Morgunblaðið - 11.05.1952, Qupperneq 14

14
ORGL /V BLA0IB
Sunnudagur 11. mal 1952, 1

R A K E L
Skáldsaga eítir Daphne de Maurier

Framhaldssagan 14
að hjálpa henni af baki. Hún fór
upp til að hvíla sig áðar en hún
hefði fataskipti íyrir kvöldverð-
i.nn. 3g settist inn í bókaher-
feergið og velti því íyrir mér
hvernig ég ætti að segja henni að
ég hefði íarið til Florence.
Ef guðfaðir minn haf 3i sagt
henni frá því í bréfinu, þá var
það hún sem átti að minnast á
).að að fyrra bragði. En úr þvi
sem komið var, var það ég sem
átti að nefna það fyrst.
Eg þvoði mér um hendurnar,
fór í annan jakka og stakk
tveimur síðustu bréfunum frá
Ambrose í vasann. Eg fór nið-
ur í setustofuna og öjcst við að
hún sæti þar. En þar var eng-
mn. Eg mætti Seecombe í and-
•dyrinu og hann sagði mér að
frúin væri inni í bókaherberg-
inu.
Nú, þegar hún sat ekki uppi
á Salomon og hafði tekið af sér
höfuðklútinn og greitt hárið frá
enninu, sýndist mér hún ennþá
smávaxnari en fyrr, og oinhvern
veginn varnarlausari. Hún virt-
ist líka fölari yfirlitum í kerta-
itósinu. _______________
„Er þér sama þó ég sitji hér?“
spurði hún. „Setusíofan er
! Hún leit upp og á mig. í þetta
sinn voru engin tár í augum henn
ar og heldur ekkert bros.
„Varst þú í Florence?“ spurði
hún. „Hvenær?“
) „Ég kom heim fyrir tæpum
I þremur vikum. Ég var aðeins
! eina nótt í Florence. Þann
fimmtánda ágúst“.
„Fimmtánda ágúst“. Hún hugs-
aði sig um. „En ég fór frá Fior-
ence einmitt daginn áður íil
Genúa. Þetta getur ekki verið
rétt“.
„Jú, það er rétt“.
Saumarr.ir duttu á gólfið úr
höndum hennar. Hún horfði á
mis. „Hvers vegna sagðir þú mér
það ekki?“ sagði hún. „Því hef-
ur þú látið mig vera hér í íuttugu
og fióra tíma án þess að seg.ia
mér það? Þú hefðir átt að segja *
méi' það í gærkveldi".
„Ég hélt að þu vissir það. Ég
bað guðföður minn að segja þér
það í bréfinu".
,.Þú fórst til Villa Sangaletti",
sagði hún. „Segöu mér alla sög-
una. Philip".
Ég stakk hendinr'i í vasann og
tók um bréfin. ,,Ég hafði ekki
heyrt neitt frá Ambrose lengi“,
sagði ég. „Svo fékk ég bréf í
júlí. Það var hripað niður í flýti
og næstum ólæsilegt. Ég sýndi
! guðfcður mínum það og við kom
skemmtileg i dagsljosi. en þegar m okkur saman um að ég færi
gluggatjoldm haía verið 'lregm ! tafariaust til Florence. - Sama
fyrir og buið er að kveikja, :annst daginn og éft lagðl af stað kom
mer hlylegast ner. Þið Ambrose annað bréf_ Ég hef bæði bréfin
voruð lika vanir ao sitja her . | hérna 3 vasanum. yiltu sjá þau?“
var tækifænð ef íil vill
Nú
komið aftur. Ég hefði getað
sagt: „Já, það er ekkert herbergi
í Villa Sanealetti sem iafnast á
við þetta“. Ég þagði. Eftir kvöld
verðinn, hugsaði ég. Það er nóg-
ur tími eftir kvöldverðinn.
Undir borðum dáðist hún r.ð
rósunum og silfurkertastjökun-
um og talaði við Seeccmbe, sem
gekk um beina. Og allan iímann
var ég logandi hræddur um að
liann mundi segja, að þetta eða
„Ekki strax“, sagði hún. „Á
eftjr“.
Ég leit undan augnaráði henn-
ar og á hendurnar sem hún hafði
spenntar i keltu sér. Af einhverj
um ástæðum var auðveldara að
tala ef ég horfði ekki framan í
hara.
„Ég kom til Fiorence", sagði
ég, ,.og leigði mér strax vagn og
ók til viila Sangaletti. Þjónninn
sagði mér að Ambrose væri dá-
inn og að þú værir fprin burt.
hitt hafi keð, þegar herra Philip . Hann sýndi mér húsið_ ±g sá her-
1
var á Italíu.
Ég beið þess með óþreyju cð
máltíðinni yrði lokið, enda þótt
gálgafresturinn styttist öðum. —
Við settumst við arininn í bóka-
lierberginu. Flúrrhafði tekið upp
cauma.
„Segðu mér hvað amar að
þér“, sagði hún eftir nokkra
stund. ,;Þú mátt ekki segja að
ekkert ami að þér. því ég veit
að það er ekki satt. Ambrose
sagði að ég væri eins og rlýrin,
sem skynjuðu þegar eittht'ao var
að. Eg vona að ég hafi ekki sagt
neitt sem þér hefur sárnað“.
Jæja, þá var stundin komin.
„Þú hefur ekki sagt neitt sem
inér hefur sárnað“, sagði ég, „en
ég undrast dáh'tið sem þú saeð-
ir. Viltu seeja mér nvsð Nick
Kendall sagði þér í bréfinu sem
hann skrifaði þér íii Plymouth“.
„Já, vissulega11, sagði hún. —
„Hann þakkaði mér fyrir bréfið
og hann sagði mér að þið hsfðuð
báðir frétt um lát \mbrose, að
Signor Rainaldi hefði skrifað
honum og sent honum afrit ~f
dánarvottorðinu og að bú vildir
g.iarnan að ég kæmi og dveldist
hér þangað til ég hefðí iekið
frekari ákvarðanir. Hann bauð
mér Jíka að koma tíl Peiyn þegar
ég færi héðan og óg var honum
mjög þakklát.“
„Sagði hann ekkert :neira?“
„Nei. Það ,’ar stutt bréf“.
„Einmitt“. Eg fann að mér hitn
aði. Hún sat þarna grafkyrr og
ró'eg með saumana á móti mér.
„Það var rétt sem guðfaðir minn
sa^ði. Hann oe þiónustufólkið
frétti um lát Ambrose frá Signor
Rainanldi. Eo ég frétti þr.ð í
Fiorence. Þ^ð var -f.svörður
þinn sem sagði mér það.“
bergið þar sem hann dó. Aður en
ég fór, gaf konan mér hatt
Ambrose. Það var það eina sem
þú hafðir gleymt“.
Ég þagnaði, en hafði ekki aug-
un af höndum hennar, — Hægri
handar fingurnir héldu um hring
inn á vinstri hendi. Ég sá að þeir
gripu fast um hringinn.
„Haltu áfram“, sagði hún.
„Þjónninn lét mig fá heimilis-
fang Signor Rainaldi. Ég fór til
hans. Hann sagði mér í höfuð-
atriðum frá veikindum Ambrose
og dauða hans, Ég spurði hvar
þú værir niður komin en hann
sagðist ekki vita það. Næsta dag
lagði ég af stað heimleiðis“.
„Má ég sjá bréfin?“ purði hún.
Ég tók þau upp úr vasa mínum
og horfði inn í arininn. Ég heyrði
að hún braut þau upp.
Svo varð löng þögn.
Hún hlýtur að hafa lesið þau
marg sinnis. Loks rétti hún :nér
þau aftur.
„Þú hlýtur að hafa hatað m;g“,
sagði hún.
,,Já“, sagði ég.
„Hvers vegna bauðstu mér að
koma bingað?“
„Til að segja þér til syr.danna“.
„Fyrir hvað?“
„Ég veit það ekki. Ef til vill
fyrir að valda honum slíkum
vonbrigðum, eða fyrir að valda
dauða har.s. Um fram ailt vildi
ég láta þig fá að þjást. Svo held
ég að ég hefði látið þig fara“.
„Það hefði verið göfugmann-
lega gert .... göfugmannlegra en
ég átti skilið. Og þó hefur þú feng
ið því framgengt. Þú hefur :'eng-
ið það sem þú vildir."
Eitthvað hafði komið fyrir aug
un sem horfðu á mig. Andlitið
var hvítt og rólegt og breyttist
ekki. En þó ég hefði tekið and-
litið og marið það undir hælum
rrrínum, þá hefðu augun verið
kyrr, stór og-full af tárum, sem
runr.u aldrei niður.
Ég stóð upp og gekk yfir gólf-
ið. „Gerðu það fyrir mig að fara
upp. Móðir mín dó áður en ég .
man eftir mér 02 ég hef aldrei
séð konu gráta“. Ég opnaði dyrn-
ar fyrir hana, en hún sat kyrr.
Ég fleygði bréfunum báðum í
eldinn.
„Þetta breytir engu“, sagði
hún, ,,því við munum bæði, hvað
hann skrifaði“.
„Ég get gleymt því“, sagði ég,
„ef þú vilt gleyma því líka“.
VETRARGARÐURINN
VETRARGARÐURINN

iARNALESBOK
1 jTlorgimalaðsius 1
VI. ÆVINTÝRI MIKKA
Eyfa drottningarinnar
Eítir Andrew Gladwyn
„Ég skal gera mitt bezta,“ jánkaði Mikki.
19.
„Og ég óska eftir því, að þú flytjir stutta ræðu. Segir
því írá íerðalaginu og því, hve glaður þú varst að koma
ritur heim o. s. írv.“
Mikki hörtaði lítið eitt aftur á bak.
„En, ég kann ekki að halda ræðu. Ég veit ekkert hvað ég
á að segja .... Ég ....“
„Ó, jú, þ-ú getur það vel,“ sagði drottningin.
„Þú varst alltaf svo góður a.ð halda ræðu. Nú skaltu fara
og undirbúa hana. Ræðan verður áreiðanlega eitt af allra
beztu skemmtiatriðunum í kvöld. Og ég bíð með eftirvænt-
ingu eftir að fá að heyra hana.“
„Jæja, það verður þá að vera svo,“ sagði Mikki um leið
og hann gekk í burtu.
„Kvað á ég nú að gera,“ hugsaði Mikki. Ég er kominn í
algera klemmu. Því lengur, sem ég er hérna, þeim mun meiri
ertiðleikum ler.di ég í. Ég verð að flýja hið allra fyrsta. En
hvar ætli Víkingurinn sé?“
Hann fór nú að grennslast eftir honum, en enginn vissi
hvar báturinn var niður kominn. Dagurinn leið án þess að
honum væri mögulegt að flýja. Og því síður vissi hann,
hvernig hann ætti að semja ræðu þá, sem hann átti að ílytja
um kvöldið.
Um tetímann býrjaði sveitafólkið að þyrpast til hallarinn-
ar, og leið ekki á löngu þar til hin stóra höll var orðin
yíirlull af fólki. Hallarhljómsveitin lék yndislega hljómlist.
fÍIÍiflliilliiÍfMÍÍt!# -<<<!•!. ,,,, ,,
PHMIÍI.EIKUR
í VETRARGARÐINUM í KVÖLD KL. 9.
Hljómsveit Baldurs Kristjánssonar.
Aðgöngumiðar frá kl. 3—4 og eftir kl. 8.
Sími 6710 S.V.F.Í.
Sinfóníuhljómsveitin:
B"B"3 r 1 ® 1
Tonleikar
n. k. þriðjudag 13. þ. m. kl. 8,30 síðd. í Þjóðleikliúsinu. I
, Síjórnandi OLAV KIEIXAND
Einlcikari ÁRNI KRISTJÁNSSON
Viðfangsefni eftir Mozart, Pál ísoifsson og Edv. Grieg.
Aðgöngumiðar seldir eftir kl. 1,15 í dag í Þjóðleikhúsinu.
Aðalf unáur
Veiði- og Fiskiræktarfélags Rangæinga verður haldinn
að Stórólfshvoli, föstudaginn 16. maí n. k. kl. 2 e. h.
Venjuleg aðalfundarstörf.
Stjórnin.
fjfugpijðftiiii voril I95E
VESTUHBÖru a. sImi 07C
VESTURGÖTU 2
Saiamavélamótorar
nýkomnir
LUDVIO STORR &
Aðeins 2 dagar ©fiir
af rýmingarsölunni.
IIENNY OTTÓSSON
Kirkjuhvoli.
iirfri■ rnirnun * * nTmnminnmiiinn