Morgunblaðið - 07.01.1954, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 7. janúar 1954
U
SÆfZM FOBSYTÆNNÆ
- RÍKI MAÐURINN -
Eftir John Galsworthy — Magnús Magnússon íslenzkaði
Z3E
þín, en máske að það sé til ó-] leitaði svo útrásar í umhyggj
Framhaldssagan 20
fár, og það mat James mikils,
tók hann regnhlífina sína og
gekk yfrum til Titothys.
Þar hitti hann frú Septimus og
frú Hester, sem báðar voru meira
en fúsar til þess að spjalla um
þessa nýlundu, sem þær fylgdust
með af miklum áhuga. Það var
sannarlega fallegt af honum So-
ames að láta Bosinneý hafa þetta
verk, en það var í mesta máta á-
hættusamt. Hvað var það nú aft-
ur uppnefnið, sem Georg hafði
gefið honum? „Ræninginn11! Það
var einkennilegt nafn. En Georg
fór nú ekki troðnar götur. Jæja,
en peningarnir héldust þó innan
ættarinnar, því að nú varð að
líta á Bosinney sem einn af
fjölskyldunni, þótt það væri nú
dálítið einkennilegt.
Þegar hér var komið, tók
James fram í.
„Það veit enginn neitt um
hann. Ég skil ekki hvað Soames
er að hafa saman við þennan
mann að sælda, sem enginn þekk
ir hið minnsta til. Það kæmi mér
ekki á óvart, þótt Irena hefði
verið hér að verki. Ég ætla að
tala við —“
,,Soames“, tók Juley frænka
fram í fyrir honum, „sagði herra
Bosinney, að hann óskaði eftir
því að þetta kæmist ekki í há-
rnæli, svo að honum mun ekkert
gefið um að verið sé að ræða um
það. Og ef Timothy kæmist á
snoðir um það, þá mundi það
valda honum áhyggjum, það er
ég —“
James brá hendinni aftur fyrir
cyrað. »
„Hvað ertu að segja?“ hrópaði
hann. „Ég er að verða svo heyrn-
arsljófur. Ég held að ég heyri
það ekki rétt, sem fólk er að
segja. Emily er illt í tánni. Við
getum ekki farið til Wales fyrr
en í lok mánaðarins. Það er allt-
af eítthvað til trafala“. Hann tók
hatt sinn og fór, er hann hafði
fengíð vitneskju um það er hann
girntist.
Veðrið var fagurt þetta kvöld
og hann fór styztu leið yfir garð-'
inn að húsi Soames, en þar ætl-
aði hann að neyta miðdegisverð-
arins, því að Emily var rúmföst
vegna lasleikans, og Rakel og
Cisely voru í kynnisför úti í
sveit. Leið hans lá yfir stóra
sléttu, þar sem flækingar lágu
á víð og dreif. Þeir lágu þar eins
og lík á vígvelli, að endaðri or-
ustu.
Hann gekk hratf og álútur og
leit hvorki til hægri né vinstri.
Hvað kom honum það við þessi
úrhrök stórborgarinnar, sem
höfðu orðið undir í lífsbarátt-
unni, og leituðu nú hér skamm-
vinnar, draumlausrar hvíldar?
Og ekkert komu honum heldúr
við elskendurnir, sem hjúfruðu
sig hver að öðrum á bekkjunum,
og dreymdu fagra drauma um
framtíðina. Barátta James var
að baki, og hann hafði sigrast á
öllum erfiðleikum.
Hann hélt um skaftið á regn-
hlíf sinni og hugsaði um eignir
sínar og viðskipti. Hann hélt um
skaftið fyrir neðan handfangið
til þess að hann kæmi ekki við
silkið. Þegar hann gekk þarna
latlegur, borastæður og háfætt-
ur, líktist hann einna helzt storki.
Eitthvað snerti handlegg hans,
þegar hann kom út í Alberts-
götu.
Það var Soames, sem skaut
þarna allt í einu upp. Hann var
á heimleið frá skrifstofunni.
. „Móðir þín er veik“, sagði
James. „Ég var á leið heim til
þæginda?“
Á ytra borðinu var heldur
þurrt á milli feðganna, en það
var einkennandi fyrir alla For-
sytanna. En frændsemin var góð
þótt þeir væru ekki að flíka því.
Ástin hjá James á börnunum
hans snerist um það eitt að safna
fé handa þeim. Það bæði full-
nægði hans eigin hégómagirnd
og gladdi hann þeirra vegna að
skilja þeim eftir álitlegan arf.
Þótt hann væri dálítið sér-
kennilegur, sem einkum kom
fram í nöldri og barlómi, þá
fannst samt naumast hagsýnni
og skynsamari maður í London
en hann.
Af þessum fimm bræðrum var
James samnefnarinn sem hafði
sótt nokkuð frá þeim öllum til að
þroska skapgerð sína. Frá Joly-
on, sem var hinn þrekmikli og
skapfasti maður, en þó um leið
viðkvæmur, nærgætinn og ástúð-
arríkur. Frá Swithin, sem var
orðinn þræll sérvizku sinnar og
duttlunga. Frá Roger, sem hafði
ekki eyrð í sínum beinum vegna
ákafans og framtaksseminnar og
Nicholas, sem hafði fórnað sér á
altari vinnunnar og atorkunnar.
En öll þessi séreinkenni bræðr-
anna voru í réttum hlutföllum og
í fullu jafnvægi hjá James.
Hann var miðlunarinnar mað-
ur, ekki eins sérkennilegur og
neinn hinna, en einmitt þess
vegna var hann líklegastur til
þess að verða langlífastur sem
tákn og mynd allra Forsætanna.
Fjölskyldan var honum meira
virði en nokkurra hinna bræðr-
anna — hann elskaði hána. Það
var eitthvað notalegt og óbrotið
við aðstöðu hans til lífsíns. Hann
elskaði heimilisarinn, naut slúð-
ursins og hafði gaman af nöldri
og naggi. Ár éftir ár og viku'
eftir viku fór hann til Timothys,
þar sem ættingjar hans sátu löng-
um, og í dagstofu bróður síns
gat hann unað tímunum saman,
setið með krosslagða fæturnar og
notið þægindanna og slaðursins.
Hin innilega þörf hans fyrir,
skjól og hlýju fjölskyldunnar J
unni fyrir börnunum.
James var óvenjulega hraust-
ur og heilbrigður maður, enda
þótt hann væri fjórum vetrum
betri en sjötugur. Sjaldan kenndi
hann sér nokkurs meins, en bæri
svo við, að eitthvað lítilsháttar
amaði að honum, trúði hann því
í fyllstu alvöru, að hann ætti
skammt eftir ólifað. Ef kona
hans eða börn urðu veik, varð
hann mjög áhyggjufullur og fór
þungum orðum um, að forsjónin
skyldi leggja slíkar raunir á sig.
En ef hann frétti um veikindi
annarra, lét hann sig það litlu
skipta og sagði að þeir ættu sjálf-
ir sök á þeim. Það gæti hugsað
um skrokkinn á sér.
Kvöldið, sem hann fór til So-
ames, fannst honum lífið í meira
lagi þungbært. Emily var illt í
tánni og Rakel var einhvers
staðar að blístra út í sveit. Eng-
inn skipti sér af honum. Anna —
hún var veik og hann hafði bitið
það í sig, að hún mundi ekki
lifa til haustsins. Þrisvar hafði
hann komið til hennar og aldrei
hafði hún verið svo hress, að
hún treystist til að sjá hann. Og
svo hljóp þessi firra í Soames að
ætla að byggja hús — það varð
nú að athugast betur. Loks var
það svo Irena. Hvernig það allt
færi, vissi hann ekki, en einhvern
endi hlaut það að fá.
Er hann kom tií hússins í
Montpellier Square nr. 62 var
hann alveg sannfærður um það,
að hann væri mjög óhamingju-
samur maður.
Klukkan var orðin hálfátta. —
Irena sat í dagstofunni, tilbúin
til þess að setjast að miðdegis-
verði. Hún var í gulllitaða kjóln-
um og hafði skreytt brjóstið með
skrautlegum reimum, sem drógu
þegar að sér athygli James.
„Hvaðan færðu kjólana þína?“
spurði hann dálítið gremjulega.
„Rakel og Cisely eru aldrei eins
vel búnar og þú. Eru þessar
reimar ósviknar?“
Irena stóð upp og lofaði hon-
um að skoða betur reimarnar.
HAFIÐ þið heyrt söguna af litlu stúlkunni, sem hitti blóm-
gyðjuna? Þessi stúlka hét Ásta. Henni þótti svo ósköp vænt
um blómin, að hún gat aldrei um annað talað né hugsað.
Allan veturinn var hún að hlakka til vorsins — hlakka
til fyrstu vorblómanna. Og óðara og melkollarnir tóku að
gægjast upp úr snjónum, hljóp hún af stað til að skyggnast
eftir, hvort elskulega blómið hennar bláa væri ekki sprung-
ið út.
Hún vissi ekki hvað það hét, en nefndi það alltaf ástina
sína. Og þégar Ásta fann blómið útsprungið, þá réði hún
sér ekki fyrir kæti. Hún hoppaði kringum blómið, laut niður
að því, þrýsti því að brjósti sér og kyssti það mörgum sinn-
um.
Og hin djúpa og hreina barnsást gagntók hana og gerði
hana óumræðilega sæla, Upp frá þeirri stundu leið svo eng-
inn dagur, að Ásta litla færi ekki að vitja um ástina sína.
Þegar kalt var, vermdi hún blómið við vanga sína og hag-
ræddi því á þann veg, sem henni fannst fara bezt um það.
Stöku vor kom það fyrir, að blómið lagðist undir snjó
nokkra daga, og varð þá Ásta litla óhuggandi af sorg.
Þegar jörð var orðin alrauð á vorin, var Ásta litla sífellt
á stjái allan guðslangan daginn við að skoða blómin, sem
fjölgaði alltaf daglega. Ný og ný blóm báru fyrir augu Ástu.
Hún kyssti þau öll og bauð þau velkomin.
En hvað þau hétu, það vissi hún ekki. Það harmaði hún
Nestlé’s
COCOA
KOIVIIÐ AFTIJR
JJ. JJrynfóffsson _JJV
varan
FYRIR KVENFÓLKIÐ
BOMSUB
■
j GRÁAR OG SVARTAR
AÐEIISÍS 68 krónur!
■
■
I Sendum gegn póstkröfu.
■
■
LÁHUS G. LÚÐVÍGSSOIM
Í SKÓVERZLUN
Til sölu
■ ■
: er lítið einbýlishús, steinhús, ásamt rúmgóðri eignarlóð :
■ í miðbænum, ef viðurjpndi tilboð fæst. — Þeir. scm ■
; hefðu áhuga á þessu, gjöri svo vel að leggja nöfn sín
■ ■
’ og heimilisfang inn á afgreiðslu blaðsins fyrir 15. þ. m., 5
■ merkt: „Milliliðalaust — 465“. >|
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■■•■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■. ■•■••4
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«aaaa«<iaaaaa\
S t ú I k u r
vanar karlm^nnáfatasaumi vantar okkur strax.
Uppl. í verksmiðjunni, Þverholt 17, sími 82130.
Föt h.t.
Tblley...
X 246
Tilley stormlugt.
Sterkari
Odýrari
Betri
Spyrjið um þær
hjá
kaupmanni yðar.
1
> Agenler: "
% K0BENHAVN
R. 1
Tilley Radiator