Morgunblaðið - 13.06.1951, Blaðsíða 10

10
MORCUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 13. júní 1951
Framhaldssagan 18

niiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiirrirmi
1
ERFÐASKRÁIN
Skóldsaga eftir Neliu Gardner White
„Jeg hef ekki hugmynd um
hvað jeg á að gera við þetta“,
sagði hann. „Hvað verður eigin-
lega um þessa muni, sem eru
seldir hjerna? Koma þeir aftur á
basarinn næsta ár? Haldið þjer
að þjer getið notað þessa litlu
svuntu?“.
Hún leit glettnislega á svunt-
una. „Jeg held hún sje of lítil
fyrir mig“, sagði hún. „Jeg nota
venjulega stórar slátrarasvunt-
ur“.
„Það hefði jeg ekki haldið“,
sagði hann. Hann lei't upn og sá
að Miranda var komin til þeirra.
Augu hennar voru óeðlilega stór
og hún leit viðvarandi á hann.
„Get jeg fengið annan te-bolla?“,
sagði hann. „Jee verð að hressa
mig eftir öll þessi kaup“.
Hann sá giftingarhringinn og
tvo aðra hringi alsetta gimstein-
um og perlum á fíngerðum og
grönnum fingrum frú Lord, þeg-
ar hún lyfti te-katlinum. Hanr
settist á borðbrúnina.
„Farðu burt“, sagði hann við
Miröndu. „Mig langar til að
daðra dálítið við móður þíná“.
En þegar Miranda var farin,
þá gat honum ekki dottið neitt í
hug að segja henni. Hann sat
bara þegjandi og drakk te-ið. —
Honum fannst hann vera aleinn
í miðri mannbröng með henni.
Þögnin varð vandræðaleg. Frú
Lord sat grafkyrr. Hún bauð
ekki te-ið, en skenkti aðeins í
bollana, þeoar fólk bað um það.
„Jeg elska Miröndu“, sagði
hann skynailega. „Er yður
sama?“. Þetta "nt sannarlega
ekki kallast heppilegt augnablik
fyrir slíka yfirlýsingu, orðin
voru svo stór að honum fannst
þau mundu hafa heyrst um alla i
salinn. En enginn annar hafði
heyrt það.
Hann fann að frú Lord horfði
á hann rannsakandi og alvarleg
á svip. Honum fannst hann hafa
hagað sjer eins og kjáni, en
maetti þó augnaráði hennar með
sömu alvöru.
„Er henni sama?“, spurði frú
Lord.
„Jeg hef ekki sagt henni það“,
sagði hann.
„Jeg hefði ekki haldið að þjer
væruð af gamla skólanum, þegar
menn sneru sjer fyrst til foreldr-
anna með bónorðið".
„Jeg er það heláur ekki. Mjer
datt bara í hug að spyrja yður
hvort yður væri sama“.
„Jeg vil ekki úttala mig um
það, ef það skiptir ekki máli“,
sagði hún þurrlega.
„Jeg sagði ekki að það skipti
ekki máli“, sagði hann. „Það gssti
einmilt skipt rnáli. Miranda
treystir dómgreind yðar. En
þetta er auövitað bara út í blá-
inn. Mirön„u fellv.r ekki emu
sinni víð mig“.
Tvær konur komu að borðinu.
„Gerið svo vel að fá ykkur köku“,
sagði Weuster. Og þar með var
þessu samtali iokio.
Fólk fór að tínas. heim í kvöld
matinn. Það munái koma aftur
um kvöldið. Átti hann að le^gja
það á sig að koma aftur? Hann
hjelt ekki. Hann ^yrði að frú
Burrell sagði: „Góða nótt, Mary“
„Jeg ætla að ganga heim“,
sagði han„ við Burrel-hjónin.
Burrelí lagði sn iggvast hendi
sína á öxl Websters, en leit strax
u;idan. Svipur ha is var föður-
legur og þah.dátur í senn.
Webster gekk þvert yfir sal-
inn þangað sem Miranda stóð.
„Á jeg að fylgja þjer heim“,
spurði hann.
„Jeg er að bíða t-„r mömmu",
sagði hún.
„Þá fylgi jeg ykkur báðum“,
sarði hann.
< „Þú ert örláíur á góðverkin".
s „Svona hættu þessu“, sagði
hann næstum hran; lega. “Komdu
þjer af stað, úr því bú þarft ekki
að ve-ra hjerna len,'ur“.
Hann fann að fólk horfði á þau
þegar þau gengu út. Honum
fannst næstum hann ..e'"ra bað
; segja: „Sleikir sí" upp við Lord-
j fólkið núna, ] egar það hefur
komist yfir öll auðæfin. Hann
kemur auga á aðalatriðin, náung-
j inn „ skrifstofunni hjá Burrell".
j En „ann fór út í f'r' 1 með Mir-
öndu o" móður hennar. Þau töl-
] uðu ekki um annað en hversdags-
lega hluti og voru komin allt of
fljótt að húsinu.
„Góða nótt“, sagði hann.
Þær svöruðu vingjarnlega og
hur.u inn.
Næsta dag var messa í kirkj-
unni. „Nei, hvað sje jeg“, saffði
frú Everts. „Þarna fara þau. Jeg
skil ekki hvernig hún getur farið
til kirkju. Jeg skil það ekki“.
Og þarna gengu þau, Francis,
Miranda og frú Lord , „öldu vetr
arveðrinu, upp tröppurnar og inn
í kirkjuna.
„Nei, það er ekki von að þjer
skiljið það“, sapði-’.”e„st3r.
En hann fór ekki til kirkju
þennan sunnudag. Hann varð að
viðurkenna að hann treysli sjer
ekki til þess. Hann treysti sjer
ekki til að fara að horfa á Franc-
is við hlið móður sinnar og í-
mynda sjer hvað hann væri að
hugsa.
Síðari hluta þriðjudagsins sat
V/ebster einn á skrifstofunni. —
Burrell hafði farið i rjettarsal-
inn til að flýtja mál. Um þrjú
leytið opnuðust dyrnar og Frank
Lord kom inn. Hefur hann skipt
um skoðun? var það fyrsta sem
Webster datt í hug. Frank Lord
kinkaði kolli og settist.
„Það verður að binda endi á
þetta, herra Webster“, saeði
hann.
„Hvað?“.
„Þetta allt. Jeg kæri mig ekki
um að mjer sje blandað meira í
slíkt“.
„Jeg verð að viðurkenna, að
jeg veit ekki hvað þjer eigið
við“.
„Blaðamennirnir hafa verið að
ónáða konuna mína og jeg kæri
mig ekki um það‘V
„Jeg get því miður ekkert að
því gert. Jeg skrifaði ekki*erfða-
skrána“.
„Jeg skal þá sjá svo 'um að
endi verði bundinn á þetta. Jeg
hef gert ráðstafanir".
„Hvernig þá? Þjer getið ekki
farið í mál við Thorne. Það er
ekkert við því að gera þó fólk
tali um þetta .... blaðamenn
verða líka að vinna fyrir laun-
um sínum. Þjer gætuð eins gert
kröfur yðar til peninganna“.
„Þvi skyldi gera það? Jeg
er ekki ríkur maður, herra
Webster, en sóma minn á jeg þó.
Jeg kæri mig ekki um að hann
sje rifinn í tætlur“.
„Jeg sje ekki betur en þjer eig-
,ið hann ennþá ósnertan. En jeg
skil ekki hvernig á að binda endi
á þetta, ef enginn oerir kröfu til
peninganna. Mjer finnst órjett-
látt að láta allt renna til ríkisins.
Jeg skyldi halda að þjer þyrftuð
á þeim að halda".
„Hver þyrfti svo sem ekki á
þeim að halda? En jeg veit að
jeg er ekki maðurinn, sem átt er
við. Jeg hef saet það áður, að jeg
talaði aldrei við Thorne á með-
an hann lifði og móðir mín minnt
ist aldrei á hann“.
„Sannar það nokkuð? Ilvenær
dó móðir yðar?“.
„Þegar jeg var sextán ára“.
„Jee býst varla við að hún

ARNALESBOff
'JTlorgimblaðsms *
VINNULANDI
2.
Jú, Tommi þorði ekki annað en að gera eins og pabbi hans
skipaði. Hann tók fræbrjefið og fór með það út í garðinn. En
áður en hann tæki til vinnu sinnar, — hvernig væri það þá að
tylla sjer aðeins niður og hvíla sig. Honum veitti sannarlega ekki
af því, áður en hann byrjaði á þessari leiðinlegu vinnu. Og svo
leið ekki á löngu þar til hann var sestur utan í kálgarðsveginn og
góndi upp í loftið. Það myndi ábyggilega líða á longu þar til hann
gæti fengið sig til að standa upp og taka til við starfið.
Samt var hann að hugsa um fræið. — Æ, þessi leiðinlegu rófu-
fræ, sem lágu þarna í brjefinu. Það voru eiginlega þau, sem ollu
honum öllum þessum erfiðleikum.
— Og að hugsa sjer, að pabbi skuli setja mig í svona leiðinda-
verk. Að pabbi skuli ekki ennþá skilja, hvað mjer finnst leiðinlegt
að vera alltaf hreint að þessu striti og púli. Og meira en það, ef
jeg fer nú að púla við að setja þessi fræ niður í jörðina, þá kostar
það bara ennþá meiri vinnu seinna, þá þarf að reita burt arfanr,
hlúa að þeim, vökva þær og síðast strá á þær DDT og svo að taka
lófurnar upp, skera kálið af þeim, setja þær í poka og bera þær
upp í hús. Ó, ó, mig er bara strax íarið að kenna til í hryggnum
uf tilhugsuninni einni að eiga að fara að burðast með 100 punda
poka upp í hús. Nei, jeg er nú ef satt skal segja, þeirrar skoðunar,
að það væri allra best, ef engin rófa kæmi nokkru sinni upp. En
ekki kemst jeg hjá því að stinga fræjunum niður. Annars verður
pabbi fokvondur, skammar mig og flengir. Jeg verð að finna ein-
hvern stað, þar sem jeg get auðveldlega potað þeim niður.
Jú, þarna var hugmyndin. Og Tommi stóð hægt á fætur og leit
í lcringum sig. Þarna lá allstór steinn í einu kálgarðshorninu. Hann
gekk að síeininum, lyfti honum upp og jú, þarna undir steininum
var dáiítil hola, sem var alveg mátulega stór fyrir þetta leiðinlega
rófufræ, og áður en við var litið, þá hafði Tommi tæmt fræbrjefið
ofan í holuna og síðan velti hann steininum aftur yfir og leit flótta-
lega í kringum sig.
Jæja, nú getið þið legið þarna og gerið manni þá ekki meira
mein, þetta sumar, sagði Tommi, og nú hef jeg líka tíma til þess
að tylla mjer sem snöggvast niður og hvíla mig litið eitt.
Og með það lagðist hann afíur niður í grasið. Þetta var hávaxið
gras, sem skýldi honum í sólskirtinu. Rjett hjá honum var ribs-
berjarunnur og fyrir neðan garðinn rann lægn lækur, sem glampaði
á í sólskininu. Mikið var lifið annars yndislegt, þegar menn gátu
legið og legið og legið.
Og þarna lá Tommi hreyfirlgárlaus og góndi upp í festingu
himinsins.
17. júní
Barnaiiöcyg
Ljereftsfánarnir endast, meðan barni-3
notar flögg. — Verð 10 kr.

Skólavörðustíg 2
wy
Sími 7575

Úr fórum Jóns Árnasonar
í útgáfu Finns Sigmundssonar.
Bókin uin þjóðsögurnar og safqanda þeirra. — Ein fróð-
legasta og skemnitilegasta bókin um menn og málcfni
síðustu aldar.
„ÞAÐ ER GULLFALLEGT
ÞAÐ VERÐUR UNDRASAFN".
var sagt um þjóðsögurnar, þegar þær voru í undirbún-
ingi. Þjóðsögurnar urðu líka ástsælasta rit þjóðarinnar.
Hjer segir frá því hvernig safnið varð til, cg mönnum
þeim, sem að því unnu.
Allir þeir, er þjóðsagnanna hafa notið þurfa einnig
að eiga
ðr fórum Jóns
Hlaðbúð
IIAFNARFJÖRÐUR HAFNARFJÖRÐUR
Slysavarnardeildin
Hraunprýði
í Hafnarfirði efnir til 4ra daga ferðalags til Akureyrar,
Dalvíkur, í Vaglaskóg og Hóla í Hjaltadal, í samfjelagi
við Slysavarnarfjelagskonur í Reykjavík. Konur verða
að hafa ákveðið sig, fyrir n. k. mánudagskvöld, 18. júní.
Allar upplýsingar Varðandi ferðalagið eru gefnar hjá
undirrituðum.
Frú Rannveigu Vigfúsdóttur, sími 9290.
Mörtu Eiriksdóttur, sími 9118.
Sigríði Magnúsdóttir, sími 9175.
Sólveigu Eyjólfsdóttur, sími 9754.
STJÓRNIN
iotabátor
til sölu með tilheyrandi vjelum.
Ægisgötu 10. — Sími 1744.
Kaupuini blý og kopar
Vjelaverkstæði
SIG. SVEINBJÖRNSSON H.F.
Skúlatúrti 6. — Sími 5753.