Morgunblaðið - 04.08.1951, Blaðsíða 10

r 10
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 4. ágúst 1951.
Framhaldssagan 30
Bimiiiiiiiuiimnniiia
STÚLKAN 06 DAUÐINN
Skdldsaga eftir Quentin Patrick
hafði ekki verið dregið fyrir enn-
þá.
Við fórum inn í búningsklef-
ann. Hann var litill og ekki bein
línis glæsilegur. Hvítar sjómanns
buxur lágu á gólfinu, þar sem
rauðhærði leikarinn hafði fleygt
þeim frá sjer þegar hann hafði
haft fataskipti. Allt í kringum
spegilinn voru límdar upp mynd-
ir af honum og í einu horninu
á þeim öllum stóð eiginhandar-
undirskrift hans með stórum stöf
um: David Lockwood.
David.... Allt frá því að Grace
hafði kynnt hann fyrir mjer,
hafði nafnið vakið hjá mjer ó-
þægilegar tilfinningar.
Jeg sneri mjer að Trant. —
„Hvernig í ósköpunum komust
þjer að þessu?“ spurði jeg.
Trant dustaði öskuna af sígar-
ettunni ofan i lok af púðurdós.
„í fyrsta lagi fannst mjer skrít-
ið að fylgdarmaður Grace skyldi
fara höfuðfatslaus frá leikhúsinu.
Jeg fjekk upplýsingar um það
frá bestu heimildum að sjóliðs-
foringjar hafa það ekki til siðs
í.6 ganga um í fullum skrúða en
húfulausir. Þess vegna datt mjer
i hug að leita að kunningja okk-
ar annaðhvort meðal gesta á
grímudansleik eða meðal leikara.
Jeg las auglýsingarnar frá leik-
húsunum og sá að verið var að
Jeika „Pinafore“ á Vandolanleik-
húsinu. Það var einmitt við hlið-
ina á Cambridge-leikhúsinu... .
og eftir það var auðvelt að kom-
ast að sannleikanum.“
Jú, það var það auðvitað. —
Þannig var það allt lijá Trant
Jögreglufulltrúa. Þegar hann
hafði komist að einhverju og
sagði frá því á eftir, urðu hinir
ílóknustu hlutir svo einfaldir að
hvert barn gat skilið þá.
Jeg veit ekki hve lengi við
sátum í búningsklefanum og bið-
um eftir David Lockwood. Mjer
íannst langur timi Jíða og hugs-
anir mínar reikuðu aftur í tím-
ann. Jeg hugsaði um öll brjefin
frá óþekkta aðdáandanum, sem
byrjuðu að koma strax eftir jól-
in. Og jeg hugsaði um eftirvænt-
ingu Grace, þegar hún tók á móti
brjefunum og hvarf með þau inn
í herbergið. Brjefin voru orðin
:mjer óskiljanlegust af öllu.
Brjefin og sjóliðsforinginn....
Þangað var jeg komin, þegar
dyrnar opnuðust. Ungur rauð-
hærður maður í sjóliðsforingja-
búningi kom inn. Hann raulaði
Jagstúf fyrir munni sjer, en þagn
aði þegar hann kom auga á okk-
ur. Jeg sá að hann þekkti mig
aftur.
Jeg hef aldrei sjeð aðrar og
eins svipbreytingar og urðu á
andliti hans. Það var eins og
drættirnir stirðnuðu og jeg sá
greinilega djúpar hrukkur frá
nefinu og niður að munnvikun-
um. Augnalokin voru það eina
sem hreyfðist, svo að andlitið
várð eins og á málaðri trjebrúðu.
„Þjer getið yður auðvitað þess
til að við sjeum komin til að tala
við yður um GraCe Hough,“
sagði Trant rólega.
David Lockwood rak upp til-
gerðarlegan leikhúshlátur.
„Lögreglan. Einmitt. Loks haf-
ið þið fundið mig. Jeg hefði mátt
vita að það endaði með því. Það
er eins og einhver álög hvíli yfir
þessu leikriti. I fyrsta skipti sem
við sýndum það varð jeg fyr-
ir....“
„Aður en þjer gefið nokkrar
skýringar, er það skylda mín að
benda yður á að þjer þurfið ekki
að gefa mjer eða öðrum neinar
upplýsingar.... engum nema
Jögreglunni í Wentworth," ságði
Trant. „Og þar sem um morð
er að ræða, viljið þjer kannske
tála við lögfræðing fyrst.“
| „Lögfræðing. Hvað á jeg að
gera til lögfræðings? Og því
skyldi jeg ekki leysa frá skjóð-
unni? Kæri herra lögreglufull-
trúi, jeg get blátt áfram ekki
á mjer setið lengur. Ef jeg fæ
ekki að tala, endar það með því
að jeg verð vitlaus.... bandvit-
laus.“
An hinna minnstu vandkvæða
hafði Lockwood tileinkað sjer
gerfi úr einhverju leikriti....
hvaða leikriti vissi jeg ekki. —
Hann bar eldspýtuna að sígar-
ettunni með miklum tilburðum.
„Þjer hefðuð getað ljett af
samviskunni fyrr,“ sagði Trant
næstum vingjarnlega.
„Hvernig átti jeg að geta það?“
sagði Lockwood og strauk yfir
þykkt rautt hárið. Hann gekk
fram og aftur um gólfið og virtist
æstur í skapi. „Jeg er leikari. Jeg
hef mín föstu hlutverk. ... Gon-
dolier.... Mikado.... Piratinn
.... sýningar og ævingar. Hve-
nær hef jeg tíma til að fara til
lögreglunnar?“ Hann sparkaði
með fætinum í buxurnar, sem
lágu á gólfinu. „Þjer vitið hvern
ig lögreglan er. Það eru ekki til
heimskari menn á jarðríki. Mað-
uí\ er látinn'SÍtja og bíða timum
saman meðan verið er að sækja
rjetfan mann og þegar hann loks
kemur, er hann ekki sá rjetti og
enginn veit hvert maður á að
snúa sjer.“
„Þjer virðist vera kunnugur
slarfsaðferðum lögreglunnar,“
sagði Trant þurrlega.
„Ó, nei, langt í frá. Það er að
segja, ekki kunnugri en fólk yf-
irleitt. í sambandi við vangold-
inn hundaskatt og þess háttar.
En jeg skal segja yður eins og
en“ Hann vætti rauðar varirnar
með tungubroddinum. „Það er
önnur ástæða fyrir því líka. Jeg
er trúlofaður stúlku í Philadelp-
hia. Þjer vitið kannske ekki
hvernig stúlkurnar í Philadelp-
hia eru. Hún er að minnsta kosti
mjög nákvæm. . . . af heldra fólk
ihu og allt það. Og þetta væri
síðúr en svö glæsilegt á prenti.“
„Jeg held að það væri ekki
glæsilegt á prenti, hvort sem
stúlkan er frá Philadelphiu eða
ekki. Það yrði yður sjálfsagt erf-
itt að skýra frá því hvers vegna
þjer voruð með Grace Hough,“
sagði Trant.
„Takið eftir því, að jeg átti
hreint ekkert stefnumót við
hana,“ sagði David Lockwood.
„Og jeg vænti að þjer hafið
heldur ekki sent henní brjef með
í hraðpósti?“
Rödd Trants var uggvænlega
'róleg. Jeg hallaði mjer fram í
i stólnum og beið með eítirvænt-
ingu eftir svari hans. Hann starði
á Trant með galopin augu og yfir-
drifinni undrun.
I „Kæri herra lögreglufulltrúi,
mjer hefði aldrei dottið í hug að
skrifa brjef með hraðboði til
Grace Hough.“
„Ekki?“
„Og auk þess hafði jeg aldrei
heyrt minnst á þessa vesalings
stúlku, fyrr en hún vjek sjer að
mjer fyrir utan Cambridge leik-
ihúsið.“
I Jeg varð sem lömuð af undr-
un. Jeg hafði búist við ýmsu, en
lekki þessu. Mjer hafði ekki dott-
i ið í hug að David Lockwood
rriundi afneita Grace og brjefun-
I um, sem hann hafði skrifað
^henni.
j Jeg leit á Trant til að vita
1 hvaða áhrif orð Lockwoods
höfðu á hann. En þau virtust ekki
hafa hin minnstu áhrif á hann.
Það var jafnvel eins og hann
hefði búist við þessu.
j „Jæja, þjer ætlið þá að taka
þessa afstöðu til málsins, Lock-
wood. Það er mjög athyglisvert,"
sagði hann rólega.
„Athyglisvert? Kallið þjer það
athyglisvert?“ David Lockwood
gekk æstur fram og aftur um
i gólfið. „Feiíletraðar fyrirsagnir
j um leyndardómsfullan sjóliðs-
foringja, konurán og morð og
guð má vita hvað. Jeg er að því
kominn að missa röddina af tauga
i æsing. Og þáð kallið þjer athygl-
j isvert?“ Hann ljet fallast á stól
j og greip höndunum um höfuð
j sjer. „Jæja, þá veit maður það.
Maður á aldrei að vera vingjarn
legur við fólk. Aldrei gera fólki
greiða, ekki einu sinni ungri
, stúlku, sem grátbiður mann.“
j Hann leit upp með uppgjafa-
j svip. Nú vissi jeg ekkert hvað
jeg átti að halda um Jiann. Hann
j var svo tilgerðarlegur og skipti
svo oft um ham.
i „Jeg skal segja yður allt sem
Ijeg veit um Grace Hough. Jeg
skal segja yður hvað skeði. Og
segið mjer svo hvort jeg á að
I fara til lögreglunnar til að Ijetta
af hjarta mínu.“
ARNALESBÓK
Á veiðimannaslóðum
EFTIR LAWRENCE E. SLADE.
18.
Það var sama, hvað Beggi gerði. Honum tókst ekki að gera hund-
ir.um skiljanlegt, að hann ætti að sækja kaðal upp að sleðanum.
I. oks virtist hundurinn verða leiður á þessu og hann skokkaði á
lírott. Svo útlit var ekki sjerlega skemmtilegt fyrir Begga. Nú
iiafði þessi síðasta von brugðist.
En það leið ekki langur tími þar til hann heyrði mannamál
íyrir ofan sig, og þegar hann leit upp, sá hann Bolla standa frammi
a brúninni. Rjett fyrir aftan hann stóð enginn annar en Jim Conn-
or Ijóslifandi og þar fyrir aftan var hundurinn og urraði illilega.
J. im var með skammbyssu í annarri hendi og beindi henni að
Bolla.
Jim tók ekki eftir Begga niðri í sprungunni til að byrja meö.
Þegar Beggi kallaði til hans, þá hrökk hann lítið eitt við og sveigði
til hliðar, til þess að gæta að hvað væri þarna niðri. En þarna sá
3oUi tækifærið til þess að ráðast á hann og honum tókst að slá
bvssuna úr hönd hans. Svo var ekki annað sjeð, en að þarna myndi
koma til harkalegra slagsmála. En því miður var auðsjeð, hvern
ig þeim myndi lykta. Bolli var vanur glímumaður, sterkur og
stæltur, en Jim var grannvaxinn og ekki vanur slagsmálum. Það
var leiðinlegt fyrir Begga, sem hafði þó betur getað staðið uppi í
bérinu á Bolla, að verða að horfa á þetta aðgerðarlaus og geta
ekki hjálpað.
En þá skeði nokkuð óvænt. Forustuhundurinn góði stökk allt í
ci.ou fram á völlinn. Hann rjeðist tafarlaust á Bolla og ljek hann
grátt. Slíkir sleðahundar geta oft veriið voðalegir vargar og það
má geta nærri, að það var ekki sjón að sjá Bolla, þegar Jim tókst
loks að skilja hundinn frá honum. Samt var hann enn með lífi.
Snorrahátíðin er
á sunnudaginrs
Ferðir til REYKHOLTS um helgina, verða
á laugartlaginn kl. 14: Reykjavík—Reykholt.
A sunnudaginn kl. 13: Akranes—Reykholt.
A mánudaginn kl. 13: Reykjavík—Reykholt.
Afgreiösla hjá Ferðaskrifstofu Ríkisins.
Magnús Gunnlaugsson,
Akranesi.
Otboð
Tilboða er óskað um rafmagns- og síma-
liign i byggingu Hcilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur.
Útboðslýsing og uppdrættir verða afhentir
gegn 200 króna skilatryggingu.
^JJtÁiameiitan Uetjjýa uílm rlœii

r
Pappírsserviettur,
Höfum nú fyrirliggjandi mjög góða tegund af
PAPPÍRSSERVÍETTUM
Hentugar fyrir Hótcl og Veitingastaði.
EGGERT KRISTJÁNSSON' 8c Co. hf.
í dag opna jeg málaflutningsskrifstofu
í Bankastræti 12
Viðtalstími kl. 4,30—6,30 e. li. alla virka daga,
ncma laugardaga kl. 2—5 e. h.
Símar 7872 og 81988.
Þorvaldur Garðar Kristjánsson hdl.
BUICK
model 1940, með útvarpi og miðstöð.
í fyrsta flokks lagi, TIL SÖLU og
sýnis á Melhaga 16.
Húsnæði
Lítil fjölskylda, maðurinn í siglingum, óskar eftir 2
—4 herb. og eldhúsi nú þegar eða seinna i haust. Mætti
gjarnan vera utan til í bænum.
Hreinleg og góð umgengni. Tilboð sendist blaðinu fyrir
10. þ. mán. merkt: „Bryti“ —829.
Opnum aftur
þriðjudaginn 7. ágúst.
Fatapressan Úðafoss
•AM