áhuga
á þessum fiskum. Heill her af máfum, skörfum og öðrum
siófuglum flögruðu yfir ströndinni og gripu þá, hver sem
‘betur gat. Jeg komst fljótt að því, að jeg varð að fara
snemma á fætur, ef jeg ætlaði að ná í ætan fisk.
Það lá alltaf mikið eftir, sem hvorki jeg nje fuglarnir
hefðum haft neina ánægju af að borða, þar á meðal brodd-
fiskurinn, sem er alveg hnöttóttur, og blæs sig upp, svo að
hann verður eins og nálapúði. Hina undarlegu þrí- og fer-
hyrndu kistufiska þorði jeg heldur ekki að snerta. En jeg
fann oft makríl og annan góðan fisk.
frtfí
rno’UjAAArxJhifóirfXju, *

: V"' ii' s,
•'ír—-:<(■
'%)Cr|L
Hafið þið séð bókina
SÁLIN HANS
JÓNS MÍNS,
teikningar eftir Ragnhildi
Ólafsdóttur við kvæði Davíðs
Stefánssonar. Bókin er lista-
verk.
Bókaverzlun ísafoldar.
EINAR ÁSMUNDSSOJN
hœstaréttarlögmaOur
8KRIF8TOFA:
Tlwurrlti II. — g -•>-
„Meðmæli! Þau „nn, sem jeg
get gefið >ður, er að þjer sofið vel
og hafið góða matarl>st.“
★
Þingmaður nokkur í Bandaríkjun-
um var búinn að tala í meira en tvo
klukkutíma í þinginu, þegar hann
bað um glas af vatni.
„Jeg mótmæli því“ sagði annar
þingmaður.
„Hvað?!“
„Herrar mínir“, hjelt hinn þing-
maðurinn áfram, „Jeg færi þau rök
að það er ekki hægt að láta vind-
myllu ganga fyrir vatnsafli.“
★
Það er hægt að lækna slæm sár,
ekki slæman orðróm.
Skoskt spakmæli.
★
Heimili Beethovens í Bonn hefir
verið gert að minjasafni. I einu her-
bergjanna er píanóið, sem Beethoven
samdi mörg af verkum sínum á. Eitt
sinn kom hópur af amerískum stúd-
entum til að skoða húsið, og ein
stúlkan horfði með lotningu á píanóið
og spurði hvort hún mætti leika é
það. Leyfið fjekkst og hún settist við
píanóið og ljek nokkrar nótur úr
Tunglskinssónötunni. Síðan reis hún
UPP og sagði við safnvörðinn: „Jeg
i býst við, að allir miklir pianósnill-
i ingar, sem hingað hafa komið, hafi
leikið á þetta iiljóðfæri."
„Nei, fröken", svaraði vörðurinn.
„Paderewski kom hjer fyrir tveina
árum, og hann sagði, að hann væri
ekki verðugur þess að snerta það.“
★
Ef þú mátt kyssa húsmóðuj inas
kysstu þá aldrei vinnukonuna.
Spánskur málsháttur,
★
Og svo er hjer að lokum saga uns
varkáran mann. Þekktur og forríkur
verslunarmaður varð ástfanginn af
leikkonu. 1 marga mánuði var hann
fastur fylgdarmaður hennar á öllum
skemmtunum, og loks ákvað hann
að giftast henni. Til þess að hlaupa
ekki út í eitthvað, sem hann sæi
eftir, fjekk hann fyrst leynilögreglu-
mann til þess að grennslast um for-
tið leikkonunnar. Að lokum fjekk
hann eftirfarandi skýrslu: „Ungfrúin
nýtur mjög góðs álits. Fortið hennar
er flekklaus. Kynningja hennar og
þá, sem hún umgengst, er ekki nokk-
ur leið að setja neitt út á. Eina
hne.ykslið, sem hún hefir valdið er,
að hún hefir undanfarna mánuði
sjest mikið i fjelagsskap verslnnar-
ihanns með vafasamt mannorð.“
Næluraksfur^smi
B V R ^ 1720
vimiiiiimtiMiiiii
GÆFA FYLGIR
irulotunarhring-
unum frá
SIGURÞÓR
Hafnarstræti ♦
— Spndur gegn
póstkröfu —
— Sendið ná-
kvæmt mál —
EGGERT KRISTJÁNSSON
hieraSsdómslögmaSur
Austurstræti 14. Sími 1040
Skrifstofutími kl. 1—5
Annast allskonar lögfræðistörf.
WIiIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMMIII •••••• llllll •••••••••••••• •••••••III®