Morgunblaðið - 23.12.1962, Síða 8

pt ttmjirriAs tunfuioS
9o uinjjpj[s[sn3[ jn ijXj[s
SÍÍJIOAS [IJ Jfs ginq uueq
JCJsq ‘Sfsnq giA rgjuS
B[ji[ umuiu j 'ijjb uueq
uios ‘jngnjq nSjoui jœq
je[[B e jojngnjq euines
ge juies jba sueq etSeeu
-e e[saj\[ -uinuoq epueq
[i[ otq sueq Jigej tuas
‘umguojqiaj unocj gaui
3[ia[ 5 Jngtu jas i[3[J[ps ua
‘iguajp ejge giA iqqa os
i[OI ueijstjqo subh '01
•egueg ge
snq jjaAq uin e[jeA uueq
igjoq ‘gifiJO jba juiuiip
uubh 'Jaeq JiJXj etguXs
3o jnSos uiiaq etgas
ge tAq gaui umunuoq
n[uio3 ijuiuiaqs uueq ‘ge
gueq ejej ge ueuieg gptui
tjjpq ueijsijqQ subh
•STJæAjngtASJT[ [IJ uui
gi[i[jnjo jas giuun njeg
jnuoq jeqæjej ‘jejureg
uios jeq ‘ejojseunds
jeA sueijsijqo subh Hí
-uqsq bjj XHHVXS '6
•sueq
gjo e geunjj uegua nggp[
go nu;s ijou jgue[ ujet
bjia jsnjjpq jeuinuoq
jegaq -njjefq je Jn[[nj
-ddn gjeA uuBq ge oas
‘jg9[ueugnqo jnuiajj jba
uias ‘jgaeui umuoq jeujn
-uoq n[uipg nggos jngtut
TAq jegjajeuunq nga[ejÆj
-uiAae jetraiq [ij ranjsæu
tgeqqejq go gqoq giA ddn
uueq jsqqag ijoui e jjaAq
‘geq BJXoq ge jngxra jjiau
umuguajp jsuuej piqcj
„'umpuoq jijXj ji[ [gue[
W? e[jeA jrqag ujeq jgð[
-nqsxa go gejeg euoAg“
:T[[rui e urs nggos jæq
go ejjiaq pieqeddn gjeA
‘gis JijXj uibjj ngnuitqs
jiujigusja •jeg9[iuiajg
pu jsngjXaq utdo
,/jnggnjo
J9 uutsj [JOAq ‘tajpie jn
geui jtaA Jpq“ ‘uop igge[
gej rautpuojjs jgæieu jn
qqo ep[eq utn[nqs g[A“
'ejSiCajj
ge uueq e ega[Ti[ÆJ jba ra
jpje ge cxas ‘ejjuegau uui
-si je uuijnumejjs ‘[uut
qiA tj[[e e uutjngejs ijse
-gainjjæq jba utjXosq
•„ge}s je edneiq
Jnjje umjnqs g[A“
•„epuejs
ge njjpj e Jigjeq n<“
‘rajy tgges '„uijÆaso"
„idtétH idietH idietH“
■nuioq uidojq
uegBAq ‘e gts BAggp[g ge
I!1 ^egejs euiou ge juies
Jiaq ngjn [jejq ua '685101
i[ieui npunqas egug
•nuts nqp e Jtaq nqoj
nu go umjneqs e jiuba
Jiaq ojoa Jigeg -gejs je
jps njujXds jiujiguaja
*„SB
-gueq jnqqo umjÆ[a“
mof rgedojq '„butjXssq
giA ej9A ge Jn[Aru ge<j“
„itiie,tH id[etH“
•jsigue rpue
-xba euiguajp nj[[Æj g«
[gngojs [sngjÆaq uido
•iÚjV
Tjqpusjreq ‘,,J9 geq jbaÍ]]
‘ranssiA giA ge ejeg;“
•uioq gTgptjq uegeAq
‘iAq jijíCj urajg euiæA3[
-eu jgs ejgg ge jba jjt
-jja go TjqjiCiu jijXj igej
ge jps bjj jses jjaqqa
„'W®
ijessaq t ja geq
„•eujeq ega[uegrajv“
„igeq ja JBAq ‘JBAq ‘e”p“
■upf igetuejs ,,‘i uejo
gqjop Jnjaq jaAquia"
•spunjoq
go SUUI3[S T[[tUl UJBA J[B3[
uubj ranuntguajp ge oas
‘geuue 3[bj gidpjegÆau
[J3AH ‘g!ÍJO[ jjjÆqjsoaj
uin ugag TgeuipHq ‘d[etq
? IgBIIB3l uias ‘sjaAquia
dojH •ngnjsn^q Jia<j
•uueq igjnds ',,‘ign
-qijou nq jigjiCaH" •tujy
igezuejsjeus nuie i j[[y
•qæui
uinqij t ssaq njnu go
luuipuojjs uibjj gaui Jas
npuuaj jiujiguaja ■[Soi
-uiesep jba guæjejneiig
•B3[!iq ge jeuqaj jeujn
-ujptjs go jzas jba uqpg
•IUUT3JTA’ e i[n umust e
njoA jjujiguajp jigea
•umpuoq
rHjjeuiA tpuejqsp upf go
eujy eq efguaj ge Ji;j9
t[[e uias ‘jngjnqje [gaqs
jaquiaAou umgnpua j
TPI9A3Í Í1HHA2XSOÍLÍ V
oyonnaH
6
VNNVNHva xoasaa
VNNVNHva NQasaa

LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
25
ian, smíðaði handa hon-
um leikföng, las fyrir
hann og sagði honum
sögur og ævintýri. Á
sunnudög’um fór hann
með honum í langar
gönguferðir um nágrenni
bæjarins.
rK
6. EINU sinni á ári fór
móðirin með þeim. I>að
var snemima á vorin,
þegar beykiskógurinn var
að springa út. Hún var
þá alltaf í brúnrósótta
bórmillarkjólnum sínum.
>að var eini fíni kjóll-
inn, sem Hans Christian
sá móðor sína nokkru
sinni klæðast. Faðirinn
var ekki margmáll, þeg-
ar þau voru í skógarferð-
um, en sat oftast kyrr
og hugsandi. Hans Christ-
an lék sér skammt frá
þeim. Allaf tóku þau
graenar greinar og blóm
með sér heim, sem þau
stungu i rifumar milli
loftbjálkanna og yfir dyr
uiHun í litia húsinu sínu.
7. FORELDRAR Hans
Christians lifðu mjög
kyrrlátu lífi. Einu sinni
tóku þau hann samt með
sér í veizlu, sem halddn
var I fangelsinu í Óðins-
véum. beirri veizlu
gleymdi hann aldrei.
Löngu áður, en þau komu
til fangelsins, var hann
farinn að skjálfa af
hræðslu. Hann gat ekki
komið niður nokkrum
bita af öllum þeim krás-
um, sem fram voru born-
ar, vegna ótta um, að
framreiðslumennir væru
hættulegir fangar.
Honum fannst allt í
einu, að allar þær óhugn
anlegu sögur, sem faðir
hans hafði sagt honum,
yrðu ljóslifandi á ný.
8. Á BERNSKUÁRUM
Hans Christians var til
margt fáfrótt og hjátrú-
arfullt fólk. Þannig minn
ist hann þess, að kvöld
nokkurt stóð hann ásamt
móður sinni og nokkrum
nábúakonum á kirkjuhlað
inu og beið þess, að hala
stjarna kæmi í ljós á
himninum.
Konurnar töluðu um
þá hræðilegu ógæfu, sem
yfir myndi ganga, ef hala
stjarnan raekist á jörð-
ina. Að vísu kom hala-
stjarnan í ljós eins og
stjörnufræðingarnir
höfðu sagt fyrir, en að
öðru leyti skeði auðvitað
ekki neitt. Faðir Hans
Christians kom og út-
skýrði þetta fyrirbæri á
skynsamlegan hátt, en
án þess þó að sjá nokkuð.
Þá heyrðu þeir skip-
andi kall: „Halló, halló!“
í>að kom frá ströndinni
rétt uppi við land. i>eir
námu staðar og sáu þá
hóp af fólki, sem stóð
'hálf falið bak við stór-
an stein.
„Komið þið í land,“
sagði sama skipandi rödd
in og áður, „ísinn er ekki
mannheldur.“
„En það er einhver
kominn að því að
drukkna þarna úti.“
„Já, strákurinn hans
Ólafs í Garði hefur dott-
ið ofan í“.
„Eruð þið að bjarga
honum?“
„Það er ekki fært- út
til hans. En við erum að
láta sækja staura, sem
koma bráðum, og þá ætl-
um við að reyna.“
„En hann gæti drukkn-
að á meðan."
„Við getum ekkert ann
að gert. Vonandi verður
það ekki of seint."
Neyðarópin virtust nú
vera orðin veikari en áð
ur. Árni fann til vaxandi
kvíða. Veslings, veslings
drengurinn! Ef hjálpin
skyldi nú berast of seint!
Nei það mátti ekki eiga
sér stað. Hann var allt í
einu staðráðinn í því
hvað hann ætlaði að gera.
„Ég ætla að fara“, sagði
hann, “kemur þú með,
Jón?“
„Já,“ svaraði bann án
þess að hika.
Nú var kallað úr hópn-
um frá ströndinni:
„Eruð þið frá ykkur,
drengir? Verið þið kyrrir
hérna. Heyrið þið ekki
Það var ekki auövelt að
hvað við segjum? Þið!
farið farið ekki fet, ann-
ars dettið þið bara niður
um ísinn og við verðum,
að bjarga ykkur líka.
Staurarnir koraa bráðum
bíðið þið á meðan, annað
væri hreinasta fifl-
dirfska!"
En þessir „fífldjörfu"
strákar voru þegar lagðir
af stað.
„Sérðu hann?,‘‘ spurði
Árni.
„Nei, ekki ennþá".
„Vertu tveimur metr-
um á eftir mér.“
„Já, ég veit það".
skríða á glærum Lsnum.
Árni og Jón vissu báðir
nákvæmlega, hvernig
þeir áttu að haga sér.
Þeir höfðu ekki til einsk-
is lært hjálp í viðlögum.
Oftar og oftar hjó Árni
broddstafnum niður í ís-
inn til að kanna þyktina.
Ennþá virtist ekki vera
bein hætta á ferðum.
En svo gekk broddur-
inn í gegn.
„Leggjumst niður á
magann!"
Jón hlýddi fljótar og
betur en búast hefði mátt
við. En hann hafði líka
átt voo á þessarí skipun.