Morgunblaðið - 23.12.1962, Qupperneq 3

„jnpio TnnghtjS gija iinjtjjin tjjttq jjou j"
»SS gTA gB ‘•Bj39{i;UIUI3>[S
Bjeq ja gB(í ua ‘jnppæjq
-o S3A[B Ja 3a“ 'jCjiba J
guos ,,‘jS^l iJasA gBtj“
„•sttB'iSnq tjæA
J/Cjíba ge ‘fnq J tjjiCp
ia q Buiau ‘jsta jqqo -le
gBtj iBCSas ipunui qjpj gB
ngjnpjaq gBAH 'sqs iajp[B
bui jqiJS 'Buia uBuuaiJ giA
Bgia gB jij djBCq BJ J3A
ujbC njjiA njq -uuia gtA ub
gis 30 OAJ UBgJS ‘BfjcJ OAS
*BjpCj giA JSBfjaq gB ncf ji
-gBjjæ jsjiCjj 'jnjæi uuBq
go jnqqBJSnq suta tqqa
as jÆjjba gB ‘spjBq gB uin
jsæu jaj 3e“ ‘sbuojj tgSBs
‘,,nu Srui ngjiCaq ‘iajq“
„'BUIUI
BunfiCajj nffu b jbS gijiJ
pjsuuBq JjasS uubh 'B<fuua
JAcf jnuBA J3A tqqa BjBq
ja Sa ua ‘uinuta Bjsq gB
IpuBA uuiSua gBq Ja gB
-jiAgnB ‘jij ngBfs“ 'iuurs
nuia Bquua JíCjjba Tge
Sjbuib „‘iSBUgf ‘jaui gaui
Buioq iqqa juibs njjtA“
„•Bjjtaq
ubuub j ddn tjiqjjBfq
Buiau iqqa ja uias JjoAq
ja gBq iuutgnBs buibs
B JSBgBJ gB BJ3A gB JI3AJ
njjæ gBAH ’uuia Buiau
iqqe Ja gsq gB ‘uin ssia
uinjsæu nu Sa je Bq“
‘sbuoj* JgSBs ,,‘uin Jnjaq
Siui BsSnq Se jBgaq“
„•uinuoq
BpjBq gB geui uingasjpuBA
ijpja gJOA ge ‘ijia uusq So
suia gBqjBds uusq jnjeS
jBq 3o giqBq b Jngiu uin
uoq jpuaq So uinpuqq um
-goq gaui uueq Sa qej Bq
‘jnjjn uuia Buiau je iqqe
JH ‘jieAj BJ3A npjcCqs jiaq
je ‘jaq gaui isiAqiCaq BjBq
So gaui Bddajqs gB nu
Jijjæ ruj 'tjgaeq ijjjaq
go suie juuipuaq ijjsuta
i jnqjejs suia iqqa
je 3e gB jAq UUTJ9J J Siui
gijiq uuBq So ubuue jssiui
iqsuueq Se ijasS jibaj
nja Jisq je“ ‘jXjjba igSes
SBugf ‘jij nu ngBfs ua“
•„Bq BJOJ gB
jn pjnqsBjoqs BgjaA gB
iqqa tjjæ ja< ‘ignEs So
ujoq b JSBgBj jiaq JBgaq
‘UBUIBS JI3AJ JSBJJO nj3
Jtaq“ ‘SBUOf JggBS ‘„JI3AJ
ua JJiajJ jqqe nja Jiaq gE
uin ssia uinjsæu Ja 3a“
„•jsngnjoj jiaq jij gBgueq
‘ueuibs uiiaq iSæjs So
puoq BJOAq J uuis BJBq
Bq Sa IJjæj BtJ 'BJBPJBJ
uia jjje Bjjeq ijæA ‘jiaAj.
ua iJiejj jqqe njæA Jiaq
gB ‘uin SSIA gIJ3A BJBq Se
ijæ£) ‘uuBq Bdajp gB iAq
gB jsiuiosj BjeS bjji Sa
ipunui Bq go giqsq J giui
gijiq uuia JjeeS ®q ‘jijq
nja Jieq je ‘seuof ‘jij
ngBfS U3“ 'JAJJEA IgBJBAS
,,‘geq ge ja jsja ‘?f“
„•uitaq
BjEij gB uin jæjuie nu
jja nq So ‘jjjq ua iJiajj
iqqa nja Jieq gB ‘um
ssia eqij ge ja oas 3o“
‘SBUOf TgBJBAS ,,‘BUnU TAq
gB BJ3A iqqa bui 3g;“
„•jiSjbui
nas Jiaq gB jnjaS giJaA“
•jkjjBA JgSBS ,,‘geui -it
uioij nq gB ‘jzaq jqaja sjb
-uub as gsq ijjæ ‘iajq“
„•uinunjjn
jjbauSbS BjgajjBgiaq je
gBq“ ‘SBUOf IgSBS ‘,,UUI3
bjbj jnuiajj 3e ipunui
umiods uinuiq j“
„•jes Bgjoj
go njmq j Bdnejq jjaq
U3 JngB ‘BJJB Bq Bdejp
gB JSI5JBJ jeui gB ‘JSIA
BJgB gjA 'Tjjæqegiaj bsjtjs
jn uuBq jbS uinpunjs
•suBq ijgiCqje tjjjba uies
‘jjje tun siuuiux jij jas
uueq igBjijsjs uuis jiaAq i
gO JlgJaj JB5JTJS jbSjbui
bjbj ge JJJJ3 euuies ijjb
UUBH ‘BpUBJ BJJBUUB JIJ
uuis bjsjiCj t uesiapuv 'O
'H J9í T£8l QIHOA ZZ
•ijjaAqum nfXu
jSBUUiCq So BpuBjjrt jtj
jsegjaj ge uinuoq JgSej
gej utjjoo So ‘sueq 5jjaA
-jij uin uingjo uingjoq
-uteS bjb efSSjjq 3o nSn
-jjnj ijpjdsjuapnjs uueq
5jnBJ JB<J -UJOqBUUBUI
-dneH t Bjoqs i UBjjnjj
uuis gutgæjsjofqs 5jqej
gO IUnUBJ95(S j jba gtjjoj
suirupuB SjujaAq ‘iAq ge
jzruio5j nu JgjBq uijjojj
•umjjBfs jojqej So um
-urunuuaq jb jeAujBf an
-pjaq ‘uxnpueuieu jb suie
-gB I5j5ja — jjjjjs giqiui
jba umuoq So nuijBj So
nqsijS Bjæj ge jjtjja um
uoq jsipuiCaj eSejsjBjsjfs
•pjeAgne ujjstABjgqs ijiCej
Tugj jnpuauXjuSeS ua . eujaSjn bj ge uuiddeq oas I m89 umuoq jba iqsje
-jngos So juqiaj ‘ggfj — | jba uasjapuv '0 'H '12 | u,a ‘iuisassuibu unugg
*jn uijaS sueq 5jjba jjiojj
njOA UBUIBS UIBUJg
•nutjsofjq b B5joduui5js r
UBUjBf jeq So sgepegnep
jjj jjjb ipiuiCaS uueq
uias ‘jejq umuoq ipuas
U3 ‘UUBUI UBUUB IgB5JSJ3
unH 'Jsb muiosnfgUTuieqg
‘njSJiCj buis uueq ipjjej jb
-uueq jij So nsjjnjs ijSun
uueq jsijuuíCjj umuigjBS
-Bjjaq uinuie y 'jnjjojgiA
jBggS jBgejs sijjb 5jqej go
nqjouiuea bjjb um uueq
jsigegjej uiunBjjepunjoq
JJJiCa '5joq Bjjij Sjs Jijja
61
VNNVNHVH HQHSan
VNNVNHVH HQHS3H
M
so
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
S
Mér hlýnaSi fyrir brjósti
og mér fannst miklu bjart
«ra framundan en áður.
En um leið seig á mig
eins konar mók, borða-
raðirnar í salnum urðu
ógreinilegar og ég heyrði
rödd höfðingjans eins og
langt úr fjarska.
Hann flutti raeðu sina
af ákafa og mælsku og
mér gat ekki dulist, að
það var ég, sem harnn
talaði um. Mér skildist
ef ræðu hans, að svo
mi’klu leyti, sem ég gat
fylgst með, að einhver
mistök hefðu átt sér stað
og að það ofbeldi, sem
ég hafði verið beittur,
sýndi virðingarleysi fyrir
frelsi og sjálfstæði ein-
ítaklingsins. Mér fannst
ræðumaður og áheyrend
ur allir vera á mínu
bandi, vorkenna mér og
harma hlufcskipti mitt.
Þeir voru vinir mínir.
Stóri maðurinn lauk
ræðu sinni og hróp og
kliður var í salnum.. Ég
Úr viðarplötu er sag-
®ður kross (armarnir ca.
60 om. langir) eins og
sýnt er á myndinni.
fann, hvernig samúð allra
beindist að mér, og mér
leið betur en nokkru
sinni áður, síðan ég kom
í þetta framandi um-
hverfi. En einmitt á
þeirri stundu var hinum
stóru vængjahurðum á
salnum hrint upp og hófa
dynur heyrðist að utan.
Brúnn hestur með hvíta
stjörnu á enni kom á
spretti inn í salinn, milli
borðanna. Riddarinn var
Wanda systir bæklaða
drengsins, og að baki
hennar sat mannvera og
hélt dauðahaidi utan um
mittið á henni, augisýni-
lega næstum yfirkomin
af hræðslu.
„Dick“, hrópaði ég, svo
að glumdi við í salnum
og yfirgnæfði allan háv-
aðann og gauraganginn,
sem innreið þeirra olli.
„Dick“, kallaði ég aftur
og um leið missti hann
jafnvægið og rann niður
úr hnakknuim.
'Fimm bútar úr kústa
skapti, hver 10 cm. á
hæð eru festir á undir-
stöðuna (skrúfaðir neðan
frá eða felldir í).
Ferningarnir eru niú
málaðir og stigatölurnar
skrifaðar í hvern reit,
t.d. með reiðhjólalakki
eftir að málningin er orð
in þurr.
Nóg er að hafa einn
hring,, en betra er að
hafa þrjá. Þátttakendur
standa allir á sama stað
(jafn langt frá), þegar
þeir kasta. Hver fær þrjú
köst í einu og einhver
heldur reikning yfir stig-
in, sem hver fær.
Hringina má verða sér
úti um með ýmsu móti,
t.d.d úr ónýtu innkaupa-
neti eða gamlan tréhring
af dyratjöldum o.s.frv.
Líka er auðvelt og oft
bezt að búa þá til, t.d. úr
kaðli, sem „splæstur“ hef
ur verið saman, úr sver-
um rafmagnsvír, sem vaf-
ið hefur ver.ið saman í
þrefaldan hring og síðan
þéttvafinn með seglgarni
o.s.frv. Bezt er að hafa
þannig mjúka hringi, ef
verið er inni í stofunni,
en í kjallaranum eða úti
skiptir ekki eins miklu
máli, hvernig þeir eru.
Góður le/kur
og fálæikir. Amrah tók
aðeins á móti þeim ríku,
en jafnvel þeir voru svo
margir, að herbergi hans
fylltust brátt. Loks var
aðeins eitt herbergi autt,
konunigssalurinn, sem var
þeirra stærst og ríkuleg-
ast, og það ætlaði Amrah
að geyma handa konungi
eða fursta.
Þessi ágjarni maður
átti tvö góð og guðhrædd
börn, drengurinn Elí og
stúlkuna Tirzu. Börnin
horfðu með undrun á aila
þessa gesti og fannst það
mjög óréttlátt, að fátæk-
lingunum skyldi vera út-
hýst, meðan ennþá var
til nóg rúm í gistihúsinu.
Síðasta daginn kom loks
að því, að öll herbergi
voru upp gengin, nema
konungssalurinn, sem
enn sfcóð auður. Þá bar
að garði srnið nokkurn,
sem teymdi asna á eftir
sér og á asnanum sat
unga konan hans, sem
varla gat haldið sér upp
réttri fyrir þreytu.
„Hér er ekkert her-
bergi laust,“ hreytti Am-
rah út úr sér, því hann
sá fljótt að þessir gestir
voru fátæklingar.
„Sýnið miskunnsemi og
skjótið skjólhúsi yfir okk
ur,“ grátbað smiðurinn.
„Við eigum langa dagleið
að baki og konan mín
er komin að niðurlotum
af þreytu.“
Amrah hló hæðnislega.
„Þið hafið kannski efni
á að borga tuttugu gull-
sikla fyrir næturgisting-
una?“
„Nei, það getum við
ekki,“ svaraði smiðurinn.
„En sýndiu okkur misk-
unnsemi og guð mun
launa þér margfalt aft-
ur.“
„Pabbi, pabbi," báðu
Elí og Tirza með tárin í
augunum. „Sjáðu hve föd
og þreytt veslings konan
er. Hún getur varla hald
ið sér á baki lengur. Og
sjáðu, hvernig hún grát-
bænir okkur um að fá
næturgistingu hérna. Það
er enginn í konungssaln-
um, leyfðu henni að sofa
þar í nótt.“
„Ekki til að nefna,“
svaraði Amrah með fyrir
litningu. „Það er einmitt
konungssalurinn, sem
kostar tuttugu gullsikla."
Hvað gátu nú þessir
þreyttu ferðalangar gert?
Hrygg í huga urðu þau
að hverfa frá gistihúsinu
og vissu ekki annað til
ráða, en liggja úti á hörð
um klöppunum undir
beru lofti. Þegar þau
höfð-u farið spottakorn,
komu tvö börn hlaupandi
á eftir þeim. Það voru
Elí og Tirza.
„Fylgið okkur eftir,“
kölluðu þau. Faðir okkar
hefur helli fyrir asnana
sína hérna í hlíðinni. Þar
er nóg rými núna, þvi að
flestir asnarnir hafa ver-
ið leigðir ferðamönnun-
um. Og það er þó skírra
að sofa þar, heldur en
að liggja úti.“
Smiðurinn varð glaður
við að fá þak yfit höfuð-
ið, og fylgdi börnumun
þakklátur eftir.