Morgunblaðið - 09.03.1951, Blaðsíða 10

10
MORGVIS BLAÐIÐ
Föstudagur 9. mars 1951

Framhaldssaga 27

illi vonar og ótta
^ajiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiUHiiiiinmnvi
EFTIR BRUNO FISCHER
iiiim111111111111111111111111?
„í bandi um öxlina?“
„Já. Það var þægilegast að
bera byssu þannig, þegar mað-
ur er í ljettum sumarfötum.
Jeg efast um að jeg hafi brot-
ið nokkur lög með því“.
„Jeg veit hvað bíður þín, ef
jeg á eftir að rekast á þig með
byssu“, sagði Cooperman.
„Jeg sje um það að þú rek-
ist ekki á mig“.
Cooperman ætlaði að segja
eitthvað en Helm greip fram í
fyrir honum. „Við eyðum tím-
anum til einskis, Prince“, sagði
hann. „Við höfum auðsjáanlega
ekkert upp úr Bascomb, nema
út úr snúninga“.
„Hann heldur það að minnsta
kosti, en við getum gert yður
heitt í hamsi, Bascomb“, sagði
Prince.
„Jeg skil ekki hvernig það
má vera“, sagði Tony letilega.
„Jeg svara öllum spurningum
sem eru lagðar fyrir mig. Jeg
get ekkert að því gert þó að
ykkur líki ekki svörin“.
Síðan heyrist lágt muldur og
loks fótatak. Tony kom út á
pallinn í fylgd með Cooperman.
Lögregluþjónninn sem sat á
tröppunum stóð á fætur. Bob
Hutch leit með aðdáunaraug-
um á Tony.
„Þú bíður hjer, Bascomb“,
sagði Cooperman og gaf George
merki um að koma inn.
„Gættu þín á þeim, George“,
sagði Tony um leið og George
stóð á fætur. „Láttu þá ekki
leika á þig“.
„Hafðu engar áhyggjur af
mjer“, sagði George og gekk
inn á eftir Cooperman.
Þeir sátu allir í hægindastól-
unum í stofunni. Helm sat á
legubekknum við hliðina á lög-
reglumanni, sem hafði ekki
lagt neitt til málanna á meðan
þeir voru að yfirheyra Tony.
Oeinkennisklæddur maður sat
við borðið með litla minnisbók
fyrir framan sig. Ungur maður
varla eldri en George sat í stóln
um við gluggann. Hann var í
ljettum sumarjakka og skyrt-
an var fráhneppt í hálsinn.
Hann stóð á fgfetur og rjetti fram
hendina.
„George Dentz? Jeg heiti
Hugh Prince. Jeg þekki frænda
yðar. Hef lent í málum við
hann. Hann er röskur karlinn.
Þjer þekkið náttúrlega Ben
Helm. Og þetta er Greely und-
irforingi".
George kinkaði kolli til
Helms og undirforingjans. „Ger
ið svo vel að fá yður sæti“,
sagði Prince, og George settist.
Þetta virtist ætla að ganga vel.
Enginn rjeðst á hann með
skömmum. Enginn sakaði hann
um neitt. Þegar hann var spurð
ur, sagði hann frá því að hann
hefði ekið Jeannie Poole á
fimmtudagskvöldið fyrst heim
til Tony Bascomb og síðan til
Kinards.
„Tókst vel á með ykkur þá?“
spurði Prince.
„Ja, jeg bauð henni vínglas,
en hún afþakkaði. Sagðist vera
þreytt og vilja fara að sofa.
Þegar við komum hingað, vildi
Helm tala við míg, og Mark
fylgdi henni í húsið. Jeg sá hana
ekki eftir það“.
„Þjer eigið við fimmtudags-
kvöldið?“
Helm tók pípuna út úr sjer.
„En úr því að þú bauðst henni
vínglas með þjer, þá hefur þjer
líklega líkað vel við hana“,
sagði hann.
„Jeg get varla sagt að jeg
hafi þekkt hana. Við höfum
ekki verið saman nema í tíu
mínútur“.
„En þig langaði til að kynn-
ast henni betur?“
„Jeg hafði ekkert að gera
þetta kvöld“.
„Og svo þegar við sátum úti
á appinum og spjölluðu sam-
an þá gramdist þjer hvað Mark
dvaldist lengi hjá henni.
George strauk yfirvaraskegg
ið með þumalfingrinum.
„Gramdist mjer?“
„Já, það sýndist mjer“, sagði
Helm. „Þú varst alltaf að gjóta
augunum þangað“.
„Jeg get varla sagt að mjer
hafi gramist. JJeg þekkti hana
varla“.
„Og þó komuð þjer næsta
dag til að hitta hana“, sagði
Prince.
„Jeg veit ekki hvort hægt er
að segja það beinlínis. Jeg var
að koma af skrifstofunni og
þegar jeg ók hjerna framhjá
sá jeg að hún sat úti á pallin-
um svo að jeg stoppaði“.
„Bíddu við“, sagði Cooper-
man. „Þú ferð varla hjer um
á leiðinni heim úr vinnunni".
„Jeg sagðist ekki hafa verið
á leiðinni heim. Jeg var að fara
til Sprague til að tala við hann
um mál, sem snertu reksturinn
yfir daginn“,
„Gerðuð þjer það?“ spurði
Prince.
„Jeg komst aldrei þangað.
Jeannie Poole bað mig að gefa
sjer kvöldverð niðri í bænum
og keyra sig síðan á járnbraut-
arstöðina11.
„Hvað var klukkan þá?“
„Um hálf sex“.
„Hvaða lest ætlaði hún að
fara með?“
„Með lestinni sem fer klukk-
an hálf átta frá Hessián Valley.“
„Jæja“, sagði Prince. „Og
hvað svo?“
„Við borðuðum kvöldverð á
„Black Roclc Inn“. Þar var fullt
af fólki og afgreiðslan gekk
seint. Allt í einu sá jeg að
klukkan var orðin rúmlega sjö.
Jeg sagði Jeannie að hún mu.ndi
ekki ná lestinni og það færi
ekki önnur lest til New York
fyrr en næsta morgun“.
„Engin furða þó að hún hafi
misst af lestinni“, sagði Cooper-
mann. „Black Rock Inn“ er
fjórtán mílur frá járnbrautár-
stöðinni".
„Veist þú um nokkuð boðlegt
veitingabús, sem er nær?“
„Það kemur ekki málinu við“,
sagði Prince. „Þjer hljótið að
hafa vitað að það var ekki hægt
að keyra fjórtán mílur, borða
kvöldverð og aka aftur til baka
á tæpum tveim klukkutímum".
„Það var gaman að vgra með
henni og tíminn Jeið fljótt“,
sagði George. Um leið og hann
var búinn að segja það sá hann
eftir því. Þetta voru nákvæm-
lega sömu orðin og Tony mundi
nota.
„Eruð þjer vissir um að yð-
ur hafi ekki fundist hún svo
skemmtileg að þjer hafið ekki
kært yður um að hún næði lest
inni?“
„Jeg hugsaði ekki svo langt.
Þó skal jeg viðurkenna að mjer
fannst það ekkert verra að við
þyrftum ekki að flýta okkur
við máltíðina“.
„Hvert fóruð þið svo?“
„Við vorum þar góða stund.
Það var spilað þar og við döns-
uðum. Annars þekkja þeir mig
á „Black Rock Inn“. Gibons,
eigandinn sá okkur þegar við
fórum“.
„Hvenær fóruð þið?“
„Klukkan hefur líklega ver-
ið rúmlega hálf tíu. Jeannie
var hrædd um að hún mundi
ekki fá inni hjer, ef hún kæmi
seinna“.
„Þótti henni slæmt að hafa
mist af lestinni?“
„Ekki beinlínis, en hún vildi
endilega fara með fyrstu lest
um mogrunirin. Jeg sagði henni
að það færi lest klukkan sjö og
hún vonaði að hún kæmist nógu
snemma á fætur til að ná
henni“.
„Sagði hún nokkuð um það
hversvegna henni lægi á að kom
ast til New York?“
„Nei“.
„Hvað sagði hún um sjálfa
sig?“
„Hún talaði lítið sem ekk-
ert um sjálfa sig“.
„Minntist hún á Tony Bas-
comb?“
George teygði sig yfir borðið
til að drepa eldinn í sígarett-
unni. Hann fann að mennirn-
ir fimm horfðu allir á hann.
„Hún spurði hvort hann ætti
unnustu í Hessian Valley. Jeg
kærði mig ekki um að tala um
það við hana, svo að jeg gaf
ekkert út á það“.
Prince kinkaði kolli. Vafa-
laust hafði hann fengið upp-
lýsingar um Rebekku Sprague
og biðlana hennar.
„Langaði yður ekki til að vera
lengur með Jeannie Poole í
gærkveldi?“
„Jeg veit ekki. Máske. En
hún sagðist þurfa að fara að
hvíla sig ef hún ætti að ná lest-
inni“.
„Buðuð þjer henni að keyra
hana á járnbrautarstöðina?“
„Nei. Mig langaði ekkert til
að rífa mig 'á fætur klukkan
sex til að keyra hana nokkurra
mínútna ferð“.
„Bað hún yður um það?“
„Nei“.
„Hvernig ætlaði hún að kom
ast á járnbrautarstöðina?“
„Jeg veit það ekki. Jeg ljet
hana um það. Hún virtist kunna
ráð við flestu. Hún var ekki
feimin“.
„Fór hún í símann á meðan
þið voruð á „Black Rock Inn“,
spurði Helm.
„Ekki held jeg ... .“. George
þagnaði. „Það getur verið þó að
jeg hafi ekki orðið var við það. j
Hún fór einu sinni eða tvisvar
fram. í annað skiptið var hún
góða stund í burtu. Það getur
verið að hún hafi hringt. Jeg
veit það ekki“.
„Vissi hún þá að hún hafði
misst af lestinni“.
„Já. Við höfðum verið að
dansa og vorum búin að borða“.
„Hvað var klukkan þá?“
„Um hálf níu, en jeg veit
það ekki fyrir víst“.
EF LOFTVR GETVR ÞAÐ EKKl
ÞÁ HVERt

Hákon Hákonnrson
89.
Jeg sleppti árunum og greip riffilinn, sem Mary var búin
cið hlaða að nýju. Jeg skaut og það varð mikill tryllingui
um borð í kanóinum, sem elti Jens.
„Róðu, Jens, róðu!“ kallaði jeg. „Jeg skal sjá um, áð bá*~
arnir nái þjer ekki.“
Hinn kanóinn, sem hafði tekið stefnuna til okkar, var
nú ekki meira en fjörutíu metra í burtu.
„Jæja, Mary, taktu skammbyssurnar þínar,“ sagði jeg.
„Þetta er höfðinginn!“ sagði hún, „hann, sem fór með mig
til Apaeyju.11
Jeg lyfti rifflinum og ætlaði að senda honum kúlu, en
Mary tók í handlegginn á mjer. „Skjóttu ekki, Hákon, lofaðu
mjer að tala við hann.“
Og nú kom samtal, sem jeg skildi ekki eitt einasta orð í,
en Mary*sagði mjer seinna, hvað hafði farið þeim á milli.
„Sterki Hákarlinn á að lyfta árum sínum. Hvíta Blómið
langar til að tala við hann.“
„Hvers óskar Hvíta Blómið, sem var tekið frá mjer?“
„Hún óskar þess, að þú ásækir ekki vini hennar. Hvíti
maðurinn er bróðir hennar.“
„Hvíti maðurinn hefir læðst í burtu frá þorpinu. Hann
er brátt á mínu'valdi og Hvíta Blómið á að koma með til
Laka.“
„En Hvíta Blómið er sterk, og hún vill ekki koma til
baka með þjer. En þú heíir verið góð við Hvíta Blómið.
Þessvegna ætlar hún að vara þig við. Þú mátt ekki berjast
á móti henni og hvítu bræðrunum hennar.“
„Hákarlinn er sterkur. Hann tekur allt með sjer til þorps-
ins síns. Aðeins einu sinni ljet Sterki Ilákarlinn þrumur og
eldingar hræða sig. Þú verður að snúa til baka með mjer“.
Aftur var árunum sökkt í sjóinn og' báturinn nálg'aðist.
„Tefðu hann dálitla stund í viðbót,“ kallaði jeg til
Mary. „Jens er búinn að fá meðvind í seglið, og hann er að
komast burtu frá þeim, sem elta hann.“
„Sterki Hákarlinn verður að hlusta á rödd Hvíta Blóms-
ins,“ sagði Mary. „Eldin^ar hvíta mannsins eru hættulegar.
Hefir þú ekki orðið var við það?“
Verkamannafjðiagið
Dagsbrún
Framhaldsaðalfundur
Verkamannafjelagsins Dagsbrún verður í Listamanna-
skálanum sunnudaginn 11. þ. m. kl. 2 e. h.
DAGSKRÁ:
1. Framhald aðalfundarstarfa.
1. Rætt um uppsögn samninga.
Fjelagsmenn sýni skírteini við innganginnn.
Stjórnin.
Hangikjötið
góðkunna er nú daglega tekið úr reyk. — Sama
ágæta vcrkunin og áður. — Páskarnir nálgast. —
Verslanir pantið í símum 4241 og 2678.
^amband íót
óamuivma
fjeta
cja
m
•»ji