Morgunblaðið - 10.12.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUN BLAÐIB
Sunnudagur 10. des. 1950,

Framhaldssagan 17

TACEY CROMWELL
Skáldsaga effir Conrad Richfer.
iiiimimmiiiiiiimHHHiiiiiHiHmmm
Stofan var orðin full af
fólki og eftirvæntingin var
-mikil. En Tacey gleymdi sjer
aldrei. Þegar tími var til þess
iiominn, drö hún brúðina og
brúðgumann með sjer út í eld-
faúsið' og Gaye settist við org-
elið og Ijek stutt göngulag og
Bee og maðurinn hennar gengu
tiokkur skref yfir gólfið
faangað sem presturinn stóð.
Svo stóð Gaye upp af stólnum
og hann og Tacey gengu hátíð-
fcega til þeirra.
IJvað sem það var, sem
Tacey hugsaði eða vonaði, þá
ijet hún það ekki í Ijós, fyrr en
•presturinn byrjaði að tala. Hún
xúrtist hlusta, en þegar betur
var að gáð, voru grænu augun
liennar einkennilega grá og
virtyst horfa á eitthvað langt í
faurtu. Eftir það leit hún ekki
á Gaye. En einu sinni sneri hún
sjer að Bee og horfði lengi á
tiana, eins og hún væri að
reyna að sjá eitthvað við hana,
sem hún hafði ekki sjeð áður.
Maturinn var áreiðanlega
cins góður og vel framreiddur
eins hjá þeim í Watrous-hús-
ínu. Nýgiftu hjónin voru jafn-
vel rög við að snerta borðbún-
aðinn, sem Tacey hafði keypt
fyrir þetta tækifæri. Bróðir
John og Dappe Duke hjeldu
uppi samræðunum og kepptust
við að segja skemmtilegar sög-
ur og allir hlógu.
Mjer fannst veislan fara ákaf
lega vel og virðulega fram og
mjer fannst Tacey mega vera
hreykin. Hún stjórnaði öllu
með mikilli röggsemi. Þegar
presturinn sagðist þurfa að
fara til að sinna störfum sín-
um, þá var það Tacey sem
fylgdi honum ut á á tröppurn-
ar, þakkaði honum fyrir og
stakk einhverju í lófa hans.
Brúðhjónin ætluðu að fara með
póstvagninum seinna um dag-
inn til Tombstone og svo það-
an til Alaska. Við fórum öll nið
ur í bæinn til að fylgja þeim.
Áður en við fórum, stakk
Tacey einhverju í tösku Bee og
þegar við komum niður á Main
Street, ljet.hún okkur Seely fá
handfylli af hrísgrjónum til að
kasta á eftir vagninum. Jeg
hafði tekið eftir því að Gaye og
Dappa Duke voru að stinga
saman nefjum og hlæja og nú
dró Dappa Duke samanbrotinn
lilút upp úr vasa sínum þar
sem á var saumað með svörtum
þræði: „Nýgift“. Og þeir
henadu klútinn utan á vagn-
hurðina.
Fólkið á götunni nam staðar
og brosti og ökumaðurinn klifr
aði hlæjandi upp í sæti sitt.
Rauði vagninn rann af stað upp
Main Street og Tacey og Bee
veifuðu vasaklútum, þangað til
vagninn hvarf á beygjunni.
„Guð gefi, að hjónaband
þeirra blessist um aldur og
ævi“, sagði Dappa Duke.
Gaye varð eftir niðri í bæn-
um en Tacey fór með okkur
heim. Hún gekk hnarreist og
tíguleg í fasi upp Brewery
Gulch og jafnvel líka þegar
Timmy var orðinn þreyttur að
ganga og hún þurfti að halda
á honum. En þegar við vorum
komin heim, bað hún okkur
að hafa ekki hátt og fór inn í
hórbergi sitt og lokaði á eftir
sjer. Við vorum hissa. Tacey
var ekki vön því að leggja sig.
á daginn. »
9. kafli.
Það var eins og húsið ljeki á
reiðiskjálfi, þegar feita konan
frá Cornish þrammaði upp
tröppurnar hjá okkur. Hún
kom inn bakdyramegin inn í
eldhúsið þar sem Tacey var að
strjúka þvottinn.
„Jeg sá ykkur með alla brúð-
kaupsgestina, þegar þið genguð
framhjá um daginn“, sagði
hún. „Ætli þau verði nú ham-
ingjusöm?“
„Því ekki?“ sagði Tacey
stutt í spuna. Hún fann að eitt-
hvað var á seiði.
„En hvað hárið á þjer vex
vel. í fyrsta sinn, sem jeg sá
það, svona tvílitt, þá datt mjer
í hug fyrsti eiginmaðurinn
minn. Hann var alveg gráhærð
ur og jeg held að hann hafi
verið hræddur um mig, þegar
hann var að vinna niðri í nám-
unni og jeg var innan upa alla
þessa karlmenn, svo að hann
ljet lita á sjer hárið. Svo flutt-
um við hingað og þá hætti hann
að lita það, og þá komu kon-
urnar til mín hver af annarri..
1 „Maðurinn þinn hlýtur að vera
mikið veikur“, sögðu þær við
mig. „Aldrei höfum við sjeð
mann grána svona fljótt.“
Tacey hjelt áfram að strjúka
tauið. Mjer fannst járnið
þungt og óviðráðanlegt, en í
höndunum á Tacey virtist það
, ljett eins og fis.
' „Má jeg tala við þig £ ein-
rúmi?“ spurði feita konan frá
Cornish.
Tacey leit snöggvast á hana.
' „Þjer er óhætt að tala hjer,
frú O’Dell”.
„Og láta þessi litlu dýr
hlusta? Jæja, úr því þú vilt
það“. Það brá fyrir glampa í
augunum á henni. „Þú varst
einu sinni við pútnahús, var
ekki? Svona, svona. Þú sagð-
ir, að jeg mætti tala. Jeg kom
bara til að segja þjer að fínu
frúrnar á Quality Hill eru
búnað að skipa nefnd. — Þær
eru að rannsaka allan þinn
feril. Ef þú lítur út um dyrn-
ar hjá þjer, þá geturðu sjeð að
lögreglufulltrúinn er einmitt á
leiðinni hingað upp eftir til
þín“.
Je« heyrði að Gaye, sem
hafði hallað sjer út af á rúm-
inu mínu í stofunni, stóð upp
og gekk út á pallinn. Tacey var
einmitt að strjúka jáminu yf-
ir saum og hún virtist vera með
allan hugann við það.
„Gættu þín í lausu þrepun-
um þegar þú ferð niður, frú O’
Dell“, sagði hún.
„Já, já, jeg skal fara“, sagði
feita konan en fór samt ekki.
Hún geiflaði á sjer munninn og
sagði svo: „Ef þú vilt, skal jeg
taka börnin, þangað til....“.
„Nei“. Tacey var hætt að
strauja, og þögnin í eldhúsinu
var svo uggvænleg að það fór
hrollur niður eftir bakinu á
mjer. En feita konan ljet sig
ekki.
„Neitarðu því, sem jeg sagði
áðan?“
Tacey hefði getað lagt frá
sjer járnið á plötuna eða snúið
því upp, en hún hjelt á því í
hendinni, begar hún gekk fram
fyrir borðið og jeg gæti svarið
fyrir að jeg sá rauða blossa í
augunum á henni.
„Ákærir þú mig, frú O’Dell?"
spurði hún.
„Nei, alls ekki“, sagði feita
kon^n og fálmaði sig aftur á
bak út um dyrnar, því nú var
hún orðin hrædd.
- „Þarna sjerðu hvað hefir
hafst af því að taka á móti
Bee“, sagði Gaye við hana.
„Þú skalt fara niður í bæinn
og reyna ekki að koma nálægt
|þessu“, sagði Tacey.
j Mjer fannst ekkert athuga-
vert við það þá, að bróðir minn
færi í jakkan, setti á sig hatt-
inn, hlypi niður tröppurnar og
| skildi hana eina eftir. — Mjer
fannst jafnvel það vera það
eina rjetta. Hún mundi ábyggi-
i lega geta kippt þessu í lag. Jeg
mundi eftir konunni sem átti
að reka úr húsi á Chihuahua
Hill árið áður. Húseigandinn og
tveir aðrir menn höfðu komið
til að draga hana út, en hún
hafði komið á móti þeim með
stóran slátrarahníf og rekið þá
niður tröppurnar aftur. — Þeir
höfðu vakt við húsið bæði dag
og nótt til að ná í hana, ef hún
færi út, en nágrannarnir sóttu
vatn fyrir hana í brunninn og
færðu henni hveiti úr búðinni.
Loks varð húseigandinn að
gefast upp og jeg vissi að hver
sem mundi fara í hart við
Tacey, mundi líka bíða lægri
hlut.
Seely kom hlaupandi innan
úr stofunni.
„Andy Coe er kominn“, kall-
aði hún.
Tacey skipaði okkur Seely
að sitja kyrr í eldhúsinu. Þeg-
ar barið var að dyrum, fór hún
sjálf og opnaði og við á eftir
henni.
Lögreglufulltrúinn í Bisbee
stóð á tröppunum. Hann hafði
einu sinni verið stór og sterk-
ur, en var nú orðinn gamall og
lotinn, og varla annað en skinn
og bein. Það var ótrúlegt að
þetta væri maðurinn sem öll-
um bófum og ræningjum allt
frá E1 Paso að Tombstone,
hafði staðið stuggur af. Nafn
hans var alþekkt, en nú lifði
hann aðeins á fornri frægð. —
Allir vissu, og hann sjálfur
líka, að nú var hann ekki ann-
að en aumur skrifstofuþræll
sem ljet stjórnast af duttlung-
um smásálarlegra stjórnmála-
manna.
Hann tók samanbrotinn miða
úr húfunni sinni og rjetti
Tacey. Hún renndi augunum
eftir því sem stóð á miðanum
og leit svo á hann.
„Er jeg orðinn þjófur, eða
hvað, úr því jeg fæ slíka fyrir-
skipun?“
„Nei“, sagði hann vesældar-
lega. „Konurnar vilja aðeins
tala við yður. Þær ætla að
koma á skrifstofu dómarans”.
„Hversvegna koma þær ekki
hingað til mín?“
Auglýsendur
athugið!
að Isafold og Vörður er vinsæl-
asta og fjölbreyttasta blaðið í
sveitum landsins. Kemur út
einu sinni i viku — 16 síður.
'&wRáWWI
Hákon Hákonarson
31.
Nokkurn tíma eftir að jeg veiktist, var jeg svo þróttlaus,
að jeg gat lítið meira en að leita að matnum, sem jeg þurftí
að borða. — En svo batnaði mjer fljótt, en dagarnir
voru ósköp langir, og til þess að mjer leiddist ekki eins mik-
ið, byrjaði jeg að leika á flautuna. Þegar fyrsti tónninn
hljómaði út í hitabeltisdaginn, dauðbrá mjer við, svo Ijót-
ur var hann hjá mjer, en smám saman fór mjer fram, og
eftir viku gat jeg leikið smálög.
Mjer var það fullljóst, að það var lítil von til þess að rnjer
yrði bjargað frá eynni, og að jeg varð að búa mig undir aö
vera hjer mánuðum, ef til vill árum, saman, Þess vegna
varð jeg að leita mjer að betri bústað. Og þegar jeg var
orðinn alveg frískur aftur, tók jeg með mjer nesti, eids*
glæður í skel og kaðalrúllu, og gekk upp á land.
HELLIRINN
Það var hvorki ljett verk nje löðurmannlegt að komast
upp í trjeð. Stofninn var að minnsta kosti tveir metrar í
þvermál, og neðstu greinarnar um það bil tólf metra frá
jörðu. Jeg hugsaði málið lengi, án þess að komast að nokk-
urri niðurstöðu. Það versta við það að dvelja þarna uppi,
var, að þar var ekkert vatn, og jeg hafði ekkert ílát til þess
að bera vatn í með mjer. En svo datt mjer það í hug, að
vatnið innst í skarðinu væri ef til vill svo ferskt, að það
væri hægt að drekka það, því að margir lækir runnu niður
hlíðina hinum megin. Reyndar þurfti jeg að fara fram hjá
hellinum hræðilega til þess að komast þangað, en það varð
að hafa það. Jeg klifraði niður úti á oddanum og fetaði mig
inn eftir sandræmunni. Þegar jeg var kominn innst inn í
skarðið, sá jeg, mjer til mikillar ánægju, að vatnið var al-
veg ferskt þar sem stærsti lækurinn rann niður í það.
Jeg drakk eins mikið og jeg gat og var hress og glaður á
eftir. Allt mitt gamla þor var snúið til baka. Var jeg í raun
og veru svo mikill aumingi, að jeg ljeti eina hauskúpu hræða
mig? Og ætlaði jeg að fara hjeðan án þess að rannsaka
l'Æ& vriÆ-
mAlflutningsskrifstofa
Magnús Árnason &
Svavar Jóhannsson
Hafnarstræti 6 .Simi 1431
Viðtalstimi kl. 5—7.
Þa3 versta við J>að.
Daniel Webster hafði mikla ánægju
af að kynnast fólki. Einu sinni lang-
aði hann til að fara á fiskiveiðar, svo
að hann ók heim til manns nokkurs,
sem hjet Baker og bað um að fá að
veiða í á, er var í landi, sem Baker
hafði umráð yfir.
Baker gamla langaði til að koma
með Webster og sýna honum hvar
venja væri að veiða í þessari á, og
gerði hann það.
Jarðvegurinn var ákaflega laus í
sjer, o gsökk Webster upp að hnje
við hvert skref, sem hann tók.
„Það er dálítið blautt um hjema,
Baker“, sagði hann.
„Já, jeg veit það“ svaraði Baker,
„og það er nú það versta við það.“
Moskitóflugumar byrjuðu að bíta.
Sú hönd Websters sem ekki hjelt á
færinu, hafði nóg að gera að klóra
og berja frá sjer. Loks sagði hann:
„Skrambi er mikið af moskitoflugum
hjer.“
„Já, jeg veit það, það er nú það
versta við það“ sagði sá gamli.
Hitinn jókst og það var að verða
ólift þama á rakri jörðinni. Webster
þurrkaði af sjer svitann, hvíldi sig
og stundi: „Það er heitt hjer“, og
Baker svaraði: „Já, jeg veit það, þa8
er nú það versta við það.“
Webster tók að dorga að nýju og
eftir að hafa barist í klukkutima við
hitann, mýrina og moskitoflugumar
sagði hann: „Það er bara enginn fisk-
ur hjerna."
Svarið kom um hæl: „Já, jeg veit
það, og það er nú það versta við það.“
Kunnur ameriskur lögfræðingur,
Joseph Choate, hafði enga ánægiu af
tónlist, og lítið vit á henni. Einu sinni
tókst dóttur hans að fá hann með
sjer á hljómleika. Hann horfði vand
ræðalega á söngslcrána og sagði: „Hel
en, skýrðu innihaldið svolítið fyrir
mjer, svo að jeg setji ekki upp öfugan
svip.“
Ungur maður í Hollywood, sera
langaði til aðverða kvikmyndaleik-
1 ari, leitaði til eins kvikmyndafjelags-
in; hvað eftir annað, en var alltof
neitað. Hann var orðinn örvæntingar
fullur, en ákvað samt að gera úrslita-
tilraun. Hann fór til kvikmyndastjór-
ans og sagði: „Þjer verðið að taka
mig nú eða aldrei. Það em mörg fje-
lög á hælunum á mjer.“
Kvikmyndastjórinn var undiandi:
„Hvaða fjelög?" spurði hann.
„Hm“, svaraði ungi maðurinn al-
varlegur. „Það er nú til dæmis gas-
fjelagið rafmagnsfjelagið, simafjelag-
ið, mjólkurfjelagi--------“.
Kvikmyndastjórinn hló og ungi
maðurinn var ráðixm.
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIUIIIINIMIfl
EGGERT CLAESSEN
GÚSTAV A. SVEINSSON
hæstarjettarlögmenn
Hamarshúsinu við TryggvagðttSj
Fasteignasala.
Allskonar lögfræðistörf.
•II1III1IIIIIIiiiiiiiiiiiMiii(|4m«i><míiiiiiiiiiiiiI«IIMIIIIIIIUB