Morgunblaðið - 09.10.1952, Síða 10

MORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 9. okt. 1952
t
10
ADELAI
■Skdldsaga eftir MARGERY SHARF
£
Framhaldssagan 30
Britannia Mews sem Adelaide
haíði ekki beina andúð á, og það
var vegna þess að hann umgekkst
hana með virðingu. Því Bert
gamli var sannarlega gamall.
Hann var of gamall til að dæma
eða setja út á eða velta fyrir sér
því sem kom honum ekki við.
Fyrir honum vqru aðeiris til tvaer
manntegundir, sú sem sútarar
gátu haft gott af, og sú sem sútar
ar gátu ekki haft gott af.
Föt Adelaide og framkoma
stóðu heima við þá sem sútarar
gátu haft gott af. Ef hún hefði
komið til að verzla við hann,
hefði hann hneigt sig fyrir henni
og sýnt henni alla þá kurteisi sem
hann hefði getað komið við. Sú
staðreynd að hún átti heima í
Brítannia Mews og var gift manni
sem hann hafði fengið til að búa
til fyrir sig brúðu, hafði engin
áhrif á Bert gamla. Hún var hefð-
arkona. Þegar hann mætti henni
bar hann hendina upp að húfunni
og Adelaide greip ósjálfrátt til
buddunnar og gaf honum smá-
pening.
„Hvaða gagn er að því að hann
borgi mér shilling, þegar þú gefur
honum það allt aftur í sexpenc-
um?“ spurði Henry Lambert.
Adelaide svaraði ekki. Ef hún
hefði svarað, þá hefði hún sagt
að það væri ekki dýrt að kaupa
sér aftur virðingu fyrir sjálfri sér
fyrir sex pence. Hún fékk líka
meira. Hún eignaðist kunningja.
Hún talaði oft lengi við Bert
gamla og komst að því að þegar
hann hafði verið upp á sitt bezta
þá hafði hann komizt alla leið
inn í stofur hjá heldra fólki, því
hann skemmti í barnaveizlum.
Hann gat lýst gólfteppum og
gluggatjöldum sem hún kannað-
ist næstum því við.
„Getur þú ekki fengið einhvern
til að ýta börnunum fyrir þig“,
spurði hún hann einu sinni. „Þær
eru allt of þungar fyrir þig“.
Gamli maðurinn lyfti höfðinu
og leit hægt í kring um sig litl-
um blóðhlaupnum augunum.
Tveir nágrannanna voru sýnileg-
ir . . karlmenn hvortveggja, full-
hraustir að því er virtist en að-
gerðarlausir. Þeir stóðu þarna
undir veggnum á kránni og góndu
út í loftið. Bert gamli renndi aug
unum fram hjá þeim og spýtti
við tönn, en sagði ekkert.
Adelaide var sammála honum.
Hún var orðin harðgerðari. Alit
hennar á nágrönnunum hafði
breyzt úr hatri í megna fyrirlitn-
ingu. Sérstaklega fyrirleit hún
konurnar fyrir ólæknandi hirðu-
leysi þeirra. Þær snéru að vísu
ekki algerlega baki við húsmóður
störfunum, en voru að dunda við
þau allan liðlangan daginn og
luku aldrei við eitt verkið áður en
byrjað var á því næsta. Þvottur-
inn þeirra var aldrei vel hreinn,
maturinn hjá þeim var aldrei vel
tilreiddur, og sjálfar voru þær
aldrei vel klæddar. Adelaide gat
látið eins og hún sæi þær ekki,
næstum eins og þær væru skepn-
ur sem eðlilegt var að menn forð-
uðust, og gáfu helzt engan gaum.
Einasta undantekningin var frú
Mounsey. Adelaide var ennþá
hrædd við hana, og það var eina
tilfinningin sem hún átti sameig-
inlega víð .aðra íbúa í Britannia
Mews.
Jafnvel Loginn og drykkju-
svínin í kránni voru hrædd við
hana. Venjulega sást hún ekki oft.
Sjaldnast nema einu sinni eða
tvisvar í viku. Þegar hún kom
höktandi með pokann sinn. En
stundum á kvöldin, þegar lífið
var sem fjörugast í kring um
krána, kom hún út á svalirnar
sínar. Þar stóð hún þegjandi og
þorfði á. En um leið og hún sást,
var eins og fólkið stilltist. Menn
fóru að tala í hálfum hljóðum,
og fólk gaut augunum upp til
hennar. Enginn var fyllilega ró-
legur fyrr en hún hvarf aftur inn
til sín. Seinna á kvöldin sást
stundum til manns og konu sem
fóru inn til þennar. Dyrnar voru
opnaðar í hálfa gátt, eitthvað fór
þar á milli handa og dyrunum
vgr lokað aftur. „Hvað er þetta
fólk að gera hér, Henry?“ spurði
Adelaide. „Það er að borga henni
peninga.“
„Hvers vegna?“
„Vegna þess að hún veit of
mikið um það“, sagði Henry.
„Sagði ég þér ekki að hún væri
göldrótt?“
„Ef hún er að hafa af því pen-
inga, þá aetti það að fara til lög-
regiunnar“.
Henry yppti öxlum.
„Lögreglan veit sepnilega of
mikið um það líka. Og þegar fólk
er komið í klærnar á frú Mounsey
1 þá er enginn hægðarleikur að
sleppa þaðan aftur“.
Adelaide leit hvasst á hann.
„Hefur þú nokkurn tímann gef
ið henni peningí?“
„Ekki skilding“.
„Lofaðu mér því Henry, að
gera það aldrei. Lofaður mér því
að gefa henni ekki undir nokkr-
um kringumstæðum svo mikið
sem eyris virði“.
Hann lofaði því. Adelaide
treysti ekki mikið loforðum eigin
manns síns, en hún vonaði samt
að þetta loforð mundi hann efna.
Hvað önnur loforð hans snerti,
þá hafði hún komizt að þeirri
niðurstöðu að þau gaf hann að-
eins til að halda friði. Hann lof-
aði að fara til að tala við skóla-
stjóra, aðeins til að fá shilling-
inn hjá henni fyrir farinu. Þegar
hún sá í gegn um þau svik varð
hann kænni. Hann bað hana um
tvö pund til að borga ungfrú
Ocock. Hann hafði fengið þau lán
uð hjá henni. Adelaide minnkað-
ist sín fyrir hann og lét hann fá
þau tafarlaust. En grunurinn lét
hana ekki í friði, svo hún sendi
tvþ pund í póstávísun beint tj!
ungfrú Ocock, og þeir komu ekki
aftur. Það voru því allar líkuc
fyrir því að hann hefði sagt satt.
Þegar Adelaide varð ljóst að
hann fór á bak við hana í peninga
málum, fór hún að gráta. En hún
gerði lika varúðarráðstafanir.
Henry fékk ekki íramar peninga
hjá henni. En hann hafði fengið
þarna fjögur pund í einu"bg það
var hægt að komast af með það
lengi á kránni. Kvöld eftir kvöld
kom hann drukkinp þeim. Sfund-
um vildi hann sýna henni ást-
leitni og þegar Adelaide lokaði
hann úti úr herbergi sínu, varð
hann hávaðasanuir og kenndi í
brjósti um sjálfan sig og spurði
hvers vegna í fjandanum hún
hefði gifzt sér.
„Ég giftist þér vegna þess að
ég eískaði þig“, sagði Adelaide.
„Ég elskaði þig og mig langaði til
að hjálpa þér. En þér er ekki við-
bjargandi“.
„Og þú elskar mig ekki?“
„Nei“.
Hann horfði á hana snöggvast
dálítið undrandi.
„Ástin er sterkari en dauð-
inn og allt það....“
„Nei“, sagði Adelaide.
„Jæja,. það var leiðinlegt“,
sagði herra Lambert.
2.
Stundum var að því komið að
hún gæfist algerlega upp. Eitt
kvöld fór Adelaide út á tröppurn-
ar þegar hún heyrði háreisti úti
fyrir kránni. Þá sá hún þvögu
sem hafði þyrpzt utan um ívo
menn í slagsmálum. Annar mað-
urinn var miklu stærri og sterk-
ari, ruddi sem þekktur var um
allt nágrennið. Og hinn maður-
inn var Henry.
Það sem á eftir fylgdi var eins
og martröð. Adelaide heyrði að
hún rak upp óp um leið og hún
hljóp niður tröppurnar. Hún
Hrói hoffur
snýr aftur
eftir John O. Ericsson
22.
undan. í annacj sinn greiddi hinn járnslegni múrbrjótur högg
með heljarafli.
í þetta sínn þeyttust hurðirnar hver frá annarri. Staf-
irnir brotnuðu eins og eldspítur og menn okkar ráku upp
siguröskur. En það var of snemmt. Fallgrindin gat ekki
stöðvað okkur lengur, til þess var múrbrjóturinn okkar of
öflugur. En þar fyrir innan hafði varnarliðið hlaðið gild-
an vegg úr grjóti, sem varnaði okkur að komast lengra. Við
þustum inn um opið á fallgrindinni, en mættum svo harð-
snúinni mótspyrnu ofan af varnargarðinum, að við urð-
u.m að leita skjóls undir skjólþakinu aftur.
Það var auðséð, að þarna voru karlar í krapinu, sem ætl-
uðu heldur að verjast til síðasta blóðdropa, en falla í hendur
okkar lifandi. Þeir vissu hvað biði þeirra þegar þeir yrðu
leiddir fram fyrir Ljónshjarta, og þessyegna börðust þeir
eins og villidýr.
Verið getur einnig, að þeir hafi gert sér veika vqn um
það, að hið öfluga viðnám, sem þeir veittu, gæti fengið
kónginn til að hætta unisátinni. En þar skjátlaðist þeim.
Ríkharður Ljónshjarta varð því æfari, þegar hann sá
hvað þeir vörðust af miklu kappi og hvatti menn okkar til
þess að gera áhlaup að nýju.
Við þustum inn um hliðið aftur og réðumst gegn varnar-
garðinum. Grjóti og tjöru rigndi yfir okkur úr turninum og
varnarliðið uppi á varnargarðinum tók á móti okkur með
þéttri örvardrífu.
En nú urðum við ekki lqngur stöðvaðir. Með kónginn í
fylkingarbrjósti skriðum við ög klifruðum upp virkisgarð-
inn og vorum brátt í hamslausum bardaga við varnarliðið
fyrir innan hann.
Ég sá hinn aldna sendimann falla fyrir sverðshöggi frá
Ríkharði Ljónshjarta. Tveir af sonum hans féllu við
hlið hans.
STRAUVELAIKNAR
KOMNAR AFTUR
HgkBa b»f.
Skólavörðwstíg 3 — Sími 4748
Nýjar vörur teknar upp í dag.
Austurstræti 6:
KJÓLAR
pijög fjölbreytt úrval
Nylon blússur
Nylon pils
Gaberdine pils
Náttföt
Crinoline millipils
Peysur
Austurstræti 10
KAPUR
REGNKÁPUR
HLIÐARTÖSKUR
BARNATÖSKUR
HANSKAR
3JL /,/
Austurstræti 8 & 10
BerLin.g-nánnske'Lðin i
(The English Conversational Courses)
hefjast samkvæmt venju um miðjan október. — Samtals- J
■!
þjálfun í flestum greinum hins daglega lífs.
Berlitz-bækur, Linguaphone og skuggamyndir. *
■
Ath.: Serstök deild fyrir börn. ;
■
Upplýsingar í síma 2694. I
Einar Pálsson.
- AUGLYSING ER GULLS ÍGILDI -