Morgunblaðið - 23.03.1952, Qupperneq 14

' 14 -
Sunnudagur 23. marz 1952
Framhaldssagan 39
„Ég held að það hafi verið ein-
hverjir strákar“, sagði Bessy.
„Þeir hafa ekki ætlað neinum illt
.... hafa verið að kasta steinum
að gamni sínu og óvart hitt
gluggann“.
„Og hvaðan ættu þeir strákar
að koma, ungfrú Petty? Engir
slíkir strákar í Crestwood. Frá
Bear River? Haldið þér að þeir
hafi komið alla leið frá Bear
River til að kasta steinum
hérna? Það er nóg af steinum
í Bear River og nóg af gluggum
þar til að brjóta“.
Morey leit hughreystandi til
konu sinnar, sem sat hinum meg-
in í herberginu, við hliðina á
Stoneman. Hvorugt þeirra hafði
sagt orð síðan þau komu inn aft-
ur. Það var ómögulegt að vita
hvort frú Morey hefði einu sinni
heyrt það, sem hafði verið sagt.
„Jæja, enn sem komið er, get
ég ekki annað gert en varað yð-
ur _við, Morey“, sagði Wilcox.
„Ég efast um það núna að frú
Lacey hafi farizt af slysförum í
eldinum. Önnur þjónustustúlka
yðar hefur verið myrt, og í dag
hefur einhver gert illgirnislega
tilraun til að ráðast á aðra með-
limi fjölskyldunnar. Allt hefur
þetta skeð á tæpri viku. Hver
getur það verið, sem hatar yður
svo?“
Laura More stundi við.
„Enginn“, sagði Morey. „Ég
í mesta lagi sex manns í sjón hér
í nágrenninu. Annað ekki“.
„Frú Morey!“ ,
„Ég veit það ekki. Við verðum
að koma okkur burt héðan. —
Þetta getur ekki haidið þannig
áfram. Við verðum að fara á
morgun. Ég þoli þetta ekki leng
ur“.
„Þér getið fylgt henni rinn til
herbergis hennar aftur“, sagði
Wilcox við Morey. „En þér verð-
ið að útskýra það fyrir henni,
að hún getur ekki farið einmitt
núna. Ekki fyrr en morð Flor-
ence Simmons hefur ..verið upp-
lýst“.
Morey og kona hans fóru sam
an út.
„Jæja, það var víst ekkert
fleira sem ég vildi sagt hafa“,
sagði Wilcox. „Ykkur er frjálst
að gera það sem ykkur sýníst,
en er aðeins bannað að yfirgefa
húsið. Stoneman, viljið þér biðja
Morey að koma til mín á skrif-
§tofuna í fyrramálið þegar hon-
um hentar“. Að svo mæltu gekk
Wilcox út.
Morey kom inn aftúr og góða
stund var þögn í herberginu. Það
var Stoneman, sem rauf þögn-
ina. „Hvílík hneisa. 'Ég ef'"hissa
á því, Morey,-að þú skyldir lofa
manninum að tala svona. Ásaka
saklaust fólk fyrir að ráðast á
börn.....Gruna mig .... ég var
búinn að segja það að ég var að
háfa fataskifti. East getur stað-
fest það“.
„Hvað átti ég að gera, Joe? —
Fleygja honum' á dyr“, sagði
Morey.
„Ég er viss um að enginn grun-
ar herra Stoneman“, sagði Bessy
„Hann er ekki sú mann-tegund,-
sem getur gerzt sek um slíkt“.
„Heyrirðu þetta, Jóe? Þu þarft
ekki að hafa áhyggjur".
Perrin kom í dyrnar og spurði
hvort hann ætti að bera fram
kvöldverðinn.
„Augnablik, Perrin", sagði
Morey. „Ég er farinn að halda að
grunurinn gæti fallið á mig. Mér
líkar ekki, hvernig fólkið gýtur
til mín augunum. Enda þótt það
sé harla ósennilegt að nokkur
maður læðist út í myrkrið til að
ffffltj f! fia ffffff t'fi fffff
uð þér segja að ég hefði haft tæki
færi til þess?“
Perrin roðnaði.
„Það er ekki rétt að leggja
slíka spurningu fyrir hann‘, sagði
Beulah. „Ég skal svara. Þér eruð
eini maðurinn í húsinu sem gát-
uð komist út til þess að gera það
.... út um dyrnar, sem liggja út
á svalirnar".
Morey gapti af undrun. „En ég
var í mesta sakleysi að blanda
víni á könnu í bókaherberginu.
Berrin, ég veit að þér heyrðuð til
mín".
' „Nei“, sagði Perrin.
„Þér eruð hjálplegur, eða hitt
þó heldur", sagði Morey. „En ég
verð að fyrirgefa. Ég heyrði þó
til yðar í litla herberginu inn
af borðstofunni og ég veit að þér
gátuð ekki gert það. .... Vel á
minnst, Cummings læknir segir
að þér hafið farið rétt að við
barnið. Hann hrósaði yður fyrir
það“.
„Ég þakka“.
. ,„Nú skuluð þér fara og tína
fram eitthvað handa okkur að
borða. Cummings sagði að börn-
in óettu að fá súpu og eitthvað
léttmeti handa frú Moley og ung
frú Petty“.
Violet fór út ásamt Perrin og
hin fóru til herbergja sinna.
Beulah borðaði uppi með
Bessy. Cummings læknir drakk
kaffi með karlmönnunum í bóka
herberginu. Að svo búnu fór
hann.
Stoneman fór að hátta klukkan
tíu. Áður en hann læsti sig inni
í herbergi sínu, borgaði hann
Mark kaup fyrir hálfan mánuð.
„Getur verið að ég þurfi að fara
til New York í nokkra daga“,
sagði hann. „Þér þurfið kannske
á þeningum að halda fyrir jólin“.
„Hvað segir Wilcox við því að
þér farið?“
„Ég tala við hann .... en ég
ætla að biðja yður að segja eng-
<um frá áformi mínp. Eg kæri mig
ekki um það. .... Ég fer aðeins
í einka erindum“.
„Þér látið mig þá hafa verkefni
áður en þér farið“, sagði Mark.
„Já“, sagði Stoneman og brosti
íbygginn.
9. KAFLI.
Þegar Beulah kom niður næsta
morgun, voru þrír óhreinir disk-
ar á borðinu og hún dró þá álykt-
un að þrennt af heimilisfólkinu
hefði þegar snætt. Auk þess lá
þar bréf til hennar. Hún reif það
upp. Það var frá Mark. Hann bað <
hana að ráðstafa ekki deginum. I
Heppilegast væri að hún sæti í j
litla saumaherberginu og sæi.
hverju fram yndi.
Hún stakk bréfinu í svuntuvasa |
sinn og tók til að borða. Hún
hafði óþolandi höfuðverk, en lét
það þó ekki aftra sér frá því að
njóta matarins. Þegar hún hafði
borðað nægju sína, tók hún sam-
an diskana og bar þá fram í litlu
lyftuna sem gekk niður í eldhús-
ið. Um leið og hún opnaði hana,
heyrði hún að einhver var að tala
við Violet niðri í eldhúsinu.
„Hann segir að varaliturinn sé
svo undarlegur að lögun", heyrði
hún að Violet sagði. „Hann er
eyddur á annarri hliðinni, en
venjulega eru þeir mjóir í end-
ann“.
Svo heyrði hún karlmannsrödd
sem hvíslaði einhverju.
„Hvar þá?“ spurði Violet. —
„Áttu við lyftuna?“
Beulah snaraði sér hið skjót-
asta aftur inn í borðstofuna og
þaðan inn í bókaherbergið. Hvað
hafði Violet átt við? Hver hafði
átt þennan varalit? Því var henni
ekki sagt þetta? Var það kannske
einn af mönnum Wilcox sem hún
hafði verið að tala við? Hún leit
út um gluggann. Nei, þeir stóðu
þarna allir fjórir. Þeir voru að
tala saman og hún sá að þeir
hlógu. Hún opnaði gluggann lítið
eitt, en hún heyrði ekki hvað þeir
voru að tala um. Henni gramdffet
við sjálfa sig og alla aðra. Eng-
inn hagaði sér eins og hún vildi.

0 *
ARNALESBQJf
1 jXLov£imtíaBsins 41
ÆVINTÝRI MíKKA V.
Mmttsmména prÍBisessan
Eftir Andrew Gladwyn
5
— Nei, það er é ghræddur um að ég viti ekki. Hver ertu?
— Ég er Hunangsdögg prinsessa, sagði hún drembilega
og hnykkti til höfðinu.
Mikki reyndi að rifja það upp fyrir sér, en hann hafði
aldrei heyrt hana nefnda fyrr.
Telpan sá á andliti hans hvað hann hugsaði og hélt áfram:
— Faðír minn er Ósmundur kóngur, þú hlýtur að hafa
heyrt hann nefndan!
— Ég er hræddur um ekki, sagði Mikki aftur. Sjáðu til,
ég er ókunnur hér um slóðir. En auðvitað skal ég hjálpa þér
ef ég get. Hvernig komst þú hingað?
Hunangsdögg prinsessa ygldi sig.
Höfum flutt
skrifstofu okkar úr Hafnarstræti 19, í BANKA-
STRÆTI 7, (u p p i) — (þar sem áður var
Ráðningarstofa Reykj avíkurbæj ar).
NÝJA FASTEIGNASALAN
Bankastræti 7.
7 * n f *»■* *ef* ? %■
MORGUNB^AÐIB
- ■ — —----------- . , ”
Oó Lup Íö t
u. r
allra, plötur M.A.-kvartettsins, nýkomnar.
Pantanir sækist í þessari viku, annars seldar cðrum.
Heildsölubirgðir:
i^ninióíióóon & J(u
rynf
I <; ' I í : J
Reykjavík — Akurcyri
vcLran
REYNIÐ VIÐSKIPTIN!
SENDIBÍLASTÖÐIN ÞÓR — SÍMI 81148
EFTIi? HILDU LAU/RENCE «.
H1 jóðf æra verzlun
Sigráðar Helgadóitur
Sími 1815
i i ■ - -g
Ilcubrigður,
hamingjusamur
fullur af fjöri.
Það er ekki að
undra, því að
hann borðar
NESTLE S
BARNA-
M J Ö L
á hverjum
degi.