Morgunblaðið - 24.12.1961, Blaðsíða 1

*BJJOq B
UI3S 'Ejjjaq nujirni bCjtsa nunui jas jb
uusq B^swq gje \i\ susq JiunBJijj So
nujuua b jnisBj jCjjs uujJnSujuad gs
'Bd. ^suujj utnuoH '!?fs uuBq ssaq ub
'njjnq t iSSpus oas uueq tcjsibi. So 'nui
-jXpBunBjji^ b gjuuo b Jsbjhb uinuoq
nisAiq" 'gjjjjoAS uujSujjA'aij nwÆajg
¦jas JB UUBq BJSTjq gB jjuiíaj bs uiss
gjUJOAq 'Jipja JMop uuBq gB 'jo uias
umfjoAq b gjuua b ub^sbj oas Sujj.öt}
^uitj nq" jjjaS 'umueuBj^i Jn jujba nSsj
nfuaA gaui gB 'uibjj TAq" BpiBq iibjjs q&
öuuAaÁj. obui o.6ojqDJfojm
\ *• '*¦ muiq ua uuinq Buujes uuBq
jngJSA BUSaA SS9cJ "gJUJBA B JJJ-TCq
uuBq jac[ jb 'J3 ?3suxga ua Jnpiaq gBq
BC33A fie JnSuaj nxnjui jngjaA uutiq
go 'jnjo gsq uuas uij9cj_ b uinujuunui j
$n jsBfuaq So suja unui gtxesi :ijjnci
•gJJIJOAS BJJOS gB J3S BJÁ3[
iungæjsuin3ujjs[ umssoq Jipun bui jn
-3fS[aip váss bs So 'jnSsÆi mreq uBgsiu
f gju^BA b Bjjoq gB b uubjj •Jnsjpn
-xsj{ JBJjnq" jaeA^ Bgjoq gB ss uusq ua
jnpjaq 'iAq" gB tjbioCij gJJSA 3o 'gjs^sas.
gaui gjq" t ddn giuiBA Btias gB ta^ ggiu
jsbjSsu^ba nqnj jn gjjjjjnjp BSaipioA
-gnB Jj}33 nq gB 'uinujq e3Biaj riOOaS
xoíj Bo ujoa uin ipuigdft
[BJÁaq
Bjeq nne^s eq So *— SSoa j jsæts
unq XW JBq*Jn;jB 3o uiejj ^sbtjtoas
Bujgiaixs nq jniæi OAg -umunJÁe i tuuj
uinunjSujjjsiA gaui uijaq nqeq So epua
egsq e B^puq n^XuH •Jgæjqjennu.roq
ega B^iodssuJBSiSas uinSupx b eunCgjui
b gjS3[SiBui jbijs BPU!S :unBJui Bssaq
%isS ncj jn^-SS BUioCjq JBUjn^iinxsiBioC
Bitóq juuis nuia rjquua ^\\a nq ^a
inuiolmouwnm
•unBJij^ BssacJ ;jsS
jngB jjjiia J5I5I9 BjBq jtoc^ ja 'jpuBjpun
BgjaA nunui Jjujq jfeSBjaj So gsq bCs qb
gj;jjiis jo gBcj 'B jnppq nq uias 'BUií'tJO
-sjicJciBci b ddn b3ttCij unvisæu jjacj
¦uinunxdciauss jicJdt d
jij^C JJljs b TAd n^jBq 3o nujgBjq bjo^s b
Bujunjsjnq 3o Buiunijq oas ni^Bijnpua
•gigjoq b Bq ngSSsi So Bidous buis j
jiddBd ngjiy -unBJiii BJgB oas ngjoQ
•^sbj jBq ^zpq So uin,
-uSSaA gB ddn isSSsi gEd gB 'gBuSeui
-JBJ OAS glgJO J3 gBC[ gB 'Uin UnBJ gB
IsBuioJi n;unui bcJ 'uiuuSSoa gB ddn gíq
ngjsq So jjibus i gJgBjq nu níJHBX "^Sioa
squua jo gBd UBgaui bSsjpuba gjgB]q
-SJiddBd Bisjnq njjBJis umuoq gajAI
•BjsjnqBiBj
UBjjnd ^Bq buibs b ngBjjH 'tujojb
-Agp^sgiux b gigBxq ngB;iq 3o JiddBdjBun
-JlJjpduuj UBurrjq UBSajnfuaA niXVi
uBouijoj Q9ui unojfn
¦saj^BioC sxpj]
SuBSgjA So ;xpA JJJ^j Jnjoq n3uigXq
Bisoui uias 'BJJjaq gJoqjjjA" ^iuiuja Ja
gBq ua — jBj^auusj 00í> T-isba BJJraq
gjoqjjjÁ jSbjubuibs 'pSuaxBSaA -u.ti
5K JtjA* Btt npunttr Tæq* g« ^n gBUjrrai
giJ9A Jnjaq 'jjjbuub jb jaAq gpj i xm
gSBj njæA jBiBUJJBq punsnd g,gg iBssa<j
13 snq OS buisu t5i>i9 BjBq gæq nuios
jb n;smipi nsq jnuup jbSí l 'jb^bu -snc}
Sgg utn Sujjji i Bjsq uaj; njzag
'SBC?
X8A jnioq ta^ 3o — jbios 3o sijoi jjjqB
%Áu x jas ;sjæj gaj^ jn^aS Jniaq jacJ
'nJa Jæq uiss jjiaxj ta<j útuioii buubieu
BpipCj Jipun v\Ka\ niqjui gB njo bjjtsci
jgæ3 gB Sjs ^u^s Jnjsq gEq 3o 'bbCji
jjBq uinpunSai uinsiuX b jbujbjbu giTBl
JB3ujgæjj3o5is Bjcq jpuB[3ua v ,UITwfio
jb ;jo3 giJ3A bjui Jnjaq B^iacj 'ujipf um
gBuuB BJaS bjjba gjd gnpunui Bq gB
JAd 'nuaj^BJOC B JBUJBIBUTUajS BCpj gB
jnsi^Á b gsq bC33oi gB iipia uiniíiæ qiv\
nuajjLVfp! p 4Dfpuiu9j6
jdSjoui nja QOA^
nfH3AH JV IXIS
LX
VNHVHHva soasaa
VNNVNHva. stoasaT
M
32
LESBOK BARNANNA
GRETTISSAGA
1 197. Onguli sagði það Irá-
íagnarvcrt, — „því að Jjað er
]>essu næst segjandl, að úti á
íslandi", segir hann, „drap ég
l<ai>pa þann, er Grettir hét
inn sterkl, er þar hefir mest-
nr garpur verið og fullhugi,
því að hann gat enginn unn-
íð, fyrr en ég kora til. Hjó ég
þá í höfuð honum með sax-
inu, og þá brotnaði skarð í
eggina".
I»eir sögðu, er nsestir stóðu,
að sá hefði víst verið harður
í haus, og sýndi hver öðrum.
198. Af þessu þóttist Þor-
steinn vita, hver Öngull var,
beiddist að sjá saxirt sem aðr-
ir. Lét Öngull það til reiðu,
því að flestir lofuðu hreysti
hans og framgöngu. Hann
hugði, að þessi mundi svo
gera, en hann vissi þess enga
von, að- Þorsteinn vaeri þar
eða frændi Grettis.
Tóíi Ðrómundur nú við
saxinu, og jafnskjótt reiddi
hann það upp og hjó til Öng-
uls. Kom það högg í höfuðið
og varð svo mikið, að í jöxl-
um nam staðar. Féll Þorbjörn
öngull dauður til jarðar.
199. ViS þetta urðu menn
mjög ókvæða. Greip gjaldkeri
itaðarins þegar Þorstein og
spurði, fyrir hverja sök hann
gerði slikt óhæfuverk þar á
beilögu þingi.
Þorsteinn sagðist vera
bróðir Grettis hins sterka og
það raeð, að hann hefði aldrei
hefndinnl fram komið fyrr en
þar. Og þá tóku margir und-
ir, að aí hinn sterki maður
myndi mikill fyrlr sér hafa
verið, þar sem Þorsteinn
hefði rekist svo langt út' í
heim að hefna hans.
Þorsteinn var nú settur í
myrkvastofu, en siðar var
hann leystur út af konu
þeirri er Spes heitir. Áttust
þau, Þorsteinn og Spes, og
varð hann hinn mesti gæfu-
maður.
200. Svo hefur Sturla lög-
maður sagt, að enginn sekur
maður þykir honum jafnmik-
ill fyrir sér hafa verið sem
Grettir hinn sterki. Finnur
hann til þess þrjár greinir. Þá
fyrst, að honura þykir hann
vitrastur verið hafa, því hann
var lengst í sekt allra skógar-
manna og aldrei unninn, með-
an hann var heill. Þá aðra, að
hann var sterkastur allra á
landinu. Sú in þriðja, að hans
var hefnt út í Miklagarði,
sem einskis annars íslenzks
manns.
Lýkur hér sögu Grettis As-
mundssonar.
2^b#fe
28
5. árg.
>f Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ¦$(
Jólin 1961
Ljleollea iól