Morgunblaðið - 14.06.1951, Síða 10

lfc
MORGUNBLAÐIÐ
í'immíudagur 14. júní 1931
Framhaldssagan 19

imriiiiitiiiiiiiiiiimiiiii

ERFÐASKRAlN)
.....Skáldsaga eftir Neliu Gardner "White r.iiimmmmmmiÁ
hefði talað um slíkt við yður á i
þeim aldri. Og ef þ-=>ð er frú Lou’
hjerna í Trigo, þá býst jeg held-
ur ekki við að hún hafi talað um
það við börn sín. Jeg er ekki að
segja þetta sem neina fullyrð-
ingu. Jeg er bara að reyna að líta
á þetta frá skynsamlegu sjónar-
miði. Þetta eru mikil auðævi sem
um er að ræða. Jeg held fyrir
mitt leyti að mjer þætti heiður
að því að vera sonur Zachary
Thorne“.
„Jeg hof ekkert út á hann að
setja. Hann er bara ekki íaðir
minn. Það er alit og sumt ....
Stelpan kom upp eftir til okkar“.
„Hver?“.
„Lord-stelpan“, sagði Frank
„Til að snuðra og koma konunni
minni úr jafnvægi".
„Hana langar aðeins til að vita
sannleikann eins og alla“.
„Sama er mjer þó þau hirði
peningana“.
„Bíddu við, Lord. Þið verðið að
skilja að bau eru í eins miklum
vanda stödd eins o« víer. Þjer
vitið hverskonar fólk þau eru.
Þau hafa stjórnað hessum bæ
frá alda öðli og eru ákaflega
stolt. En þau vilja ekki taka neitt,
sem ekki er þeirra rjetta eign. Og
ef til vill kæra þau sig ekkert
um þessa penin^a, þó að þau sjeu
í ennþá meiri fíárkröggum en
þjer. Jeg veit það ekki. En þjer
eruð ekki einn um þetta. Þjer
getið ekki ætlast til þess að fólk
tali ekki um þetta. Það er aðeins
mannlegt eðli. Jeg hef jafnvel
hjálpað til að beina athyglinni að
yður, til hess að lietta á Lord-
fólkinu. Nema þau ætli að <*era
kröfu tíl peninganna, en það hafa
þau ekki ennþá“.
Frank Lord leit niður á gólfið,
og síðan upp aftur. Hann virtist
dálítið skömmustulegur. „Þetta
setur bara allt á annan endann“,
sagði hann. „Við höfum aldrei
haft mikið á milli handa, en við
höfum kornist vel af. Jeg var
kennari og við biu",um í stór-
borg. Það var heitt og þrön"t
fyrir drenginn og Jennie hafði
áhyggjur af honum. Jeg hafði
umýð úti í sveit ó sumrin og
þekkti dálítið til sveitastarfa. —
Okkur fannst það "ott tækifæri.
En það hefur verið erfitt. Þjer
getið ekki litið á það frá mínu
sjónarmiði. Þjer sjáið betta auð-
vitað bara sem hvert annað mál.
En þetta hefur áhrif á allt dag-
legt líf. Þegar maður þarf ekki
annað en standa urn og se»ia að
maður sje lausaleikskrakki til að
fá allt sem maður þarfnast ....
þá hefur það áhrif á allt hvers-
daglegt líf“.
„Jeg skil“, sagði Wcbster.
„Þetta hefur breiðst eins og eld-
ur um allan bæinn. En þarna
liggja peningarnir og þeir eru
nytsamir. Og jeg skil ekki hvern-
ig þjer getið vitað að yður beri
þeir ekki“.
„Jeg þekki mitt fólk“, sagði
Frank Lord. „Það er allt og sumt
sem jeg veit .... Jeg var að
koma frá Lord-húsinu. Jeg hag-
aði mjer auðvitað eins og kjáni,
en jeg kærði mig ekki um að
stelpan kæmi snuðrandi uppeftir
til okkar aítur“.
Webster þagði góða stund.
„Hvað skeði?“, spurði hann loks.
„Jeg hitti gömlu frúna. Hún
skildi ekki hvað jeg var' að tala
um“.
„Jeg var hræddur um það.
Hvað sagði hún?“.
„Jeg hef aldrei komið inn í
annað eins hús. Ef maður þarf að
búa í svona húsum þegar maður
verður ríkur, þá kæri jeg mig
ekki um það .... Hún sagði svo
sem ekki mikið. Bara: „Jeg skil“
kuldalega. Svo sagði hún: „Þakka
yður fyrir komuna“, og jeg var
kominn út á götu aftur. — Jeg
hagaði mjer eins og kjáni. Hvern-
Ig átti jeg að vita að hún vissi
ékkert um þetta?“
I „Nei, þjer gátuð ekki vitað það.)
Én þau hafa líka sín vandamál.
Þau eiga lika dreng, sem er veik-
ur.... en hann er bara næstum
eins gamáll og þjer. En jeg ætla
að biðja yður að segja ekki frá
því. Hann kærir sig ekki um að
fólk viti að hann er veikur. Og
þau eiga dóttur og jeg elska hana
.... svo þetta snertir mig lika.
Jeg skal segja yður það, Lord,
að fyrst fannst mjer gaman að
þessu. Mjer fannst gaman að því
að sjá Lordfólkið falla niður úr
hásæti sínu. Jeg varð fyrir von-
brigðum þegar jeg fann yður. En
nú finnst mjer þetta allt leiðin-
legt. Jeg veit að þetta hlýtur að
hafa sín áhrif. Mig langar ekki
til að neyða Francis til að taka
ákvörðun. Jeg skil ekki hvernig
hann á að geta það. Móðir hsns
er lifandi.... og þess vegna er
það miklu erfiðara fyrir hann
en yður. En jeg er feginn að hún
hefur fengið að vita það. Það var
betra að þjer urðuð til þess held
ur en jeg hefði þurft að gera það
eða annað hvort barna hennar.
Hún hlaut að fá að vita það fyrr
eða síðar.“
Lord stóð á fætur. „Já, þetta
verður flóknara og f lóknara...
Jeg ætla að biðja yður að biðja
stúlkuna að koma ekki aftur.“
„Ef jeg hitti hana,“ sagði
Webster.
Hann sat kyrr í stólnum eftir
að Lord var farinn og hugsaði
um skemmtilega eldhúsið uppi á
bóndabænum. Og um barnið með
fallegu brúnu augun, sem virtist
ekki geta talað, en var þó svo
gáíulegt. Og um Jennie með
festulega andlitið. Hann hafði
fundið það strax að þessi fjöl-
skyldá var bundin ástarböndum.
En nú sá hann Jennie fyrir sjer
horfa á drenginn og hugsa um
allt, sem hægt rnundi að gera
fyrir hann, ef þau fengju pening-
ana. Og honpm fannst hún mundi
horfa á Frank, mann sinn, mð
öðrum augum. Það var óbæri-
legt að hugsa um það. Fari þess-
ir peningar til fjandans, sagði
hann upphátt við sjálfan sig. Og
hvers vegna í ósköpunum hafði
hann sagt Frank Lord að hann
elskaði Miröndu? Honum hafði
fundist hann þurfa að segja eitt-
hvað við hann sem sýndi að þetta
snerti hann líka, að vandamálið
snerti ekki aðeins hann og hans
fjölskyldu.
Jæja, þá vissi frú Lord það.
Hvort sem hún hafði vitað það ■
fyrr eða ekki, þá vissi hún það
að minnsta. kosti núna. Hann tók
upp símann. Hann þekkti ekki
símanúmerið, en bað um Lord-
húsið.
Frú Lord kom í símann. Rödd
hennar var stillileg eins og alltaf.
„Já?“ sagði hún.
„Er Miranda heima?“
„Nei, hún er ekki heima.“
„En Francis?"
„Nei. Hver er þetta, með
leyfi?“
„John Webster. Má jeg koma
snöggvast?“ Hann hafði ekki ætl
að að spyrja um það þegar hann
tók upp símatólið. En honum
fannst óbærileg tilhugsunin um
það að hún væri ein.
„Mjer þætti vænt um það ef
þjer vilduð koma einhverntima
seinna, herra Webster,“ sagði
hún. „Jeg er upptekin einmitt
núna. Verið þjer sælir.“
Jæja, ef til vill var það fyrir
bestu. Hún mundi ekki þiggja
samúð. Hún mundi vilja ráða við
þetta ein síns liðs. En samt sem
áður var tilhugsunin óbærileg.
Hálftíma síðar kom Miranda.
Það snjóaði úti og snjókornin
lágu á höfði hennar og á öxlun-
um á slitna loðfeldinum. Snjó-
kornin bráðnuðu næstum sam-
stundis því það var heitt á skrif-
stofunni eins og alltaf. Hún stóð
við dyrnar ,hikandi og vandræða
legri en hann hafði nokkurn
tíma sjeð hana.
„Er óhætt að treysta þjer?“
sagði hún loks.
„Það vona jeg. Já, þú getur
það. Jeg var að reyna að ná í
þig-“
ARNALESBOK
Jtlcrgunblaðsins 1
VINNULANDIÐ
3.
Hátt uppi á himninum sá hann snjóhvít ský líða og þá hugsaði
hann:
— En hvað svona skýjum hlýtur að líða dásamlega. Þarna liggja
þau uppi á himnirum og þurfa ekkert að gera nema að leika sjer.
Það hlýtur að vera dásamlegt lif.
Tommi lokaði augunum og reyndi að ímynda sjer, að hann væri
orðinn að skýi, sem svífi um himininn, hájt uppi yfir húsþökunum
í borginni.
En allt í einu kipptist hann við. Hann opnaði augun og horfði
undrandi á það sem var skyndilega að gerast. Hann sá ekki betur
en að eitt hvíta skýið lækkaði allt í einu flugið. Það hafði verið
svo langt í burtu en nú kom það allt í einu svífandi móti honum,
yfir kirkjuria og yfir nágrannahúsið, þangað til það að lokum
sveimaði yfir kálgarðinum' og snerist og ólgaði eins og hver.
Tommi trúði varla sínum eigin augum. Gat það verið að skýið
hefði skyndilega fluttst svo hratt yfir himininn, eða hafði hann
sofnað á meðan.
Nei, það var ekkert um það að efast, skýið nálgaðist svo hratt
að Tommi hjelt, að skýið ætlaði að taka hann með sjer. Hann þreif
upp skófluna, sem lá þarna við hlið hans og sló með henni í skýið.
en það þýddi ekkert. Honum fannst hann heyra lágt muldur inni
í skýinu. Nú varð Tommi hálf skelkaður. Hann langaði mest til að
læðast burt og flýja frá þessu ægilega skýi.
En allt í einu myndaðist op í skýjabakkann, líkast munni og nú
fór þessi skýjamunnur að tala við hann.
— Hvað ert þú að gera, drengur minn, sagði skýið.
— Jeg er að hvíla mig. Mjer fannst gott að hvíla mig og jeg
hata að þurfa að vínna, sagði Tommi. — Mikið held jeg að það
væri skemmtilegt að geta lifað eins og þið skýin, að mega sólunda
sig uppi á himnirum og þurfa aldrei að vinna neitt.
— Hahaha, sagði skýið og skellihló. Hahaha. Heldurðu, að jeg
hati að vinna? Jeg? Hvernig getur þjer dottið önnur eins vitleysa
i hug? Þú ert víst bara að gera að gamni þínu. Hvernig heldur þú
að allir fallegu garðarnir og túnin og allur gróður hjerna í ná-
grenninu liti út, ef jeg stæði með hendur í vösum. Það væri dá-
17. júní
BarnaSlö
Ljereftsfánarnir endast, meðan barni-5
notar flögg. — Verð 10 kr.
I4x/,Uul^úJ
Skólavörðustíg 2
'/W\
Simi 7575
Auglýsing
Nemcndasamband Menntaskólans í Rcykjavík
heldur árshátíð sína að Hótel Borg n. k. Iaugardag þann
16. júní. Hátíðin hefst með borðhaldi kl. 7 e. h.
Aðgöngumiðar verða seldir í íþöku n. k. fimmtudag»
og föstudag frá 5—7 e. h.
Ath. ,,Jubil“-árgangar tilkynni fjölda þátttakenda við
allra fyrsta tækifæri.
TILiíYftiN
frá Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs
um yfirfærslu á námskostnaði.
Umsóknir um gjaldeyrisleyfi fyrir námskostnaði 3.
ársfjórðungs 1951 vegna nemenda, sem dvelja ytra, ósk-
ast sendar ásamt tilheyrandi vottorðum skrifstofu deild-
arinnar fyrir 27. þ. m.
A það skal bent að þeir nemendur, sem koma heim
yfir sumarmánuðina, fá ekki yfirfærslu þann tíma, er
þeir dvelja hjerlendis.
Þeir, sem hafa hug á að hefja nám erlendis n. k. haust,
skulu senda umsóknir ásamt tilheyrandi skilríkjum fyrir
15. júlí n. k.
Reykjavík, 12. júní 1951.
INNFLUTNINGS- OG GJALDEYRISDEILD
FJÁKHAGSRÁÐS
Byggingasamvinnufjelag
starísmanna ríkisstofnanna \
m
TILKYNNIR: S
u
Þeir fjelagsmenn, sem ætla að fá íbúð í fyrirhugaðri :
sambyggingu, mætið í skrifstofu fjelagsins (Edduhús- Z
inu, efstu hæð) á morgun og föstudag kl. 5—-7 og greið- ;
ið þá fyrstu innborgun. *
Fjelagsstjórnin. :
Bilvfelía virki I
»l
■i
■
■
óskast á verkstæði Vegagerðar ríkissjóðs, við Borgartún. Z
m
m
■
Fullkomin reglusemi áskilin. Uppl. hjá Davíð Jónssyni. í
Atvinna
við saumaskap. 1—2 stúlkur, vanar verksmiðjuvinnu
óskast nú þegar.
VERKSMIÐJAN FRAM,
Reykjavík.