Alþýðublaðið - 08.04.1930, Síða 3

Afct> VÐUBIiAÐIÐ

íx
| Á plötuútsölunni
xx eru: íslenzkar-, Harmoniku-, Kór-,
XX Hawaiangitar-, Orkester-plötur. Þar ú
XX meðal nýtlzku danzlög o. fl. o. fl.
$2 Fjöldi seldar með hálfuirði. Grammó-
12' — fónar með mtklum afslœtti. —
12
sa
Hljóðfœrahúsið.
sa
12
12
*2
12
$2
12
12
12
12
$2
&m^$2$2$2S2$2S2S2S2$2£B2S2$2£e2$2$2$2rt2$2
Bezta Ciyarettan í 20 stk. pokfeam,
sem kosta 1 krúnn, er:
Gommander,
§ Westminster,
Clgfarettiar.
Virgtnia, E
Fásí t öllum verzlimum.
1 taverjam paktaa er gullfalleg íslenzk
mynd, og Kær hver sá, er safnað taefir 50
myndam, eina stækkaða mynd.
Bokunardropar
SamKvæmt reglugerð um sölu áfengis til
verklegra nota frá 3. marz 1930 selur Átengis-
verzlun ríkísins ein kaupmönnum, kaupfélögum
og peim sem bökunariðn stunda, bökunardropa
sem innihalda spiritus yfir 2 V4%.
lil kaupmanna og kaupfélaga eru bökunar
droparnir afgreiddir í 10, 20 og 30 gr. glösum
Til brauðgerðarhúsa á 3/4 1. 3/s 1. flöskum.
Verðið er lægra en heildsölverð samskonar
vöru hefir verið áður hér á landi. Að eins notuð
fyrsta flokks efni, leyst upp í hreinum vínanda.
Greiðsta fylgi pöntun nema um póstkröfu-
sendingar er að ræða.
Áfengisverzlun ríkisins.
Reykjavík. •
ff
Pélltúr44
Samkvæmt reglugerð um sölu áfengis til verklegra nota“frá 3. marz 1930
flytur áfengisverzlun rikísins EIN irin allan „Pólitúr", og selur hann beint
til þeirra sem á honum purfa að halda.
Venjulegur 20% pólitúr kostár kr.5,00kg.
Ljós 20% pólitúr kostar kr. 650 kg,
Greiðslur fylgi pöntun nema sent sé gegn eftirkröfu.
áíengisverzlnn rikisins.
Reykjavík.
NelradrVestmannevjsm.
---- (Frh.)
Um þessar mundir var félagið
mjög fjölment; taldi um 300 mcð-
iimi. Þá var vegur verklýðshreyf-
ingarinnar ekki pröngur. Auð-
menn og atvinnurekendur fundu
enga ástæðu til að agneytast við
háttvirta kjósendur sína, og i
launamálum áttu þeir eins og
áður, fyrsta og síðasta orðið. 1
félaginu var þá talsvert líf. Hinar
tíðu skemtanir fyrir sjúkrasjóðinn
og afmælishátíðirnar héldu fólki
að því. En hin fyrsta pólitíska at-
höfn þess, þegar svæsnustu í-
haldsmönnum var teflt fram fyrir
málefni verkalýðsins, hafði ör-
lagaþrungnar afleiðingar. Stór
hópur þess alþýðufólks, sem árið
1918 var vísaður hinn pólitíski
vegur af foringjum verkamanna-
félagsins, gengur enn þann dag í
dag til kosninga meó íhaldsþing-
manninum Jóhanni Jósefssyni.
Þó að hinn pólitíska frammi-
staða væri skemmileg, var hún í
baráttunni um launakjör verka-
manna síst betri. Mörgum verður
hált á vali manna í opinberar
trúnaðarstöður. Veldur þar um
miklu blindni verkalýðsins á
þjóöfélagslega stöðu sína og hve
ilt hann á með að hrista af sér
blekkingavef þann, sem auðvaldið
neytir til að sverta og mann-
skemma þá, sem trúlegast berjast
fyrir málefnum hans, en hefja
svikara og skrumara til skýjanna.
Sama er og um blickkingar at-
vnnnurekenda í kaupgjaldsmálum.
Þeir barma sér yfir slæmu ár-
ferði, hinni miklu áhættu, er þeir
leggi fé „sitt“ í til að „veita
verkamannimun vinnu“ og brýnir
„sanngirni“ fyrir verkamanninum.
Undir þennan sanngirnissöng tek-
ur öll smáborgarahersingin, alt
frá bjargálnabóndanum niður í
lögregluþjóninn, sem lifir að vísu
við sömu sultarlaun og öreiginn,
en hefir þó gyltu hnappana um
fram. Hægri arms foringjarnir í
verkamannafélaginu „Drífandi“
voru þeir allra „sanngjörnustu"
menn, sem unt var að finna í
srnábæ, þar sem öreigarnir lifa
við sultarlaun á aðra hönd, en
mörvambaðxr oddborgarar velta
sér i allsnægtum á hina. Skulu
hér tilfærðir kaflar úr fundar-
gerðabók verkaníannafélagsins
frá stjórnarárum hinna „sann-
gjörnú'.
25. marz 1925. (Formaður Guðl.
Hansson.)
„Formaður tók til máls og gat
þess, að aðalefni fundarins væri
að athuga kauptaxtann. Kvað
hann sjálfsagt, að kaupið yrði
lœkkad að einhverju leyti,.þar eð
búið væri að lækka það í íReykja-
vik og þess myndi ekki langt að
bíða, að núverandi taxti okkar
yrði ekki borgaður."
Þegar lækkunartillaga stjórriar-
innar og ýmsra hægri arrns
manna höfðu allar verið feldar af
verkamönnunum kemur þessi
bókun:
„Formaður gat þess að það
væri undarlegt að félagsmenn
gætu ekki felt sig við neina til-
löguna, sömuleiðis, að þeir tækju
ekki mikið tillit tii vilja eða
gerða stjórnarinnar, líka lét Iiann
menn vita, að ef kauptaxtinn
yrði óbreyttur og mönnum yrði
neitað urn það kaup, þýddi þeim
ekki að bera sig upp við stjórn-
ina, því hún gæti ekkert gert í
því máli.“
Láturn fundargei’öabókina tala:
28. apríl 1921.
Því næst var eftir dagskrá rætt
um, hvort stjórnin skyldi víkja
eða ekki, og skýrði fonnaður af-
stöðu hennar í þessu máli (kaup-
gjaldsmál) og eftir nökkrar um-
ræður kom þannig löguð tillaga
frá stjórninni: Fundurinn sam-
þykkir að stjórnin fari frá og
kosin sé ný stjórn á þessura
fundi. — Og eftir nokkrar um-
ræður kom fram breytingártillaga
frá Guðlaugi Brynjólfssyni: Fund-
urinn samþykkir að tillaga stjórn-
arinnar sé ekki borin upp, og
var hún samþykt með öllum at-
kvæðum.“
. — hver sigur verkalýðsins
efldi og treysti samtökin,“ segir
Þorsteinn þessi Víglundsson.
Árið 1925 gekk verkamannafé-
lagið Drífandi í fyrsta skifti út í
verkfall. Eirikur Ögmundsson var
þá formaður. Eftir tillögu Hauks
Björnssonar var kosin samriinga-
nefnd. Kaupmenn höfðu tilkynt,
að kaup verkamanna skyldi
'Jækka niðu|r í 1 kíónu um tímann.
Stjórnin hafði gefið atvinniurek-
endum vilyrði fyrir því að rnæla
með lækkun, en það fékk engar
byr hjá verkamönnum. Þeir töku
málið úr höndum stjómarinnan
Samninganefndin var kosin. Þess-
ir hlutu kosningu: Jón Rafpsson,
Haukur Björnsson og ísleifur
Högnason, sem- þá voru eigi alls
fyrir löngu gengnir í félagið.
Fóru þeir þá jafnskjótt af fundi
höfðu tal áf fulltrúa aðal-atvinnu-
rekandans, Gísja J. Johnsens, og
buðu upp á samninga við verka-
mannafélagið. Andsvörin voru
þau, að kaupið skyldi lækka úr
kr. 1,30 niður i kr. 1,10 um tím-
ann. Verkamannafélagið virtu þeir
einskis og hefðu aldrei gert það.
Auk þess tjábi atvinnurekandinn,
að þegar væri náð samkomulagi
við formann verkamannafélagsins