Morgunblaðið - 03.01.1951, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 3. jan. 1951.
Framhaldssagan 34

SMHMMM
TACEY CROMWELL
Skáldsaga eftir Conrad Richfer.

Fólk sagði nú að aliur Bis-
bee bærinn munöi 'brenna, hús
in við Naco-vcginn, á School
Hill, við Opera Drive, Rewery
Gulch og á Chihuahua Hill. —
Það var nsestum ótrúlegt að all
ur þessi eldur stafaði af einni
eldspýtu á einiiver.ju herberg-
inu á Philadeiphia gistihúsinu.
Einmitt þegar útlitið var sem
verst, fór að slá á eldinn. Efst
í dalnum stöðvaðist hann við
Castle Rock, og neðst komst
eldurinn ekki lengra en að Hen
ningerbyggingunni. Jeg skil
ekki ennþá hvernig mennirnir,
sem voru upp á húsaþökunum
og mokuðu niður sandi og
slökktu neistana, fóru að því
að þola hitann af eldinum.
Strax og eldurinn minnkaði
þyrgtist fólkið niður á Main
Street. Sumi> voru orðnir
drukknir og aðrir slógust. Lög-
regluþjónarnir urðu að nota
kylfur og víxistofunum, sem eft
ir vgr, var lokað. Jeg sá menn
vera að leita að eiginkonum og
konur leita að eiginmönnum og
konur og menn leitandi að börn
um gínum, Alísstaðar heyrðust
fagnpðarópin, eins og fólkið
hefði ekki sjeð hvort annað í
fleiri ár. Þeir sem ennþá áttu
hús, buðu hinum að koma með
sjer.
Jeg sá hvar Gaye kom skálm
andi. í gegnum mannf jöldann.
Hann var ekkert sótugur eða
rifinn, en jeg fann reykjar- og
sviðalyktiria af honum eins og
af öilu hinu fóikinu.
„Hvernig er það uppfrá?“
spurði jeg og átti við Weeler
bygginguna.
„Allt farið“, sagði hann stutt
ur í spuna og hjelt áfram. Jeg
varð að hafa mig allan við til
að missa ekki af honum.
„Það er sagt að þetta kosti
b.æinn miljónir dala“, sagði jeg.
„Það er nokkuð ýkt“.
„Það eru huudrað hús brunn
in til ösku“, sagði jeg.
„Þú ýkir nokkuð ennþa,
Nug^et", sagði hann.
Jeg hjelt að hann væri á leið
inni iieim, en hann fór inn í
bankann. Dýrnar stóðu opnar
og inni á bankastjóraskrifstof
unni sá jeg hvar margir menn
sátu saman við borð. Jeg vissi
það ekki fyrr en seinna, að
þarna á skrifstofunni var bær-
inn. skipulagður að nýju þetta
kvöld áður en nokkrar teikn-
ingar voru komnar.
Gaye nam staðar snöggvast
í dyrunum áði.r en hann fór
inn. Hann horfði niður götuna
og þegar jeg leit, við, sá jeg hvar
ungfyú Ruaith kom. Ráfmagnið
var ekki komið ennþá, en allt
umhverfið var lýst upp af und-
arlegum rauðum bjarma. Ung-
frú Rudith var berhöfðuð, í
gömlu svöríu loðkápunni sem
hún notaði aðeins í ferðalög.
Jeg hjelt að hún ætlaði að
spyrja mig um Gaye, sem nú
var farinn imi í bankahúsið,
en hún gekk rakleiðis framhjá.
en svo nálægt mjer að jeg sá
gráu. hárin á h'öfðinu á henni.
Hún virti mig ekki viðlits nje
heldyr rústirnar á báðar hliðar
eða spýtnabrakið og múrstein-
ana scm lá"u fvrir fótura henn
ar. Þegar hún var komin nokk-
uð ofar í götuna, sá jeg að hún
nam staðar eins og hún væri að
hugsa sig um. Það var eins og
hún hefði gengíð í sveíni en
væri nú að koma til sjálfrar sín
og væri að revna að átta sig á1
því hvar hún væri stödd. Jeg
vissi alveg hvernig henni leið.
Það var eins og að koma aftur
í bæ, sem maður hafði þekkt
vel, en nú var ekki einu sinni
hægt að sjá hvar manns eigið
hús hafði staðið. Öll landa-
merki voru horfin.
Hún gekk dálítið lengra upp
götuna og jeg sá að hún beygði
sig niður og tók eitthvað upp.
Fyrst sýndist mjer það vera
mannshöfuð. En svo sá jeg að
það var höfuð af einni gínu
Tacey. Jeg held að ungfrú
Rudith hafi þekkt hana. Hún
horfði á auðu lóðina hinum
megin við götuna. Einu sinni
hafði staðið þar bygging. Hún
var horfin. Eftir var aðeins und
irstaðan og græna koparhand-
riðið, sem hafði verið við úti-
dyratröppurnar. Þetta hlaut að
hafa verið byggingin, sem hún
hafði keypt til að láta rífa nið-
ur til þess að byggja fjelags-
heimili á lóðinni. Hún hafði
ekki brunnið. Það sást .greini-
lega að hún hafði verið sprengd
í loft upp.
Innar á lóðinni sáust rústir
af eldstæðum. Einhver stóð þar
hálfbogin með illa útleikinn
grammófón undir hendinni. Nú
beygði hún sig niður og tók
eitthvað upp. Jeg sá ekki hvað
það var, en seinna sá jeg að
það var smápjatla af enhverju
efni.
Konan kom út á götuna og
jeg sá að ungfrú Rudith kippt-
ist við, þegar hún sá að það, var
Tacgy. Þær horfðust lengi í
augu.
Jeg vissí ekki hvort þær
mundu tala saman. Og ef þær
gerðu það, bjóst jeg við því
að í mesta lagi mundi ungfrú
Rudith segja nokkur viðeigandi
orð um eldsvoðann og tjónið,
sem af honum höfðu leitt. Það
sýnir aðeins hve lítið jeg þekkti
kvenfólk og þá sjerstaldega úng
frú Rudith og Tacey. ,Nú þykist
jeg vita að þó að logarnir hefðu
staðið allt í kringum þær, þá
hefðu þær ekki taláð um annað
en það sem var þeim efst 1
hug^,
„Ungfrú Cromwell“, heyrði
jeg að ungfrú Rudith sagði. —
Rödd hennai; var eins og niður-
bælt óp. „Vissuð þjer að Seely
eignaðist barn?“
Tacey leit á hana.
„Já“, jeg hefi heyrt það“,
sagði Tacey. Rödd hennar titr-
aði lítið eitt og jeg held að það
hafi verið þess vegna sem ung-
frú Rudith hjelt áfram.
„Vissuð þjer, hvað hún er far
in að gera .... syngja og dansa
á veitingahúsum?"
„Hvað kemur mjer það við?“
hreytti Tacey út úr sjer. „Jeg
er ekki móðir hennar“.
„Jeg átti ekki við .......
byrjaði ungfrú Rudith en vissi
auðsjáanlega ekki hvað hún
átti að segja. En hún hafði ýft
upp sár Tacey og nú varð hún
að fá útrás fyrir harminn sem
hún hafði innibyrgt í mörg ár.
Græpu augun hennar skutu
neistum.
„Þjer eruð móðir hennar, en
þjer viljið að jeg fái að þjást
ry^o?x yA'i'r m* r-Wí mjer að
kenna, hvernig komið er. Fyrir
níu árum tókuð þjer hana frá
mjer. Jeg var ekki þess verð
að fá að hafa hjá mjer böm.
Þjer óluð hana upp á þann hátt
sem yður þótti rjettastur. Hún
fjekk faH"" föt oy átti hojma*
í fínu húsi, það eina sem hún
átti að varast var jeg. Jæja, jeg
vona að þjer sjeuð ánægðar með
árangui’inn. Kannske dugar
slíkt uppeldi við einhver engil-
börn, en ekki venjuleg börn.
Það er auðvelt að eyðileggja
þau á eftirlæti, trúa öllu sem
þau segja og láta þau fara sínu
fram. Það sparar manni mörg
hörð orð og ljóta hugsun. —
Kannske þykir barninu vænt
um mann á meðan maður lætur
allt eftir því, en seinna meir,
ef illa fer fyrir því, þá bölvar
það manni í sand og ösku og
kennir manni um allt...........
„Ó, gerið það fyrir mig að
hætta“, sagði ungfrú Rudith,
kjökrandi. Hún var náföl og rið
aði og var að því komin að
detta. Jeg flýtti mjer til henn-
ar en Tacey var á undan.
„Fyrirgefið mjer, frú Olda-
ker“, sagði hún.
„Það er jeg sem á að biðjast
fyrirgefningar“, sagði ungfrú
Rudith. Hún reyndi að segjá
eitthvað um Seely en henni
virtist vera um megn að úttala
nafn hennar og allt í einu voru
þær báðár farnar að gráta og
þrýstu hendur hvorar annarar.
„Þjer getið hvergi sofið“,
ungfrú Rudith allt í einu og
rödd hennar var orðin styrk.
„Þjer vcrðið að konia og söfa
hjá okkur í nótt“.
15. Kafli.
Jeg gekk um niðri í bænum
dálitla stund og bjóst alltaf við
að sjá Tacey koma til baka. En
þegar Perita opnaði fyrir mjer,
sá jeg á svipnum á henni, við
hverju jeg fnætti búast.
Þegar jeg gekk inn í stofuna,
sá jeg að Tacey sat á einum
legubekknum. í stofunni voru
líka einhverjir stjórnmálamenn
sem biðu eftir Gaye og í einu
horninu stóðu Parker-hjónin,
en húsið þeirra hafði farið í
brunanum.
Rafmagnið var ekki komið
ennþá, og stofan var illa upp-
lýst af nokkrum kertaljósum
og olíulömpum. Tacey vegna
var jeg feginn myrkrinu. Úti
á götunni hafði "Kún verið frjáls
leg og eiöbeitt eins og hún átti
að sjer að vera. En þar sem hún
sat þarna ein á stóra legubekkn
um við hliðina á flygilinu og
marmaraborð fyrir framan
hana, fannst mjer hún hafa
stirðnað og breyttst. Það var
auðsjeð að hún kunni ekki við
sig og það var eins og hún væri
á verði. Jeg hafði ekki sjeð
hana þannig lengi. Þegar hún
leit á mig fannst mjer það vera
með nokkrum þótta. Það var
auðsjeð að hún hafði komið
gegn sinni betri vitund. Ungfrú
Rudith reyndi að sýna henni
hina fyllstu kurteisi, en mjer
til mikilla leiðinda var ekki
hægt að segja það sama um
Tacey.
! Íbúðoskifti !
| ;
5 Tvpggja hcrbergja íbúð til leigu 5
} í skiptum fyrir þriggja herbergja |
; íbuú eua stU't t >. v.t.i. utvegað lán .
! eða greitt fyrirfram. Tilbqð |
; merkt: „Lán 999 — 883“ send- 3
I
iMMIItlHfmtMIMIMIIMfMIIMMIMMMMMfltMliliilililimil*
Hákon Hákonarson
44.
Þá gægðist tunglið upp og það varð svo bjart, að jeg sá
hljebarðanum bregða fyrir við og við. Jeg sat í ofvæni og
beið þess, að stundin kæmi, þegar jeg yrði að ráðast á hann.
Þegar hann væri kominn svolítið lengra irin, gæti jeg banað
honum með sverðinu eða byssunni.
j Jeg neyddist til að drepa hann. Ef jeg gerði það ekki, gæti
jeg aldrei verið rólegur. Jeg leyfði honum að halda áfram
x nokkrar mínútur enn. Þá tók jeg eina af greinunum til
hliðar ,svo að jeg hefði meira svigrúm til að bregða sverðinu.
, Um leið sá hann mig. Hann öskraði hræðilega og ætlaði að
ráðast á mig, en opið var alltof lítið. Jeg brá sverðinu af
öllum kröftum og lagði til hans, en hann hrökk eldsnöggt
jtil baka. Jeg var hræddur um, að hann myndi fara, svo að
jeg greip annan ungann, sem strax tók að væia vesældarlega.
Um leið var hljebarðinn kominn aftur og þá lagði jeg til
hans að nýju. í þetta skipti hitti jeg.
Jeg heyrði að hann datt niður og sparkaði út í loftið. Svo
varð allt hljótt. En ungarnir urðu ennþá órólegri, svo að
það varð lítið um svefn um nóttina.
Jeg reis á fætur um sólarupprás og skreið út úr trjenu.
Fyrir utan lá eitt dautt dýr í viðbót. Það var ung geit, sem
hljebarðinn hafði komið með kvöldinu áður.
j Ungarnir höfðu komið á eftir mjer út og þeir tóku strax að
rífa geitina í sig. Jeg fló hana fyrir þá, svo að þeir fengu
; báðir góðan morgunverð. Þegar þeir voru búnir að borða,
í skriðu þeir aftur inn í trjeð og sofnuðu, vel ánægðir, að því
er virtist.
Jeg fló hljebarðann og hengdi skinnið upp hjá hinu. Það,
sem eftir var af geitinni, geymdi jeg. Jeg ætlaði að gefa
ungunum mínum það.
6. kafli
HÁKON SEST AÐ í BRAUÐVÍK
Jeg ákvað að setjast að í Brauðvík. Þegar þennan dag
bar jeg nokkuð af eigum mínum úr kofanum og til nýju
hýbýlanna minna. Sumt skildi jeg eftir, því að jeg gat ekki
vitað nema jeg þyrfti að flytja þangað aftur.
'ÍTfhur* nmjohqumkjuföjsruj, [
f ist afgr. Mbl. sem fyrst.
LOFTiJR (iFTTJR Þ,<ö EKKl
h» w»rn«
(Lún í óláni.
„Nýja íbúfiin okkar er ágaet, en
nágrannarnir geta heyrt hvað við
segjum."
,;Því fóðrið þið þá ekki veggma
með þykku veggfóðri?"
„Af því að þá heyrum við eklci
hvað nágrannamir segja.“
★
Ómenntaður páfagaukur.
Fuglakaupmaður: „Segið þjer, að
páfagaukurinn, sem jeg seldi yður
viðhafi Ijótt orðbragð?"
Menntaður viðskiptavxnur: „Álveg
hrœðilegt! Síðast í gær beygði hann
vitlaust."
★
Fiölskvlda nokkur fíntd i hverfi,
þar sem þeim var sagt, að nauðsyn-
legt væri að hafa varðhund til þess
að gæta hússins fyrir innbrotsþjófum,
Þau keyptu stærsta og besta hundinn
að því er þeiin var sagt, sem fjekkst
hjá næsta dýrakaupmanni.
Nokkru seinna brutust þjófar inn í
húrið og nóðu í góðoú ránsfeiig á með
an hundurinn svaf. Húshóndinn fór
til kaupmannsins og kvartaði sáran,
„Jeg skal segja yður, hvað er að“,
sagði kaupmaðurinn. „Þjer þurfið að
fá yður lítinn hund til þess að vekja
stóra hundinn.“
★
Góðir skitmálar.
Viðskiptavinur. „Mjer er sagt, að
sonur niinn sje búinn að skulda yður
föt í þrjú ár.“
Skraddari: „Jé, það er rjett, herra,
eruð þjer riu kominn til þess áð greiða
í skuldina?1*
Viðskiptavinur: ,Nei, mig langar til
þess að fá föt líka á‘ sömu borgunar-
skilmálum.“
Mlllllf HIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIMIMIIMIIt*.II: 'Mtllll*
Halló Halló I
a
Bifreiðaverkfæri til sölu: Raf- |
magnsbor með stadivi, tvö sknif |
stykki, topplyklasett, krafttalia §
með keðjum og mikið af smá- f
verkfærum. Til sýnis og sölu á §
Laugaveg 58 bakhúsið kl. 8—9 1
í kvöld, |
3
m
IfMlMMIU tMMIMIIIIIIIMIIIMIIMMHIIMMIMIMIMIIMlfllHII

ffr ff*' ‘tv-IPigPP’W