Morgunblaðið - 02.11.1957, Qupperneq 12

12
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. nóv. 1957
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
“ I
175,'
Kate hafði veitt harm eins og
rottu í gildru-staðið hann að
verki. Gagnvart henni stóð hann
gersamlega ruglaður og hjálpar-
vana. Og þetta bragð hennar, að
láta hann vera í algerri óvissu
um það, hvort hún vissi allt eða
hvort hún vissi ekkert, gerði hann
enn ruglaðri og órólegri.
Kvöldið byrjaði dauflega og til
breytingalaust, en svo komu
fimmtán knattspyrnumenn frá
Stanford háskólanum og þeir
voru kátir í skapi og tilbúnir í
tuskið, því að þeir höfðu unnið
kappleik í San Juan.
Florence, sem gerði töfrabrögð-
in með vindlinginn í cirkusnum,
hafði mjög slæman hósta. í hvert
skipti sem hún gerði tilraun,
fékk hún ákaft hóstakast, svo að
allt lenti í handaskolum. Og litli
folinn hafði magasótt.
□------------------□
Þýðing
Sverrn Haraldsson
□------------------□
Stúdentarnir hrópuðu og ílúskr
uðust*af einskærri kátínu. Og svo
stálu þeir öllu og námu á brott
með sér, sem ekki var naglfast
eða niðurreyrt.
Þegar þeir voru loksins farnir
byrjuðu tvær af stúlkunum að
rífast og Theresa varð vör við
fyrstu einkenni þess að hún hefði
smitazt. Drottinn minn dýri, því-
líkt kvöld.
Og í herberginu sínu, fyrir inn-
an luktu dyrnar innst á gangin-
um, hélt hin lúmska og hættulega
kvenvera kyrru fyrir, í þögn og
einveru. Joe staðnæmdist fyrir
framan dyrnar og hlustaði, áður
en hann hvarf til herbergis síns,
en heyrði ekki neitt. Hann lokaði
húsinu klukkan hálf þi jú og var
kominn í rúmið klukkan þrjú-en
hann gat ekki sofnað. Hann sat
uppi í rúminu og las sjö kaf’.a
í „The Winnings og Barbara
Worth“. Og þegar lýsa tók af
nýjum degi fór hann niður í mann
laust eldhúsið og bjó til kaffi,
ef það gæti veitt honum hress-
ingu.
Hann studdi olnbogunum á borð
ið og hélt um kaffibollann með
báðum höndum. Eitthvað hafði mis
tekizt hjá honum, en hann vissi
ekki hvað það var. Kannske hafði
hún komizt að því, að Ethel væri
dauð. Nú varð hann að gæta sín.
Og svo tók hann ákvörðun um það
hvað gera skyldi. Hann ætlaði að
fara inn til hennar um klukkan tíu
og þá varð hann að hafa eyrun
opin. Kannske hafði honum bara
misheyrzt. Bezt væri að leysa frá
skjóðunni undanbragðalaust og
gera upp sakirnar í eitt skipti fyr
ir öll. — Segja að hann skyldi
fara sína leið og halda kjafti, ©f
hún greiddi sér þúsund dolíara
fyrir og ef hún segði nei — ja,
þá yrði hann auðvitað að fara
sína leið, en ekki með neina þús-
und dollara í vasanum. Hann hafði
fengið nóg af samneyti við þess-
ar auvirðilegu hórur. Hann gæti
áreiðanlega krækt sér í vinnu við
einhverja spilakrána í Reno —
fastan vinnutíma og ekkert kven-
fólk. Kannske gæti hann fengið
sér íbúð og búið hana húsgögn-
Mýtízku bólstruð húsgögn
eru nú aftur fyrirliggjandi. — Margar gerðir
og fjölmargar fóðurtegundir. —
Komið — Skoðið og reynið hina
hagstæðu greiðsluskilmála.
Ilúsgagnavenlun Guðmundar Guðmundssonar
Laugavegi 166
Karlmannabomsur
Verð kr. 9 4,80 — Póstsendum
Karl mannaskór
Svartlr og brúnlr
Reimaðir og óreimaðir
— Nýkomnir —
Sl óuerzlun
Péturó ^sdndréóóoaar
augavegi 17 — Framnesvegi 2
um — góðum hægindastólum og
skrifborði. Það var ástæðulaust að
ganga sér til húðar í þessari skít-
ugu borg, enda öruggast að koma
sér út úr héraðinu og það sem
fyrst. Það hvarflaði að honum að
leggja strax af stað — standa upp
frá eldhúsborðinu, ganga upp stig
ann, raða niður í ferðatöskuna á
tveimur mínútum og hvei-fa frá
þessu öllu saman. Nefna það ekki
við nokkra lifandi sál. Hugmynd-t
in freistaði hans mjög. Þessi hót-;
un með Ethel var kannske ekki ,
jafngóð og hann hafði haldið í
fyrstu. En þúsund dollarar voru
þó nokkurrar fórnar virði. —
Bezt að bíða og sjá hverju fram
yndi.
Kokkurinn var í slæmu skapi,
þegar hann kom loks niður í eld-
húsið. Hann var búinn að fá blóð-
kýli aftan á hálsinn og hann hafði
tekið himnuna innan úr eggjakopp
og lagt hana yfir, til þess að
draga úr sárindunum. Hann vildi
ekki hafa neinn hjá sér í eldhús-
inu, þegar þannig blés í ból hans.
Joe fór aftur upp í herbergið
sitt, las áttunda kafla bókarinnar
og lét svo niður í töskuna sína.
Hann myndi óhjákvæmilega verða
að fara héðan, hvernig svo sem
málin kynnu að skipast.
Klukkan níu drap hann hljóð-
lega á dyrnar hjá Kate og lauk
hurðinni upp. Rúmið var óbælt og
enginn hafði sofið í því um nótt-
ina. Hann setti bakkann á borðið
og gekk að dyrum gráu kompunn-
ar og bankaði og bankaði aftur og
kallaði því næst. Að lokum opnaði
hann dyrnar.
Ljóskeilan féll á lestrarborðið.
Kate sat í djúpa stólnum og hall-
aði höfðinu að bakpúðanum. Hann
gekk í kringum stólinn, þannig að
hann stóð beint íyrir frajjian hana
„Hafið þér setið hér í stólnum í
alla nótt, miss Kate?“ spurði hann,
en kom svo auga á bleiku, blóð-
lausu varirnar og hina gljálausu
hvítu augnanna, milli hálfluktra
hvarmanna og honum vai-ð það
samstundis ljóst, að hún var dáin.
Hann leit skelfdur og undrandi
í kringum sig og flýtti sér svo
fram í ytra herbergið, til þess að
fullvissa sig um það i.ð dyrnar
fram í ganginn væru lokaðar. 1
miklum flýti rannsakaði hann
kommóðuna, skúffu eftir skúffu,
opnaði veskið hennar og litla
skrínið á náttborðinu. — Svo stóð
hann hreýfingarlaus. Hún átti
ekki einn einasta hlut, að því er
bezt varð séð — ekki svo mikið
sem silfurbúinn hárbursta.
Hann læddist aftur inn í litlu
kompuna og staðnæmdist andspæn
_s henni — ekki einn einasti hring-
ur, enginn skartgripur. Svo kom
hann auga á festina sem hékk
um hálsinn á hinni látnu. togaði
hana upp um hálsmálið og losaði
það sem í henni hékk — lítið gull-
úr, lítið málmhylki og tveir lyklar
að bankahólfum nr. 27 og 29.
„Jæja, svo þar hefurðu geymt
það, bölvuð tæfan“, sagði hann sig
urglaður.
Hann lét úrið í vasa sinn og
hann langaði mest af öllu að slá
hana ærlega í andlitið, en þá mundi
hann eftir skrifborðinu hennar og
öll hans umhugsun beindist að
því. Handskrifaða erfðaskráin
vakti strax athygli hans. Hún gat
verið margra peninga virði. Hann
stakk henni einnig í vasa sinn. —
Svo tók hann handfylli af skjölum
og blöðum úr hólfi í skúffunni —
reikninga og nótur. 1 næsta hólfi:
vátryggingar. í þar næsta hólfi:
lítil bók með hvers konar athuga-
semdum um allar stúlkurnar. Allt
þetta hvarf sömu léiðis niður í
vasa hans. Hann tók teygjuband
utan af heilum bunka af brúnum
umslögum, opnaði eitt þeirra og
dró þar út Ijósmynd. Aftan á
myndinni stóð nafn mannsins,
staða hans og heimilisfang, með
hinni smáu, læsilegu stafagerð
Kates.
Joe hló hátt. Þarna var þá loks-
ins gullna tækifærið hans komið.
Hann skoðaði innihald annars
umslags og enn annars. Hreinasta
gullnáma — á þessu gat hann lif-
að árum saman, ef rétt yrði á hald
ið. Sjá þennan svínfeita mála-
færsluman.i. Hann smeygði teygju
bandinu utan um pakkann aftur.
1 efstu skúffunni fann hann átta
tíu-dollara seðla og lyklakippu. —-
Peningana lét hann í vasa sinn.
Um leið og hann var að opna
neðstu skúffuna og hafði rétt séð
glitta þar í bréfsefni, lakk og blek
byttu, var drepið á dyrnar. Hann
gekk að þeim og lauk þeim upp í
hálfa gátt.
Kokkurinn stóð fyrir framan:
„Það er einhver náungi að spyi’ja
eftir þér“, sagði hann.
„Hver er það?“
„Hvernig í fjandanum ætti ég
að vita það?“
Joe renndi augunum um her-
bergið, svo kom hann út, tók lyk-
ilinn, sem staðið hafði í skráar-
gatinu innanverðu, læsti herberg-
inu og stakk lyklinum í vasa sinn.
Eitthvað gat honum hafa sézt yfir.
Oscar Noble stóð inni í stóra
gestasalnum, með gráa hattinn á
höfðinu og kápuna hneppta upp í
háls. Hann hafði Ijósgrá augu og
samlitt, . broddótt vangaskegg.
Það var rökkur í stofunni. Eng-
inn hafði verið svo framtakssam-
ur að draga gluggatjöldin til hlið-
ar.
Joe gekk léttum skrefum fram
ganginn og Oscar spurði: — „Ert
þú Joe Valery?"
„Hvers vegna spyrðu?“
„Héraðsfógetinn þarf að hafa
tal af þér“.
Joe fann kaldan straum leggja
um sig allan: — „Átt þú að taka
mig fastan?" spurði hann. —
„Ertu með handtökuskipun?“
„Nei“, sagði Oscar. — „Við eig-
um eklcert sökótt við þig. Þurfum
bara að fá smávægilegar upplýs-
ingar. Viltu koma með mér strax?“
„Já, hví ekki það?“ sagði Joe.
Þeir urðu samferða út. Það fór
hrollur um Joe. — „Ég hefði átt
af fara í frakka".
„Viltu þá ekki hlaupa inn og
sækja hann?“
„Nei, það tekur því ekki“, sagði
Joe.
Þeir stefndu á Castroville
Street. Oscar spurði: — „Hefurðu
nokkurn tíma setið inni?“ Og
bætti svo við: — „Hafa nokkurn
tíma verið tekin af þér fingra-
för?“
Joe þagði stundarkorn. „Já“,
sagði hann loks.
„Og vegna hvers?“
„Fyllirí", sagði Joe. — „Barði
lögregluþjón".
SHtltvarpiö
Eftir Ed Dodd
THIS TIME TOMORROW
WE'LL BE ON THE WATEfí,
CHERRY...AND I WANT
YOU_JO TRAVEL IN
MV r.ANOE /
1) Nokkrum dögum síðar í Ott-
awa. — Komið þið sæl og bless-
uð. Er allt reiðubúið. — Já, Ver-
mundur, við getum lagt af stað
strax.
12) — Þetta er stórkosttlegt. —
Mér finnst ég vera orðinn ungur
í annað sinn.
I
3) — Um þetta leyti á morgun
verðum við, komin út á vatnið.
Ég vil að þú verðir í mínum ein-
trjáningi.
I.augardagur 2. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin“. 16,00 Veðurfregnir.
Raddir frá Norðurlöndum; I:
Knud Hansen rithöfundur f rá
Danmörku talar um kynni sín
af Islandi og Islendingum. 16,30
Tónleikar (plötur). 17,15 Skák-
þáttur (Baldur Möller). — Tón-
leikar. 18,00 Tómstundaþáttur
barna og ungl.nga (Jón Pálsson).
18,30 Útvarpssaga ‘ barnanna:
„Ævintýri úr Eyjurn" eftir
Nonna; III. (Óskar Halldórsson
kennari). 18,55 í kvöldrökkrinu:
Tónleikar af plötum. 20,25 Leik-
rit: „Anna Soffía Heíðveig", eftir
Kjeld Abell, i þýðingu Ásgeirs
Hjartarsonar. — Leikstjóri:
Lárus Pálsson. 22,10 Danslög
(plötur). 24,00 Dagskrárlok.