Morgunblaðið - 23.07.1966, Síða 4

4
MORGU N BLAÐIÐ
Laugar’dagim 23. júlí 1966
BILALEIGAN
FERÐ
Daggjald kr. 400.
Kr. 3,50 per kin.
SÍMI 34406
SENDUM
IVIAGIMUSAR
SKIPHOLTI21 SÍMAR 21190
eftir lokun sími 40381
,IHI 3-IÍGO
mjut/m
Volkswagen 1965 og ’66.
f—BÍlAL£IGAN
rALLJR
4M
RAUÐARÍRSTfG 31
SÍMI 220 22
LITLA
bílaleigon
Ingólfsstraeti 11.
Volkswagen 1200 og J300.
Sími 14970
ÍTÆL
22-1-75
LOFTUR hf.
Ingólfsstra-tj 6.
Fantið tima ' síma 1-47-72
PILTAR, ==
£F ÞlD EIOIÐ UNHUSTtiNA
ÞÁ Á tO HRINOANA /

B O S C H
Háspennukefli
6 volt.
12 volt.
Brœðurnir Ormsson
Lógmúla 9. — Sími 36820.
0 Vantar lögregluvörð
við 3-sýningar
á sunnudögum
„Faðir“ skrifar:
„Á sunnudögum klukkan
þrjú eru sérstakar barnasýning-
ar í öllum kvikmyndahúsum
borgarinnar. >á flykkjast allir
krakkar, sem vettlingi geta
valdíð (og varla það) í bíó.
Rétt fyrir sýningartíma eru
börnin að koma hlaupandi; oft
systkinahópar og lítil börn með
óvita í eftirdragi. Mikil þröng
verður fyrir utan húsin, og
gengur þar á ýmsu. Mér finnst
svo mikil slysahætta vera á göt-
unum umhverfis kvikmynda-
húsin á þessum tíma, að sjáif-
sagt væri að hafa þar lögreglu-
vörð. Lítil börn gleyma oft að
líta í kringum sig, áður en þau
hlaupa út á götuna, einkum ef
þau eru að flýta sér, eins og í
þessu tilfelli, og svo er fjar-
lægðarskyn þeirra mjög slæmt;
þ. e. þau kunna ekki að meta
fjarlægðina milli sín og næsta
bíls, 'hvað þá hraða bilsins. Við
Snorrabraut stendur stórt kvik
myndahús. Þar hef ég séð bíla
koma akandi á fullri ferð og
barnahópa skjótast á milli
þeirra yfir götuna rétt fyrir
sýningartima. Ég vildi vinsam-
legast fá að beina þeirri áskor-
un til okkar ágætu lögreglu, að
vöi'ður yrði settur við kvik-
myndahúsin, þegar barnasýn-
ingar eru þar.
— Faðir«.
0 Um lestur kvenna
í útvarpi og fleira
Sigurveig Guðmundsdóttir í
Hafnarfirði sendir Velvakanda
bréf og hefur sett á það ofan-
greinda fyrirsögn. Bréfið er
þannig:
„Hér hafa menn velt fyrir
sér nýlega, hvernig á því hafi
staðið, að karlmenn lásu oftar
upphátt á kvöldvökum heimila
en konur hér áður fyrr. Að
minnsta kosti fram yfir 1920
voru húslestrar algengir. Páll
postuli sagði fyrir nær tvö
þúsund árum, að konan ætti að
þegja í samkundunni. Því var
eðlilegt, að karlmenn önnuðust
allan fíutning guðsörðs, hvort
heldur sem var í kirkjunni eða
á heimilum. Þeir, sem lásu hús-
lestra, fengu ágæta æfirtgu í
lestri. Þar sem karlmenn lásu
oftast lesturinn, þá var eðli-
legt, að þeir læsu líka allt ann-
að efni upphátt. Konurnar
urðu því sem oftar að vera án
tækifæra til þess að æfa hæfi-
leika sína.
Þó gat náttúran stundum grip
ið í taumana á heimiiunum. Illa
máli farinn bóndi gat fengið
kerlu sinni í hendur guðsorða-
bókina, þar sem fyrir gat kom-
ið, að húsfreyjan væri betur af
guði gerð hvað raddfærin
snerti, heldur en bóndinn.
Miklu færri konur tala í út-
varp heldur en karlar. Þar er
því að sjálfsögðu um misstóra
hópa að dæma, ef bera skal
saman lestur karla og kvenna.
Þá kemur hér til nokkuð,
sem kalla mætti tilfinninga-
mat.
Mönnum virðist ótrúlega hug
stætt, að „konan á að þegja í
samkundunni".
Þess vegna verður kvenrödd-
in í heild talin óviðfelldin.
Sem dæmi um tilfinningamat
má segja þessa sögu: Á fyrri ár-
um Ríkisútvarpsins talaði mað-
ur nokkur mjög oft í útvarp.
Hann var afburðavel máli far-
inn, raddmikill og skýrmæltur
og náði almennum vinsældum.
Þessi maður var mjög póli-
tískur.
Andstæðingablað hans flutti
nafnlausa grein um útvarpið.
Þar var þessi mælskumaður
nefndur og sagt, að málflutning
ur hans væri blátt áfram and-
styggilegur. Fleiri slík ummæli
fóru að koma fram í þessu
blaði um téðan ræðumann.
Nú fóru menn að heyra
ymprað á því meðal almenn-
ings, áð mælskumaður þessi
væri kannski ekkert mælskur.
Og eftir nokkur ár höfðu vin-
sældir hans þverrað að mun.
Nú leið og beið og mælsku-
maðurinn gerði sætt við and-
stæðingablað sitt. Eftir það var
honum hælt á hvert reipi í
blaðinu, og náði hann svo að
lokum sínum fyrri vinsældum,
og vel það.
Þetta dæmi sýnir vald blað-
anna á mótun almenningsálits.
Fari nú að sjást klausur í blöð-
um um að allar konur séu ó-
áheyrilegar í útvarpi, og þess-
um klausum er látfð ósvarað,
þá verður afleiðingin sú, að fá-
ar eða nær engar konur þora
að láta á sér kræla til útvarps-
flutnings.
— Nema leikkonurnar. Eng-
inn mun þora að koma fram
með tillögu um að ýta konum
út úr leikritunum og láta karla
eina leika. Sama á við um söng-
konur. Konur hafa misgóðar
lestrarraddir, eins og karl-
menn.
Hér þarf að koma til meiri
sjálfsgagnrýni, og það engu síð-
ur hjá körlum. Hafi maður ekki
góða rödd, þá á að láta karl- og
kvenþul lesa. Útvarpið gæti
kannski leiðbeint fólki meira,
og sagt mönnum hreinskilnis-
lega, ef röddin er illhæf í út-
varp.
Vinsælasta manneskja til
langframa, sem í útvarpið hef-
ur komfð, var fyrsti kvenþulur-
inn, Sigrún Ögmundsdóttir. í
vitund almennings varð hún að
eins konar heimilisvini, sem
fólki fannst það þekkja per-
sónulega.
Sigrún átti allra manna mest-
an þátt í að sætta almenning
við þá róttæku nýjung, sem út-
varpið var í upphafi.
Vonandi tekst útvarpinu að
finna jafnágæta konu og Sigrún
var, sem síðan eigi eftir að
gera . sjónvarpið íslenzka að
ámóta heimilisvini og útvarpið
hefur orðið.
Undanfarið hefur mikið ver-
ið jagazt um hæfni kvenna til
að aka bíl. Vandinn virðist
vera sá, áð konur yfirleitt hafa
miklu minni tækifæri til þess
að æfa sig í akstri.
En þessi önugu viðbrögð við
þátttöku kvenna á öllum svið-
. um þjóðlífsins eru ofur eðlileg.
Karlmönnunum virðist sem hér
sé einhver ný stétt að skjóta
upp kollinum, og þeir virðast
hálfsmeykir um, hvar þetta allt
ætli að lenda.
Æskan er þó ekki svona tor-
tryggin. Síðhærðir bítlar og síð
buxnastúlkur sýna rækilega þá
tilhneigingu aldarandans að
jafna sem mest mismuninn, sem
hefur verið á hegðun karla og
kvenna.
Þetta er jákvæð þróun, og
mætti styðja hana méð því að
gefa piltbörnunum brúður og
stúlkum smíðatól, eftir því sem
verkast vill.
Þjóðfélaginu er hollast, að
allir borgarar þess komi að
sem mestu gagni á sem flestum
sviðum, hvort heldur eiga í hlut
karlar eða konur.
Sigurveig Guðmundsdóttir,
Hafnarfirði“.
0 Á annarri skoðun
Aftan við bréf Sigurveigar
er bezt að hnýta öðru bréfi, þar
sem mjög kveður við annan
tón (í niðurlaginu):
„Mig langar til að biðja Vel-
vakanda að gera svo vel a'ð
skila kærri kveðju og þakkiæti
frá gömlum manni til Björns
Þorsteinssonar, en þættir hans
eru að mínum dómi með því
bezta, sem ég heyri hjá útvarp-
inu, og væri þó ósanngjarnt að
neita því, að flest talað og lesið
mál hjá því er vandað, bæði að
efni og orðfæri.
Ég vil þó nota tækifærið og
taka undir aðfinnslur með aðal-
þul útvarpsins. Hún virðist alls
ekki kunna íslenzku, ef fram-
burður málsins er talinn ein-
hvers virði, þegar dæmt er um
málsme'ðferð.
Er ekki hægt að ráða læsa
menn að útvarpinu? Með sama
hætti og tíðkazt hefur hjá þess-
ari stofnun, allt frá Sigrúnu og
fram á þennan dag, verða allir
íslendingar búnir að glata einu
helzta einkenni tungunnar, á-
herzlunum, innan fárra ára“.
— Hart er nú kveðið að orði,
og væri synd að segja, að hér
væri verið að klípa utan af hlut
unum.
0 Svar til B. K.
Þér skuluð reyna að skrifa
til „Aftenposten“, Oslo, Norge,
eða til „Sunnm0rsposten“, Ále-
sund, Norge.
0 Ekki hægt að hengja
Hagbarð!
„Þess sér vissulega stað, að
skógrækt hefur verið stunduð
af trúarlegu offorsi hérlendis f
hálfa öld eða meira. í Mbl. 1
gær er myndskreytt frásögn
um töku kvikmyndarinnar um
Signýju og Hagbarð. Þar er
fram tekið, að flytja hafi orðið
inn tréð, sem hengja á Hagbarð
i, og birt mynd af því. Talið er,
að kvikmyndatökumenn hafi
sannreynt, að „nytjaskógurinn
væni“ sé ekki þannig vaxinn, að
hann héldi Hagbarði, hvað þá
þyngri mönnum. — En reyna
hefði mátt að kæfa Hagbarð f
Aldamótaskóginum við Rauða-
vatn.
Tom Dooley“.
arry ■S>taines
linoleum
Parket gólfflísar
Parket gólfdúkur
— Glæsilegir litir -
GRENSÁSVEG 22-24 (HORNI MIKLUBRAUTAR) SlMAR 30280 & 32262
Stúlka öskast
til vinnu á lögfræðiskrifstofu. Vélritunarkunnátta
nauðsynleg. Tilboð er greini aldur og menntun legg
ist inn á afgr. Mbl. fyrir 28. f). m., merkt: „6223“.
Atvinna
Fyrirtæki í miðbænum óskar eftir að ráða stúlku
eða eldri konu til afgreiðslustarfa hálfan daginn,
fyrir hádegi (8—12). — Tilboð, merkt: „Samvizku-
söm — 6222“ sendist afgr. Mbl.