Morgunblaðið - 23.12.1962, Síða 7

" nSnmjnds
I.IirO(l glA glJBAS
ngjæj ‘02 gn ddn
WP* So z-X ?JJ 5l!J?s
jnSojp n<[ ja £«m
-mq umiip jnspiJÍ
npunq So nuuo So
«Un npmni
mnuis mnu^iiod
i goui jo UUIUUIOAS
-niot uios ‘ejoa
fi«<í ipiXníi fi«AH

-BUTV5[SOtJ T
jtiqto jnn»p truijnSuiuod
■ íuej. jb4 ‘;n giis 'Biiaa gB
Tiil iBUurcixdspia umíUi[E
jnuitOAT umuni buioj[
tinui gtu;Byy -ui-iojq js
unq uios jbc[ BunpCdspia
b Bdnfjp Bdarp uuia So
uuio Jnva3[ 3o gioqsð'i t
uvba joq nq jpjaes ‘ddn
}SIJOg BJBq Jioq JIBg’0<J
'fi!
-gioq Bga uuiguiuod ‘buu
-jÁdspia ‘Euruiaoig: ijjjoAq
•jjiou Bjsijq BgO gpA
BUioq gB ssaq ub Bun
-qsqij i jngiu Epiop uigui
uad gijBi qog Jioq piOAq
*BUiq BgB[®j piu ngjndg
•EunjXdspio b
ubjo ‘utnjnjs umugeg i&a
jsuioq uios ‘guiuad njjas
go lUUTpUjCUI b jo juXs
go suia ‘jttjsnqsqu jijjC
gis BUBq ngggaq •puutraqi
-Bjouq j ubuies jsipiBq
unq gB ‘giuuBq ‘ntgiui
j rqXdspia nijoCja
jnPIBD
snqodox SBWBqoBZ
„•ujs qajjE um giqi
jbjbj jngBUi jngnjdgnq
go jnjsnBJH iBjjóg uras
‘jBCguisjCeignq BJBq nje
gnq gB ‘jSBCnqs nu jeq
tnm ‘x£h®a tbps ug gt
ujoqpgJBgAeq buiibs giA pq
uue pq jjo nq gB oas“ ‘sb
-uof ojq ,,‘ijiuiuio ‘Bp“
V^P
-ujeCq giA jSBCjeq gB ub
~ureg BJieui iqAq joiui gB
pjeq gf gB------------gB
‘giuuBq iuuis nuie nu Je
gBq 'iujiq umieeui gtA Jb
-geq Isasu ‘seuop ‘gBq Bfs
gB BJ JiBqs. nq igg:“
„isnBignq jjes nq gB
jsbjjo gB jasq BIJBi/V
•SBUgf IggBS ‘„BJiero
nq jtqeajB umuEuiij gexu
gB giieA jnjeg ®q ‘buuiiu
ngBjjog go umujui uin
-fiBJ gB nu ngjEj ‘JtCqBA
‘nu giui ngiiCeq ‘iajj“
’•••ge
ipiiCqs B,q ‘mjin gijeA
tfijeq gBq je ug jjnpunq
BJBq pq jba Bjjeq" •tuui
-ppqj i srjjei go nCuiejg
tgæq ipuueq go uuBq
IggBS ,,‘jnjBH ‘!3A.g“
•jngoinjs'nuiuiqqs jnpipq
jba go ddn gojs jXjiba
„iumuBjiou b Bppeejq
euoas BunCjeq jjeg BjBq
gB JiJtCj uiq jSBTOureqs
gB Jtjæ nq ‘JnjBjq ‘ioaq
•JBqqiC umCqtei t bjoS
gB juuba jjo oas je uuBq
go sute JnjBiji Tiie ‘gBjs jb
jsdofiq nq jBgeq go ‘uibjj
jnjBH jstgæg ‘Bunqjumjj
BCjeq gB Jsioj nq jBge<jj
‘uisnqaeCj gtA tddn um
-ugnBS jb uieq jtjje uæA
iqqe JaoAq 'BgnqdB gB
gijeA igjeq uuBq gB ‘gB
-njj TjaeS Sg iinjB>i uuBq
‘iBqqo JnuiA nuiBg uuBq
Bgeitujeu jo Bjgeq juueq
b Jnjeq gqqoAS nu iqjyi
itjei So igeqieds uueq
uies giujeAq ‘Jngiu Bjseq
go B giqjuiBipEqqBuq
’sueq ijb go sute mTjieAst
-BguisXigne umuguejp
uuBq jBg umpunjs
"jBguiUtCsqiál um jbujb
-gutsXigiTB ddn tjsej uies
‘uuTuuBui giA luutCq i jes
uioq uBijsiijqo subh
•uinuxs Jngoj jb umpoj
uiniuiog ‘lungjegddn i
jnppiejg go uuigeAq ‘uuts
BjsitCj t jsq uioq uuBq
jBgeq ‘Bquue uuEq ipunui
tjpiB steureg y -umuis
umjpieaoj geui umeAsut
-gQ i snqqiei j uueq aoj
ub b luuis nu;a 'pipqs
ue ijEqiai BgaeA gB pj
BJieiH Bquue JUIBS IgBgUBt
UBijsiijqQ SNVH ‘81
-uuis jo uubh“ qgges go
BUUBUjeq euuiq m umuoq
bjj jas tieus ueqinjs ua ‘
buis Buiiioq Bujftaj ge joj
uubh „•gjegiejjeq uigia
uurai jseugie ge etjæ
gf gB TAq“ ‘UUBq IggiBS
‘„jeui BCq g«q gigao injag
n<j“ 'iojs iguC unq jegeq
‘igiBgBJieq uiniois b
BUoqsgBi BgieA ge tgBijæ
unq ge ‘umuoq igges um
uqqeq J eqirqs qiiiq '61
— •inpieq
ieq uinuis umutqjsiXs
Bjoqs iSBgB[EUBS ge uinuoq
jsqoj iqqe ue ‘uueq viqej
gB<j •Bioifs ubuub j injias
BgieA ge um geq go uiieq
igj ‘ibuts iBuinqæq qoj
uueq ‘giejgaui esseq giA
gis Bjjæs iqqe tppiA ubt
-jsiiqo subh •umuipueA
e Buueq uinqqou gep
uueq unq jai ‘uurgueap
Bg.Cq ijjæui iqqe gB ‘tuun
-uoq niuiiog jges igjeq
SUBTJSTjqO subh BUIUIBUI
II9<j -umuipieq t gjqioj
-euis b predsg uueq ige
jou go Buipuoq gTA puoA
-sjiq UBjgjs ígjeq uriH
•BuijBjsqoq eCqqeq gB
umuoq ipuueq uies ‘nuoq
iBiiBTOBg qj unjpjs j in
jjes iba uueq ge jAq gaixt
jsjoq suBiisriqo siubh
BguBgBioqs VXSHAi 'II
•nuitsneq ge nnej urgpiq
ngnutng ‘njsngts uj. ieq
go uijoa b jn ngunads
uiTOnaq njsaiCj gB tAq
bjj jiib umuoq geui jsi
-pgliCj uubh -ieq xg uies
‘uuBuunie Ciaqs'ieqqijs'
b tgjioq ege TgBUmBS
go ‘igeigiA ures nfieAq
‘uBures umununj jjo uueq
jbs ieq -iuuis nuunoui
■pieqs egieA gB pq.
ungupi tgEuqiEA urnuoq
gaui gB ‘sseq IIJ glBA gB<J
qgeuBj jsuuej uinuoq uies
gBAqjije eq iiiiCj ddn
SE'i Bge q9i uueq iBgeq
‘iguiu[iqs jb ngnjsniq
Itaq •putA oq UBijstiqo
subh JSIgBUgia UBUIBS
uiBuiQ •ngjiq urnuoq euXs
bCjia oq jpittCqs leAquia
ge ‘iiiiCj injBippiBq jba
go ‘umujs umuBiBuuaq b
Buipuoq j BpjBq gB uuBq
stqej umunjnujTOjij j
ez
VNNVNHva Hoasaa
VNNVNHva sgasaa
oi
26
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
7
Áíram héldu þeir, en nú
sóttist þeim seint. Það er
ekki auðvelt að skríða á
maganum á glærum ís og
toomast þannig leiðar
sinnar.
Nú voru ópin hætt að
ttieyrast. Kotmu þeir oÆ
Beint?
v „Halló!“
Ekkert svar.
„Halló!“
Ekkert svar.
„Halló!“
Veiklt kall barst fiiá
vökinni, sem betur fór var
var þá enn þá einhver
von.
„Við erum að komast
Itil þín,“ hróptaði Árni.
„Slepptu ekki takinu!
Ekki sleppa takinu.“
í sömu svipan sá hann
l'ítið höfuð, sem enn hélst
uppi við vakarbarminn.
„Hann er tæpa tuttugu
metra framundan. Flýt-
um okkur!“
Og þeir skríða og mjök
uðust áfram.
„Varlega nú, varlega!“
’ Árni fann, hvernig ís-
inn geklk í bylgjum und-
an þuniga hans. Hvernig
mundi þeim reiða af?
Tveir metrar eftir.
Hann seildist fram með
Btafnum. Of stuttur. Það
vantaði að ominnsta kosti
Ihálfan metra til. Var ó-
Ihætt að fara næir? Hann
varð.
i Nú!
’ Aftur rétti hann staf-
inn fram.
„Fljótur! Gríptu fast
um staifinn og svo drög-
um við þig upp!“
Drengurinn hreyfði sig
ekki. Fingurnir voru
klemdir utan um isrönd
ina í krampakenndu taki
og augun stjörf og star-
andi án þess þó að sjá
neitt.
„Flýtu þér nú! Heyr-
irðu eklki hvað ég segi,
flýttu þér!“
Þögn. Þetta þýddi auð
sjáanlega ekki neitt.
Drengurinn var stjarfur
af hræðslu og kulda,
vissi hrvoiiki í þennan
heim né annan o.g gat
eniga björg sér veitt.
Árni yfirvegaði, hvað
gera skyldi. Átti hann að
freista þess, sem skyn-
semi hans sagði honum
að væri ómögulegt?
Skríða lengra fram? Að
vísu mundi hann geta
brjargað sér, þótt ísinn
brysti, en drengurinn
gæti sokkið eins og st-
einn áður en hægt væri
að ná taki á honum. En
h/vað annað var samt
hægt að gera? Það var
auðséð að hiverju fór og
engan tíma mátti missa.
Úr þessu þýddi lítið að
bíða eftir staurum.
Vogun vinnur!
„Fylgdu mér eins fast
upp að öðru. f kassanum
óx græhkál og graslauk-
ur, — en ímyndunarafl
drengsims breytti þvi í
hinn fegiursta garð með
rósum og skrautbaómum
þannig varð -„matjurta-
garðurinn“ að þeim
skrautgarði, sem H.C.
Anderisen síðar sagði frá
í ævintýrinu um Snæ-
drottninguna.
5. FAÐIR Hans Christ-
ians las mikið og í æsku
hafði hann þráð að ganga
menntaveginn. En for-
éLdrar hans, sem voru
t*m voru myndir, þar á
mieðal ein landslagsmynd,
sem drengiurinn gat aldrei
fengið nægju sína af að
horfa á.
4. Úr eldíhúsinu lá stigi
upp á loftið —, og þegar
Hans Ohristian var orð-
inn nógu stór til að klifra
þar upp, fann hann „mat-
jurtagarð“ mömmu sinnar
Það var trékassi með
imold í, sem var látinn
standa á þakrennunni,
þaæ sem þeirra hús og
uágranhans lágu hvort
efnað bændafólk urSu
vegna veikinda að hrekj-
aist burt af jörð sinni og
áttu nú heima í litlu,
fátæklegu húsi í Óðins-
véum. Það höfðu þau
keypt fyrir sína síðustu
skildinga. Þau höfðu ekki
efni á að kosla menntun
sonarins og létu hann
þess vegna læra skósmiði
enda þótt hann hefði lít-
inn áhuga fyrir þeirri
iðn.
Hann lét allt eftir litla
syni sínum. Hans Ghrist-