Morgunblaðið - 07.02.1956, Síða 8

MJ) RGUn/BLAnit)
Þriðjudagur 7. febrúar 1956

Oíg.{ H.f. Árvakur, Reykjavlk.
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson.
Ritstjóri: Taltýr Steíknsson (abyi(*æa5m.)
Stjómmálaritstjóri: Sigurður Bjarnason £ri VlíKJ*.
besbók: Árni Óla, sími 3049
Auglýsingar: Árni Garðar KrÍ3tÍEH*oa.
Ritstjóm, auglýsingar og afgreiMa:
Austurstræti 8. — Sími 1600.
Áskriftargjald kr. 20.00 i mánuði innsnlsad*.
t Isusasölu 1 króna eintakið.
ú- v" 'S'rt
Qm ...

íeish bósnæðisskortsiiis
Á 6.L. ÁRI var lokið við bygg-
iagu 564 íbúða hér í Reykjavík
og ssmkvæmt skýrslu byggingar
Éalltrúans í Reykjavík, eru nú
1808 íbúðir í smíðum.
Þessar upplýsingar gaf Jóhann
Haístein í ræðu, er hann flutti
við eldhúsdagsumræðumar og
birtist hér í blaðinu s.l. sunnu-
dag.
Hér er um stórathyglisverðar
wpplýsingar að ræða og þá eink-
uwt fyrir þá sök, að með þessum
ctórfelldu byggingaframkvæmd-
uta virðist nú sjá fyrir endann á
búwaæðisskortinum og stefnt er
ákveðið að útrýmingu á íbúðum
I berskálum.
f ræðu sinni skýrði Jóhann
Hafstein frá því, að árið 1951
befðu aðefns verið byggðar hér
282 fbúðir. En á dögum fjárhags-
ráðs voru íbúðarhúsabyggingar
mjög takmarkaðar. — Minnast
menn enn þeirra daga hafta og
takmnrkana á öllum sviðum, sem
himis mestu erfiðleikatíma, enda
er staðreyndin sú, að vegna þess-
ara takmarkana fóru húsnæðis-
vandræðin vaxandi.
Meðan hinir svokölluðu vinstri
flokkar létu sér vel líka hafta-
farganið og allt hið gagnslausa
verðlagseftirlit með svartamark-
aðsbraski og annarri spillingu,
tóku Sjálfstæðismenn að benda
á nýjar leiðir, sem mættu verða
ttl bjargar og draga þjóðina upp
ér haftafeninu. Aadstæðingarnir
bmgðust fyrst allir öfugír við
þa^su Geta menn ekki annað en
nadrazt hvílík gríma vonleysis
v*r orðin límd á forustumenn
þetrra.
Viðbrögð þelrra voru með
tvennum hætti. Sumir lýstu
sSg sælasta í viðjum hafta og
banna. En aðrir sáu ekki út
fyrir nef sitt og töldu vonlaust
um að þjóðin gæti nokkru
cimni losnað úr þessum erfið-
leikum. Sumir leyfðu sér
meira að segja að skopast að
hugmyndum um að frelsi
skvidi ríkja í viðskiptum og
fjárfestingu.
Bn Sjálfstæðismenn létu ekki
hugfallast. f samræmi við stefnu-
gkrá sina hófu þeir ótrauðir þar-
áttu fyrir afnámi haftanna. Hér
skal ekki að sinni rekia lausn
verzkmarinnar úr viðjum, en
hins vegar rætt nokkuð um það
hve mikla þýðíngu það hefur
haft, að Sjálfstæðisflokkurinn
gerðí þnð að einu höfuðþaráttu-
máli sínu að byggingu minni
íhúðarhúsa væri gefin frjáls og
grundvöllur um leið lagður að
auknum íhúðarhúsabyggingum.
Menr rámar e. t. v. enn í þá
tíma, þegar ekki var hægt að
kaupa svo smáspýtu, að ekki
þyrfti að s"kja um leyfi til fjár-
hagsráðs. Þau voru m irg dæmi
þess, að einhver mrður ætlaði að
smíða sér bókahillu, en fékk
e. t. v. neitun hjá fjárhagsráði
fyrir efni 5 hana. Það var
sæluástand ríkishaftanna, sem
vinstri öflin dásama svo mjög.
•Ar
Eb þsð er réít að fólk íbugi
þ»ð „ sú breyting, sem síðan
he'u - orðið. kom ekkl af
sjáUw sér. Hún. kostaði bar-
áttv jg S.iálfstæðisflokkurinn
mátti þola ámæli frá andstæð
in- jum fyrir að leyfa sér að
■ ' e: ir breyíingwm og Iáta
sér t husrar koma að íslend-
inger feng'u nokkwm tima að
lifa v:íð byggingafrelsi.
>■ , - - - irv - yt;
$':i‘ :• r.'.V •• f, r.. Jiwt'••-•••> ' 5
* *'.'i :»■ - ■ ■: áö-g-p:
■Mk. x ■%

En árangur náðist og það sýna
glöggt tölur þær, sem Jóhann
Hafstein las upp í ræðu sinni. —
Árið 1951 voru byggðar 282 íbúð-
ir í Reykjavík, árið 1952 voru
byggðar 329, árið 1953 voru
byggðar 349 íbúðir, árið 1954
voru byggðar 487 íbúðir. S.l. ár
voru byggðar 564 íbúðir. Og nú
eru í smíðum 1898 íbúðir, þar af
835 fokheldar.
Þessar tölur tala sinu máli.
Hér er um öra framþróun að
ræða. Með hinum svonefndu rað-
húsabyggingum hefur útrýming
heilusspillandi húsnæðis verið
tekin föstum tökum og sjá má
fyrir, að ef byggingarmálin stöðv
ast ekki, þá stefnir markvisst að
lausn húsnæðisvandræðanna.
★
Það getur verið sjónarmið,
sem stundum er rætt um, að farið
hafi verið of geyst í húsbygging-
amar. Fjárfestingin hafi orðið
svo mikil, að efnahagskerfið hafi
illa getað borið það. Oft vill þetta
fara svo, þegar höft eru leyst af
athafnalífinu, eftir langvarandi
takmarkanir, að því er líkast sem
fljót í asahláku brjóti af sér ís-
ana. —
Þetta hefur gefið andstöðu-
flokkunum tækifæri til að hefja
upp sama óláns og ógæfusönginn
um nýtt fjárhagsráð, ný höft og
hömlur. Helztu fagnaðarerindi
hinnar ímynduðu vinstri-stjórnar
og í rauninni eina sameiningar-
tákn hennar, er að boða uppgjöf
í húsnæðisbyggingunum og láta
allt rorra við það sama undir
nýjum höftum, þar sem fólki eru
bannaðar allar bjargir.
En hér kemur ekkert undan-
hald til greina. Einstaklingar
þessa þjóðfélags hafa þegar unn-
ið stórvirki, þrátt fyrir hin erf-
iðu lánaskilyrði, sem íbúðarhúsa
byggendur hafa búið við. Nú hef-
ur ríkisstjórnin undir öruggri for
ustu Ólafs Thors stofnsett hið
nýja veðlánakerfi. Engum kemur
til hugar, að það víðtæka lána-
kerfi verði byggt á einni nóttu
eða hljóti þegar fullvaxinn styrk-
leika. Hitt er mikilvæg stað-
reynd, að eftir áralanga van-
rækslu hefur það verið sett á fót,
og stefna skal að því að styrkja
það.
★
Nú hrópa afturábakmennimir,
sem kalla sig nafninu „vinstri
stjórn“ á afnám byggingarfrels-
isins. Vegna hinna tímabundnu
erfiðleika, þykjast þeir ætla að
sanna að framfarir séu útilokað-
ar.
En Sj álfstæðisflokkurinn vísar
öllu slíku vesaldómstali á bug.
Hann bendir á það, að nú skortir
aðeins herzlumuninn til að hið
mikla vandamái húsnæðisskorts-
ins leysist. Hann bendir á að
verkefnið veröur auðleystara eft-
ir stofnun veðlánakerfisins. — Til
sönnunar þessu má benda á
ályktunarorð Jóhanns Hafstein
í ræðu hans:
Það er augljóst, hversu gíf-
urlega þýðingu hefivr að
legg.ia meginkapp á að ljúka
scm fyrst því búr—æöi. f.rm nú
er í smfðum. Við það ; í.ti því
öðru fremur að miða aðgerðir
og ráðstafanír opinþerra að-
iia, bæjar ríkis og lánastofn-
ana á næsmnni. I-á er hægt
að létta mörgum : ífsbaráttuna
og bæta óumræðilega aðstöðu
hinnar uppvaxandi kynslóðar.
slcákar sjállum Bintj Crosby
ASÍÐUSTU árum er það orðinn
einn af hinum föstu jólasið-
um í Bandaríkjunum, að söngl-
andi rödd söngvarans Bing Cros-
by glymji úr öllum hátölurum.
Grammófónplötur hans, þar sem
hann „Dreymir um hvít jól“ eða
hringir „Jingle bells“ sleðabjöll-
um, voru seldar í milljónatali og
fluttar út til annarra landa.
Þegar grammófónverzlanir í
Bandaríkjunum fóru nú fyrir
nokkrum dögum að gera upp
reikningana eftir jólasöluna, kom
ust þær að markverðri uppgötv-
un, að einokun Bing Crosbys á
jólamarkaðínum væri rofin eða
að minnsta kosti í mikilli hættu.
Hinn hættulegi keppinautur er
þó ekki krampasöngvarinn
Johnnie Ray, heldur er hér um
að ræða vinsælan kvintett, sem
í eru fimm hundar, scháferhund-
arnir Caesar og King, loðhundur-
inn Dolly og rottuhundarnir
Pearl og Pussy.
Þeir syngja með undirleik
hljómsveitar eftirlætislag Bings
„Jingle bell“. Víst er söngurinn
ekki alltaf jafn Ijóðrænn, en það
má greinilega heyra lagið.
Ollum góðum mönnum til
mikillar undrunar varð
hundasöngurinn mesti músik-við-
burður ársins. Það var sannar-
lega tilbreyting að honum innan
um hið einhæfa dægurlagagaul
í útvarpsstöðvunum. Hundasöng
urinn ómaði gegnum útvarps-
stöðvar um þver og endilöng
Bandaríkin, hvarvetna mátti
heyra gelt, gjamm, hvofs og urr
hundakvintettsins. í jólaösinni
seldi hljómplötufirmað RCA-
\Jelvcibavich áín^ar:
Piputóbak.
PÍPUREYKINGAMAÐUR“ rit
ar Velvakanda, og er bréf-
ritari ekki fyllilega ánægður með
píputóbakið, sem fæst hér.
„Eins og svo margir aðrir hefi
ég átt marga ánægjustund með
pípunni minni. Notaleg tilfinn-
ing friðsældar og öryggis færist
yfir mig, er ég tylli mér niður að
kvöldinu eftir erfiði og þunga
dagsins, tek mér bók í hönd og
gríp pípuna mína. Margir hafa
sömu sögu að segja.
En ánægjan er aðeins hálf, þeg-
ar tóbakið í pípunni bragðast
ekki vel — og ég er ekki ánægð-
ur með píputóbakið, sem er hér
á boðstólum núna — og var það
ástæðan fyrir því, að ég tók mér
penna í hönd.
Sú var tíðin, að ég reykti enskt
píputóbak — pressað Víkings-
tóbak — og þótti mér það afar
gott. Veit ég, að fleiri hafa sama
smekk í þessu efni. Þetta pípu-
tóbak hefir ekki verið fáanlegt
hér um skeið, og sakna ég þess
mjög. Vildi ég fara þess á leit við
rétta aðila, að þeir reyni að hafa
þetta píputóbak aftur á boðstól-
um.“
Hættulegur leikur.
RI skrifar:
>J< „Síðan snjóa tók, er það
algeng sjón að sjá börn eink-
um drengi — hanga aftan í bíl-
um. Allir vita, að þetta cr stór
hættulegur leikur. Þegar bornin
sleppa takinu, kútveltast þau
eftir götruini, og er þá ekki að-
eins hætta á, að þau meiði sig,
heldur geta þau auðveldlera lrnt
undir bílum, er aka næst á eftir.
Snjófölinu fylgir svo að segja
undantekningarlaust mikil hálka,
færi er hið versta, og margar eru
þær götur þar, sem umferðin er
slík, að hver bíllinn á fætur öðr-
um fer þar um á fleygiferð. Stór-
slys geta því orðið á örskammri
stund. Ekki þarf annað til en
bremsurnar séu ekki í sem beztu
lagi eða bílarnir séu keðjulausir
— og þeir eru ekki svo fáir bíl-
stjórarnir, sem gera sig seka um
þá hyskni að láta keðjumar
vanta”
Borgararnir ættu að taka sam-
an höndum um að reyna að
hindra börnin í svo hættulegum
leik’ Oft og tíðum hefi ég séð
fólk horfa á börnin hanga í bíl-
unum án þess að skipta sér hætis-
hót af því. En hér dugir ekki að-
eins að tala um hættuna, hefjast
verður handa um að gera eitt-
hvað til að afstýra henni. Foreldr
ar ættu að leggja ríkt á við böm
sín að gera sig ekki sek um slíkt
athæfi, og lögreglan ætti að láta
málið meir til sín taka en hún
hefir gert til þessa.“
Óveðrið og husþökin.
ORGARI“ ræðir um óveðrið
á dögunum og afleiðingar
þess:
„í s.l. viku bárust fréttir víða
að af þeim skemmdum, er orðið
höfðu í rokinu mikla, er gekk
yfir landið. Mest áberandi vom
þó fréttir af húsþökum, sem fok-
ið höfðu og skemmzt í óveðrinu.
Og nú pyr sá, sem ekki veit: Er
nógu tryggilega gengið frá þök-
unum?
Sögur ganga af því, að smið-
ir neiti að hnykkja nagla í hús-
þökum, þar sem brunatrygginga-
félög telji heppilegra að hafa
naglana óhnykkta, til þess að
þökin verði auðveldlega rofin, ef
eldur kemur upp.
Langar mig til að beina þeirri
spumingu til réttra aðila, hvort
bér sé írn æskilegt /yrirkomulag
að ra;Saí “
9 r—
MerkiV,
icm
klæðlr
landiS.
Vic-tor rúmlega hálfa milljón af
hundaplötum.
í desember breiddist hunda-
söngurinn eins og eldur í sinu
yfir Evrópu. Plötuþulur brezka
hermannaútvarpsins lét fjórfætí-
ingana gelta til þess að styrkja
viðnámsþrótt ensku hersveitanna
í Þýzkalandi og þýzka hljómplötui
félagið Metronome, gaf út eina
af þessum hundaplötum, sem
hundarnir virtust syngja sérstak
lega fyrir þýzkan markað, þvf
að þar fluttu þeir hið vinsæla
þýzka lag „Litli Hans“.
★—®—★
Mesta undrun og eftirtekt
áheyrendanna vakti það,
hvernig söngur og leikur hund-
anna var settur á svið. Ein þess-
ara hljómplata hefst með tilkyrm
ingu í fjölleikahúsi. — Dömur
naínar og herrar, rirðulegu áhorf-
endur. Fjölleikahúsið sýnir nú>
óriðjafnanlegt atriði: Hunda Don
Carlosar. Raðið ykkur uppw
Caesar — King — Ajax — Dolly
— Putzi. Hverri nafngreiningu
eða kynningu fylgdi svolítið ýlf-
ur eða gjamm.
Þvínæst hófst banjoundirleik-
ur og hundarnir sungu hið víð-
fræga bandaríska þjóðlag „Ó
Súsanna“. Þeir geltu þó ekki aíl-
ir samtímis, heldur hver sína>
nótu, eftir því hvort hún var há>
eða lág.
Næsta lagið, „Baka, baka,
brauð", varð fyrir truflun. Allt f
einu heyrðist í ketti. Þetta virtist'.
koma söngvumnum út úr jafn-
vægi. Hundgáin urðu nú líkusrt
þvi sem er í réttunum. Allt komst
í uppnám, þar til lögregluflautai
skakkaði íeikinn. „Getið þið ekkí
látið Sirkusköttinn í friði“, sagði
rödd tamningamannsins í ávítun-
artón. Eftir þetta hegðuðu söngv-
aramir sér betur. Á eftir fylgdu
geysileg fagnaðarlæti áhozfenda,
lófaklapp og bravóhróp.
Þsamig hlutu útvarpshlustendmr
að álíta það, að hunda-
söngvararnir væru tæmd-
ir hundar í fjölleikahúsi. Svo
ekki var að undra þótt hinar
áhugasömu bandarísku fréttastof
ur og tímarit tækju sig til og
hæfu leit, að þessum listasöngv-
Uruna.
Sporin lágu til Kaupmanna-
hafnar, þar sem blaðamönnunum
tókst loks að finna þann ábyrgai’
danska fuglafræðinginn Carl
Weismann, 49 ára vísindamann,
sem hefur allt frá 1934 verið mik-
ill sérfræðingur í að taka dýra-
hljóð upp á hljómplötur.
★—•—★
IKaupmannahöfn urðu frétta-
mennirnir fvrir vonbrigðum.
Weismann skýrði þeim frá þvl
að hundarnir hefðu aldrei sungið
saman 1 fjölleikahúsi. Sumar
hljómupptökumar höfðu verið
gerðar fyrir sjö árum.
Danska útvarpið harði bá beð
ið Weismann að útbú. ælp’ti-
þátt um hunda og skyidi hami
gera þáttinn fjölbrevti’egri með
mismunandi hundgá. h nn fór
þá í leiðangur um Norður Sjá
land.
„í þessari ferð komst ég að þvi
að tónhæð og hljómur hundgá-
innar er mjög mismunandi í mi®
munandi hundum. Ég valdi svo'
fimm hunda úr um fjörútíu, sero
Frh. 6 bls. 12.