Morgunblaðið - 25.08.1965, Blaðsíða 13

Miðvikudagur 25. ágúst 1965
VORGUNBLAÐIÐ
13
Kristinn ingvarsson
organieikari - Minning
„Er noiklkur æðri aðall hér á jörð
ein eiiga sjóm út yfir hrimginn
þirön'giva
ag vekja, knýja hópsims veilkiu
hjörð
m hæir'ia lífs til ó'diauðilegira
sömigva?“
f»ammmg spyir gkáldspeikimigurimm
Eirnar Beneditsson í ijóðimu
,Svaimr“. Og áreiðamlega etr hamn
vfes um að ekiki er æðri aðall til,
h'vort sem um er að ræða svam-
inm, söngvarainm, skáldið eða
hlljómldstarmanminin. Og sannar-
lega ar stkáildiinu, sem orti „Disar-
höU“, ódauðleikans óð um ofur-
mátt oig veldi tómanma, tirúandi
tdí! að vita hvað ’hann segir.
Það þurfti aklki lengi að kynn-
»gt Krisitni Inigrvairsisymi orgam-
iei'kiama í Beykjavík, till þess að
fimma, að hamm tilheyrði þessum
aðli maninlífsins.
Mildi hams, man.núð og hóg-
værð var eins og mjúkt tóna-
regm, þótt hanm ekkert segði né
iéki. Þetta ljúfa bros og birtam
yfir augum hams var m’úsiik út af
fyrir sig í sjálifu eða frá sjáifu
djúpi þagnarininar. Hamn var
mildi mjúkra tóna holdi kilædd.
Hann var iifandi músik. Kannski
eikiki fyrst og frernst kraÆturinn
en mildi og mýikt. Hamn minmti
ekki á fossinn, heldur lindina
svaiandi og tæra, sem hjaiar
jaifh't við stein og blóm og ber
þeim báðum sömu snertingu.
reyndar ofitar á Mesapótamíu
okkar fslendinga. Það er svæði
sönglistarimnar, „landið milli
fijótainna“ með brimið, sem þvær
hin skreipu sker við fætur, en
fossanna dyn til höfða, jökia og
vötn þaðan sem svamiafkigi er
beint með sömgvum tii suðurs
h'veirt haust.
Þessi söngtvaseiður hafs og
fljóta, fossa, linda og svana hef-
ur borizt inn í músik oklkar fs-
l'endinga og gjört þessa fá-
mennu afgkðk'ktu þjóð liðtæka
til ja.fn.s við aðrar stærri á sviði
söngs og tóna.
Og Kristimn var að aiustan.
Fí'ngerður, failegur, ljóshærður
drengur mieð draumablá augu,
— þetba er eins og ævintýri, en
þó raunverúilegt — koim hann
auistan af Skeiðum, þar sem
Hvítá hafði sungið 'honum ljc>ðin
sín í vögguigjöf. Það man víst
emginn lengur og tók kannslke
engiinn eftir því, þegar þessi pilt-
ur reið væntanlega hvítum
hesti í hlaðið í Reýkjavíik, eða
þegar hann sá ,,bæinm“ bera við
guiilið kvöildsiký í vestri fyrir
ur úr kotimu áittí eftir að leika
saknaðarlög og Ijóð yfir fleiri
Rieyikvíkingum og flytja þeim
tónaregn í tárum en nokkur
annar íslendtimgiuir fyrr eða síðar.
Með Ij'úfu yfirlætislieysd tónanna
iagði hainin borgima að fótum sér.
Og þó vissi hann 'það ekiki eirnu
sinni sjálfur. Og lofi skeytti hann
lítt. Enda voru honum aldrei
barðar 'bumbur né þeytfir lúðrar.
Hann taldi sig kannske allitaf
fyrst og fremst þjón skyldunnar
og hjálpsemimniar, jafnvel í hásal
listanna.! Og þetta eru svo hvers-
dagslegar dyggðir, að enginn
atbugar að semdia svoleiðis fólki
riddarakross né særma það lof-
dýrð. „En ríki Guðs er hið innna
í yður“. Og Kristinn átti ham-
ingju söngs og gleði tóna þeirra í
sínuim eigin bartmi og þurfti
enga. stjörnu, sem af höndium var
giörð. Og aidrei mun sfcuggi svo
óhiugnanlegrar kenndrar sem
öfuindin er, hafa myrkvað buga
hans. Og hann gladdist alltaf
innilega yfir verðuigri veligemgni
og frama annarra vina simna og
samstarfsfólfcs og gat glaður gef-
ið öðrum dýrðina.
Ég sagði áðan, að eniginn mumdi
hafa leikið sorgarijóð yfir f leiri
fslendingum, en Kristinn. Þessu
mun ekki verða móbmælt með
röfcuim. Hafði hann þá svona
mikið staifssvið, svona S'tórt em-
bætti?
Ég veit ekki, Ihivort hawn hafði
noktkurntkna nokkuirt launað
embæbti, nema einbverja þóknun
fyrir að spila á orgielið í Lauigar-
neskihk'ju, en 'þar var haon fyrsti
organleikari til hins síðasta. En
'hitt veit ég, að hann var organ-
leikari ailra safnaða í Reykjavík
við útfarir, ef aðalorganleikari
saf'naðar var vamt við látinn. Og
það virtis't oft koma fyrir. Krist-
inn Imgvarsson var alltaf við-
látinin. Hann var ekki eiinn þeirra
lisbamánna, sem lengi þarf að
knékrjúpa til þess að hann fáist
ti'l sbarfa. Hann var allibaf boð-
inn og búinn til aðstoðar, hvem-
ig sem á stóð og hvort sem var
við messuigjörð, brúðkaup eða úit-
för og sómdi sér hvairvetna hið
bezta, bæði i húsum og á stund-
um gtteCti og harins. Á strerigjum
'hians voiru óteljandi blæbrigði.
sem ómuðu friði, fögnuði eða
hiuiggum eftir atvifcuim inn I
hjömbu oikikiair alþýðufóllksins is-
lenzka.
Ég veiit, að Kris'tinn var tón-
skáid og smiakkvís söngstjóri og
sum löigin hans, eins og t.d. Mun-
aðanleysinginn eru perlur, sem
mumu glóa þótt árin líði. En méir
eru minnisstæðuet auignablik úr
samstairfi við bann, þar sem hin
ósjálfráða imnlifum hians í tón-
hrifni nutu sín bezt.
Ógieymanleg eru mér þessi
áhrif einm suinnudagsmorguiv í
Laiuigairneskirkju. Af einhverjum
ástæðum var ég gagntekinn af
svartsýni og kvíða. En Kristni
tóikst að dreifa þeim öttliuön með-
an hann lék forspilið. Satt að
9egja ibeld ég að öll forspil hafi
farið from hjá mér að þessari
stundu. Mér fammst þau bara
eiins og þægiliegiur og sjálfsagður
inngangur að guðsþjónuistunni
'hverju sinni, en annars fóru þaiu
fram hjá líttct og blærinn, sem
liður um kiinn. En þetta forspil,
sem ég veit þó ekki hvað var
þann dag í dag, kveikti eins og
lj'ós í vitumd minni. Skurggar og
vomleysi urðu í órafjariægð og
allt sýndist gott og giatt.
Þegar ég þalkkaði honum fyrir
þetita seimmia, sagði hann: „Það
gleður mig að þér fannst þetta.
Mín ósk er að það sem ég spitta
verði einhverjium til gleði og
góðs“.
Og var það toannske ekki þessi
ósk, sem gjörði thann svo ósjálf-
rátt að arganleikara al'lirar
Reykjavíkur í öllu sínu yfir-
lætisleysi.
Það er samt eitt lag, sem mér
er minndsstæðast all'ra hinna
mörgu, sem Kristimn lék. En það
eru Draumsjónir eftir Schumann.
Ég veit, að aldrei muni ég heyra
það svo oft, að mér ekiki konni
hann í hiug. Kammske áttu eim-
hver vonbrigði hans sinn þátt í
þeim sársaufca og þó unaði, sem
tjáning hans á þessu fallega lagi
bjó yfir. En ef til vill var það
líka allar þær drauimsjónir
direhgsins úr Flóanum, sem
höfðu orðið að veruleika, sem
gáfu því kraft og lit.
Um leið og ég nú þakfca hon-
um fyrir friðsælt og huigþettdot
samsbarf einlkanlega á ótal sorg-
arstundum, þá veit ég og trúi, að
Dmaiumisjónir buggunar og eilífr-
ar dýrðar megi verða að veru-
leika í rílki tónanna honum til
handa á öðru ti'lverusviði, en
jafnfiramit eiginkonu hans, dætr-
um og niðjum hér, um öll þeirra
ókomin ár.
Ég kveð þennam kæra, silfuav
'bára og gcVfugmannlega organista
Reýktjavíkur með virðingu og
þökk og kveð hann með óði, sem
oftt var sunginn með hans tóna-
væmgjium:
„Ljúíur ómur, loftið tolýfur
lyftir sál í himingeim.
Þýtt á vængjum söngsins svífur
sálim glöð í friðarheim.
Lofið Dirottinn. Loftið Drottinn.
Atnen“,
Þannig fylgj’um við anda hans
í þamm heim dýrðar og sælu, sem
hann hafði svo oft fttutt boð-
skap fró m>eð tónum sínum og
samúðanríkium hjartslætti. Gott
er fsttandi, gott er Reykjavík að
eiga slíkan listamann í yfiriætis-
lausri kæ'iileLk'aþjóniustu írammi
íyrir altari Guðs og feðurðarinn-
ar.
Heill h'verjium þeim, sem lifir
svo fyrir list sína, að almætti
Ihennar mótar hið fegursta lista-
verk attlra listaverka, en það er
faigunt manmlíf.
Þannig mótaði tónlistin Kristin
Ingvarsson í sinni mynd með
sitt mjúkláta fas, sitt milda bros,
sína yfirlætrilaiusu dáð fram að
síðustu andartökium.
„Er nokkur æðri a'ðall hér á jörð
en eiga sjón út yfir hringinn
þröngv*
og vekja, knýja hópsins veiku
hjörð
til hærra lífs til ódiauðlegra
söngva".
Árelíus Níelssoib
Afgreiðslustúlka óskast
í sérverzlun nálægt miðbænum. Tilboð merkt:
„1313 — 2085“ óskast fyrir laugardaginn 28. þ.m.
1. vélstjóra vantar
á M.S. Arnar til síldveiða nú þegar.
Upplýsingar í síma 19198.
íbúð óskast
2ja—3ja herb. íbúð óskast sem fyrst. — Reglusemi
og góð umgengni. — Upplýsingar í síma 3-12-12
daglega eftir kl. 4.
mörgum áraibuigum í fyrsta sinni.
En eitt er víst, þessi fcarlssom-
° m cx r». 1
Bucharest -r- Rumania
3—5, 13 Decembrie St.
POB: 134—135, Telex: 226.
Leíkföng frá
Rúmeníu
LEIKFÖNG ÚR TRÉ. — Snilldarvel gerð og skemmtileg.
LEIKFÖNG ÚR LITUÐUM MÁLMI. — Smekkleg, mjög fallegir litir.
LEIKTÆKI (spil) í MIKLU ÚRVALI. — Skemmtileg jafnt fyrir börn sem fullorðna.