Morgunblaðið - 30.09.1962, Qupperneq 20

MORGUNBhAÐtlÐ
20
Sunnudagur 30. sept. 1962
HOWARD SPRING
44
RAKEL ROSING
— Nú, þér eruð skattheimtumaður. Gjörið svo vel að ganga
í baeinn.
Þú skilur það eins vel og ég.
Eg sagði þér þegar þú varst að
bjóða mér út í Blackpool, að ég
héldi ekki, að hr. Bannermann
mundi líka það. Og þá held ég
ekki, að honum mundi líka það
núna, þegar við erum orðin gift
og hann rúmliggjandi.
Ertu svona hreinlíf? sagði hann
kæruleysislega.
En nú þaut hún upp. Andskot-
inn hafi það, mannasni. Eg er
ekkert hreinlífari en þú. Skil-
urðu það ekki, að ég vil koma,
að mig langar að koma, en svo
er bara .... Hún beit á vörina,
og skammaðist sín fyrir að hafa
sleppt sér svona. Hún hægði á
ferðinni. Jæja, snáfaðu burt,
sagði hún hvasst. Gerðu eins og
þú lofaðir Og segðu, að ég sé að
verða mér til skammar og
heimska mig. Hún stöðvaði bíl-
inn alveg.
Fyrirgefðu, sagði Julian feirnn-
islega.
Hún sneri að honum, greip í
báðar axlir hans og hristi hann.
Æ, guð hjálpi mér. Þessir vel
uppöldu karlmenn. Þarna sitjið
þið með ykkar kisuandlit og
tízkudúkkuföt og biðjið fyrirgefn
ingar. Segirðu ekkert þegar kona
segist elska þig? Hefstu þá ekkert
að? Skilurðu ekki hálfkveðna
vísu?
Já, en .... Rakel, sagði hann,
en þagnaði síðan. Hann greip
hana heljartaki í fang sér o.g
kramdi varir hennar með sínum
vörum, þangað til hún ætlaði að
hníga niðúr uppgefin. Ó, Julian,
sagði hún. Þú ert svo ungur ....
og svo fallegur.
Hann svaraði þessum við-
kvæmu orðum engu, en hún var
svo yfir sig ástfangin, að hún tók
alls ekki eftir því.
2.
Þegar þau komu aftur í Anda-
garðinn, fundu þau þar miða frá
Minu, sem tilkynnti þeim, að þau
Charlie væri farin áleiðis í Café
Royal. Þeim hafði veitzt það erf-
ítrt eftir öll þessi ofsalegu ástar-
atlot að tala um leikritið og sýn-
inguna í Markhams. Julian hafði
að vísu útskýrt fyrir Rakel, hvað
um væri að ræða: þetta væri ár-
legur siður þar á staðnum. Allir
úr nágrenninu komu að horfa á
það, og stundum var meira að
segja hægt að fá nokkra leikara
úr næsta nágrenni. Leikurinn fór
fram í stóru hlöðunni, þar sem
væri prýðilegasta leiksvið. Hann
og Charlie og Mina höfðu unnið
að því árum saman að koma þar
öllu í lag, svo að nú voru þar
ýmsar tilfaeringar sem sum leik-
húsin í London höfðu alls ekki af
að státa. Þetta var viðburður
bæði þar á heimilinu og svo í
öllu þorpinu. Fólk frá stóru heim
ilunum þarna í nágrenninu kom
líka, jafnvel þeir, sem lengra
áttu að fara. Og helztu höfðingj-
unum var boðið til kvöldverðar á
eftir. En það bezta af öllu var
samt, að áliti Julians, að Cecil
Hansford, leikhússtjórinn mikli,
sem átti bústað þarna ekki all-
langt í burtu, var alltaf fastur
gestur þarna, hversu mikið sem
hann annars hafði að gera. Ef
hann sér þetta leikrit, sagði Juli-
an þá getur maður bölvað sér
upp á, að það verður áður en
langt um líður, komið á fjalirn-
ar í West End. Það er ekki nema
einn hundaklifberi, sem er vís
til að flauta það niður og það er
Charlie.
En þrátt fyrir þessa spá Juli-
ans fór það svo, að hann fékk
að verða hissa þegar faðir hans
hitti hann í veitingahúsinu, sló
hann bylmingshögg á bakið og
sagði: Hvað er það sem ég heyri,
Julian. Er það meiningin, að við
séum búnir að eignast einhvern
snilling í fjölskyldunni? Charlie
segir, að þú sért búinn að búa til
eitthvert snilldarverk — var það
ekki, Charlie?
Það er hverju orði sannaraj
svaraði Charlie. Þér hefur tekizt
það, kall minn. Er það ekki,
Mina?
Mina kinkaði aðeins kolli með
alvörusvip. Jú, mér finnst það
gott, Julian.
SvO þetta er frú Bannermann,
sagði Upavon og var altilegur.
Mér brá heldur illilega við, þeg-
ar ég heyrði um manninn yðar.
Gamall vinur minn og duglegur
maður. Hvernig líður honum
núna?
Honum er að smábatna, svar-
aði Rakel. Þetta kemur í hendi.
Gott. Ágætt! Æ, þjónn! Eg skal
segja yður, frú Bannermann —
mér er sagt að lauksúpan hérna
sé alveg sérstaklega góð. En ég
er nú ekki farinn að reyna hana,
svo að ég get ekki kveðið upp
dóminn yfir henni strax. Eigum
við að reyna hana og sjá til, hvað
okkur finnst? Við trúum nú engu
fyrr en við tökum á. Jæja, strák-
ar, hvað ætlið þið að drekka?
Finnst ykkur ekki tilefni til að
hafa það eitthvað? Hann setti
upp gelraugun og kannaði vín-
skrána. Umm — já .... við skul
um ekki fara að drekka kampa-
vín eins og einhver skríll. Nei,
Rínarvín .... já, það held ég sé
bezt.
Gamli maðurinn var kátur og
fjörugur, meðan verið var að
panta matinn og drykkinn, en
að því loknu leyfði hann yngri
kynslóðinni að taka við stjórn-
inni. En hún hafði lítið að ríf-
ast um, því að allir voru á einu
máli, nú meir en nok'kru sinni
áður, þegar verið var að undir-
búa Markhams-sýninguna. Þetta
Af blaðaummælum man hún
sérstaklega eftir einum, sem
komu í Daily Mirror í New
York, 27. júní 1949 af því að
í það sinn kom fyrst mynd af
henni í stórblaði. Umsögnin hófst
þannig: „Marilyn er mjög falleg
en tiltölulega óþekkt kvikmynda-
leikkona. En lofum henni að átta
sig í næði — þá heyrum við eitt-
hvað meira af henni, þótt síðar
verði. Hún er mjög ung enn“.
Ég spurði seinna Sidney Field,
sem skrifaði þetta, hversvegna
hann væri að gera svona mikið
úr stúlku, sem hann hefði aldrei
séð £ kvikmynd. Hann svaraði,
að hún hefði svo mikið af eðli-
legu fjöri, að það gengi alveg
fram af manni. Hann hefði talað
við hundruð leikkvenna, en enga,
sem væri jafn girnileg.
Að fáum dögum liðnum var
Marilyn farið að leiðast í New
York. „Kærastinn“ hafði aldrei
hringt til hennar að vestan. Hún
var í einu svitabaði og vissi ekki,
hvað hún átti af sér að gera.
Eilíf viðtöl og myndatökur. Það
var ekki eins og hún fengi að
ráða ferðum sínum sjálf. Eina
tilbreytingin var þegar hún fór
niður á baðströnd með ljósmynd-
ara, sem tók af henni margar
myndir buslandi í sjónum og
spriklandi í sandinum. Þar sem
almanaksmyndin góða var ekki
gefin út fyrr en eftir tvö ár,
voru þessar myndir það fyrsta,
sem sýndi breytinguna úr klaufa-
legri fyrirsætu árið 1945 í þrosk-
aða konu, eins og hún var nú
orðin. Ljósmyndarinn sagði líka:
„Þetta er girnilegasta mynd, sem
ég hef nokkurntíma tekið“.
Svona gekk þetta í heilan mán-
uð, eins og áskilið hafði verið.
skal verða „Veikur ts“ með frú
Bannermann í hlutverki Irisar
Mearns, sagði Julian.
Samlþykkt í einu hljóði, sagði
Charlie og Mina kinkaði kolli
til samþykkis.
Upavon lyfti glasi sínu. Julian!
Skál fyrir þér veika ísnum þín-
um. Og fyrir yður, frú Banner-
mann, sem aðalstjörnunni.
Þau drukku^ öll. Veikur ís,
sagði Charlie Roebuck. Julian og
frú Bannermann.
XXI.
1.
Þetta var á föstudegi. Fram
yfir helgina vann Julian eins og
vitlaus maður að því að ljúka við
leikritið. Hann vann eins og hann
var vanur, fyrrihluta laugardags,
en við hádegisverðinn tilkynnti
hann Charlie, að hann ætlaði að
vinna líka seinnipartinn.
Það er lofsvert, sagði Charlie.
Eg trufla vonandi ekki neitt með
píanóinu?
Æ, hver skrattinn. Eg hafði
alveg gleyrnt glamrinu í þér,
svaraði Júlían, önugur.
Það gerir ekkert til — alls
ekkert, en ég get bara ekki séð
af tímanum.
Julian hugsaði sig um og
hleypti brúnum. Það er ekki
nema eitt fyrir mig að gera. Eg
verð að fá mér ífoúð út af fyrir
mig.
Það er alveg greinjlegt, sagði
Charlie. Leikritahöfundur, sem
er að leggja undir sig heiminn,
getur ekki látið sér nægja hálfa
íbúð í uppgjafa-hesthúsi.
Ferðir milli, allra helztu borga
og sama sagan upp aftur og aft-
ur Hún kom ekki til Los Angel-
es fyrr en í ágúst mániuði. Jæja,
nú skyldi hún ganga frá samn-
ingnum við Cowan. En þá var
hann bara ekki í borginni og
þegar hann var kominn aftur,
svaraði hann ekki heimsóknum
hennar.
Svo kom hringferð milli kvik-
myndaveranna, en hvergi var
hlutverk að fá. Engin breyting
hafði orðið á Freddy. Honum var
vel til hennar en hann elskaði
hana ekki. Hann dáðist að henni
og það gerði móðir hans og systir
líka, en það var engin ást. Þau
urðu því viðskila, en ennlþá send-
ir hún frú Karger bréfspjald á
Mæðradaginn.
Hún var tvö ár að borga gull-
úrið, og um það er því var lokið
hafði Freddy gengið að eiga Jane
Wyman. En tilfinningar hennar
voru óbreyttar. Einu sinni bar
svo til, að hún var stödd í veit-
ingahúsi, þar sem Jerry Wald
var að halda boð fyrir Karger og
Jane Wyman í einkasal, en hitti
þá Marilyn og bauð henni að
taka þátt í samkvæminu. Hún
fölnaði upp og sagði: „Nei, ég
gæti ekki farið þarna inn....
Aldrei..
XI.
Marilyn hittir snilling.
Um þessar mundir kynnitist
hún manni, sem varð vinur henn-
ar og elskhugi og jafnframt harð-
skeyttasti bandamaður hennar og
hjálparhella í skærunum við for-
stjórana, sem öllu réðu. Þetta var
John Hyde, varaforstjóri hjá
William Morris fyrirtækinu, sem
var annað mesta fyrirtæki í leik-
Ertu ekki að horfa nok'kuð
langt frarh í tímann?
Ekki svo mjög langit. Ef þú
þarft að fá þér iibúð, þá útvegaðu
þér hana. Mér kemur þetta ekk-
ert á óvart. Eg sá, hvað verða
vildi þegar þú laukst við þetta
leikrit og ég var búinn að lesa
það.
Julian hélt áfram að hleypa
brúnurn. Gott og vel. Þjóttu þá
heim og farðu að hamra „Melly
B’y“. Eg ætla að vinna hérna —
að minnsta kosti í þetta sinn. •
Charlie yfírgaf hann og Julian
gekk inn í lesstofuna, en fyrst
um sinn skrifaði hann ekki neitt.
Hann starði á pappírsörkina, —
sitjandi með hendur í vösum og
hökuna niðri á bringu, en í höfð
inu á honum endurtóku sig í sí-
fellu s£mu orðin: „Eigin £búð!“
Og þetta þýddi meira, en orðin
sjálf gáfu til kynna. Þau þýddu
líka Rakel Bannermann, minnti
hann sjálfan sig á.
húsa-umiboðsmennsku. Að undan
teknu einu rómantísku atviki
1950, var Hyde þýðingarmesti
maðurinn í lífi hennar, allt til.
dauða hans.
„Ég hitti Jofonny í Palm
Springs, 1949“, sagði Marilyn
mér. „Ég var með öðru fólki í
helgarfríi og Johnny Hyde sá
mig tilsýndar, og Bernard. .hvað
hann nú hét meina.... ljósmynd-
arinn, sagði, að sig langaði að
taka myndir af. mér og við fór-
um í tennisklúbbinn, og þar hiitti
ég Jofonny, og hann mundi eftir
að hafa séð mig áður, en það
vissi ég ekkert um. Hamn var
einn af mörgum ókunnugum
mönnum sem ég var kynnt og
hann sagði, að ég hefði verið að
synda í sundlauginni og þar hefð
um við verið kynnt. Svo kom
hann til fólksins, sem ég var hjá
og þar man ég fyrst eftir honum.
Við drukkum eitthvað saman og
töluðumst við. Johnny var dá-
samlegur — sannarlega var hann
það. Hann hafði trú á hæfileik-
um mínum. Hann hlustaði á það,
sem ég var að segja og hvatti
mig. Ég man að ég sagði að það
liti nú ekki sérlega vel út hjá
mér, þar sem ég ynni ekki fyrir
símareikningnum mínum. Hann
sagði, að Lana Turner væri sín
uppgötvun og svo væri um fleiri
stjörnur og ég skyldi sanna, að
að ég ætti eftir að komast langt.
Hann hafði séð mig í „Love
Happy“ sem þá var nýkomin á
markaðinn. Og hann beniti mér
á eitt, sem ég hafði ekki tekið
eftir áður: Ef maður er stjarna,
er erfitt að fá smáfolutverk. Ann-
aðhvort verður maður að fá að-
alhlutverkið jafnvel þó það sé
ekki stórt, eða þá ekkert. Ég gat
Hann hafði lokið við leikritið
næsta mánudagsmorgun. Charlie
Rosbuck beið eftir þvl í sloppi
og inniskóm, að afkvæmið fædd-
ist. Julian hafði sannfært hann
um, að það mundi verða um
nóttina, svo að Charlie tróð bréfi
í bjölluna á sknanum og gætti
iþess að hafa vel logandi á arn-
inum, hitaði nýtt te, öðru hvoru,
rithöfundinum til hressingar, og
lét sig svo hverfa bak við reyf«
ara, eftir því sem unnt var. —
íbúðin var líka þögul eins og
kirkjugarður. Hann gat heyrt
penna Julians ískra á pappírn-
um, en einstöku sinnum snörlaði
í pípu hans og þegar loks Julian
dró stórt strik með pennanu-m,
fleygði honum frá sér og sagði,
næsta óskáldlega: „Jæja, það var
nú það“, varð Oharlie einkenni-
lega hrærður, eins og hann hefði
notið þeirra forréttinda að sjá
halastjörnu fyrstur manna, sem
aldrei elskað hann eins mikið og
hann mig, en ég fór aldrei út
með öðrum mönnum, meðan við
þekktumst — ekki í alvöru. —.
Er það ekki sorglegt, að ég
skyldi elska Fred, en hann ekki
mig og svo elskaði Johnny mig
en ég ekki hann nægilega? En
Johnny var góður við mig og
ég var honum tm“,
Hún var þarna 2S ára en
Johnny 53. Hann var smár vexti,
næstum krypplingur. Hárið var
farið að þynnast og andlitið allt
með hrukkum, sem hann hafðj
fengið af því að láta undan kenj-
um leikara. Hann var fæddur
Ivan Haidibura í St. Pétursborg,
árið 1395, og foreldrar hans voru
fimleikatrúðar, sem höfðu sýn-
ingarflokk, ásamt börnum sínum.
Flokkurinn kom svo vestur um
haf árið 1905 og faðirinn gerðist
amerískur borgari. Fyrst til að
byrja með sýndi Hyde ýmis
brögð á leiksviði, en síðar komst
hann að hjá Morris-fyrirtækinu,
sem sendi hann til vesturstrand-
arinnar árið 1935. Þar na-ut hann
sín fyrst í viðskiptum við aðra
bragðarefi á sama sviði. Hann
hafði alveg sérstakan hæfileika
til að þefa uppi efnilega leikara.
Auk þess var hann snúinn í við-
skiptum en tryggur vinur vina
sinna, og meðan hann var og hét,
var hann einhver vinsælasti um-
boðsmaður í Hollywood. Hann
drakk og lék golf með viðskipta-
mönnum sínum, gaf þeim heil-
ræði í fjármálum, reifst við kvi'k-
myndastjóra fyrir þeirra hönd.
Meðal þeirra stjarna, sem hann
kom á framfæri, voru Lana
Turner, Betty Hutton, Ester
Williams, Bob Hope og Rita
Hayworth.
Líklega hefur hann orðið skot-
inn í hverri nýrri stelpu, sem
hann uppgötvaði, á sama hátt og
Mari'lyn Mónroe. En nú var farið
að halla undan fœti hjá honum.
Hún var einskonar svanasöngur
hans og hann þráði hana heitt.
En varð hann ástfanginn af raun-
veru'legri persónu eða töframynd,
sem hann hafði skapað sjálfux
með imyndunarafli sínuT
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov E9