Morgunblaðið - 29.12.1964, Page 19

ÞriðjuðPírur 29 des. 1964
MORGUNBHDIO
19
Brezka þinghúsið og Westminster Abbey.
— íslenzk jól
Framhald af bls. 8
inn komust. Langiborð var
dúkað og borðaður alíslenzk-
ur jólamatur, sem feniginn var
að heiman. Svo voru ræðu-
höld og söngur.
— Á jóladag messaði séra
Jónas Gíslason í Vartovs-
kirkju, sem er gömul kirkja,
allt frá dögum Grundtvigs.
Kirkjan var þéttskipuð fslend
ingum. Hér hefur verið komi'ð
upp ágætum söngkór, kirkju-
kór, sem eingöngu er skipað-
ur íslendingum og e.t.v. fá-
einum dönskum mökum ís-
lenzkra karla og kvenna.
— Á annan jóladag var hald
in jólatrésskemmtun fyrir
börnin, og var þar margt um
manninn. Skemmtunin var
haldinn í Studenterforeningen
við H.C. Andersen Boulevard.
Hér er mesti fjöldi barna —
margt ungra hjóna við nám,
t.d. eru margir kvæntir
stúdentar í síðari hluta verk-
fræðinnar. — Þetta voru sem
sagt samkomurnar. En þar
fyrir utan hittast menn eins
og gerist og gengur, Kunn-
ingjar og vinir skiptast á heim
sóknum. íslenzka nýlendan
hér er svo gríðarstór, senni-
lega tvö til þrjú þúsund
manns, þegár allt er talið.
Aðspurður um veðurfar
sagði sendiherrann, áð kólnað
hefði að undanförnu og tals-
vert frost verið síðustu dag-
ana, en að öðru leyti indælt
veður.
— Annars er ekkert sér-
stakt að frétta, sagði sendi-
herrann að lokum. Hér er allt
með ró og spekt, deilur liggja
að mestu niðri yfir iólin — en
ekki er laust við að óligi undir
í handritamálinu.
— Hvenær verður handrita
sýningin opnuð?
— Hún verður opnuð ein-
hverntíma í janúar, ég man
nú ekki í svipinn hvaða dag.
Þeir standa fyrir henni and-
stæðingar okkar — reyna að
grípa til þeirra ráða, sem geta
orðið þeim í hag.
MORÐ f LONDON.
Að lokum tölum við stund-
arkorn við Henrik Sv. Björns-
son, sendiherra íslands í Bret-
landi, og spurðum frétta.
— Um hvað hefur verið tal-
að í London nú um jólin?
Henrik Sv. Björnsson
— Hryllileg morð. sem hér
hafa verið framin undanfarið.
Það er ekki beinlínis jólalegt
umræðuefni. Eitt morðanna
var framið með þeim hætti, að
unglingalýður réðst að manni
í London, en þá kom blaða-
maður við „People“ honum til
aðstoðar, og var stunginn og
drepinn. Þetta eru óhugnan-
legar fréttir og hafa vakið
ugg hjá fólki. Þessi unglinga-
lýður er ekki lenigur aðeins til
ama, hann er orðinn stór-
hættulegur.
— London hefur þá ekkert
farið aftur, frá því Conan
Doyle skrifaði sínar sögur.
— Ég veit það ekki. svaraði
sendiherrann, og spurði frétta
að heiman. Síðan skýrði hann
frá því, að íslendingafélagið
muni að venju halda skerhmt-
un í London milli jóla og nýj-
árs fyrir börnin. Þar í borg
eru allmörg börn af íslenzk-
um ættum.
— Og ekkert að gerast í
pólitíkinni spurðum við?
— Nei, þingið er í fríi, og
Wilson er suður á Scilly-eyj-
uin, sem liggja út af Cornwall,
Þar á hann bústað, og þangað
skreppur hann í frí.
— En veðrið?
— Hér hefur verið kalt
undanfarið. og snjóað mikið í
Suður-Englandi, en minna inni
í London. Miklar umferða-
tafir hafa verið hér utan við
borgina. Þó hafa orðið færri
slys þessi jól, en oft áður.
Annars fara Englendingar til
útlanda um jólin, og er einkar
vinsælt að skreppa suður til
Sviss á skíði.
— Hvernig hafið þið haldið
jólin?
— Að íslenzkum sið á heim-
ili okkar. Svo hef ég skroppið
niður í bæinn og skoðað jóla-
skrautið. Allar helztu götur
eru mjög smekklega skreytt-
ar. Fyrir jólin var verzlunin
afar mikil, enda virðist al-
menningur hafa það gott í
Bretlandi.
Viðgerð hafin ú vh
Barða í Hamborg
EINS og frá hefur verið skýrt í
fréttum, sitfldi þýzkt kaupskip,
3.791 tonn að stærð, á nýtt, ís-
lenzkt fiskiskip, Barða, eign
Síldarvinnslunnar hf. í Neskaup-
stað, að morgni sunnudagsins 20.
des. Kom um þriggja metra löng
rifa á skipið aftarlega. Mbl. átti
í ,gær tal við Hjálmar R. Bárðar-
son, skipaskoðunarstjóra, og
spurðist fyrir um það, hvenær
viðgerð yrði lokið.
Hjálmar kvaðst hafa símað til
Hamborgar þá um morguninn, en
þar er skipið til athugunar og
viðgerðar hjá skipasmíðastöðinni
J. J. Sietas. Hann kvað nákvæma
könnun þurfa að fara fram á
skipinu, en viðgerð væri þegar
hafin. sem ekki væri vitað, hve
langan tíma tæki. Sjór hefði
komizt í lestina. Skemmdir
hlutar yrðu brenndir burtu og
þeir endurnýjaðir. Einnig yrði að
yfirfara allar vélar. Germanischer
Lloyd hefur eftirlit með viðgerð-
inni, og auk þess eru tveir eftir-
litsmenn frá skrifstofu íslenzku
skipaskoðunarinnar í Þýzkalandi
X
Látið ekki dragast að athuga
bremsurnar, séu þær ekki í
lagi. •
Fullkomin bremsuþjónusta.
og fylgjast með viðgerðinni. Þá
er skipstjórinn ytra, Sigurjón
Valdimarsson. — Barði er 260
tonna skip.
MiMiJMIMEÍFll
LAUGAVEGI 59..slmi 18478
SigríSur
dóttir -
M/nn/ng
„Lífið er fljótt;
líkt er það elding, sem glampar
um nótt,
ljósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.“
(M. Joch.)
JÁ, lífið er fljótt. Það finnst okk-
ur svo oft, -og ekki hvað sízt við
fráfall Sigríðar frænku minnar
Einarsdóttur. Dauða hennar bar
fremur brátt að höndum, og göm-
ul varð hún ekki. En vér vitum
ei hvers biðja ber; er æskilegra
langt líf og þjáningasamt, eða
skemmra líf laust við sjúkdóma
og harma? Og við, sem þekktum
Sigríði Einars bezt, áttum erfitt
með að hugsa okkur sjúkdóm og
dauða í sambandi við hana, þessa
lífsglöðu og skapgóðu stúlku. Og
mikið brá mér, þegar ég frétti
það fyrir tveimur árum, að Sigga
væri orðin sextug. Var þá orðið
svona langt síðan, að við vorum
bæði ung vestur í Dölum, hún,
að vísu, rúmum tíu árum eldri,
ung stúlka, full af fjöri, sem
stráði gleði og birtu kringum
sig.
Sigríður Einarsdóttir fæddist
2. ágúst 1902. Foreldrar hennar
voru Einar Einarsson bóndi og
kona hans Helga Jónsdóttir, sem
áttu heima á ýmsum stöðum
vestra, einkum í Hvammssveit-
inni. Þau áttu aðra dóttur, Jónu,
sem lézt í fyrra. Einar dó, þegar
þær systur voru kornungar, en
Helga lifði til hárrar elli, og
dvalþist jafnan hjá dætrum sín-
um. Árið 1929 flytjast þær mæðg
ur alfarnar til Reykjavíkur, en
þá hafði Sigríður dvalizt nokkuð
fyrir sunnan. En áður hafði hún
verið í Héraðsskólanum í Hjarð-
arholti, og var sú námsdvöl
henni jafnan kær og mikils virði.
Hér í Reykjavík átti hún síðan
heima, fram á síðasta ár, fyrst í
sambýli við móður sína og syst-
ur, síðan ein, eftir að Jóna, syst-
ir hennar gífti sig og fluttist
austur.
Sigríður gegndi hér ýmsum
störfum, öllum með trúmennsku.
Hún giftist aldréi, en átti
marga góða vini. Bæði við þá
og frændfólk sitt batt hún ævi-
langar tryggðir, svo traustar, að
frábært mátti heita. Hún fylgd-
ist með áhuga og innileik með
kjörum þeirra, og var jafnan au-
fúsugestur þegar fundum bar
saman. En traustust voru þó
tryggðaböndin, sem tengdi þær
saman systurnar. Er þar til marks
að í 23 ár tók Sigga sig upp til
að dveljast úm jólin í heimili
systur sinnar. Þar var hún líka
ætíð kærkomin; heimilið gott;
Kristinn, mágur hennar, er mik-
ill ágætismaður, sem skilst nú
við hana með miklum sóma og
kærleika. Og öll systurbörnin
voru henni ástfólgin. Og þegar
Jóna féll frá fyrir ári síðan, tók
Sigríður að sér heimili þeirra
Kristins og dóttur hans ungrar.
En þau áttu ekki lengi að njóta
hennar. Söknuður þeirra og miss-
ir er því sízt minni en annarra
ástvina hennar.
Ég, sem þessar línur rita, minn-
ist þessarar frænku minnar með
kærleika og söknuði, eins og ég
veit að hin systkinabörnin gera,
því að hún reyndist okkur öllum
hið mesta tryggðatröll, enda þótt
fundum fækkaði með árunum.
Ung dvaldist hún oft á heimili
foreldra minna og flutti þá jafn-
an með sér fölskvalausa gleði og
yl. Ég hygg, að til hennar hafi
ég líka skrifað mitt fyrsta sendi-
bréf. Og þegar ég kom hingað
suður, ungur stúdent, lét hún sér
afar annt um mig sem væri ég
I bróðir. Ég var í fyrstu fáum
Einars-
Hellu
kunnugur hér, en hún tók mig
með sér á skemmtisamkomur og
dansleiki, enda var hún sjálf
mjög félagslynd.
Auk þeirra eðliskosta, sem ég
hefi getið hér að framan má ég
ekki gleyma einum eiginleika
Siggu Einars (svo var hún ætíð
kölluð í vinahóp). Þótt hún ætti
meiri hluta ævi sinnar heima í
borg, þá var hún alla tíma mikið
náttúrubarn, unni náttúrunni
meir en flestir aðrir. Fyrr á ár-
um fór hún líka í ferðalög, þegar
hún fékk höndum undir komizt
og hafði af því óviðjafnanlega
ánægju og yndi. Dæmi um þenn-
an eiginleika hennar er mér
mjög minnisstætt. Hún átti heima
um tíma í húsi nokkru á Týsgötu,
í gaflherbergi undir þaki. Ég
kom þar oft. Einu sinni sem oft-
ar varð henni tíðrætt um nátt-
úrufegurð, og sagði að dásamlegt
væri þaðan úr húsinu útsýnið til
Jökuls og sólarlagið oft fagurt.
Ég spurði hana þá, hvernig hún
gæti sagt þetta, þar eð út um
herbergisgluggann sæist ekkert
nema húsaskrokkar og þök og
kannski einhver ræma af Esju.
Þá komu nokkrar vöflur á
frænku, en ólíklegt þótti mér að
hún skrökvaði. En þá kom upp
úr dúrnum, að á loftinu fyrir
framan herbergisdyrnar var ská-
hallur súðargluggi lítill, nógu
stór til þess, að hún gat rétt rek-
ið höfuðið upp um hann. Þarna
sóttist hún eftir að standa og
horfa á sólarlagið í næði.
Já, við, nánasta frændfólk
hennar, eigum um hana minn-
ingar og allar góðar. Hún reynd-
ist, okkur öllum og fjölskyldum
okkar góður vinur og kær ætt-
ingi. Því minnumst við hennar í
hljóðri þökk.
Þegar ég var að festa þessar
fátæklegu línur á pappírinn, varð
mér gengið að bókaskápnum þar
sem ég geymi ljóðabækurnar.
Út úr honum tók ég litla, fallega
bók, í rauðu bandi, prentaða á
bleikan pappír: „Við yzta haf“
eftir Huldu. Þessa bók hafði
Sigga frænka mín valið handa
mér í jólagjöf. Hún unni ljóðum
eins og öllu fögru. Ég fletti bók-
inni og staldra við þetta erindi,
sem mér finnst lýsa vel því, sem
ég vildi sagt hafa í minningu
frænku minnar: „Þín sál er eins
og svanur, / í sunnanvindi flog-
inn / af hreinu heiðarvatni /
út í hafbjarma-login. / Sem
hvítur, saklaus svanur, / við silf-
urjökla alinn, / und miðnætursól
mildri / að móðurbrjósti falinn."
Nú er sá svanur floginn aftur
til sinna hreinu heiðarvatna, sem
hún ætíð dáði. Glöð lifði hún og
æðrulaus dó hún. Skammt varð
milli þeirra systranna, og nú
hvíla þær báðar í Oddakirkju-
garði,'* fjarri grænum grundum
Hvammssveitarinnar og Laxár-
dalsins.
Ragnar Jóhannesson.