Morgunblaðið - 27.08.1965, Síða 21

Föstudagur 2T ágúst 1965
MORGU N BLAÐID
21
SARPIDONS SAGA STERKA ~X~ Teiknari: ARTHÚR ÖLAFSSON
•— Lseknirinn sagði konunni
minni, að hún yrði að hreyfa sig
meir.
— Og gerir hún það?
— Já, ef það getur kallast
hreyfing að stökkva upp á nef
sér.
Móðirinn: — Dóttir mín er
gagnmenntuð stúlka. Hún kann
að spila á píanó, málar, kann
grasafræði og dýrafræði, frönsku
og ítölsku. Hvað getið þér herra
minn?
Biðillinn: — Ef í hart fer get
ég búið til matinn og stoppað í
sokka.
Síðan fóru þau þrjú til
lands og gengu heim til borg-
ar, koma fyrir j arlinn og
kvöddu hann. Jarl tók kveðju
þeirra og spyr, hvaða manna
þau væru.
Jarlsson svarar: „Við erum
kaupmenn, sem fórum landa á
milli, og viljum fá að hafa
litla dvöl í ríki yðar.“
Jarl sagði, að þau skyldu
velkomin að dvelja þar þann
tíma, sem þau vildu, og bauð
þeim að setjast til drykkju.
Fastínus járlssyni varð star-
sýnt á Júlíu, og þóttist Sarpí-
don sjá, að hann leit girndar-
augum til hennar. Nú var
drukkið fast um daginn og
síðan gengið til náða. Júlíu
var fylgt í lítið herbergi og
átti hún að byggja þar ein um
nóttina. Var dyrunum læst.
En þeir Sarpidon og Helan-
er sváfu í öðru herbergi
skammt frá. En sem allir voru
burt gengnir, mætli jarlsson
við Helaner:
„Vél skulum leggjast niður
í klæðum vorum og vera að
öllu viðbúnir, því óvíst er,
hvað nótt þessi verður oss
næðissömu."
JAMES BOND ->f ->f- Eftir IAN FLEMING
Ég sá ekki fíl skollann, fyrr en
hann var alveg kominn að mér.
Þetta gerðist á skuggalegri
veitingakrá. Nokkrir harðjaxlar
voru þar komnir saman og spil-
uðu póker og höfðu lagt mikið
undir.
Skyndilega sprettur sá á fæt-
ur sem gefið hafði og þrífur upp
skammbyssu.
— Piltar, hrópaði hann. —
Hann svarti Jón hafði rangt við.
Hann hefur önnur spil en ég gaf
honum.
Lögregluþjónn ávarpar drukk-
inn mann, sem er að leita í götu-
rennunni.
— Af hverju eruð þér að leita.
•— Ég týndi krónu rétt í þessu.
Hvar týnduð þér henni?
— Þarna niður frá.
— Hvers vegna leitið þér ekki
þar?
— Það er miklu betra ljós
hérna.
Kvörtunardeildin eru dyr
þrjú, gjörið svo vel.
Sveitastjóm ein vestur í Amer-
|ku gerði eitt sinn svohljóðandi
élyktun:
Samþykkt, að núverandi fang-
elsi sé ófullnægjandi og þörf á
nýju.
Samþykkt, að nota skuli efnið
ýr gamla fangelsinu í hið nýja.
Samþykkt, að gamla fangelsið
verði að standa þar til hið nýja
verður tekið í notkun.
Gestur, sem heimsækir fang-
*lsi, hittir fanga að máli.
— Hvers vegna eruð þér hér,
Boaður minn?
— Ég er fórnardýr óhappatöl-
unnar 13.
— Hvernig þá?
— Tólf kviðdómenda og eins
dómara.
— Jón, getur þú sagt mér,
hver byggði Sfinxinn í Egypta-
landi? spurði kennarinn.
— Já, ég vissi það, en því er
nú bara stolið úr mér núna.
— Það er hryggilegt, Sigurður,
•ð eini núlifandi maðurinn sem
veit það, skuli hafa gleymt þvL
Bond er i þann mund að yfirgefa
bakkarat-borðið, gersigraður, þegar .....
— Er þetta til mín?
— Hvert í logandi, maður? ....„
Og í bréfinu stendur: — Þrjátíu og tvær
milljónir franka með kærri kveðju frá
Bandaríkjunum. — Felix Leiter.
— Heppnin verði með þér í næsta skipO,
kunningi, hugsar Leiter.
J'ÚMBÖ X- ~X~ -—X- -X- Teiknari: J. M O R A
Júmbó varð sá fyrsti til þess að taka
eftir gufumekkinum, sem steig upp frá
vatnskassanum. — Sjáið, prófessor, sagði
hann, þetta er eins og eimreið. Við verð-
um að stanza til þess að aðgæta, hvað
sé að.
Hann skrúfaði lokið af og með dá-
litlum hvin rauk afgangur kælivatnsins
upp í hinn bláa himin. — Þetta er slæmt,
sagði prófessor Mökkur. Án vatns kom-
umst við ekki lengra.
— Og hvar skyldum við svo finwi
vatnsdropa í þessari eyðimörk?
— Vatn? Þörfnumst við vatns?, hróp-
aði hinn ókunnugi. Vss, það er svo s«m
ekki alvarlegt.
SANNAR FRÁSAGNIR
-X- -X- — X— -X- Eftir VERUS
ELDFLAUGAR — Eldflaugar
eru svo sem ekki neitt ný-
mæli, þó að þær séu lykill-
inn að himingeimnum. Sagan
segir, að þær hafi fyrst verið
notaðar við hátíðahöld í Kína
árið 1232 f. Kr. Þessar eld-
flaugar voru mjög frumstæð-
ar og fóru aðeins nokkur
hundruð fet upp í loftið og í
algjörlega óákveðna stefnu.
ÞRÓUNIN — Eldflaugar
breiddust út til Evrópu frá
Asíu og á 19. öld tókst ensk-
um manni, Sir William Con-
gerve, að fulikomna þær, svo
að þær gætu komizt mílu vega
lengd, en þó voru þær enn
stjórnlausar. Allar þessar
gömlu eldflaugar notuðu fast
eldsneyti, sem var venjulega
byssupúður. Þetta púður vildi
oft ekki brenna nógu jafnt,
svo að það olli miklum erfið-
leikum.
GODDARD — Snemma á
tuttugustu öldinni byrjaði
Bandaríkjamaðuriun dr. Rob-
ert H. Goddarö tilraunir með
fljótandi eldsneyti og breytti
það öllu viðhorfi til eldflauga-
skota og ferðalaga í geimn-
um. Goddard, sem var eftir-
litsmaður i menntaskóla færðl
miklar fjárhagslegar fórnir,
því að hann varð að nota sía
litlu laun til þessara tilrauna,
en hann trúði á þær og gafst
ekki upp.