Morgunblaðið - 09.05.1951, Blaðsíða 10

10
MORGinSBLAÐlÐ
Miðvikudagur 9. maí 1951.
Framhaldssagan 24
iiiMiniiwniMmiimmiiiiiitiriimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimn11
AST í IVIEIIMUIU
SKALDSAGA EFTIR LOIS EDWARDS..—£
Jeg settist og Giséle hjelt áfram
„Jeg verð að segja að mjer
finnst þú ekki beinlínis vera að
springa af kæti, ef tekið er tíllit
til þess að þú ert nýtrúlofuð. Jeg
vona að þú látir ekki áhugaleysi
okkar hafa áhrif á þig. Þú hefur
sjálfsagt heldur ekki búist við
öðru. eða hvað?“
„Jeg bjóst ekki við neinu“.
„Það er ágætt. Það eina sem þú
færð frá mer, er nefnilega verra
en ekki neitt. Þú vaktir lengi í
gær?“
,,Ja .
„Það er skrítin hending að þú
skulir vakna næsta dag við það
að þú ert trúlofuð“.
„Það var ekki beinlínis hend-
ing“.
Hún settist upp. „Ætlarðu að
neita því að þú varst uppi í kof-
anum með Guy í nótt og eftir
því sem jeg best veit, þá talaðir
þú ekki eingöngu um ekkjustand
þitt? Helen sá þig, kjáninn þinn
hún....“. Hún þagnaði. „Þú get-
ur að minnsta kosti ekki neitað
því“. Hún var orðin æst.
„Jeg neita engu“.
„Nei. Þú þykist hafa verið snið-
ug, kæra tilvonar.di mágkona. En
það stendur ekki lengi. Jeg þekki
Guy og jeg veit að það stendur
ekki lengi“.
„Hvað stendur ekki lengi?“
spurði Guy. Hann stóð í dyrun-
um.
Giséle hrökk við. „Þessi trúlof
un þín. Guy, þú mátt ekki gera
það, þú mátt það.ekki. Hún er
ekki þess verð að snerta þig.
Hún er. ..
„Þegiðu". Hann ýtti henni frá
sjer og kom til mín og tók hönd
mína. „Giséle, jeg sagði þjer í
morgun að þú yrðir annaðhvort
að koma fram við Georgiu sem
tilvonandi eiginkonu mína, eða
fara hjeðan annars. Þú samþykkt j
ir það, og þrern stundum síðar
hefur þú svikið loforðið. Þú átt i
einskis úrkosta lengur. Þú ferð (
hjeðan og það strax“.
Giséle stóð sem þrumu lostin. j
„Guy, þjer er ekki aivara“.
„Víst er mjer alvara. Þú ferð
strax“.
I fyrsta sinn síðan jeg sá hana,
hvarf þót.tinn úr svip hennar.
„Guy....“. Hún rjetti fram hend-
urnar biðjandi. „Guy, eg skal
gera hvað sem er, þú mátt bara
ekki láta mig fara“.
„Það er Georgia, sern verður að
ákveða hvort hún fyrirgefur eða
ekki“, sagði Guy kuldalega.
Jeg sárkenndi í brjósti um þau
bæði. Hann virtist rólegur, en
hönd hans titraði. „Giséle“, sagði
jeg. „Jeg skil og jeg skal fyrir-
gefa“.
Hún leit á mig og þó að jeg sæi
að henni var mikið niðri fyrir þá
komu þó hörkudrættir í andiit
hennar. Jeg vissi það að hún;
mundi aldrei fyrirgefa mjer.
„Georgia, biddu hann um að lofa
mjer að vera“, sagði hún.
Jeg vildi ekki að hún yrði kyrr.
Jeg var hrædd við hana. En jeg
tók þjettar um hönd Guys. „Þú
verður að biðja systur þína að
vera kyrr hjer“, sagði jeg. „Þetta
er líka hennar heimili".
Það varð löng þögn áður en
Guy svaraði. „Þú átt þetta ekki
skilið“, sagði hann loks, „en þú
getur verið hjer ef þú vilt“.
Hann sneri sjer að mjer. „Jeg
kem aftur eftir augnablik, Georg-
ia. Þú verður eítir hjer hjá Gis-
éle“. Kann gekk hratt út.
„Þakka þjer fyrir, Georgia",
sagði Giséle, þegar hann var far-
inn. Rödd hennar var kuldaleg
eins og regndroparnir á rúðunni.
„Jeg býst við að þú háfir verið
mjög göfug“.
„Ekkert aö þakka“, sagði1 jeg.
„Þú gerðir það auðvitað, fyrir
Guy en ekki fýrir mig. Jeg skal
haga mjer vel, Georgia. en jeg. .
jeg get ekki fyrirgefið þjer.“ Jeg
svaraði ekki.s.vo hún hjelt áfram.
„Þú %nátt ékki segja Guy það?“
„Þú veist að jeg geri það ekki“,
sagði jeg. „Annars mundir þú
ekki þora að segja það við mig“.
Jeg fór út og upp í herbergi
mitt. Jeg tók kápu út úr skápnum
og fór niður aftur og út. Rign-
ingin fjell niður á bert höfuð mitt.
Jeg gekk í kring um húsið og
niður að býlinu.
„Góðan daginn, Mia“ kallaði
jeg og hljóp í áttina til hennar,
þegar jeg heyrði að hún heilsaði
mjer með gelti.
Þegar jeg kom inn aftur eftir
gönguferðina var jeg holdvot.
Dyrnar að herbei'gi Helen voru
lokaðar. Jeg hafði ekki sjeð hana
síðan kvöldið áður. En jeg vissi
að brátt mundi að því koma að
jeg yrði að sjá hana.
Þegar jeg kom niður í stoíuna
hálftíma síðar, var hún ekki þar.
En hin voru þar öll saman kom-
in. Það hafði verið borið fram
kampavín. Guy kom til móts við
mig og tók undir handlegg minn.
Við gengum inn í stofuna saman.
„Jeg ætlaði að koma ykkur að
óvörum“, sagði Guy. „en því mið
ur er það ekki á hverjum degi
sem kampavín er á borðum hjer,
svo þið vitið sjálfsagt að eitthvað
er á seiði. Jeg hef ánægjuna af að
tilkynna ykkur að Georgia hefdr
gefið mjer já-yrði sitt og vill
verða konan mín. Þið getið ef til
vill ekki samglaðst henni, en þið
getið að minnsta kosti samglaðst
mjer“. Hann brosti og lagði hand-
legginn utan um mig.
„Það var gaman að heyra“,
sagði Bradford. „Leyfist manni að
kyssa hina tilvonandi brúði“.
Kona hans leit á hann með aug-
ljósri vanþóknun þegar hann
gekk yfir gólfið og kyssti mig á
vangann. Það liðu nokkur augna-
blik áður en hún sagði nokkuð.
„Jeg óska þjer til hamingju“,
sagði hún við mig. „Mjög ánægju
legt fyrir þig“.
„En jeg“, sagði Guy. „Á ekki
að óska mjer til hamingju?"
Hún hikaði en lyfti loks glas-
inu og muldraði eitthvað.
„Þið verðið að fyrirgefa þó að
við látum ekki í ljós neina undr-
un og ánaegju“ sagði Giséle og
bætti svo við. „Guy sagði okkur
það nefnilega í rnorgun".
„Jeg óska þjer til hamingju,
Georgia“ sagði Dickie. Hann lyfti
glasinu hátt. „En því miður get
jeg ekki óskað þjer til hamingju
Guy. Jeg er búinn úr glasinu".
Anette hafði ekkert glás. Hún
sat þegjandi og horfði inn í eld-
inn í arninum. Henri tautaði eitt-
hvað á frönsku og Bruno stóð upp
úr sætinu við gluggann og kom
til okkar. Hann kyssti Guy á
báð vanga að frönskum sið og
hneigði sig djúpt fyrir mjer Þetta
var engin gleðile" hátíðastund.
Seinna um daginn fór jeg upp
til herbergis míns til að hvíla
mig. Jeg hafði setið inni í skrif-
stofu Guy á meðan hann raðaði
reikningunum eftir hátíðahöldin.
Nú þegar jeg gekk upo stigann
aftur, hugsaði jeg um Helen. Það
var eins og jeg hefði sent henni
hu^sftevti, því þegar jeg gekk
fram hjá dyrum hennar, kallaði
hún:
„Ert þetta þú? Komdu inn. Mig
langar til að tala við þig“.
.Jec var dauðþreytt, en jeg varð
að ljúka þessu af fyrr eða síðar.
Jeg opnaði dyrnar og fór inn.
Hún sat í hægindastól með wisky-
flösku á borðinu fyrir framan
sig. Jeg sá strax að hún var mjög
drukkin.
„Er það satt, sem Giséle sagði
mjer?“ spurði hún.
„Jeg veit ekki hvað Giséle hef
ur sagt þjer, en það er satt áð
jeg ætla að giftast Guy“.
„Útilokað“.
„Helen, nú hef jeg fengið nóg
af þessum ásökunum. Jeg er ekk-
ert. verri en aðrir og það er eng-
in ástæða til þess að allir þurfi að
verða skelfingu lostnir yfir því
að jeg ætli að "iftast Guy“.
„Hvernig getur þú gifst hon-
um, þegar þú veist að jeg elska
hann“, spurði Helen. „Þú hcfur
svikið mig“. Hún hækkaði rödd-
ina.
„Mig langar ekki til að reyn-
ast þjer illa“, sagði jeg og reyndi
sð stilla mig, „en Guy elskar þig
ekki. Honum er frjálst að velja
hveria hann vill elska“.
„En hann hefði getað elskað
mig. Jeg hefði getað látið hann
elska mig. Þið skuluð aldrei verða
XKákoiB HékoRssrsoa
116.
Um nóttina rak okkur nokkuð út til hafs og um morguninn
leituðum við til lands að nýju. Nú var vandamálið það, hvernig
við ættum að fara að því að ná í eigur okkar og fjársjóðinn. Þar
að auki vantaði okkur nokkra menn í viðbót. Við urðum á einn
eða annan hátt að ná í Borneo og negramatsveininn.
Við bundum skonnortuna dálítið frá landi. Jehs fór í bátinn og
rjeri til lands til þess að tala við skipstjórann eða einhvern ann-
an. Jeg beindi einni fallbyssunni að landi til þess að geta sent
ræningjunum kveðju, ef þeir skyldu ráðast á hann.
Þegar Jens var kominn í- skotfæri frá landi, hætti hann að.
róa og reis upp í bátnum.
„Er stýrimaðurinn á Sæljóninu þarna?“
„Já, en skipstjórinn er hjer líka,“ svaraði Howell. „Þú skalt held-
ur tala við hann.“
„Jeg er búinn að tala nóg við hann. Jeg spurði eftir stýrimann-
inum.“ |
„Enginn hjer opnar munninn, án þess að jeg gefi leyfi til þess". i
öskraði Howell.
„Þið getið naldið munni fyrir mjer, en ef ykkur skyldi fara
að langa í eitthvað til að láta í hann, þá verður einhver annar
en Howell að tala við mig. í raun og veru ætti jeg að senda honum :
kúlu, en hann fær vafalaust þá refsingu, sem hann hefir unnið
til, án minnar hljápar. Nú ætla jeg að tala við stýrimanninn. Ef
jeg fæ það ekki, ræ jeg aftur út í skútuna.“
„Kvað viljið þjer?“ spurði stýrimaðurinn.
„Hvað jeg.vil? Það væri sjálfsagt eðlilegra, að jeg spyrði, hvað
þjer viljið. En við skulum ekki þýséta um það. Hve margir menn
voru um borð á Sæljóninu?“ '£ : i
„Þrjátíu og fimm alls“. 1 '
„Þarna í fjörunni eru ekki nema tuttugu og þrír, eftir því sem
jeg get sjeð. Hvað er orðið af hinum?“
„Fjórir vortr skotnir niður á hiuni eynni í gær. Tveir duttu
• *•••**■■■■■■••■■■■■■■■■■■■■*■■•■■■■■■■■•■■•■*•*•■»* * ■ .*■■■■■■■■ ■ ■ ■ ■ ■ •
I TILKVNMIMG I
Hjer með tilkynnist, að P. Stefánsson, Hverfisgötu 103, :
■ Reykjavík, hefur verið breytt í hlutafjelag frá og með j
; 1. maí 1951, og er nafn hlutafjelagsins P. Stefánsson H.F. I
■
! til heimilis Hverfisgötu 103, Reykjavík.
! Jafnframt tilkynnist, að jeg hefi látið af störfum, sem :
• framkvæmdastjóri, frá sama degi.
; Um leið og jeg þakka löng og góð viðskifti, persónu- I
■
j legan og viðskiftalegan velvilja, leyfi mjer að æskja þess, ;
■ að P. Stefánsson H.F., verði aðnjótandi sömu hlunninda :
• og velvilja og jeg. :
; Reykjavík, 5. maí 1951.
Z P. Stefánsson.
; Eins og að ofan er skráð, hefir fyrirtækinu P. Stefáns- •
• z
: son, Hverfisgötu 103, verið breytt í hlutafjelag og verð- ;
; ur nafn þess hjer eftir, P. Stefansson H.F., Hverfisgötu :
; 103, Reykjavík. :
Það er ætlun vor að starfa á sama trausta grundvelli ■
• og fyrirennari vor og væntum vjer að njóta sama trausts ;
■ og velvilja og hann. :
P. Stefánsson H.F. :
66
KEIMWOOD „CHiEF
HRÆRIVJELARNAR
Eru nú komnar til landsins
Tekið d móti pöntunum
HEKLA H.F.
Hafnarfjörðiir !
: Umsóknir fyrir hörn í dagheimili Verkakvennafjelags- 5
• :
: ins veitt móttaka næstkomandi föstudagskvöld kl. 8,30, ;
2 *
; í Dagheimilishúsinu. S
■ •;
; Daghcimilisiiefndin.
■■■■■■BB■!■«■■■■!■■■•■•■«■■■■■•■■NI■■■I■■■■■•■■■■•■■■«■■■■••■■•■■■■a*H
* m
■ »;
! SundhöSI Reykjavikur I
« m
• . - ■ B'. . m,
| verður framvegis oþin fyrir bæjarbúa, ncma ósynd börn, jj
■ . m
j allan daginn til kl. 8 síðd. Ósynd börn fá aðgang að Sund- :
| | 41 frrttffi„ m
1 höllinni fyrir kl. 9 árd. og milli kl. 4,15 Síðd. til kl. 8. :
■ •