Morgunblaðið - 19.07.1951, Blaðsíða 10

í 10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 19. júlí 1951.
Framhaldssagan 16
..... % ' ..................

STÚLKAN 0G DAUÐINN
^iiimiimiimmiiiiimniiiiinmniniiinn* Skdldsaga eftir Quentin Patrick
i
r.
I>að er skrítið hvað jeg man
vel -eftir þessum augnablikum.
Jeg sje fyrir mjer vatnsstrókinn
úr munninum á fiskinum í miðj-
um brunninum. Seinna þegar
aðrir hræðilegir atburðir höfðu
skeð á þessum sama stað og minn
ingarnar vöktu aðeins hrylling,!
þa hugsaði jeg oft um það hve
fagurt hafði verið þar þetta kyrra
vorkvöld.
Steve og jeg sátum á stein-
bekknum við gosbrunninn. Við
satum þegjandi góða stund. Steve
starði á steinlagninguna ogr
strauk hendinni við og við yfir
liár.sitt
„Bölvaður kjáni.... mikill
bölvaður kjáni hef jeg verið,“
tautaði hann meira við sjálfan
sig en mig. „Þetta er auma á-
standið“.
Mjer þótti mjög vænt um;
Steve og jeg sárkenndi í brjósti
umkann núna. Jeg lagði höndina
á öxl hans. Hann leit á mig og þá
sá jeg hve þungbúinn hann var.
En jeg sá líka að þó að hann
hefði ýft á sjer hárið var það
samt eins og nýgreitt.
Allt í einu var eins og hann
hefði náð aftur sjálfstraustinu
sem einkenndi svo mjög Carteris
fjölskylduna.
„Jeg vil að þú vitir hve leitt
nijer þykir þetta Lee,“ sagði
hann. „Jeg veit að þjer þótti
vænt um Grace. Jeg vildi óska
að Jerry vissi hve sórt mig tek
ur þetta hans vegna. Það var
leitt að vinátta okkar skyldi fara
út um þúfur. En það var vegna
Grace.... “
Hann þagnaði og hló við beisk-
lega.
„Jeg ætla líka að biðja afsök-
unar á því að jeg varð að yfir-
gefa ykkur í gærkvöldi. Guð
einn veit að jeg fór úr öskunni í
eldinn.
Jeg vissi að Steve hafði ekki
komið heim fyrr en klukkan fjög-
ur og þó að það að vissu leyti
væri einn liðurinn í öllum þeim
undarlegn atburðum, þá gat það
varla verið í nokkru sambandi
yið dauða Grace.
„Jeg var blátt áfram neyddur
íil að yfirgefa ykkur,“ sagði
ástfanginn af annarri stúlku, Lee.
Þú ert sjálf ástfangin eða er það
ckki?“
Jeg svaraði ckki, svo hann
endurtók spurninguna:
„Ert þú ekki ástfangin af
Jerry Hough?“
í þetta sinn tók hann þögn
rríína sem samþykki. Hann bætti!
við með lágri röddu:
„En Norma sjer fyrir þjer. Það
er ekki skemmtilegt.... en það
stendur eins á fyrir okkur báð-
um. Þú hefur bara meiri von en
jeg.“
Við þögðum lengi á eftir, og jeg
hugsaði um hve undarlegt það
var að við sátum þarna og sögð-
um hvort öðru slíkt einmitt hjer
þar sem var eini sfáðurinn
við Wentworth, þar sem hægt
var að eiga stefnumót með elsk-
huga. Þarna sátum við Steve
Carteris og hjeldumst í hendur
og sögðum hvort öðru frá ástum
okkar....
„Erum við ekki komin dálítið
langt frá því sem við ætluðum
eiginlega að tala um?“ spurði jeg
og dró hendina að mjer:-' „Hvað
viltu að jeg geri?“
„Jeg vil að þú segir Trant dá-
lítið án þess að segja honum
hvaðan þú hefur það.“
„Jeg get reynt það,“ sagði jeg
kuldalega. „Hvað á jeg að segja
honum?“
Hann leit undan svo að jeg sá
ekki framan i hann.
„Lee.... jeg hitti Grace í nótt
.... löngu eftir að hún var farin
úr leikhúsinu.“
Þegar hann þagnaði fannst
mjer eins og allt í kring um
okkur stæði á öndinni. Það var
eins og litli jólasveinninn hefði
vaxið í myrknnu og orðið stærri
og mjer fannst hann vera orðinn
ógnandi á svipinn.
Fyrst var jeg svo óttaslegin að
jeg kom ckki upp nokkru orði.
Loksins fjekk jeg málið; „Áttu
við.... áttu við að þú hafir mælt
þjer móts við hana?“
Steve hristi höfuðið.
„Jeg hitti hana af hendingu um
hálffjögur leytið í morgun. Jeg
var að koma heím frá New York,
Steve og tók um báðar hendur og kom við á bensínstöðinni til
nriínar. „Jeg varð að afgreiða ■ að fylla á bílinn. Þá stóð annar
Jtijög áríðandi mál. Jeg get ekki ■ bíll þar fyrir. í honum sat ein-
sagt þjer hvað það var. En!
seinna skeði nokkuð sem við j
verðum að segja lögreglunni frá.!
Gg þú verður að hjálpa mjer að j
Jcoma því til skila.“
,.,,Þú átt við að þeir verði að
fá að vita síðari helminginn af
sögunni, en þú getir ekki sagt
þeim hvers vegna ,þú þurftir að
fara,“ sagði jeg dálítið kulda-
léga. „Það hefur sjá'Ifsagt verið
vegna einhverrar átelpunnar."
„Já, bæði óbeinlínis.og beinlín-,
is,“ sagði hann og horfði á mig
með undarlegu augnaráði. „Mjer
Öáft'það í hug að þú vissir að jeg'
hafði flækt mjer í eitthvað, og í
þetta sinn var alvara á ferðum.
Hefurðu ekki tekið eftir því að
jég er hættur að „fara út á lifið“
eins og það er kallað? Auðvitað
varð jeg að taka tillit til þess
þegar faðir minn bauð sig framj
til forsetakosninganna. En það
ytar ekki eina ástæðan.“
„Jæja,“ sagði jeg. Jeg gat ekki
að því gert en jeg fann til af-
btýðissemi gagnvart stelpunni,
þar sem við sátum þarna í hlýju
vorkvöldinu. Steve hjelt um
bönd mína og horfði í augu mjer.
Auðvitað var jeg ekki ástfangin
af Steve. En við höfðuin alltaf
verið goðir vinir og við höfðum
aldrei látið afskipti hans af öðrU
kvenfólki hafa áhrif á vináttu
okkar. En á rödd hans skildi jeg
að í þetta sinn var alvara á ferð-
-um.
Hann flutti sig nær mjer og
kannske var það í fyrsta sinn
sem jeg fann hve hættulega að-
i laðandi hann var.
’l „Mjer fannst að þú mundir
* vita að það er af því að jeg er
hver maður.... og Grace. Jeg
þekkti hana ekki strax aftur, en
þegar jeg keyrði upp að dæl-
unni, steig hún út úr bílnum. Jeg
heyrði að hún talaði við manninn,
sem hún var með og sagði eitt-
hvað um að hringja. Og svo
hvarf hún inn á afgreiðsluna. Þá
sá jeg að það var Grace.“
„En sástu þann sem var með
henni?“ spurði jeg.
„Jeg get varla sagt það. Hann
fór ekki út úr bílnum. En jeg
held að það hafi verið sá, sem
Dick Dodd sagðist hafa sjeð
hana með fyrir utan leikhúsið.
Hann var hattlaus svo jeg sá að
hann var eldrauðhærður."
„Sjóliðsforinginn hefm- þá
keyrt hana heim,“ sagði jeg og
reyndi að henda reiður á hugs-
anir mínar. „En hvert í ósköp-
unum hefur Grace hringt svona
seint?“
„Jeg hef ekki hugmynd um
það. En þegar hún kom út aftur,
sýndist mjer hún vera æst.“
„I hvernig kápu var hún?“
„Kápu?“ Steve hikaði. „Þeg-
ar jeg sá hana var hún í ljósri
loðkápu.... líkri þeirri sem þú
ótt.“
Það var þá ekki eins og jeg
hafði haldið í fyrstu. Það var
ekki fyrr en seinna að hún hafði
farið í þessa rauðu kápu. í
Jeg sá óljóst framundan vanga-
svipinn á Steve. Hann hjelt á-
fram:
„Jeg vonaði að hún kæmi ekki
auga á mig en hún þekkti bílinn
minn. Hún kom til mín og gægð-
ist inn um gluggann. Þú veist
hvað hún er nærsýn. Bíddu við
augnablik, Steve, sagði hún....
og svo fór hún yfir að hinum
bílnum og sagði eitthvað við
rauðhærða manninn. Jeg hef
ekki hugmynd ura hvað hún
sagði við hann, en hann ók strax
burt, í áttina til New York.“
„Yfirgaf hann hana þá þarna?
Og skildi hana eftir eina hjá
þjer.“
„Já, hann skildi hana eftir hjá
mjer,“ sagði Steve og hló lítið
eitt. „Hún settist upp í bílinn hjá
mjer án þess svo mikið sem að
spyrja um leyfi og sagði bara:
Jeg vona að þjer sje ekki á móti
skapi að keyra gamla vinkonu
spottakorn, Steve?“
i llfÍlTiiinPVQIlT V erslunarf j elagi
=, y oiii Vcrslunnrmaður sem áhuga i
« * 1 / 1 & • * x* hefir fyrir verslun óskar eftir •
• * garn. fjelaga til þess að stofnsetja
| Sjtrstáldégá fallegar sumar- , | peysur í ljósum litum, koma i matvöruverslun. Æskilegt er að
viðkomandi liafi ráð á lnisnæði.
[ dag. Einnig garnhosur, allar Tilboð sendist afgr. Mbl. fvrir
[ stærðir. Opið aðeins frá kl. 1—b 21. þ.m.. merkt: „Verálunar-
1 þessa viku. ( bllarvörubiiðin, Laugaveg 118 fj lagi“.
á !
ÁRNALESBÓIf
Á veiðimannaslóðum
EFTIR LAWRENCE E. SLADE.
■■ - • ■ 5.
Beggi þurfti ekki annað en að sjá Connor á fletinu.Það var auð-
sjeð, áð maðurinn var alvarlega slasaður, líklega nær dauða en lífi.
Beggi setti hanskana upp og gekk til dyra.
— Jæja, jeg legg þegar af stað. Jeg reyni að koma lækninum
hingað eins fljótt og hægt er. Jeg efast samt um að það gangi vel,
því að jeg sjé ekki betur en að hann ætli að fara að skella á með
Stórhríð að norðan.
Beggi lagði af stað og nú ók hann eins hratt og hundarnir komust.
Veðrið var heldur drungalegt, lágskýjað og komin á norðanátt. —.
IIip, hip, hú, hú, sagði Beggi og hastaði á hundana. Þeir voru að vísu
égætir, en þó munaði miklu, að forustuhundurinn hefði fallið í
fvrstu viðureigninni.
Og nú gkall hríðin yfir. Rokið stóð á móti þeim og ferðin gekk
seint. Hagl og slydda barðist í andlit Begga. Það var ekki um annað
að gera en að leita skjóls og sjá, hvort ekki stytti upp. Kundarnir
voru líka innan skamms orðnir mjög þreyttir af að berjast gegn rok-
inu. Beggi leitaði því niður i Fálkagil. Gil þetta var alldjúpt og graf-
ið niður af læk einum, sem kom ofan úr risafjöllum. Nú var gilið
rnikið til fyllt af snjó og íshroða. Það var óhætt að fara varlega eftir.
hörðnuðum skaflinum, niður í gilið, en gæta varð þess að renna
ekki niður um göt í skaflhryggnum, því að þar gein við lækjarfar-
vegurinn langt fyrir neðan. Ef maður og sleðahundur fjéllu þar of-
an í var engin von til að þeir kæmust lífs af. upp af sjálfsdáðum.
Beggi leysti nú hundana frá sleðanum. Hann reisti -hann upD á
bliðina undir klett einum og lagðist svo ásamt hundunum í eina kös
bak við sleðann. Þannig gat hann vonandi haldið á sjer hita og
bjóst hann trl að biða af sjer hríðina. Það gat liðið langur tími, bar
lil óhætt væri að halda áfram.
Nú eyði jeg ANDREMMUNNI um leið
og jeg bursta TENNURNAR með
COLGATE
TANNKREMI
Af því aS tannlækn-
irinn sajrði mjer: —
Colgate tannkrem
myndar sjerstæða
froSu. Það hreinsar allar
matarörður sem hafa
fests milli tannanna.
Colgate hcldur munnin-
um hreinum, tönnunum
hvítum og hjálpar til að
varna tannskemmdum. ..
:
H.F. EIMSKIPAFJELAG
ISLANDS:
s. „GULLFOSr
fer frá Reykjavík laugardaginn
21. júlí kl. 12 á hádegi til Leith
og Kaupmannahafnar.
Tollskooðun farangurs og vega-
brjefaeftirlit byrjar í tollskýl-
inu vestast á hafnarbakkanum
kl. 10,30 f. h. og skulu allir
farþégar vera komnir í tollskýl-
ið eigi síðar en kl. 11 f. h.
Járnrennibekkur
T I L SÖLU
Raftækjavinnustofa
Lúðvíks Guðmundssonar,
Laugaveg 48 B.
Náttúrulækningafjelag Reykjavíkur
efnir til *
grasaferðar
til Hveravalla. Lagt af stað kl. 2 á laugardag.
Komið ta baka á mánudagskvöld.
Þátttaka tilkynnist FERÐASKRIFSTOFU RÍKISINS
fyrir kl. 5 á föstudag.
T r jerennibekkur
Alveg sem nýr trjerennibekkur, amerískur, af Tauco-
gerð, er til sölu. — Fylgidót óg inriflutnings- og gjaldeyr-
isleyfi fyrir aukatækjum meðfylgjandi.
Uppl. í síma 3457 í kvöld og annað kvöld milli kl. 7 og 10.