Morgunblaðið - 21.02.1958, Side 16

16
MORGJJTSBLAÐIÐ
Föstudagur 21. febrúar 1958
ci í reílzcin di
Eftir
EDGAR MITTEL HOLZER
I>v3ii.g:
Sverrir Haraldsson
i
n

43
a
— „þá hlýturðu að hugsa um
hann, eh?“
Mabel þagði. Hún klæddi sig í
ljós-bláa kjólinn, sem hún hafði
verið í um daginn.
„Stormurinn“, sagði Olivia —
„er farinn fram hjá. Og ég var
alveg viss um að hann myndi koma
hingað í þetta skiptið. Ég var bú-
in að ásetja mér að gera dálítið
óvenjulegt. Allt og allir hindra
mig og ónýta áform mín“. Hún
henti hálfétinni brauðsneiðinni út
um gluggann. — „Mabel, ég hata
þig, þótt ég vilji það ekki.-Ég elska
þig vegna þess að þú ert góð og
ég hef gaman að losa hárið á þér
á kvöldin, í myrkrinu — en ég
hata þig samt“.
Hún hjólp út úr herberginu og
var næstum búin að rekast á for-
eldra sína, frammi á ganginum.
„Olivia", sagði faðir hennar.
„Farðu niður og fáðu þér eitthvað
að borða og hlauptu évo yfir í
kirkjuna og hjálpaðu hr. Buck-
master með grammófónsplöturn-
ar. Og sjáðu um að að kveikt verði
á Ijóskerunum — þessum rauðu“.
„Ég ætla ekki að hlusta á tón-
leikana í kvöld, pabbi“.
„Ætlarðu ekki? Hvers vegna?“
„Ég hef ákveðið að vera heima
— eins og Mabel“.
„Hm".
„Ætlar Mabel ekki að fara?“
sagði frú Harmston.
„Nei, hún þolir ekki að fara
neitt út, vegna hitans. Hún bara
brennur og brennur".
„Þú ferð nú samt, hvað sem
öðru líður“, sagði séra Harmston
skipandi.
„Nei, ég fer ekki, pabbi. Ég er
litil telpa, en ég get lík'a fundið
til hita. Minn hiti er í sál minni".
„Engan mótþróa. Farðu niður
og borðaðu og flýttu þér svo út í
kirkju".
„Ég geri það ekki“.
„Láttu mig ekki heyra þetta
aftur“.
Hann þreif í handlegginn á
henni og gaf henni tvo kinnhesta.
„Gerald. Oh. Þetta var of fast“.
„Ætlarðu svo að fara?“ spurði
prestuiinn rólega.
„Já“, sagði Olivia.
„Ágætt“, sagði faðir hennar
hrosandi og klappaði henni á öxl-
ina. — „Vertu nú góð stúlka og
flýttu þér að gera það sem þér
hefur verið sagt að gera“.
Hún hraðaði sér niður stigann,
kafrjóð í kinnum — en #brosandi.
„Nú“, hugsaði hún með sér. „Nú
þjáist ég á líkama og sál“. Hún
kom við þurru blóðblettina á hand
leggnum og andi hennar yfirgaf
líkamann og leið eins og ský upp.
„Árangurslaust . . vesalings ég“,
hugsaði hún með sér — „en það
gerir mig hamingjusama, að vera
vesæl. Ég mun njóta þess í ríkum
mæli að fara á hljómleikana. Ég
mun gráta allan tímann, en þau
munu ekki sjá tár mín, vegna þess
að þau renna ekki niður kinnarn-
ar á mér, heldur veggi hjartans".
Hún fór inn í eldhúsið: „Ellen,
viltu gera svolítið fyrir mig?“
spurði hún.
Ellen var að þvo upp eftir mið-
degismatinn og sneri sér frá vask
inum, með undrun og gremju í
svipnum. Háxúð á henni var bund-
ið með grænum borða og hékk í
tveimur fléttum niður á bakið. ..
.. Alveg eins og snákar með eit-
ui'-grænar höggtennur — hugsaði
Olivia með sér. — Já, þannig eru
fléttui'nar á henni. Einhvern góð-
an veðurdag munu þær ljósta mig
og drepa og svo verð ég öll græn
á litinn, þegar ég dey“.
„Hvað viltu að ég geri?“ spurði
Ellen ólundai'lega.
„Berja mig eins fast og þú get-
ur og sparka svo í rassinn á mér
á eftir".
„Eh-eh“. sagði Ellen og glápti
á hana, opnum munni. Svo saug
hún tennurnar og sneri sér aftur
að vaskinum, til þess að halda á-
fram við vei'k sin.
„Mér er fullkomlega alvara. Ég
sárbæni þig. Ég er eins og ormur
sem engist sundur og saman fyrir
framan þig. Berðu mig, Ellen og
sparkaðu svo í mig á eftii'. Ég vil
finna til“.
Ellen lét sem hún heyrði ekki
til hennar, nokkra stund, en svo
snei'i hún sér aftur við, í-eiddi
blauta hendina til höggs og barði
Oliviu beint íandlitið -— og það
var þungt högg, magnað af óvild-
inni, sem að baki þess bjó.
Olivia snökti. — „Þakka þér
fyrir. Og nxx — nú skaltu sparka
í mig, eins fast og þú getur".
Ellen gaf frá sér hatui-sþrung-
ið hljóð, lyfti fætinum og spark-
aði í Oliviu — svo fast að hún
hx-ökklaðist í áttina að dyrunum
og varð að grípa í dyrapóstinn, til
þess að hún kútveltist ekki út og
niður tröppurnar.
„Þakka þér innilega fyrii', Ell-
en. Nú — nú þjáist ég“.
Hún hljóp niður tröppui-nar og
hvai-f út í myrkrið og Ellen, sem
nú var komin í vígahug, elti hana.
Ilún náði henni í'étt fyrir neðan
tröppui-nar og sló til hennar og
Olivia, sem ekki átti von á ái-ás-
inni, rak upp hálf-kæft hljóð, hras
aði og datt. Ellen, óljós, dökk, titr
andi ímynd hatursins, sparkaði,
í hana, þar sem hún lá, í brjóst
hennar, í andlitið á henni og í
hinurn másandi kokhljóðum, sem
hún gaf frá sér brauzt fram lengi
innibyrgt hatur, ástríðufullt og
ótakmarkað.
Olivia lá hi-eyfingai'laus og tók
þegjandi á móti í-efsingunni. Fagn
aðarskjálfti fór um hana alla og
hún hugsaði, jafnvel þegar stjörn
ur sindi'uðu í myrkrinu fyrir lok-
uðum augum hennar: — „Nú veit
ég, hvex-nig tilfinningar Logans
eru, þegar pabbi er að berja hann.
Þetta er hin sanna g'leði".
Ellen hætti og Olivia heyrði að
hún snökti lágt af djöfullegri á-
nægju. Hún opnaði auguxi og sá
hinn þreklega líkama eldabuskunn
ar hálfboginn yfir sér í fölu
tunglsskininu. Ilérna, við eldhús-
tröppui-nar, voru þær í algerum
skugga og Oliviu virtist skugg-
inn skrjáfa og hvæsa. .. „Ég er
eitthvað rugluð í kollinum", hugs
aði hún með sér og lokaði augun-
um, því að henni sýndist skugginn
lúta niður að sér. Og nú kom ekki
til mála að skugginn væri missýn-
ing, því að heit demban kom beint
í andlit hennar og þegar hún gróf
andlitið niðui' í gisið grasið, hélt
liún áf ram að f alla á hnakkann ,á
henni, niður hálsinn og alla leið
niður á bakið. Hún þoldi þetta
möglunarlaust —- jafnvel hina
stingandi salmiaks-ólykt............
Nokkrir síðustu di'oparnir láku
niður á vinstra eyrað á henni og
aftur heyrði hún ski'jáfið. Með
annarlegum búkhljóðum, líkast
því sem maginn á henni væi-i full
ur af ystingi og six*ópi, rétti Ell-
en úr sér, lagfærði fötin á sér og
hljóp upp tröppurnai', inn í eldhús
ið. Og Olivia staulaðist snöktandi
á fætur og reikaði af stað í átt-
ina til kii'kjunnar.
Gregory stóð við gluggann sinn
og fylgdist með henni, en vissi þó
ekki, að þetta væi'i hún, því að
margt fólk vai' sýnilegt á ferli í
rjóðrinu, á leið inn í kirkjuna og
út úr henni.
Hann stóð í nokkrar mínútur
við gluggann. Eldingarnar voru
nú veikari og ekki jafntiðar og
áður og þrumurnar heyrðust mjög
sjaldan og ógreinilega. 1 húsinu
hljóðnaði ysinn og fótatakið smátt
og snxátt, éftir því senx fleiri af
muðlimum fjölskylduixnar fóru til
kirkjunnar.
Þegar allt var að lokum orðið
hljótt, settist hann niður og hugs
aði með sér: — „Nú get ég loks-
ins verið einn með hugsunum mxn
um“.
En Adam var samt ekki lengi
í Paradís. Á næsta andartaki féll
bjarminn frá lampanum á Mabel,
sem stóð í dyrunum.
„Ertu ekki farin? Ég hélt að
ég væri einn í húsinu".
„Nei, ég hætti við það. Mig lang
aði ekkei't til þess núna“, sagði
hún stamandi og vandræðaleg.
„Oh“.
Þegar hún Itafði litazt unx hei'-
bergið eitt andartak, sagði hún
lágt: — „Ég vildi heldxxr vera
heima hjá bér“.
„Það þykja mér fi'éttir. Viltu
þá ekki gera svo vel að koma inn?“
Hann stóð á fætui'. — „Þú getur
sezt í þennan stól hérna. Ég get
setið á rúminu". Hann talaði
hratt og dálítið undrandi.
„Nei, ég sseki bara stól úr hei'-
berginu mínu“.
„Láttu mig gei-a það“, sagði
liann og flýtti sér framhjá henni
og kom aftur að vörnxu spori með
hægindastólinn úr hinu herbeig-
inu. Þau fengu sér sæti, þegjandi.'
Hann nálægt glugganum, með
handlegginn á gluggakistunni.
Eftir óþægilega þögn, sagði
hann: — „Langar þig — er það
nokkuð sérstakt, sem þig langar
til að tala um við mig?“
„Nei, ekki beinlínis -—■ jú, eitt
eða tvö ati'iði. Væx-i þér sama, ’xó
að við slökktum á lampanum?"
„Viltu það heldu,r?“
„Já, tunglsskinið er ah'eg nógu
bjart og — og ég myndi veröa ró-
legri".
„Þá skulum við bara slökkva
Ijósið", hann brosti hikandi til
hennai', um leið og hann stóð á
fætur og bætti svo við: — „Þú
vilt ekki láta mig sjá þig í-oðna
— er það ekki í-étt hjá mér?“
Hún hló. — „Jú, þú átt kollgát-
una. Það er heimskulegt af mér,
en ég get ekki að því gert“.
Þeim leið báðum óþægilega, þar
sem þau sátu þegjandi og hlust-
uðu á raddii'nar og önnur þau
hljóð, sem bárust til þeirra fi'á
kirkjunni. Auk tveggja gas-
lampa voru Dietz-ljósker með
rauðum glösum, í vestur-enda
kixkjunnar og þegar saman í'unnu
hinn blá-hviti fölvi gaslampanna
og rauðir geislar ljóskeranna,
varð’ birtan í kirkjunni í hæsta
máta leyndardómsfull.
Gregory fann hvernig friður og
ró færðust aftur yfir hann og um
hann, eins og sefandi máttur. —
Hann sagði: „Ég vildi að það væri
hægt að gera þessa stund ævar-
andi, svo að hún liði aldrei".
„Hvað varstu að segja?“
Hann endui'tók það sem hann
hafði sagt og bætti svo við: „Ég
á við, að það væri dásamlegt, ef
lífið gæti haldið áfram að vera
aðeins þetta hxrbergi, með okkur
tvö, mig og þig sitjandi í rökkrinu
og horfándi á kirkjuna og tungls-
ljósið, án þess að þurfa að éta
eða drekka eða fara nokkuð úr
sætunum okkai'. Og án þess að
þurfa að taka nokkuð með í
reikninginn þjáningar og mótlæti
allra þeirra ára, er liðu, áður en
þessi stund rann upp“.
Hún brosti að orðum hans, en
sagði svo eftir örstutta þögn: —
„Ertu viss um, að þér leiðist ekki
að ég skuli voi'a hérna inni hjá
þér? Langaði þig ekki til að lesa,
eða gera eitthvað annað?"
„Mig langaði til þess — en ekki
neitt mjög íxiikið. Það er mörgum
sinnum skemmtilegra að tala við
Þig“.
„Hvað ertu að lesa?“
„Leiki-itið eftir Brendu. Ég held
að ég hafi einhvern tíma getið
þess við eitthvei-t ykkai', að hún
hafi sanxið leikrit?"
„Já, The Harrowed".
Hann kipptist við: — „Ég —
ég er samt viss um að ég gat ekki
um nafnið á því“.
„Jú — þú sagðir mér það. — Á
sunnudaginn".
Hinir svífandi, máttugu tónar
fiðlanna bárust inn til þeirra fi'á
kirkjunni.
„Sibelius", tautaði Mabel. „Ég
vissi ekki, að þetta yrði leikið í
kvöld“.
„Segðu mér nú alveg eins og er.
Hvað gerðist á sunxxudaginn —•
hvað fór okkar á milli?“
Hún sagði honxim það —- hljóð-
lega og með fyllstu stillingu. Á
essu andartaki var hún lifandi
eftirmynd föður síns.
„Guð minn góður. En sú auð-
mýking fyrir þig“.
„Auðmýking? Hvaða auðmýk-
ing? Oh, áttu við það, að ég skyldi
afklæða mig? AIls ekki. Hérna
finnst okkur það ósköp saklaust,
að láta sjá sig nakinn, enda þótt
ég verði að játa, að ég sé stund-
um örlítið feimin við það. Sann-
leikurinn er hins vegar sá, að ég
var alveg voðalega hrædd. — Ég
hélt að þú ætlaðir að skei-a mig
á háls, þegar ég væri komin úr-
fötunum. Ég var alveg komin að
því að lilaupa á undan þér í burtu,
yfirgefa þig, en svo varð mér það
skyndilega ljóst, að þú varst ekki
sjálfbjai'ga — að þú varst ekki að
gera þér þetta upp, eins og ég hélt
í fyrstu — og — og — mig lang-
aði til að hjálpa þéi'“.
„Þú átt við — það sem þú vild
ir segja er, að þú hafir kennt í
bi-jósti um mig? Þú þarft ekki að
vera neitt hi'ædd við að segja
það“.
„Já, ég kenndi í brjósti um þig:
Ég var næstum farin að gx-áta".
Hann tók að ókyrrast í sætinu
og líta í kringum sig.
„Þetta er það vex'sta, sem þú
gazt sagt méi-“, andvarpaði hann.
„Ekkert æsir mig meira upp, en
það, að verða var við voi'kunnsemi
annarra. Það er nokkuð, sem ég
get sizt af öllu þolað — og það er
vegna þess, að voi'kunnsemi er
í'ami verulega það, sem ég þrái
rnest af öllu. Vorkunnsemi — og
ást“.
„Hefur þig raunverulega hungr
að svo voðalega í vorkunnsemi og
ást?“
SJtttvarpiö
Laugardagur 22. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 16,00 Fréttir og veð-
urfregnir. — Baddir frá Norður-
löndum; X: Samtalsþáttur úr
norska útvarpinu um kristindóms
fræðslu, kixkjulegar játningar og
útskúfunai'kenningu. Meðal þátt-
takenda er Smemo biskup. 16,35
Endurtekið efni. 17,15 Skákþátt-
ur (Baldur Möller). — Tónleikar.
— 18.00 Tómstundaþáttur barna
og ungHr.ga (Jón Pálsson),
18,30 Útvarpssaga bai-nanna:
„Hann Dóra“ eftir Stefán
Jónsson; VI. (Höfundur les). —
18,55 1 kvöldrökki'inu: Tónleikar
af plötum. 20,30 Einsöngur: —
Rússneski baritonsöngvarinn
Dmiti-i Gnatjúk syngur (Hljóði'it
að í útvarpssal í haust, er leið).
20.50 Leikrit: „Anastasía" eftir
Marselle Maurette og Guy Bolton.
Leikstjóri og þýðandi: Inga Lax-
ness. 22,10 Passíusálmur (18). —
22,20 Góudans útvarpsins: Hljóm
sveitir Björns R. Einarssonar og
Kristjáns Kristjánssonar leika.
Einnig lög af plötum. 02,00 Dag-
skrárlok.
M A R K Ú S Eftii Ed Dodd
IByssan hrekkur fi'á þeim, og i hefur Mai'kús undir og réttir hoxx
Króka-Refur notfærir sér það, að um vel úti látið högg.
Markús stóð illa að vígi. — Hann '