Morgunblaðið - 28.11.1958, Blaðsíða 20

M O R G V N fí I 4 fí 1 Ð
Föstudagur 28. nóv. 1958
2r
„Það er ekki svo lítið, sem þú I
heimtar", svaraði Súsanna háðs-
iega, en hún vissi, að hún gæti
aldrei verið mjög lengi reið við i
Kurt í einu.
„Ef þú ekki fyrirgefur mér, þá j
eteypi ég mér í sjóinn í nótt“,
Sagði Kurt hátíðlega. ,
„Jæja, þá fyrirgef ég þér öll !
heimskupör þín“, sagði Súsanna
og gat ekki varizt hlátri.
„Það er gott, þá færð þú súkku-
laðið. Annars hafði ég hugsað mér
að hafa það með mér í sjóinn“.
Hann var þegar kominn á leið
út í eldhús, hellti kaffi í bolla
handa sér og kom svo inn og sett-
ist á gólfið við hlið hennar. Þau
hlustuðu þegjandi á leiðinlegt lag
í útvarpinu, þangað til Kurt
ekrúfaði skyndilega fyrir og tók
bók úr skápnum.
„Ef þú vilt móka, þá les 'ég upp
hátt fyrir þig á meðan", sagði
hann. „Ég get séð það á augun-
um í þér, hve þú ert þreytt. Þú
hefur átf erfiðan dag og ég skal
ekki þreyta þig í kvöld".
„Hvað gengur að þér? Það get-
ur ekki verið ætlun þín að sitja
hér og lesa fyrir roskna konu, sem
hefur sjálfstæða atvinnu?"
„Æ, aulinn þinn“, svaraði
hann rólega, „Þú veizt það, að
mér finnst ég eiga heima hérna.
Það gieður mig, að þú ert einu
einni þreytt og einmana og þarft
í raun og veru að hafa einhvern
hjá þér“.
„Heldurðu það?“
„Já, það er alveg rétt sjúkdóms
greining, læknir minn“.
Hann stóð upp, kveikti í vindk
ing og rétti henni, en skyndilega
beygði hann .sig og kyssti hana á
kinnina, lítinn, ástúðlegan koss.
Síðan settist hann aftur á gólfið
og fór að lesa upphátt.
Þegar þau væru gift, skyldi
hann bera hana á höndum sér, því
hafði hann heitið með sjálfum sér.
Hún leit ofan á hann. Hann lá
& gólfinu, með hugann við það,
eem hann var að lesa með drengja
Jegri, skýrri rödd. „Hann er lag-
legur og það er sjálfsagt fjöldi
af ungum stúlkum, sem myndu
vera hamingjusamar í mínum
sporum", hugsaði hún. En hann
hafði bersýnilega ekki skemmtun
af þeim eða þá að hann hafði feng
ið nóg af þeim. Ef til vill var hann
einmitt núna eingöngu þreyttur á
þeim og leitaði hennar tii tilbreyt
ingar.
7. KAFLI.
Ökuferðin.
Annríkinu fyrri hluta dagsins
var lokið og Súsanna stóð úti á
einum ganginum og spjallaði í
makindum við Leif. Hingað til
hafði samtal þeirra snúizt að
mestu um ást hins unga kandi-
dats á hjúkrunarkonunni, Ingrid
Sjöberg. Hann hafði hrósað sinni
útvöldu með hrifningu og Sús-
anna hafði hlustað á hann ann-
ars hugar. Hugsanir hennar sner-
ust nm starfið, og hún átti alltaf
erfitt með að breyta til yfir í hið
léftara og dálítið háðslega tal, sem
Leif fannst eiga við í sjúkrahús-
inu, að minnsta kosti á hvíldar-
stundunum.
„Leif“, sagði hún skyndilega,
„tekur þú aldrei áhyggjur með
þér heim frá vinnunni hérna? Ég
á við, tekur ekkert sjúkdómstil-
felli þig svo föstum tökum, að þú
eigir erfitt með að leiða hugann
frá því?“
„Jú“, sagði Leif með uppgerðar
alvörusvip. „Ég man, að við höfð
um rauðhærða sýningarstúlku á
nr. 7, sem ég hugsaði mikið um,
líka í frístundum mínum. Jæja,
nú skal ég vera alvarlegur, og ég
hugsa í raun og veru ekki svo
sjaldan um starfið, enda þótt ég
sé langt frá spítalanum. Ég býst
við að ég muni gera það enn frek-
ar, eftir því sem ég fæ meiri
ábyrgð. En hvers vegna spyrð þú
annars að því?“
„Það er af því að ég er að
hugsa um Tómas litla Agréus“,
svaraði Súsanna hægt og hikandi.
„Þú manst sjálfsagt eftir því, að
þú aðstoðaðir mig við skurðaðgerð
ina á honum. Ég hef ekki ein-
göngu áhuga á honum sem sjúkl-
ing, heldur af því að hann er sú
litla manneskja sem hann er. —
Hann er óvenjulega laglegur, litli
drengurinn, en hann virðist vera
ákaflega einmana. Honum líður
miklu betur nú, sem betur fer, ojg
ég hygg, að mér sé óhætt að láta
hann fara heim bráðum. Það er
auðvitað indælt, að hann er orðinn
frískur, en ég held, að ég muni
beinlínis sjá eftir honum".
Hún stóð, hallaði sér upp að
veggnum og horfði á anliar. skó-
inn sinn_, á meðan hún sagði þetta,
og Leif athugaði hana nákvæm-
lega, án þess að hún tæki eftir
því. Hann varð kímileitur og
sagði:
„Faðir Tómasar, hinn þekkti og
virti málafærsiumaður mun sjálf-
sagt sjá um, að hann fái allt, sem
hann þarfnast. Gættu að því, að
hann hefur útvegað honum lækni,
sem hugsar nærri því ekki um ann
að en Tómas litla“.
Súsanna leit snöggvast á hann.
Það bjó eitthvað undTr orðum
hans og henni gramdist það, án
þess að hún vissi fyrir víst, hvers
vegna það var.
„Það kemur þó fyrir að ég
hugsa snöggvast um hina sjúkl-
ana mína“, sagði hún napurt. „Og
ég tek ekki mínar eigin ástar-
áhyggjur með mér hingað til
vinnunnar, eins og sumir aðrir“.
„Hvað getur hún nú átt við
með því?“ sagði Leif og horfði út
í loftið. „En hvað ber mér fyrir
augu! Þarna kemur ungfrú
Ingrid 1“
Hann horfði nærri því með lotn
ingu á hina litlu, ungu hjúkrunar1
konu, sem kom í áttina til þeirra
með eitthvað af verkfærum á
bakka.
„Það var heppilegt, að þú varst
einmitt staddur hérna á deildinni,
Leif“, sagði Súsanna í sakleysis-
legum róm, „því ungfrú Ingrid
vinnur hérna“.
Leif virtist ekki heyra það, sem
hún sagði, og ungfrú Ingrid nam
staðar hikandi, þegar Leif
hneygði sig djúpt fyrir henni.
„Mín náðuga! Leyfið mér að
fylgja yður til — já, hvert í skoll
anum sem þú ætlar“.
„Ég á að fara upp á 3. hæð“,
svaraði Ingrid, „og ungfrú Corr-
el er þar uppi, svo það er víst
bezt að ég fari þangað ein“.
„Stattu þá við andartak og
segðu okkur eitthvað í fréttum
frá deild B-9! Það er að segja,
Bergmann læknir má varla vera
að því að vera hérna lengur".
Hann leit til Súsönnu ströngu
augnaráði.
„Jú, ég má vera að því“, sagði
hún brosandi, „en líklega hvorki
þú né ungfrú Ingrid. Ef ég þekki
ungfrú Corel rétt, þá stendur hún
nú og bíður eftir verkfærunum,
sem ungfrú Ingrid hefur verið að
sækja niður".
Ungfrú Ingrid hi'ökk við, og
flýtti sér áfram, en Leif tautaði
eitthvað um alræðisvald sumra að-
stoðarlækna.
„O, þú hefur ekki undan neinu
að kvarta", sagði Súsanna hlæj-
andi. „Þú hittir hana hvort sem
er í kvöld, og þar að auki átt þú
ekki að vera alltof ákafur. Ég
hef varað þig við því“.
„Ha, ha“, Leifur hló eðlilega.
„Þú ert einungis afbrýðissöm. Þú
býrð yfir leynilegri ást til mín,
og ætiar að deyja úr kvölum, þeg-
ar þú séð okkur Ingrid saman".
„Er það mögulegt, hefurðu
loksins komizt að því? En segðu
það fyrir alla muni engum lifandi
manni“.
Súsanna kinkaði vingjarnlega
kolli til hans og hélt áfram út
eftir ganginum. Hugur hennai'
var þegar aftur' við starfið. Hún
átti að brottskrá tvo sjúklinga og
það var kominn nýr sjúklingur í
einbýlisstofu, sem átti að ganga
undir skurðaðgerð hið allra
fyrsta. Hún ákvað að líta á hinn
nýja sjúkling um leið.
Það var skuggsýnt inni í litlu
stofunni, því gluggatjöldin voru
dregin fyrir. Sjúklingurinn, kona
á þrítugs aldri, leit spurnaraug-
um á Súsönnu. Hún var tauga-
óstyrk, sló með fingrunum á lak-
ið og sagði, með kvíða í röddinni:
„Eruð þér Bergmann læknir?
Álítur læknirinn, að ég þurfi að
ganga undir aðgerð? Það væri
indælt, ef'ég gæti losnað við það.
Það tekur töluvert langan tíma,
er ekki svo? Og ég verð að kom-
ast heim aftur sem allra fyrst.
Ég á börn, og það er alltaf nóg
að gera, eins og læknirinn skilur.
Þetta, sem er að maganum, er lík
lega ekki svo hættulegt. Ég hef
haft það áður, og ég......“
Súsanna tók vingjarnlega fram
í fyrir henni: „Og til þess að þér
fáið það ekki aftur, munum við
gera það, sem við getum til þess
að þér verðið alveg heilbrigð. En
það, sem mest á ríður í bráðina
er, að þér séuð ekki með of miklar
áhyggjur. Við skulum sjá um að
halda yður ekki lengur en nauð-
syn krefur".
Hún leit snöggvast á hitalín-
una fyrir ofan rúm sjúklingsins.
Frú Blomgren, 32 ára......Fyrr
um daginn hafði hún lesið sjúk-
dómslýsinguna og hin skjölin. —
Frú Blomgren var skilin, átti
þrjú börn og hafði auðsjáanlega
haft þrautir af magasári sínu ár-
um saman.
„Ég sagði við lækninn okkar, að
það'væri sjálfsagt ekki annað en
magakvef, en hann vildi endilega
að ég væri lögð inn. Mér finnst
nú, að mér líði vel, og það ætti
líklega ekki að vera nauðsyn á
uppskurði, læknir? Börnin eru
hjá systur minni, en hún hefur
sjálf svo mörgu að sinna, að ég
veit ekki, hvort hún getur komið
Hann stóð upp, kveikti í ’. 'i.dlingi og rétti henni, en skyndi-
»ega beygði hann sig ag kyssii hana á kinnina, lítinn ástúð-
legan koss.
i
u
ó
THANKS,
MONTE,
THANKS
VERV
MUCH/
A DUCK
BAND
MADE OF
GOLO?
VES, A FRIEND
SHOT THE DUCK LAST
FALL...AND LATER
HE GAVE THE BAND t
TO ME f _________J;
I MADE THIS ONE
MySELF... IN THE CENTER
HERE VOU SEE A DUCK
BAND...IT'S A
V GOLD ONE /
1) „Ég vil biðja þig að þiggja |
þetta hálsmen af mér til minn- j
ingar um dvöl þína hjá okkur". I
2) „Ég þakka þér ákaflega vel
fyrir, Monti“.
„Ég bjó það til sjálfur", segir
Monti. „Hérna er merkihringur
ar önd — úr gulli!“
3) „Fuglamerki úr gulli? Það
var merkilegt".
„Já, vinur minn skaut öndina
í fyrrahaust — og gaf mér merki-
hringinn".
því af, að sinna þeim nægilega".
Hún horfði kvíðin spurnaraugum
á Súsönnu.
„Læknirinn yðar gerði það eina
sem rétt var, þegar hann lagði yð-
ur hér inn í sjúkrahúsið", svar-
aði Súsanna. Hún dró stól að rúm
inu og hélt áfram: „Það getur
farið svo, að við neyðumst til að
gera skurð á yður, en við skulum
koma yður fljótt á fætur aftur.
Nú eigið þér aðeins að hjálpa okk
ur, með því að vera ekki að brjóta
heilann um allt mögulegt. Ég skal
biðj-a félagsmálaráðunaut okkar
að fara og hitta systur yðar. Ef
hún þarf á hjálp að halda með
börnin, verður víst líka hægt að
bæta úr því“.
„Aumingja konan“, hugsaði Sús
anna, þegar hún var komin aftur
út á ganginn. „Ein með þrjú börn
og öll þau vandamál, sem koma í
kjölfar skilnaðar — og svo þar á
ofan alvarlega veik. Það var svo
auðvelt að segja sjúklingi, eins og
þessum, að hún skyldi vera róleg
og gleyma öllum áhyggjum sín-
um, en hvernig í ósköpunum átti
að koma svona duglegri konu til
að sleppa frá sér öllu því, sem hún
hafði lifað og þrælað fyrir, og
hugsa eingöngu um sjálfa sig og
heilsu sína?“
Deildarhjúkrunarkonan hafði
sagt, að einbýlisstofuna hefði hún
samkvæmt beiðni mannsins. Hann
hafði hringt og sagt, að frú Blom
gren ætti að líða eins vel og hægt
væri. Var það hugsunarsemi, sem
kom fram í seinna lagi og orsak-
aðist ef til vill af slæmri sam-
vizku? Sjúklingurinn hafði sjálf-
ur auðvitað ekki viljað liggja í
einbýlistofu, til þess að komast
hjá öllum óþarfa útgjöldum. Hún
myndi verða auðsveipur og þolin-
móður sjúklingur, — fyrirmynd
margra hinna".
Súsönnu varð á að brosa, þegar
hún hugsaði til hinnar litlu, mis-
lyndu forstjórafrúar, sem nú
hafði verið ekið heim, sveipaðri í
loðkápu og hinn umhyggjusami
eiginmaður hafði séð um á allan
hugsanlegan hátt.
aHlItvarpiö
Föstudagur 28. nóveniber:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
18,30 Barnatími: Merkar uppfinn
ingar (Guðmundur Þorláksson
kennari). 18,55 Framburðar-
kennsla í spænsku. 19,Of Þingfrétt
ir. — Tónleikar. 20,30 Daglegt
mál (Árni Böðvarsson kand.
mag.). 20,35 Kvöldvaka: a) Er-
indi: Með vesturflokk á Eyvindar
staðaheiði (Hallgrímur Jónasson
kennari). b) íslenzk tónlist: Is-
lenzkir kvartettar syngja (plöt-
ur). c) Bímnaþáttur í • umsjá
Kjartans Hjálmarssonar og
Valdimars Lárussonar. d) Upp-
lestur: „Við sem byggðum þessa
borg“, bókarkafli (Vilhjálmur S.
Vilhjálmsson rithöfundur). 22,10
Erindi frá Arabalöndum; I: Sýr-
land (Guðni Þórðarson blaðamal-
ur). 22,35 Dægurlög frá Italíu
(plötur). 23,10 Dagskrárlok.
Laugardagur 29. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50 Óskalög sjúklinga (Bryn-
dís Sigurjónsdóttir). 14,00 íþrótta
fræðsla (Benedikt Jakobsson). —
14.15 Laugardagslögin. — 16,30
Miðdegisfónninn. 17,15 Skákþátt-
ur (Guðmundur Ar-nlaugsson).
18,00 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson). 18,30
Útvarpssaga barnanna: „Pabbi,
mamma, börn og bí 11“ eftir Önnu
Cath-Vestly; XI. (Stefán Sigurðs
son kennari). 18,55 í rökkrinu;
tónleikar af plötum. 20,30 Leikrit
„Leikur í sumarleyfi" eftir Mi-
hail Sebastian, í þýðingu Helga
J. Halldórssonar. — Leikstjóri:
Baldvin Halldórsson. Leikendur:
IndriðiWaage, Helgi Skúlason,
Haraldur Björnsson, Helga Bach-
mann, Bessi Bjarnason, Jón Aðils,
Baldvin Halldórsson, Þóra Frið-
riksdóttir og Áróra Halldórsdótt-
ir. 21,50 Tónleikar (plötur). —
22,10 Framhald leikritsins „Leik-
ur í sumarleyfi“; þriðji þáttur. —
22.50 Danslög (plötur). — 01,00
Dagskrárlok.