Morgunblaðið - 20.02.1951, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 20. febr. 1951
gmuuiiifimimumi
Framhaldssaga 12
■ iiiiiiiiiiitmmiii4iiiiiiiiiiiiiiiiiiliuiliiiiiiiiliiiiiiliiiiiiiiiiiiii'iiiii"*i'>i"|i,"""lll,l|iiiii Z
llli vonar og ótta
iiiiiiuiiiimiiinHMMiiiiuJiuiiiiiHiiiiHummmiimimMm
Hún tók hana upp úr tösk-
unni. Það var lítil skammbyssa
hlaðin sex kúlum. Hún gat
varla orðið manni að bana,
nema rjett væri á haldið, en
hún var nóg til þess að hræða
mann, serr: reyndi að ráðast á
hana. Ef henni ynnist þá tími
til að ná henni upp úr töskunni.
„Vitið þjer, hvernig á að
nota hana?“
„Tony kenndi mjer að fara
með byssu, þegar hann kom
heim úr stríðinu. Hann átti
stóra þýska byssu .... Luger
hjet hún“.
„Þung byssa fyrir kven-
mann“.
„Hún var alltof þung fyrir
mig. En þessi er betri. — Jeg
æfði mig á henni í morgun á
bak við húsið með Cooperman.
Jeg hitti raeira að segja trje í
fjörutíu feta fjarlægð“. Hún
stakk byssunni aftur í tösk’
una. „Ekki svo að skilja að jeg
gæti nokkurntímann skotið á
mann“.
„Ekki þó að þjer neyddust til
þess?“
„Nei. Ekki held jeg það. En
pabbi er rólegri ef jeg hef byss
una“. Hún setti aftur upp bros
ið. „Þjer sjáið það, að þar sem
jeg ber vopn, þá er óþarfi að
fylgja mjer. Pabbi eða jeg get
um komið ferðatöskunni yðar
niður eftir til Kinards. Viljið
þjer borða kvöldverð me?T okk
ur?“
„Þakka yður fyrir, en jeg
býst varla við að jeg hafi tíma
til þess. Jeg þarf að koma víða
við í bænum“.
Hún gekk yfir plankana og
sneri sjer við þegar hún var
komin yfir til að kveðja hann.
Hann beið þangað til hún var
komin í hvarf, áður en hann
lagði af sí að á’ eftir henni.
Hann var þó nógu nálægt henni
til þess að hann sá hana annað
slagið. Vi5 síðustu beygjuna
beið hann þangað til hann sá,
að hún var komin inn í húsið.
5. kafli.
George Dentz.
Um lokunartíma hringdi Ge-
orge ÖenL: til Jay Sprague til
að segja honum að furusend-
ingin, sem þeir höfðu fengið
frá Cobalt, væri mjög gölluð.
„Jæja?“ Það var ekki á rödd
Sprague að heyra að hann
hefði mikinn áhuga á því
sem «nerti fyrirtækið. ,.Jeg
kem kannske á morgun. —
Snöggvast að minnsta kosti“.
Hann bjelt Rebekku heima
og sat sjálfúr heima til að gæta
hennar. Hún mundi ábyggilega
vera eins örugg hjerna í skrif-
stofunni, á daginn, þar sem
var nóg gf fílefldum mönnum
í geymsluhúsunum, hugsaði
George með sjer.
„Má jeg tala við Rebekku?“
spurði har n.
Það varð löng þögn og hann
hjelt að Sprague væri farinn úr
símanum til að ná í Rebekku,
en það var rödd Spragues sem
hann heyrði loks: „Jeg vil helst
ekki að þú komir hingað næstu
dagana“.
„Hún sagði mjer í morgun
þegar jeg talaði við hana, að
sjer liði v >1 en að henni leidd-
ist“, sagði George. „Mjer datt
í hug að skreppa til hennar í
kvöld“.
„EFTIR BRUNO FISCHER
Aftur varð löng þögn áður
en Sprague svaraði.
„Jeg vil ekki að neinn komi
til hennar næstu daga. Vertu
sæll, George“.
imitiimiiilllliiiiilHlllll*
Herra Sprague lagði frá sjer
tólið. George sat hugsandi og
starði í gaupnir sjer. Sprague
hafði ekki sagt það beinum orð
um, en það sem hann átti við
var: Jeg treysti engum manni
til þess að koma nálægt henni,
og þar með ert þú talinn.
George stundi við, stóð upp
og setti á sig hattinn. — Allir
voru farnir af skrifstofunni,
nema hann og næturvörðurinn,
Blinky. George læsti skrifstof-
unni og gekk út að bílnum sín-
um. Blinky opnaði hliðið fyrir
hann.
„Góða nótt, herra Dentz“,
kallaði hann.
Blinky var vanur að kalla
hann George, en tvo síðustu dag
ana hafði hann ekki kallað
hann annað en herra Dentz. —■
Síðan á miðvikudaginn hafði
hann líka eiginlega stjórnað
fyrirtækinu og honum þótti
gaman að upphefðinni.
Áður hafði hann aðeins ver-
ið einn af óbrotnu starfsmönn-
unum, sem voru í vandræðum,
hvernig þeir áttu að eyða
kvöldinu. Hann hafði reyndar
aldrei átt í neinum erfiðleikum
með að ná sjer í ungar stúlkur
til að skemmta sjer með. Hann
hafði fjölda símanúmera í vasa
bókinni sinni. En hann hafði
þegar hringt í eina númerið,
sem hann langaði til að hringja
í, og í þetta sinn var það faðir-
inn, sem hafði neitáð. Venjulega
var það hún sjálf, þó að hon-
um tækist oftast að fá hana til
að koma með sjer út einu sinni
í viku. En það var líka nóg til
þess að halda honum við.
Hann jók hraðann á bílnum
upp í sjötíu mílur þegar hann
var kominn út á þjóðveginn.
Frænka hans, Gertrude, hafði
fyllst vandlætingu, þegar hún
frjétti að hann hefði eytt tutt-
ugu ög fjórum hundruðum dala
til þess að kaupa bílinn og
Frank frændi hans hafði sagt.
að hann hefði getað fengið góð
an notaðan bíl fyrir þriðjung
verðsins. En hvað ar.nað átti
hann að gera við peningana.
Hús frænda hans var sjö
mílur fyrir utan Hessian
Valley. Hann átti þar þrettán
ekrur lands, en notaði varla
meira en hálfa. Hann renndi
bílnum sínum upp að gömlum
og ljótum bíl frænda síns og
gekk inn í húsið. Það var all
stórt hús Iwítmálað með bláum
gluggaumgerðum. í
Hann settist við kvöldverð-
arborðið með gömlu hjónunum,
sem voru eiginlega orðin hon-
um kærari en hans eigin for-
eldrar. Þau áttu fjölda barna,
en þau voru öll gift og flutt
burt, til Peekshill, New York
eða Boston. Hann var sá eini,
sem hafði flutt í öfuga átt, frá
borginni í þetta litla og til-
breytingasnauða þorp. Og hjer
var hann bundinn ósýnilegum
böndum vegna hinnar heillandi
Rebekku.
„Veistu hvort leynilögreglu-
maðurinn er kominn frá New
York?“ spurði Frank frændi
hans, þegar þau voru að borða
súpuna.
„Hvaða leynilögreglumað-
ur?“
Frank frændi hans var mjög
líkur yngri bróður sínum, föð-
ur Georges, lítill og þybbinn
og vingjarnlegur í viðmóti. —
Hann var lögfræðingur en
hafði varla miklar tekjur frek
ar en aðrir lögíræðingar sem
bjuggu úti á landi. Fimmtán
dalirnir, sem George borgaði á
viku komu sjer því vel fyrir
heimilið.
„Sagði Jaye Sprague þjer
ekki frá því?“
„Nei“, sagði George. “ Á það
að vera leyndarmál?“
„Jeg skil ekki, hvernig leyni
lögreglumaður getur haldið því
leyndu til hvers hann er hjer,
ef hann á að fá einhverju á-
gengt“.
„Leynilögreglumaður“, sagði
Gertrude frænka hans. — Hún
var helmingi heitari en eigin-
maður hennar og ennþá vin-
gjarnlegri í viðmóti. „Áttu við
einkaleynilögreglumann, eins
og þessa í kvikmyndunum?“
„Já, eitthvað í þá átt“, sagði
Frank. „Þó að jeg sje hræddur
um að hann sje ekki eins ó-
skeikull þessi. Jay hringdi til
mín í gærmorgun, og spurði
mig, hvort jeg þekkti nokkurn
einkaleynilögreglumann. — Jeg
þekki engan. Jeg efast um að
jeg hafi nokkurn tímann sjeð
einkaleynilögreglu. Jeg hringdi
til Glickstein í New Yohk
°g.......“•
„Þú ættir að bjóða Glick-
stein og konunni hans að konia
til okkar yfir einhverja helg-
ina“, sagði Gertrude. „Þau eru
svo indæl og það er líka gött
fyrir þig að hafa góð sambönd
við lögfræðing í New York“.'
„Við sjáum til“, sagði
Frank. „Jæja, Glickstein mælti
mjög með einum einkaleyni-
lögreglumanni, sem heitir Ben
Helm. Hann hefir sjerstaklega
gefið sig að sálfræðilegum at-
hugunum á glæpamönnum. —
Hann hefir skrifað bækur rnn
þær og heldur fyrirlestra í há-
skólum“.
„Nú, já, prófessor?“ sagði
George með lítilsvirðingu.
Frank stundi við. „Jeg hefi
oft velt því fyrir mjer, hvern-
ig stendur á því að maður, sem
er vel að sjer í sínu fagi, er
alltaf álitinn fyrir neðan með-
alleg, en aftur á móti er leigu-
bílstjóri álitinn háfa vit á öílu
milli himins og jarðar. Helm
er ekki prófessor, George. ;—
Hann er bara lögreglumaður,>
sem kann að lesa og skrifa og’
tekur starf sitt alvarlega. Jeg
hefi heyrt að konan hans sje
leikkona“.
„Kvikmyndaleikkona?“
spurði Gertrude hrifin.
„Mig minnir gð Glickstein
hafi sagt að hún væri á svið-
inu“.
George hjelt áfram að borða
súpuna á meðan frændi hans
og frænka ræddu um það, hvort
þau hefðu heyrt getið um leik- !
konu, sem hjeti Helm. Gertrude
komst að þeirri niðurstöðu að
líklega notaði hún eitthvert
annað nafn. j
„Auðvitað er lítil von til þess
að nokkur árangur fáist þó áð
Sprague hafi fengið þennan
leynilögreglumann“, sagði
Frank. I
George leit upp.
Bifreibaelgendur
— Vorið kemur bráðum . . —
Látið oss standsetja bifreið yðar
áður cn vorannir byrja.
SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFJELAGA
Bifreiðaverkstæði — Hringbraut 1119.
Símar: 5495 og 7005.
IX*
Kirkjustræti 4
Húsið á lóðinni nr. 4 við Kirkjustræti í Reykjavík er
til sölu til niðurrifs. Tilboð miðist við það, að húsið sje
þegar rifið niður að grunni og allt tilheyrandi því flutt
burt af staðnum jafnóðum eða strax að niðurrifi loknu.
Húsið verður til sýnis í dag og þrjá næstu daga
klukkan 16—17.
. . Tilboöum sje skilað til undirritaðs, sem veitir allar
nánari upplýsingar, í síðasta lagi fyrir kl. 12 á hádegi
laugardaginn 3. mars næstkomandi.
Guðmundur Ásmundsson hdl.
Sambandshúsinu. Sími 7080.
CH08SLEY DIE8ELVJELAR
fyrir fiskibáta
Getum útvégað til afgreiðslu í mars—apríl n. k. eftir-
taldar CROSSLEY bátadieselvjelar, með niðurfærslu- og
skiptigear, svo og skrúfu útbúnaði, —
36 hestafla — 45 hestafla — 72 hestafla — 110 hestafla.
Ennfremur snarvendar Crosslcy dieselvjelar.
100 hestafla — 160 hestafla — 240 hestafla.
Allar nánari upplýsingar í skrifstofu vorri og hjá Jóni.
Jónssyni, vjelstjóra, Ránargötu 1A, sími 2649.
Fjalar h.f.
Hafnarstræti 10—12. — Símar 6439 og 81785.
Orðsending
tii lulseigenda í Reykjavík
Vegna þeirrar staðhæfingar, að afnám húsaleigulag-
anna muni auka húsnaeðisvandræðin í bænum, er það
eindregin og alvarleg áskorun stjórnar Fasteignaeigenda-
fjelags Reykjavíkur til allra þeirra húseigenda í Reykja-
vík, sem geta leigt íbúðarhúsnæði þann 14. maí í vor,
að þeir tilkynni það skrifstofu Fasteignaeigendafjelagsins
eigi síðar en næstkomandi fimmtudag. Skrifstofan er í
Aðalstræti 9, sími 5659, og verður tilkynningum veitt
móttaka kl. 1—6 daglega til fimmtudagskvölds.
Upplýsingar óskast bæði um það húsnæði, sem laust
verður vegna uppsagnar og einnig allt nýtt leiguhús-
næði. Teljast með lausu húsnæði allar þær leiguíbúðir,
sem sagt hefur verið upp frá 14. maí, enda þótt ætlunin
sje að leigja þær áfram núverandi leigjendum, en það
óskast þó sjerstaklega tekið fram.
Mjög mikilvægt er, að allir húseigendur í Reykjavík
bregðist vel við þessum tilmælum.
Stjórn Fasteignaeigendafjelags Reykjavíkur.
!
■
:
I
■■I