Morgunblaðið - 24.12.1961, Blaðsíða 5

•tniÆp
trjjaus
cSavu iæti 3o
it’uyaq tiaA
fiE «gI9A
i^uinun;
i«I9A
■ESI0 EIJI9({
nijui ine
-UIESUIfiJlS
vuas juc{
‘juuji Jtupq
JEfj({ SUI3
-ftE BSEip fi«
iacJ fiaui inq
Wjs J JXp
ÍJðAq qqas
pu n<[ jnqao
•jftæAS fiido
J ?n uiuioq
ma So uin
-uis uimnq
jp fiiddois
•bjeH uijXd
—¥—
•SUUBHI
íisacu 11} ueSainCuaA b b}sbj[
go uueq i bu ge jnjiets jngioA uuejjoq
jissiui ui0S ‘bs -giuun injaq ‘iqjBUi ta^
jæu jjííj uias ‘jndoq bs 'JnjjB jnjsuiejj
iiuigjo J0 uuiSutjoj tSatjBqddn |U
asq ‘uuijnqiax jnSueS giuusq 3o jsuisjj
anpuajs So uibjj uusq jndXaxq ‘uub
-jjoq Jæj luuigoj i ijsBgis bs uias ‘ijdtqs
jjaAq x 'AJJ ’s o uibjjb uuBq jipues
uias ‘oÁj 'ju J0 nu ui0s ‘ss^q iij gnjoq
jijií jnjjB utnuBJioq uunq JBjssq oas
•Buigoj j jsui0jj jos jiiiijs So Jnjo3
uunq 3o jjBjq sura jndÁaiq r>s 'uucq
jasj tuuigqj i jngBui iJSBgis zun ‘HIOM
jb noq oas So nfjq -ju hj jjBq buibs e
uuBJioq Jtpuos oaj -jxi ‘uuBq gidijg tjs3
luuigoj i oaj 'ju gB oas ‘J0S gnjoq Jijrí
jnjjB uinuBjioq uinqqou uingBq t jiujb
-CSuijoj BjSBq gijag J0 giqjoui jBgoq
•iliqiHiui SJ0J0UI 'Bo g0ui
IJJBUUB TJOUI JOAq BpUBJS UI0S ‘jlgBJ
BpuAui JiujBdgH ’gJæjs iJgainfuoA jb
BJIOq JBUOJj
-suibs jn
-jaq jndoq
JOAq 3o —
Bdqq BUjBj
oaj í Jdiqs
ja uiiaq
— ’nij ua
i tm jjjnq U0 JB
-JBUI UJ TJ3BA gBUUB gB
‘b uoa bijba nsq njjB
‘nfqjiq bjj nuioq nnq jb
gaq ‘ungjouisgBpBipf y
•ignS ngnqqoq 3o jBdrajg
jnjjB njuuads neq 3o
•Bjjiaq uinujBuiBipf tpSiAj
unssaiq gB ‘uimunujoq
So tuunuocq ‘uinuiuuB-ui
‘uin[iq uiraq jsipiiqs b«j
'»W
‘nqn ‘jjaS ijbjjia Siui
jnjaq uuiinpuoA“ :sjíb
*IQ IU tuioj uinsBq BjaaA
So nuijqjÁui i ijn uinun
fSuosA BgBq BunjSn Jiaq
ngJÁaq uiraq iqBq gB ug
•SlS JIJÁJ BMM/Bq gB JI0AJ
jigpq tuæA jraq 80 sura
‘ílioq ngnquutq Jtaq 3o
uiraq i BSsinfSæuB ipuinj
gBcj -luungna b jbuji
-ddBiuiBjj gaui uuiujofq
So uuijnjin ngojs sujsq
‘efs So ‘uuBSSnjS i JBA
gBsjBjq gB n^q ngjrCaq
‘nssaq b Sfts Bgjnj gB
nioA nnq iBSaq ‘legj.mq
IU rajpiB uiqipfui qq&3
JUIBS ua *TJJBUUB JB BUT
ipqs Bf jaAq i tuunuuqq jn
njnaq nsq Sq 'uinq rojpie
uignsjq njoA juibs ua
‘BjgB Jijja Buigraus Bfj0Aq
njpqs ns<x •jijAj jSoijb
pun gnqqou uioot ‘gigjoq
giA njBS usq uegapj;
•bjiib
BJJiaq Tittui Tuunuuoqjn
Mippui iJjiBq So IUI0AJ urn
ungnBjq njdiqs nnq ‘Bjjaq
uiiaq BjAaj iqqe nppA
BuiuiBui So Bjjraq iqqjBd
ua 'jBuiBipf BSaiuiSta
uuiq giSuaj njæS Bjjiaq
jBjpiaJoj gB ssaq itj
‘ujba eqqaap So jndjoqp
-gnBjq Bja jzjaq npijA
bjbih 3o iio SiUJaAq
‘pfs gB jSanBj jba gsq So
■uinugBjsdneq jn gaui gi
ui-oq ngjoq uiujqq ja ‘uin
UJB'UI JB JBA JIJJ0 UI0S ‘gBq
igBgJoq So ‘JiMMBq T0n3
Tgjæj ‘Sgjoq IIJ gBq JSIJJ0S
'uuunjsaj b jjAjq TSJnMl
giqipjnSiaiBfq JBSa<x
•bjsbi Jiunj So Jijbi moA
jiaq gB ‘iAq jb jnpiaq
‘jjqq jb ngeq [q>[a uias
‘pq jijAj gBjsBM Bga‘ nqæj
-ej uiraq bjj uiqaj iqiqa
uæA uijof3 gB ‘ssaq BjæS
gB gJBA ‘jbS uias ‘bs ua
•jBq gojs ‘gjaA sjnqiqou
ja ‘3niq uingp3 So Bjjefq
nuiajq jB ja uijaS uias
‘jqX3 ns suiagy ’uijAp giA
3o BUIS IUIAO glA ‘BBIUIS So
BIjæjBJ uuiq glA ‘B[IB gtA
jngpS BjaA gB uin BSauBj
OAS gB[BJ JBA JB<X ’JBUUn
-iiqiq deqsgoq b ippA[q
3o Jngra giMipjnSiai
-pfq jsijjas gipjqAq uih
•nBq ngn
sSuq “„TfltA sgnS Ja ge<x
— •uinuiSpMS 5 uiJ^ptiiiA
Jipfs glA goS BJ0A gB ITJ
jas Bfq joAq gipunj ejeq
jbmmo uiujqg“ ‘gBUUB B
jJOAq tpuBjpun njq Bjjiaq
jBjpiajoH ‘BunSosBgjaj
B[|[b nsq ngSos OAg
•ipuB
-fæiq bjbih igSes „juin
uqjn[ jijiCj buuij gB Jpnaj
UB[Sn u3“ "giA iio [jjæq
‘„Eqqajp ge tujiq” uinjeS
giA 80“ 'BJeiH TgBdpjq
‘..mtq !J[P umjeS gÍA“
•ideqs ngog
bSotjbijb i nJOA So uinui
SUBS I IIUUIBJJ uuipfus jps
jb ngnjsanq nB<j •uiiaq ui
ujoq nuioq JBgis nun
•jjBq ipiæA 3o njjnq SnBU
unq gB oas ‘unn'uqjni gaut
SSqq gijB>[!jn [3A juun
-[Sn uuBq jbS njjæui oas
SV 'TIQ TgSne ‘„TgjsBuuBui
jpq Buuaq BSaiJBuuBS Sa
IBqs eq ‘buoas jpq BSBq
gB je[jæ nq jsjíCj ‘nxx“
•mujqq
BjptM TPTTA unq 3o suia
•Sis JijXj
BqiiBq ®b jiutuon iuoa uuiujofq So nuranjnx
\Z
VNMVMHva Moasaa
vmmvmhvs Hoasaa
Zl
28 LKSBÓK BARNANNA
LBSBÓK BARNANNA
I
Pungurinn kom í skallann á karli og hrökk sömu
leiff til baka.
langt út á gólf. Horfðu
jnargir á skó meðhjálp-
era, og er ekki hægt að
fullyrða, nema skórnir
kunni að ’hafa truflað
nauðsynlega andagt í
guðshúsinu.
I>ar kom messugjörð-
ínni, að prestur sté í stól-
inn. I kórnum sat gamall
maður, sem Asmundur
'hét. Var ekki nokkurt hár
á hans höfði, og var hann
kallaður Asmundur
skalli. Hann dottaði nokk
uð undir ræðu prests, en
við og við ók hann sér
kuldalega. Þegar prestur
var kominn af stólnum
og byrj-að var enn á ný
að syngja, fór karli að
verða værara. Hann hætti
að aka sér, en hengdi
höfuðið niður á bringu og
blundaði vært, enda var
nú vel farið • að hlýna í
Kirkjunni. Og brátt fór
gamli maðurinn að hrjóta,
stundum aðeins lágt og
notalega, svo að einungis
þ-eir heyrðu, sem nærri
honum sátu, en annað
veifið geysihátt, eins og
v-erið væri að skera fjög-
urra vetra hrút — vel'
mörvaðan, og heyrðust (
þá hroturnar greinilega
’tim allan kórinn. For-!
söngvari gaf Asmundi
illilegt hornauga, og
reyndi að hækka róminn,
en ekkert dugði. Hrútar
Asmundar drógu að sér
meiri og meiri atJhygli.
Menn notuðu mikið
hrútspunga fyrir tóbaks-
íiát í þennan tíma, eins og
raunar er víða gjört enn
til sveita, og var ekkert
verið að hika við það,
að taka upp pungana
undir messunni og fá sér
hraustlega í nefið. And-
spænis Asmtmdi skalla
sat maður, sem Magnús
hét. Hann hafði í hönd.
unum stóran og troðinn
tóbakspung. Þegar As-
mundur rak í eina rok-
una, hóf Magnús pung-
inn á loft og þeytti hon-
um yfir kórinn í áttina
til karls. Pungurinn kom
í skallann á karli, og svo
hafði Magnús kastað af
miklu afli, að tóbaksílát
hans hrökk samu leið til
baka, og greip Magnús
Iþað og stakk í vasa sinn.
Asmundur skalli tóik við.
bragð mikið. Honum eins
og svelgdist á hrotunum,
hann fálmaði fyrir sér(
svo sem hann vildi bægja
frá sér vondri veru —
og síðan glennti hann
upp augun. Allur svefn
virtist hafa yfirgefið
hann, og sat hann tein-
réttur í sæti sínu, það
sem eftir var af guðsþjón-
ustunni. Bn einkennileg
áhrif hafði þetta atvik á
sönginn. Var eins og tón-
arnir skylfu hálfkæfðir i
hálsi flestra söngmann-
anna. Það var vani, að
menn tækju klút sinn að
lokinni messu, létu hann
fyrir augun og bændu sig
síðan. En bænagjörðin
var hjá öllum þorranum
mjög stutt að þessu sinni.
Að henni lokinni, skund-
uðu flestir út, eins og
þeim bráðlægi á, og dátt
var líka hlegið, þá er út
Jewaa.
þá ekiki vær^ nema fáein-
ar greinar til að setja á
pínulítið jólatré ?
Eftir að hún hafði beð-
ið bænina sína, kom yfir
hana slík ró og friður, að
hún sofnaði í öruggri
vissu um það, að guð
mundi bænheyra sig með
einhverjum hætti.
Þegar hún vaknaði, sat
pabbi uppi í rúminu og
hafði kaffibakka fyrir
framan sig. Hann var nú
næstum orðinn heilbrigð-
ur aftur, sagði hann, og
hann vildi helzt fara á
fætur og hjálpa þeim við
verkin. En mamma sagði
þvert nei. I dag ætti
hann að hvíla sig. Hún
hefði Matthildi og þyrfti
ekki á hjálp hans að
halda.
Það var orðið dagbjart
og Matthildur hljóp nið-
ur í fjöru að líta eftir
bátnum. Mesta storminn
hafði lægt, en öldurnar
gengu ennþá hátt og
sævarlöðrið skall langt
upp í fjöruna.
Hún staðnæmdist við
bátssíðuna og starði á
eitthvað stórt, dökkleitt
cg umfangsmikið, sem
veltist í öldusoginu rétt
upp við land. Hvað var
þetta? Þarna slengdist
það inn yfir skerið og
kastaðist íangt upp í
fjör u. Var þetta ekki heilt
grenitré ? Stórt og bein-
vaxið eins og þau höfð-u
haft á barnaskemmtun-
inni um jólin í fyrra?
Hún hljóp niður blauta
fjöruna, náði í eina grein
ina og togaði og togaði af
öllum kröftum til að
bjarga trénu undan sjó.
Mamma kallaði til
hennar heiman frá bæn-
um og spurði, hvað hún
væri að basla við.
Ljómandi af gleði svar-
„Guð hefur látið hafið koma með jólatré til okkar“.
aði hún svo hátt að yfir
gnæfði storminn: „Flýttu
þér, mamma, og komdu
og sjáðu ! Guð hefur lát-
ið hafið koma með jóla-
tré til okkar.“
Getur þú náÖ
í boltann?
Jón hetfur sparkað bolt
anum inn j miðjan garð-
inn og leiðin þangað ligg
ur gegn um völundarhús
af ótal runnum og stíg
um. Getur þú komist þang
að? Það er bannað að
klifra yfir runnana, þú
verður að finna leið sena
liggur eftir stígunum.
Afi (heldur sveini litla
á lofti fyrir framan stór-
an spagil): Sérðu apann
þann arna?
Sveinn (ákafur): Já og
hann er með gleraugu og
heldur á litlum dreng á
handlesvnii-'
I